Είναι η πολιτική του φαιο-«κόκκινου» μετώπου κατά του δημοκρατισμού, του λαού, της εθνικής ανεξαρτησίας και του διαφωτισμού, που παίρνει τη μορφή της «αντικαπιταλιστικής» ή «αντινεοφιλελεύθερης» πάλης ενάντια στην «ψευδεπίγραφη αστική δημοκρατία και τον ληστρικό καπιταλισμό».
Η διαφορά είναι ότι για τους μαρξιστές την ψευδεπίγραφη αστική δημοκρατία ο λαός θα την ξεπεράσει τσακίζοντας το αστικό κράτος και φτιάχνοντας το δικό του, λαϊκό κράτος, όταν δεν θα αντέχει πια την πολιτική καταπίεση από τον ιμπεριαλισμό και την αστική τάξη και θα είναι έτοιμος και αποφασισμένος να κάνει το άλμα, με πρωτοπόρα δύναμη και οργανωτή του το κομμουνιστικό, επαναστατικό εργατικό κόμμα, σε συνθήκες επαναστατικής κρίσης (μετά από πόλεμο, πολιτική κατάρρευση της αστικής τάξης, εξέγερση ενάντια σε ετοιμόρροπη διχτατορία κλπ.). Αυτό θα είναι το κράτος της λαϊκής, σοσιαλιστικής δημοκρατίας, το οποίο θα έχει ενσωματώσει όλα τα επιτεύγματα του αστικού και προλεταριακού - μαρξιστικού διαφωτισμού, καθώς και όλη την τεχνική - παραγωγική και πολιτιστική πρόοδο της καπιταλιστικής εποχής.
Αντίθετα, οι φαιο-«κόκκινοι» φασίστες, φονιάδες και μηδενιστές πολεμάν την αστική δημοκρατία από τα δεξιά, από την πλευρά του μεσαίωνα, του παπά, του βυζαντινού σκοταδισμού, του ιρρασιοναλισμού, της δουλοχτησίας και τελικά της βαρβαρότητας. Αυτοί πολεμούν την αστική δημοκρατία από την πλευρά του κανίβαλου. Και σήμερα παγκόσμιο κέντρο αυτής της ιδεολογικής γραμμής και αντίληψης είναι ο πιο σάπιος, ο πιο φασιστικός, ο σχετικά πιο αδύναμος οικονομικά αλλά πανίσχυρος στρατιωτικά και διπλωματικά ιμπεριαλισμός: ο ρώσικος και δίπλα του ο κινέζικος σοσιαλιμπεριαλισμός, δηλαδή οι υπερσυγκεντρωμένες κρατικομονοπωλιακές αστικές τάξεις που πρόκυψαν από την προδοσία των δύο πρώτων επιτυχημένων επαναστάσεων των κολασμένων αυτού του πλανήτη, της ρώσικης και της κινέζικης. Αυτό εκφράζει η ιδεολογική γραμμή του συμβούλου του Πούτιν, Αλέξανδρου Ντούγκιν («Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία») για ενότητα φασιστών και «κομμουνιστών» κατά του «επάρατου δυτικού φιλελευθερισμού».
Πάρθηκε από http://oakke.gr/antifasism/2013-02-16-20-19-25/item/447
Η διαφορά είναι ότι για τους μαρξιστές την ψευδεπίγραφη αστική δημοκρατία ο λαός θα την ξεπεράσει τσακίζοντας το αστικό κράτος και φτιάχνοντας το δικό του, λαϊκό κράτος, όταν δεν θα αντέχει πια την πολιτική καταπίεση από τον ιμπεριαλισμό και την αστική τάξη και θα είναι έτοιμος και αποφασισμένος να κάνει το άλμα, με πρωτοπόρα δύναμη και οργανωτή του το κομμουνιστικό, επαναστατικό εργατικό κόμμα, σε συνθήκες επαναστατικής κρίσης (μετά από πόλεμο, πολιτική κατάρρευση της αστικής τάξης, εξέγερση ενάντια σε ετοιμόρροπη διχτατορία κλπ.). Αυτό θα είναι το κράτος της λαϊκής, σοσιαλιστικής δημοκρατίας, το οποίο θα έχει ενσωματώσει όλα τα επιτεύγματα του αστικού και προλεταριακού - μαρξιστικού διαφωτισμού, καθώς και όλη την τεχνική - παραγωγική και πολιτιστική πρόοδο της καπιταλιστικής εποχής.
Αντίθετα, οι φαιο-«κόκκινοι» φασίστες, φονιάδες και μηδενιστές πολεμάν την αστική δημοκρατία από τα δεξιά, από την πλευρά του μεσαίωνα, του παπά, του βυζαντινού σκοταδισμού, του ιρρασιοναλισμού, της δουλοχτησίας και τελικά της βαρβαρότητας. Αυτοί πολεμούν την αστική δημοκρατία από την πλευρά του κανίβαλου. Και σήμερα παγκόσμιο κέντρο αυτής της ιδεολογικής γραμμής και αντίληψης είναι ο πιο σάπιος, ο πιο φασιστικός, ο σχετικά πιο αδύναμος οικονομικά αλλά πανίσχυρος στρατιωτικά και διπλωματικά ιμπεριαλισμός: ο ρώσικος και δίπλα του ο κινέζικος σοσιαλιμπεριαλισμός, δηλαδή οι υπερσυγκεντρωμένες κρατικομονοπωλιακές αστικές τάξεις που πρόκυψαν από την προδοσία των δύο πρώτων επιτυχημένων επαναστάσεων των κολασμένων αυτού του πλανήτη, της ρώσικης και της κινέζικης. Αυτό εκφράζει η ιδεολογική γραμμή του συμβούλου του Πούτιν, Αλέξανδρου Ντούγκιν («Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία») για ενότητα φασιστών και «κομμουνιστών» κατά του «επάρατου δυτικού φιλελευθερισμού».
Πάρθηκε από http://oakke.gr/antifasism/2013-02-16-20-19-25/item/447
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου