Με δύο λόγια, ο πραγματικός αριστερός ζητάει από το κράτος και μάλιστα απαιτεί να είναι αστικό δημοκρατικό και όχι φασιστικό. Μ’ αυτή του την πάλη καταφέρνει κατ αρχήν πραγματικές νίκες κατά των φασιστών, πετυχαίνοντας διάσπαση ανάμεσα στους φασίστες και στους κάπως δημοκρατικούς αστούς.
Ταυτόχρονα πείθει τις μάζες για την ανάγκη να ανατραπεί συνολικά ο καπιταλισμός, καθώς όσο το αριστερό αντιφασιστικό κίνημα θα δυναμώνει, τόσο οι αστοί, αρχίζοντας από τους πιο αντιδραστικούς, θα αρχίσουν να αποκαλύπτονται, επειδή θα αναγκαστούν να χρησιμοποιούν τους φασίστες σαν όπλο κατά του λαού και του αντιφασιστικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.
***
Εκείνο που έχει να κάνει η δημοκρατία, και έπρεπε να το χε κάνει από το 1974, αλλά δεν το επέτρεψαν ο σοσιαλιστής στα λόγια και φασίστας στη πράξη Αντρέας Παπαντρέου και η σοσιαλφασιστική ψευτοαριστερά, είναι να δηλώσει: εκτός νόμου οι ναζιστικές και φασιστικές οργανώσεις. Όποιος εκθειάζει τους ναζί, αλλά και τις διχτατορίες της 4ηςΑυγούστου και της 21ης Απριλίου, έστω και κατ’ ελάχιστον, δε μπορεί να συγκροτεί νόμιμη πολιτική οργάνωση και θα τσακίζεται στο γόνατο.
Από κει και πέρα, οι αλλαγές ονομάτων και άλλα τερτίπια των ναζιφασιστών θα μπορούσαν εύκολα να αντιμετωπιστούν από το δημοκρατικό κίνημα, αλλά και από ένα αστοδημοκρατικό κράτος το οποίο θα λειτουργούσε με όρους στοιχειώδους μεταπολεμικού ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού (και δε θα ήταν το ρωσόφιλο- ρωσόδουλο φιλοναζιστικό έκτρωμα της «Ελληνικής Δημοκρατίας» του σήμερα).
Πάρθηκε από εδώ απ όπου μπορείτε να δείτε κι ολόκληρο το κείμενο http://kokkinometerizi.blogspot.com/2013/10/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου