“Χι­τλε­ρι­κό έ­γκλη­μα” η Χι­ρο­σί­μα

Η πρώ­τη πρά­ξη, πρω­το­φα­νής στα ι­στο­ρι­κά χρο­νι­κά, εί­ναι ο σχε­δια­σμός να “δι­κα­στούν” α­πό το ρω­σι­κό κρά­τος οι Η­ΠΑ για τη ρί­ψη της α­το­μι­κής βόμ­βας στη Χι­ρο­σί­μα, η ο­ποί­α προ­τεί­νε­ται να κρι­θεί σύ­ντο­μα α­πό το ρω­σι­κό κοινο­βού­λιο ως έ­γκλη­μα “ι­σά­ξιο με ε­κεί­να της χι­τλε­ρι­κής Γερ­μα­νί­ας”!!

Πρό­κει­ται για ά­πο­ψη - θέ­ση του ι­στο­ρι­κού α­να­θε­ω­ρη­τι­σμού ό­λων των νε­ο­χι­τλε­ρι­κών ψευ­το­ϊ­στο­ρι­κών, οι ο­ποί­οι στο ό­νο­μα των ά­μα­χων θυ­μά­των από την πλευ­ρά του ά­δι­κου - φα­σι­στι­κού στρα­το­πέ­δου στον Β΄Πα­γκό­σμιο Πό­λεμο, σχε­τι­κο­ποιούν το δί­κιο και το ά­δι­κο και ου­σιαστι­κά α­θω­ώ­νουν τη χιτλε­ρι­κή Γερ­μα­νί­α και τους συμ­μά­χους της, στο ό­νο­μα της θε­ω­ρί­ας “ό­λοι έ­κα­ναν ε­γκλή­μα­τα, α­πλώς ο νι­κη­τής επέ­βα­λε τη δι­κή του α­λή­θεια κι έ­κρυ­ψε τα δικά του”.

Η α­το­μι­κή βόμ­βα στη Χι­ρο­σί­μα, πα­ρά τη φρί­κη για τους α­μά­χους, που έ­δω­σε μά­λι­στα ε­πι­χει­ρή­μα­τα στο πα­γκό­σμιο δη­μο­κρα­τι­κό κί­νη­μα (και σω­στά) να ζη­τή­σει την κα­τάρ­γη­ση Ο­ΛΩΝ των πυ­ρη­νι­κών ό­πλων (θέ­ση και της στα­λι­νικής ΕΣ­ΣΔ και της μα­ο­ϊ­κής Λα­ϊ­κής Κί­νας), δεν ήταν μια ά­δι­κη αλ­λά μια δί­καιη πρά­ξη, που ό­ταν έ­γι­νε εί­χε την έ­γκρι­ση του πα­γκό­σμιου α­ντι­φα­σι­στι­κού στρα­το­πέ­δου, δη­λα­δή και της ΕΣ­ΣΔ. Αυ­τός ο έ­σχα­τος βομ­βαρ­δι­σμός, ό­πως έ­χουμε γρά­ψει και στο πα­ρελ­θόν, τσά­κι­σε τον ια­πω­νι­κό κα­νι­βα­λι­κό ι­μπε­ρια­λισμό και τον α­νά­γκα­σε σε ά­νευ ό­ρων συν­θη­κο­λό­γη­ση, σώ­ζο­ντας δε­κά­δες χι­λιά­δες ζω­ές σο­βιε­τι­κών, εγ­γλέ­ζων, α­με­ρι­κα­νών και κι­νέ­ζων στρα­τιω­τών, τε­λι­κά και για­πω­νέ­ζων, οι ο­ποί­οι θα έ­πρε­πε να θυ­σια­στούν για να κα­τα­λη­φθούν τα ιαπωνι­κά νη­σιά, μιας και ο για­πω­νέ­ζι­κος αυ­το­κρα­το­ρι­κός στρα­τός εί­χε ε­ντο­λή να μά­χε­ται μέ­χρι και του τε­λευ­ταί­ου στρα­τιώ­τη.

Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο ό­τι ο α­με­ρι­κά­νι­κος ι­μπε­ρια­λι­σμός δεν μπό­ρε­σε πο­τέ ξα­νά να κά­νει χρή­ση της α­το­μι­κής βόμ­βας, ού­τε π.χ. στην Κο­ρέ­α, ού­τε στο Βιετ­νάμ, α­κρι­βώς για­τί σε αυ­τές τις πε­ρι­πτώ­σεις, ε­πει­δή οι πό­λε­μοι αυ­τοί ή­ταν ά­δι­κοι και ι­μπε­ρια­λι­στι­κοί α­πό την πλευρά των Η­ΠΑ, η Ουά­σι­γκτον δεν εί­χε το κύ­ρος και το η­θι­κό έρ­μα να χτυ­πή­σει τους λα­ούς των χω­ρών αυ­τών με τέ­τοια συ­ντρι­πτι­κή δύ­να­μη πυ­ρός (πα­ράλ­λη­λα βέ­βαια υ­πήρ­χε και η “πυ­ρη­νική” ι­σορ­ρο­πί­α πρώ­τα με τη σο­σια­λι­στι­κή και στη συ­νέ­χεια με τη σο­σια­λι­μπερια­λι­στι­κή ΕΣ­ΣΔ).

Προς τι λοι­πόν αυ­τή η κί­νη­ση των που­τι­νι­κών δια­στρε­βλω­τών της ιστο­ρί­ας; Την α­πά­ντη­ση την έ­χουν δώ­σει ε­δώ και χρό­νια, ε­δώ στην Ελ­λάδα και ό­χι στη Μό­σχα, κά­ποιοι μι­κρο­με­σαί­οι πρά­κτο­ρες του Κρεμ­λί­νου. Η Πα­πα­ρήγα και πρό­σφα­τα ο Κου­τσού­μπας του ψευ­τοΚ­ΚΕ, ό­που στα­θού­νε κι ό­που βρε­θούνε, δι­η­γού­νται μια ι­στο­ρί­α του Β’ Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου, κομ­μέ­νη και ραμ­μέ­νη στα μέ­τρα των ρω­σι­κών α­φε­ντι­κών τους:

Η­ΠΑ και Με­γά­λη Βρε­τα­νί­α, οι “πραγ­μα­τι­κοί” τά­χα υ­πεύ­θυ­νοι για τον Β’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο, συ­νέ­λα­βαν το “σα­τα­νι­κό” σχέ­διο να στρέ­ψουν τη Γερ­μα­νί­α ε­νά­ντια στην ΕΣ­ΣΔ και τα­νά­πα­λιν, ώ­στε οι δυο τους να πο­λε­μή­σουν με­τα­ξύ τους και να α­πο­δυ­να­μω­θούν και στο τέ­λος οι “επά­ρα­τοι” δυ­τι­κοί να τους καθυ­πο­τά­ξουν. Ά­ρα, η πά­λη της ΕΣ­ΣΔ το 1941-1945 ή­ταν ου­σια­στι­κά ό­χι πά­λη ζω­ής και θανά­του με τους κτη­ναν­θρώ­πους - φο­νιά­δες του Γ’ Ρά­ιχ, αλ­λά με τα “α­με­ρι­κα­νο­βρετα­νι­κά σχέ­δια” για την Ευ­ρώ­πη, στα ο­ποί­α (σύμ­φω­να με αυ­τή την “α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή” ρώ­σι­κη - κνί­τι­κη α­νά­λυ­ση) “α­ντι­κει­με­νι­κά” α­ντι­στά­θη­κε και ο Χί­τλερ, γι’ αυ­τό και οι Α­με­ρι­κα­νο­βρε­τα­νοί συμ­μά­χη­σαν με την ΕΣ­ΣΔ και τον κα­τατρό­πω­σαν!

“Κα­κός ο Χί­τλερ, δε λέ­με, αλ­λά ο πυ­ρή­νας της α­ντί­δρα­σης και υ­πο­κινη­τής του πο­λέ­μου ή­ταν οι Α­με­ρι­κα­νο­βρε­τα­νοί”. Αυ­τή εί­ναι η γραμ­μή του Κρεμλί­νου α­πό το Μπρέζ­νιεφ και δώ­θε και αυ­τήν ε­κλα­ϊ­κεύ­ουν και τα πρα­κτο­ρεί­α της Ρω­σί­ας τύ­που ψευ­τοΚ­ΚΕ, ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, να­ζι­στών και α­κρο­δε­ξιών στις διά­φορες χώ­ρες. Στό­χος; Η δι­καιο­λό­γη­ση - με­θαύ­ριο - της συ­μπό­ρευ­σης “α­ρι­στε­ρών αντι­ι­μπε­ρια­λι­στών” και κλασ­σι­κών φαιών φα­σι­στών κα­τά της Ευ­ρώ­πης, της δη­μοκρα­τί­ας και του δια­φω­τι­σμού, σε τε­λι­κή α­νά­λυ­ση κα­τά των λα­ών, του προ­λε­ταριά­του και της πραγ­μα­τι­κής Α­ρι­στε­ράς.

Ή­δη άλ­λω­στε ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός στην Ελ­λά­δα, ε­δώ κι ε­κεί, ό­ταν του ε­πι­ση­μαί­νε­ται α­πό δη­μο­κρά­τες η ε­κτρω­μα­τι­κή συμ­μα­χί­α ψευ­το­α­ρι­στε­ράς - ακρο­δε­ξιών και φα­σι­στών στον φι­λο­που­τι­νι­σμό και α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­σμό, έ­χει αρχί­σει να ψι­θυ­ρί­ζει ό­τι αυ­τό εί­ναι μια “ε­πα­νά­λη­ψη του συμ­φώ­νου Ρί­μπε­ντροπ - Μο­λό­τοφ”, το ο­ποί­ο φυ­σι­κά ή­ταν τα­κτι­κή και ό­χι στρα­τη­γι­κή ε­πι­λο­γή του Στά­λιν και της ΕΣ­ΣΔ, ό­πως πο­νη­ρά το δια­στρέ­φουν οι σο­σιαλ­φα­σί­στες.

Κομμάτι από άρθρο της ΟΑΚΚΕ