Κύριος εχθρός ο “νεοφιλελευθερισμός” - το κύριο μετωπικό σύνθημα των ανοιχτών και κρυφών φασιστών και ναζιστών

Για τους “πε­ριε­κτι­κούς δη­μο­κρά­τες” και ό­λους τε­λι­κά τους ψευ­το­αρι­στε­ρούς μι­κρο­α­στούς ή και πρά­κτο­ρες του σο­σιαλ-ι­μπε­ρια­λι­σμού , ο κύ­ριος ε­χθρός, ο πυ­ρή­νας της πα­γκό­σμιας α­ντί­δρα­σης δεν εί­ναι ο φα­σι­σμός ή αλ­λιώς ο φα­σι­στι­κού τύ­που ι­μπε­ρια­λι­σμός, ό­πως ή­ταν πά­ντα για την πραγ­μα­τική α­ρι­στε­ρά με­τά την εμ­φά­νι­ση του χι­τλε­ρι­κού φαι­νό­με­νου, αλ­λά ο δυ­τι­κού τύ­που, δη­μο­κρα­τι­κός στη μορ­φή του κα­πι­τα­λι­σμός, η αλ­λιώς η (με κε­φα­λαί­α) Νε­οφι­λε­λεύ­θε­ρη Πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση. Η κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση γε­νικά, δη­λα­δή α­ντι­κει­με­νι­κά-ι­στο­ρι­κά, α­πο­τε­λεί μια προ­ο­δευ­τι­κή δια­δι­κα­σί­α που ο­δη­γεί στην ό­λο και στε­νό­τε­ρη αλ­λη­λο­σύν­δε­ση κρα­τών, ε­θνών και λα­ών, την ο­ποί­α το κε­φά­λαιο πραγ­μα­το­ποιεί α­ντι­κει­με­νικά, ξέ­χω­ρα α­πό τη θέ­λη­σή του, σπά­ζο­ντας μέ­σα α­πό την πα­ρα­γω­γι­κή διε­θνο­ποί­η­ση τα ε­θνι­κά σύ­νο­ρα, δια­δι­κα­σί­α που α­πο­τε­λεί, ε­πί­σης α­ντι­κει­με­νι­κά, μέ­σο προ­σέγ­γι­σης στο σο­σιαλι­στι­κή ε­πα­νά­στα­ση και στο α­τα­ξι­κό μέλ­λον, ό­πως τό­νι­ζε πά­ντα ο Λέ­νιν, αλ­λά και οι Μαρ­ξ - Έν­γκελ­ς. Α­πό γε­νι­κή ι­δε­ο­λο­γι­κή ά­πο­ψη οι α­ντι-πα­γκο­σμιοποι­η­τές το­πο­θε­τού­νται στην ί­δια πλευ­ρά του ι­στο­ρι­κού ο­δο­φράγ­μα­τος με τους α­να­το­λι­κούς ρω­σο­κι­νέ­ζους μο­νο­πω­λι­στές και βέ­βαια με τους α­νά τον κόσμο νε­ο­να­ζι­στές και ε­δώ με τους χρυ­σαυ­γί­τες, που εί­ναι οι πρώ­τοι και βα­θύτε­ροι πο­λέ­μιοι της “ε­θνο­κτό­νου πα­γκο­σμιο­ποι­ή­σε­ως” των “ε­βραιο­φι­λε­λεύ­θερων”.

Σε ό,τι α­φο­ρά ει­δι­κό­τε­ρα τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση, ό­πως α­πο­κα­λούν την πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση που πραγ­μα­το­ποιεί το δυ­τι­κό ι­μπε­ρια­λιστι­κό μο­νο­πω­λια­κό κε­φά­λαιο α­σκώ­ντας πο­λι­τι­κή, οι­κο­νο­μι­κή α­κό­μα και στρα­τιω­τι­κή ε­πέμ­βα­ση στις μη α­νε­πτυγ­μέ­νες ή α­δύ­να­μες χώ­ρες, αυ­τή μπο­ρεί να εί­ναι ο πιο με­γά­λος ε­χθρός των λα­ών μό­νο ό­ταν και μό­νο στο βαθ­μό που αυ­τή έ­χει α­πέ­να­ντί της κυ­ρί­ως την προ­λε­τα­ρια­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση που εί­ναι η επα­να­στα­τι­κή α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή ε­νό­τη­τα των λα­ϊ­κών οι­κο­νο­μιών ή στο βαθμό που έ­χει α­πέ­να­ντί της γε­νι­κό­τε­ρα την α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πα­γκο­σμιοποί­η­ση, δη­λα­δή την σχε­τι­κή ε­νο­ποί­η­ση των οι­κο­νο­μιών των λι­γό­τε­ρο κα­πι­ταλι­στι­κά α­νε­πτυγ­μέ­νων κρα­τών στη βά­ση των αρ­χών του α­μοι­βαί­ου ο­φέ­λους και της μη α­νά­μει­ξης των ι­σχυ­ρών και α­νε­πτυγ­μέ­νων χω­ρών στις ε­σω­τε­ρι­κές υ­πο­θέ­σεις τους. Μια τέ­τοια πε­ρί­ο­δος φι­λε­λεύ­θε­ρης ι­μπε­ρια­λι­στι­κής α­ντί­δρα­σης ή­ταν αυ­τή με­τά τον Β’ πα­γκό­σμιο πό­λε­μο ό­που οι Η­ΠΑ, με νι­κη­μέ­νο το να­ζι­σμό, η­γή­θη­καν της πά­λης ε­νά­ντια στο σο­σια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο και στους ε­θνο-α­νε­ξαρ­τη­σια­κούς και α­ντια­ποι­κια­κούς α­γώ­νες του Τρί­του Κό­σμου.

Αυ­τή η προ­ο­δευ­τι­κού τύ­που πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση εί­ναι α­ντί­θε­τη στην πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση των φι­λε­λεύ­θε­ρων ι­μπε­ρια­λι­στών που με την μο­νο­πω­λιακή τους συ­γκέ­ντρω­ση, την τε­χνο­λο­γι­κή και χρη­μα­τι­στι­κή τους ι­σχύ αλ­λά και με την πο­λι­τι­κή, α­κό­μα και τη στρα­τιω­τι­κή τους ε­πέμ­βα­ση, ε­πι­χει­ρούν να κυ­ριαρ­χή­σουν στις ε­σω­τε­ρι­κές α­γο­ρές των κρα­τών που οι οι­κο­νο­μί­ες τους βρί­σκο­νται σε προ­μο­νο­πω­λια­κό στά­διο, ο­πό­τε τις ε­μπο­δί­ζουν α­ντι­κει­με­νικά να συ­γκε­ντρώ­νουν τις υ­λι­κο­τε­χνι­κές τους δυ­νά­μεις και το ζω­ντα­νό πα­ραγω­γι­κό τους δυ­να­μι­κό τους μέ­σα α­πό την προ­στα­σί­α -για έ­να με­γά­λο διά­στη­μα- της συσ­σώ­ρευ­σης και του εκ­συγ­χρο­νι­σμού του ντό­πιου πα­ρα­γω­γι­κού τους κεφά­λαιου. Μό­νο έτσι αυ­τές θα μπο­ρού­σαν να στα­θούν με ί­σους ό­ρους στον οι­κο­νο­μι­κό α­ντα­γω­νι­σμό του δυ­τι­κού μο­νο­πώ­λιου.

Ό­μως α­κό­μα και η φι­λε­λεύ­θε­ρη ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση μπο­ρεί να εί­ναι προ­ο­δευ­τι­κή σε ό­σο βαθ­μό α­ντι­πα­ρα­τί­θε­ται στην πα­γκο­σμιοποί­η­ση που ε­πι­χει­ρούν να πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν με την ω­μή ε­ξω­οι­κο­νο­μι­κή βί­α οι μο­νο­πω­λι­στές α­να­το­λι­κού φα­σι­στι­κού τύ­που, δη­λα­δή οι ι­μπε­ρια­λι­στές ρώ­σι­κου και κι­νέ­ζι­κου τύ­που. Αυ­τοί συσ­σω­ρεύ­ουν πο­λι­τι­κο-δι­πλω­μα­τι­κή, στρα­τιω­τι­κή και οι­κο­νο­μι­κή ι­σχύ α­σκώ­ντας ω­μή βί­α στους λα­ούς τους και εξω­τε­ρι­κή βί­α σε άλ­λους υ­πο­τε­λείς τους λα­ούς και χώ­ρες, ε­πι­διώ­κο­ντας τε­λικά μια βί­αι­η α­να­δια­νο­μή του πα­γκό­σμιου πλού­του ε­ξα­πο­λύ­ο­ντας πό­λε­μο λη­στρι­κού, α­ποι­κιο­κρα­τι­κού α­κό­μα και δου­λο­κτη­τι­κού χι­τλε­ρι­κού τύ­που ε­νά­ντια και σε τρι­το­κο­σμι­κές, αλ­λά και σε άλ­λες ι­μπε­ρια­λι­στι­κές χώ­ρες.

Για να υ­πο­νο­μεύ­σουν την πο­λι­τι­κή και οι­κο­νο­μι­κή ι­σχύ των α­ντι­πάλων τους φι­λε­λεύ­θε­ρων ι­μπε­ρια­λι­στών και για να κερ­δί­σουν στρα­τη­γι­κές θέ­σεις πα­ντού στον κό­σμο στα πλαί­σια της προ­ε­τοι­μα­σί­ας του με­γά­λου πο­λέμου τους, οι φα­σι­στι­κοί κρατι­κο­μο­νο­πω­λια­κοί κα­πι­τα­λι­σμοί συμ­μα­χούν με τις πιο ε­πι­θε­τι­κές, τις πιο σο­βι­νι­στι­κές με­ρί­δες των αρ­χου­σών τά­ξε­ων ό­λων των χω­ρών και υ­πο­θάλ­πουν τα πιο α­ντι­δρα­στι­κά “α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κά” κι­νήμα­τα των μη κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων, κι­νή­μα­τα που θέ­λουν να γυ­ρί­σουν πί­σω τον τρο­χό της ι­στο­ρί­ας, ό­πως εί­ναι αυ­τά των πιο πα­ρα­γω­γι­κά κα­θυ­στε­ρη­μέ­νων τμημά­των της μι­κρο­α­στι­κής τά­ξης ή της πιο πα­ρα­σι­τι­κής κρα­τι­κής γρα­φειο­κρατί­ας ή ε­πί­σης αυ­τά των ο­πα­δών της φυ­σι­κής οι­κο­νο­μί­ας και της πα­τριαρ­χί­ας.

Τέ­τοια εί­ναι η συμ­μα­χί­α των ρώ­σων κρα­τι­κο­ο­λι­γαρ­χών με τις καθυ­στε­ρη­μέ­νες μι­κρο­α­στι­κές μά­ζες στις ο­ποί­ες δου­λεύ­ουν την ου­το­πί­α ό­τι μπο­ρούν να κα­τα­στρέ­ψουν τις σύγ­χρο­νες πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις. Στην πρά­ξη, βέ­βαια, κα­τα­στρέ­φουν μό­νο ε­κεί­νες, τις πιο σύγ­χρο­νες, των α­ντα­γω­νι­στών τους και αυ­τές μόνο εν μέ­ρει. Αυ­τά τα κι­νή­μα­τα οι α­να­το­λι­κοί κρα­τι­κο­φα­σίστες τα σέρ­νουν πί­σω α­πό τον δι­κό τους φα­σι­στι­κό κα­πι­τα­λι­σμό-ι­μπε­ρια­λι­σμό που, ε­κτός α­πό πιο κα­τα­πιε­στι­κός, εί­ναι πο­λύ πιο κα­θυ­στε­ρη­μέ­νος πα­ρα­γωγι­κά και γι’ αυ­τό κά­νει πιο ε­πι­σφα­λή μια σο­σια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση μετά α­πό την ε­πα­νά­στα­ση που θα τον α­να­τρέ­ψει. Α­πό την άλ­λη ό­μως, ε­ξαι­τί­ας της ω­μής βί­ας που α­σκεί στους λα­ούς πά­νω στους ο­ποί­ους κυ­ριαρ­χεί, ο φα­σι­στικός κα­πι­τα­λι­σμός ε­πι­τα­χύ­νει το ξέ­σπα­σμα μιας ε­πα­νά­στα­σης. Η α­ντί­φα­ση δηλα­δή εί­ναι ό­τι μια τέ­τοια επα­νά­στα­ση ό­σο πιο εύ­κο­λα ξε­σπά­ει τό­σο πιο δύσκο­λα μπο­ρεί να στα­θε­ρο­ποι­η­θεί λό­γω σχε­τι­κής κα­θυ­στέ­ρη­σης των πα­ρα­γω­γικών δυ­νά­με­ων, ό­πως θα μπο­ρού­σε σε μια κα­πι­τα­λι­στι­κά πιο α­νε­πτυγ­μέ­νη και πιο δη­μο­κρα­τι­κή χώ­ρα.

Ο Λέ­νιν σε έ­να πε­ρί­φη­μο γράμ­μα του στον Γκόρ­κυ στις 3 του Γε­νά­ρη του 1911 ή­δη ξε­κα­θά­ρι­ζε αυ­τά τα ζη­τή­μα­τα δια­κρί­νο­ντας α­νά­με­σα σε δύ­ο εί­δη κα­πι­τα­λι­σμών, τον μαυ­ρο-ε­κα­το­νταρ­χί­τι­κο και ο­κτω­βρί­στι­κο κα­πι­τα­λι­σμό, τον κα­πι­τα­λι­σμό δη­λα­δή των μο­ναρ­χι­κών και των γαιο­κτη­μό­νων με­γά­λων βιομη­χά­νων, που ή­ταν από μια ά­πο­ψη το ι­στο­ρι­κό πρό­δρο­μο και α­νά­λο­γο του φα­σιστι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, και τον να­ρό­ντνι­κο κα­πι­τα­λι­σμό, που εί­ναι το ι­στο­ρικό πρό­δρο­μο και α­νά­λο­γο του φι­λε­λεύ­θε­ρου κα­πι­τα­λι­σμού, που ο Λέ­νιν τον χα­ρα­κτη­ρί­ζει “δη­μο­κρα­τι­κό”.

“Θα ή­ταν δον­κι­χω­τι­σμός και κλαψού­ρι­σμα”, έ­γρα­φε ο Λέ­νιν, “αν οι σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες έ­λε­γαν στους ερ­γά­τες ό­τι θα μπο­ρού­σε να υ­πάρ­χει σω­τη­ρί­α κά­που ξέ­χω­ρα α­πό την α­νά­πτυ­ξη του κα­πι­τα­λι­σμού, και ό­χι μέ­σω της α­νά­πτυξης του κα­πι­τα­λι­σμού. Αλ­λά δεν λέ­με αυ­τό. Λέ­με το κε­φά­λαιο θα σας κα­τα­πιεί, θα κα­τα­πιεί τους Πέρ­σες, θα κα­τα­πιεί τους πά­ντες, και θα συ­νε­χί­σει να κατα­πί­νει ω­σό­του το α­να­τρέ­ψε­τε. Αυ­τή εί­ναι η α­λή­θεια. Και μην ξε­χά­σε­τε να προ­σθέ­σε­τε: Χω­ρίς την α­νά­πτυ­ξη του κα­πι­τα­λι­σμού δεν υ­πάρ­χει εγ­γύ­η­ση για νίκη πά­νω του.
Οι μαρ­ξι­στές δεν υ­πο­στη­ρί­ζουν ού­τε έ­να α­ντι­δρα­στι­κό μέ­τρο, όπως εί­ναι η α­πα­γό­ρευ­ση των τρά­στ, ο πε­ριο­ρι­σμός του ε­μπο­ρί­ου κλπ. Στον κα­θένα τα δι­κά του. Ας α­φή­σου­με τους Κο­μια­κόφ και Σια να χτί­ζουν σι­δη­ρο­δρό­μους δια­μέ­σου της Περ­σί­ας, ας τους στέλ­νου­με τους Λια­κόβ, ό­μως η δου­λειά των μαρ­ξι­στών εί­ναι να τους εκ­θέ­τουν στους ερ­γά­τες. Αν αυ­τό τρώ­ει τους ερ­γάτες λέ­νε οι μαρ­ξι­στές, ε­άν τους στραγ­γα­λί­ζει, α­ντα­πο­δώ­στε.
Η α­ντί­στα­ση στην α­ποι­κια­κή πο­λι­τι­κή και στη διε­θνή λε­η­λα­σί­α μέσω της ορ­γά­νω­σης του προ­λε­τα­ριά­του, μέ­σω της υ­πε­ρά­σπι­σης της ελευ­θε­ρί­ας του προ­λε­τα­ρια­κού α­γώ­να δεν κα­θυ­στε­ρεί την α­νά­πτυ­ξη του κα­πι­τα­λι­σμού, αλ­λά την ε­πι­τα­χύ­νει, α­να­γκά­ζο­ντάς τον να κα­τα­φύ­γει σε πιο πο­λι­τι­σμέ­νες, τε­χνι­κά ψη­λό­τε­ρες κα­πι­τα­λι­στι­κές με­θό­δους. Υ­πάρ­χει κα­πι­τα­λι­σμός και κα­πι­τα­λι­σμός. Υ­πάρ­χει ο μαυ­ρο-­ε­κα­το­νταρ­χί­τι­κος ο­κτω­βρί­στι­κος κα­πι­ταλι­σμός και ο να­ρό­ντνι­κος (“ρε­α­λι­στι­κός, δη­μο­κρα­τι­κός”, σφύ­ζων α­πό “δρα­στη­ριό­τη­τα”) κα­πι­τα­λι­σμός. Ό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο εκ­θέ­του­με τον κα­πι­τα­λι­σμό μπρο­στά στους ερ­γά­τες για την “α­πλη­στί­α και την ω­μό­τη­τα του” τό­σο πιο δύ­σκο­λο εί­ναι για τον κα­πι­τα­λι­σμό του πρώ­του εί­δους να συ­νε­χί­ζε­ται, τό­σο πιο σί­γου­ρα υ­πο­χρε­ώ­νε­ται να περ­νά­ει στον κα­πι­τα­λι­σμό δεύ­τε­ρου εί­δους. Και αυ­τό ακρι­βώς μας βο­λεύ­ει, αυ­τό α­κρι­βώς βο­λεύ­ει το προ­λε­τα­ριά­το.
Το διε­θνές προ­λε­τα­ριά­το πιέ­ζει τον κα­πι­τα­λι­σμό με δυο τρό­πους: α­πό τη μια με­τα­τρέ­πει τον ο­κτω­βρί­στι­κο κα­πι­τα­λι­σμό σε δη­μο­κρα­τι­κό κα­πιτα­λι­σμό και α­πό την άλ­λη ε­πει­δή διώ­χνει τον ο­κτω­βρί­στι­κο κα­πι­τα­λι­σμό μακρυά α­πό τον ε­αυ­τό του, με­τα­φέ­ρει αυ­τόν τον κα­πι­ταλι­σμό στους ά­γριους. Όμως αυ­τό διευ­ρύ­νει την βά­ση του κα­πι­τα­λισμού και φέρ­νει κο­ντύ­τε­ρα τον θά­να­τό του. Πρα­κτι­κά δεν υ­πάρ­χει ο­κτω­βρί­στι­κος κα­πι­τα­λι­σμός που να έ­χει μεί­νει στην Δυ­τι­κή Ευ­ρώ­πη, πρα­κτι­κά ό­λος ο κα­πι­τα­λι­σμός εί­ναι δη­μο­κρα­τικός. Ο ο­κτω­βρί­στι­κος κα­πι­τα­λι­σμός έ­χει φύ­γει α­πό την Βρε­τα­νί­α και την Γαλλί­α και έχει πά­ει στη Ρω­σί­α και στην Α­σί­α. Η ρώ­σι­κη ε­πα­νά­στα­ση και οι επα­να­στά­σεις στην Α­σί­α εί­ναι οι α­γώ­νες να διω­χτεί ο ο­κτω­βρί­στι­κος κα­πι­ταλι­σμός και να α­ντι­κα­τα­στα­θεί α­πό τον δη­μο­κρα­τι­κό κα­πι­τα­λι­σμό. Και ο δη­μοκρα­τι­κός κα­πι­τα­λι­σμός εί­ναι ο τε­λευ­ταί­ος του εί­δους του. Δεν έ­χει άλ­λο στά­διο να πά­ει. Το ε­πό­με­νο στά­διο εί­ναι ο θά­να­τός του”.

Αυ­τό που κά­νουν σή­με­ρα οι σο­σιαλ­φα­σί­στες στην Ελ­λά­δα και σε ό­λο τον κό­σμο, εί­τε εί­ναι πρά­κτο­ρες των νέ­ων τσά­ρων, εί­τε α­διόρ­θω­τοι μι­κρο­αστοί - α­ντι­δρα­στι­κοί, δεν εί­ναι να πα­λεύ­ουν για να α­να­τρέ­ψουν με ε­πα­νά­σταση τον δη­μο­κρα­τι­κό κα­πι­τα­λι­σμό, που εί­ναι πια πα­ρα­γω­γι­κά υ­πε­ρώ­ρι­μος, για να φέ­ρουν το σο­σια­λι­σμό, αλ­λά πα­λεύ­ουν για να α­ντι­κα­τα­στή­σουν τον “δη­μοκρα­τι­κό” κα­πι­τα­λι­σμό με τον φα­σι­στι­κό κα­πι­τα­λι­σμό ή πιο συ­γκε­κρι­μέ­να παλεύ­ουν να αντι­κα­τα­στή­σουν την φι­λε­λεύ­θε­ρη πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση με την φασι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση. Θέ­λουν δη­λα­δή να κα­τα­στρέ­ψουν τις α­νώ­τε­ρες παρα­γω­γι­κές κα­πι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις, τις σχε­τι­κά πιο δη­μο­κρα­τι­κές κά­τω α­πό τις ο­ποί­ες α­να­πτύσ­σο­νται πα­ρα­πέ­ρα και πιο εύ­κο­λα οι πα­ρα­γωγι­κές δυ­νάμεις, κα­θώς και το βιο­τι­κό ε­πί­πε­δο και η πο­λι­τι­κο­συν­δι­κα­λι­στι­κή ορ­γά­νω­ση των προ­λε­τά­ριων.

Με λί­γα λό­για θέ­λουν να γυ­ρί­σουν πί­σω τον τρο­χό της ι­στο­ρί­ας. Και βέ­βαια σε αυ­τό δεν εί­ναι μό­νοι. Δεν υ­πάρ­χουν και δεν υ­πήρ­ξαν πο­τέ σι­νι­κά τεί­χη α­νά­με­σα στις δυο μορ­φές του ι­μπε­ρια­λι­σμού, ι­διαί­τε­ρα ό­σο αυ­τός όντας στην πα­ρακ­μή περ­νά­ει στην σή­ψη και στη βαρ­βα­ρό­τη­τα. Ό­ταν οι δυ­τι­κοί φι­λε­λεύ­θε­ροι μο­νο­πω­λι­στές με­τα­φέ­ρουν το πα­ρα­γω­γι­κό τους κε­φά­λαιο στην Κί­να ή α­φή­νουν τους κι­νέ­ζους μο­νο­πω­λι­στές να α­γο­ρά­σουν επι­χει­ρή­σεις στη Δύ­ση δεν κά­νουν τί­πο­τα άλ­λο α­πό το να ε­νι­σχύ­ουν του κι­νέ­ζους κρα­τι­κοφα­σί­στες μο­νο­πω­λι­στές για να α­να­πτύ­ξουν τον δι­κό τους κα­πι­τα­λι­σμό της ωμής αρ­πα­γής και βί­ας, με­τα­τρέ­πο­ντας ό­χι μό­νο το ως χθες σο­σια­λι­στι­κό κι­νέζι­κο προ­λε­τα­ριά­το σε δου­λοπάροι­κους, αλ­λά και τους δυ­τι­κούς προ­λε­τάριους του δη­μο­κρα­τι­κού κα­πι­τα­λι­σμού σε υ­πο­χεί­ρια του φα­σι­στι­κού κα­πιτα­λι­σμού και θύ­μα­τα ε­νός νέ­ου πα­γκό­σμιου πο­λέ­μου.

Στο ί­διο υ­πε­ρα­ντι­δρα­στι­κό πλαί­σιο και μά­λι­στα στην ά­κρη του, κινού­νται και οι α­να­φο­ρές των σο­σιαλ­φα­σι­στών για “φα­σι­σμό της Ε­Ε/Ο­ΝΕ”, δη­λαδή της πλέ­ον προ­ο­δευ­τι­κής στην ι­στο­ρί­α του α­στι­σμού προ­σπά­θειας ε­θε­λο­ντι­κής, δη­λα­δή δη­μο­κρα­τι­κής οι­κο­νο­μι­κής και πο­λι­τικής ε­νο­ποί­η­σης α­στικών κρα­τών, την ο­ποί­α οι προ­βο­κά­το­ρες η­γέ­τες της Ελ­λά­δας υ­πο­νό­μευ­σαν στρατη­γι­κά με την ρω­σό­δου­λη πο­λι­τι­κή 30 ε­τών και τε­λι­κά την έ­ρι­ξαν στην ά­βυσσο με το “ε­θνι­κό κα­νό­νι” μιας ελ­λη­νι­κής χρε­ο­κο­πί­ας κατ’ ε­ντο­λή της Μό­σχας.

Πάρθηκε από http://oakke.gr/antifasism/2013-02-16-20-19-25/item/119-%CE%BF-%CF%83%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CF%83%CF%85%CF%87%CE%B5%CE%AF-%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%86%CF%89%CF%82-%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CF%81%CF%8E%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CE%B1%CE%BA%CE%BA%CE%B5