Η επίθεση ΣΥΡΙΖΑ-ψευτοΚΚΕ στα Ellinika Hoaxes προάγγελος φασιστικού-πουτινικού ελέγχου του Ίντερνετ στη χώρα μας

Η είδηση ότι το facebook ανέθεσε, όσον αφορά την Ελλάδα, τον έλεγχο της ακρίβειας ή μη των δημοσιευόμενων σε αυτό ειδήσεων στην ομάδα διαδικτυακής έρευνας και επαλήθευσης EllinikaHoaxes προκάλεσε μια άνευ προηγουμένου επιθετική εκστρατεία από πλευράς της ψευτοαριστεράς και (λιγότερο σε αυτή τη φάση) της φασιστικής και ναζιστικής ακροδεξιάς.

Η απόφαση του facebook έδρασε άμεσα ως καταλύτης και οδήγησε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τα καθεστωτικά γκεμπελικά μέσα «ενημέρωσης» που διαθέτει και που την υποστηρίζουν να πάψουν να υποκρίνονται ότι τα χωρίζει «χαώδης απόσταση» από τον Περισσό και να εκστρατεύσουν μαζί του (συγκεκριμένα με έμβλημα τον κνίτη ψευτοδημοσιογράφο - παραχαράκτη ειδήσεων Μπογιόπουλο) ενάντια στους «μπάτσους του Διαδικτύου», όπως αποκαλούν τα EllinikaHoaxes.

Φυσικά οι «μπάτσοι» αυτοί δεν είναι οι πραγματικότατοι, με σάρκα και οστά μπάτσοι με τους οποίους αστυνομεύουν τους Ρώσους και Κινέζους δημοκράτες στο Ίντερνετ τα φασιστικά καθεστώτα της Μόσχας και του Πεκίνου, αφού με αυτούς τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ψευτοΚΚΕ δεν έχουν κανένα πρόβλημα (καθώς αυτοί πολεμούν τη «δυτική φθοροποιό επιρροή» σε Ρωσία και Κίνα). Αυτοί συλλαμβάνουν και ενίοτε εξαφανίζουν όχι αναρτήσεις, αλλά τους ίδιους τους ανθρώπους που τις ανάρτησαν, σε περίπτωση που οι τελευταίοι «προσβάλουν» τον φύρερ Πούτιν ή τους δουλοκτήτες μεγαλοαστούς ηγέτες του «Κ»Κ Κίνας.

Πιο απλά, για όσους αναγνώστες μας δεν γνωρίζουν πολλά για τον κόσμο του facebook και γενικότερα του Διαδικτύου: εκεί συμμετέχει μια πλατιά μάζα ανθρώπων, πολύ ευρύτερη αυτών που ασχολούνται ενεργά ή και χαλαρότερα με την πολιτική, ανταλλάσσοντας νέα, φωτογραφίες, απόψεις, γεγονότα, μικρά ή μεγάλα, από τη ζωή και την καθημερινότητά τους. Δεδομένου λοιπόν ότι το δυνητικό κοινό είναι τεράστιο, στο συγκεκριμένο μέσο τόσο πολιτικά επιτήδειοι αντιδραστικοί, όσο και απλοί κοινοί απατεώνες, διαδίδουν αναρτήσεις με ψεύτικο περιεχόμενο, συνήθως «εντυπωσιακές» ή τρομακτικές ή και αξιοπερίεργες, προκειμένου είτε να επηρεάσουν ένα πλατύ κοινό προς μια συγκεκριμένη άποψη - κατεύθυνση, είτε ακόμη ευρύτερα να του δημιουργήσουν μία γενική κουλτούρα και αντίληψη σε κεντρικά ζητήματα (π.χ. ενάντια στα εμβόλια -http://bit.ly/2Jg7uhq, υπέρ της άποψης ότι κάθε βιομηχανία σπέρνει απαραιτήτως καρκίνο και πρέπει να κλείσει άμεσα, υπέρ της χρυσαυγίτικης άποψης ότι «όλοι οι πολιτικοί είναι κλέφτες που τα παίρνουν για να ξεπουλάνε την Ελλάδα μας» ή «τη Μακεδονία μας», ότι ο «ισχυρός άνδρας» Πούτιν θα σώσει τη χώρα μας και τον πλανήτη από τους «εβραιομασόνους νεοταξίτες» και άλλες φασιστικές και συνωμοσιολογικές παλαβομάρες).

Μετά το δημοψήφισμα στη Βρετανία για το Brexit, αλλά κυρίως μετά την αποδεδειγμένη εκστρατεία των ρώσικων «τρολς» (που θα πει εντεταλμένων προβοκατόρων στο Διαδίκτυο για συγκεκριμένη και συντονισμένη δραστηριότητα προς επίτευξη πολιτικού ή άλλου σκοπού) υπέρ Τραμπ στις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ το 2016, αποδείχτηκε ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κύρια το facebook (και δευτερευόντως το Twitter) χρησιμοποιούνται κατά κόρον για την εξυπηρέτηση σκοτεινών πολιτικών στόχων από οργανωμένες δυνάμεις, ακόμη και κρατικές υπερδυνάμεις (εν προκειμένω από τη Ρωσία του Πούτιν). Αυτό οδήγησε σε μία μεγάλη πολιτική πίεση, τόσο από κινήματα πολιτών, όσο και από τα μη φασιστικά τμήματα της αστικής τάξης στη Δύση, που είχε ως αποτέλεσμα το facebook και το twitter να λάβουν μέτρα αφ’ ενός για την απομάκρυνση ψεύτικων λογαριασμών που δημιουργούσαν και χειρίζονταν τα πουτινικά τρολς, αφ’ ετέρου για μια προσπάθεια υποβάθμισης της συχνότητας με την οποία εμφανίζονται ιστοσελίδες που αναπαράγουν υλικό με πρόδηλα ψευδές περιεχόμενο (χωρίς δηλαδή ακόμη να προχωρούν ριζοσπαστικά στην αφαίρεση των ψευδών ειδήσεων, προφανώς λόγω φόβου για μείωση της επισκεψιμότητας και των χρηστών). Το facebook, μάλιστα, στο πλαίσιο αυτού του ξεκαθαρίσματος, αποφάσισε πρόσφατα - και σωστά - να απαγορεύσει οποιαδήποτε ανάρτηση από το σάιτ της ναζιστικής συμμορίας της «Χρυσής Αυγής», ακόμη και τη χρήση λινκ από εκεί στις ιδιωτικές συζητήσεις των χρηστών (που είναι ορατές μόνο στους ίδιους και όχι δημόσια).

Αυτή τη δουλειά φυσικά σε έναν βαθμό ανέλαβε να την κάνει το ίδιο το facebook, από το οποίο δεν λείπουν καθόλου οι οικονομικοί πόροι, ωστόσο και για λόγους αξιοπιστίας, αλλά και εθνικών ιδιαιτεροτήτων ως προς την ειδησεογραφία, αναλαμβάνουν πλέον να την κάνουν και δημοσιογραφικές - ερευνητικές ομάδες ανά τον κόσμο, με τις οποίες το facebook συνεργάζεται. Όσον αφορά την Ελλάδα, η γνωστότερη (ή μάλλον η μόνη ευρέως γνωστή) ήταν η ομάδα EllinikaHoaxes, η οποία διατηρεί το σχετικό ιστότοπο από το 2013 και έχει διακριθεί στην καταπολέμηση των ψευδών ειδήσεων. Στις 2 Μαΐου, λοιπόν, εν όψει μάλιστα και των ευρωεκλογών (καθώς και η ΕΕ έχει εντείνει τη μάχη της ενάντια στη συνωμοσιολογία και τις ψευδείς ειδήσεις το τελευταίο διάστημα), ανακοινώθηκε η συνεργασία του facebook με τα EllinikaHoaxes (από εδώ και κάτω ΕΗ για λόγους συντομίας).

Η ανακοίνωση της συγκεκριμένης συνεργασίας έφερε έναν ορυμαγδό αντιδράσεων κυρίως από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και του ψευτοΚΚΕ, ο οποίος σίγουρα ξένισε και μερίδα των υποστηρικτών των συγκεκριμένων κομμάτων, αφού τα EllinikaHoaxes, χωρίς να έχουν λάβει ποτέ ανοιχτή πολιτική θέση, έχουν χτυπήσει όσο λίγοι στην Ελλάδα - και μάλιστα με στοιχεία λίγο ως πολύ αδιαμφισβήτητα - την ακροδεξιά συνωμοσιολογία και όλη τη φασιστική σαβούρα που κατακλύζει το ελληνικό Ίντερνετ, γεγονός που άρεσε στην προοδευτικών διαθέσεων βάση της ψευτοαριστεράς. Ακόμη και ο ίδιος ο Τσίπρας, σε τοποθέτησή του στη Βουλή πριν από μήνες, είχε χρησιμοποιήσει την εγκυρότητα των EH για να επιβεβαιώσει έναν ισχυρισμό του, δείχνοντας έστω και άθελά του το πλατύ κύρος που απολαμβάνει η συγκεκριμένη ερευνητική ομάδα.

Τι προκάλεσε λοιπόν τη μήνη του σοσιαλφασισμού ενάντια στη συνεργασία FB - EH; Και τι οδήγησε τα κυβερνητικά μέσα να αναπαράγουν έναν λίβελο του καθεστωτικού κνίτη γκέμπελς Μπογιόπουλου, μέσα στον οποίο ο τελευταίος κατηγορεί τα ΕΗ περίπου ως όργανα του δυτικού ιμπεριαλισμού, επειδή δεν του κάνουν το χατήρι να βρίζουν, όπως ο ίδιος, τα ηρωικά “Λευκά Κράνη” στη Συρία ως “τζιχαντιστές” και “πράκτορες των Αμερικάνων” (https://www.imerodromos.gr/ellinika-hoaxes-oi-mpatsoi-toy-facebook/ ); Ειδικά στο βαθμό που τα EH, στο πλαίσιο μιας όσο γίνεται πιο αντικειμενικής προσέγγισης, δεν είχαν προκαλέσει ιδιαίτερες συγκρούσεις ούτε είχαν στοχοποιήσει πολιτικούς χώρους, πλην έμμεσα (μέσω της ανασκευής των αθλιοτήτων τους) της φασιστικής ακροδεξιάς (http://bit.ly/2JBRLsf);

Το «μυστήριο» λύνεται εύκολα αν παρακολουθήσει κανείς μια σειρά αναρτήσεων των EH μέσα στην τελευταία εξαετία, η οποία σίγουρα έκανε έξαλλο το ρωσόδουλο σοσιαλφασισμό. Απ’ ό,τι φαίνεται, μέσα από την ίδια τη δουλειά τους, οι συντελεστές της ομάδας έφτασαν στο ορθό συμπέρασμα ότι κύρια πηγή ή εμπνευστής της μεθόδου της συστηματικής χρήσης fakenews, μεταξύ άλλων και στην Ελλάδα, είναι το ρωσικό κράτος, όπως φαίνεται και από την παρακάτω ανάρτησή τους https://www.ellinikahoaxes.gr/2018/09/16/russian-propaganda-faqs/).

Σε αυτό το άρθρο μάλιστα, αποκαλύπτουν αυτό που θέλει να κρύβει ο συριζέικος και κνίτικος σοσιαλφασισμός, δηλαδή τη μαχητική υποστήριξη από μέρους των δοσίλογων ναζιστών της “Χρυσής Αυγής” μιας ανοιχτής συμμαχίας (στην πραγματικότητα υποταγής) της Ελλάδας με τη Ρωσία, αποκαλύπτοντας τις σχετικές τοποθετήσεις του άτυπου Νο2 της ναζιστικής συμμορίας δολοφόνων και συνοδοιπόρου του Μιχαλολιάκου από την ίδρυσή της, Χρήστου Παππά (https://archive.fo/hWs6K ).

Πολύ πρόσφατα, στις αρχές του Απρίλη του 2019, τα EH αποκάλυψαν τον Σοφιανό του ψευτοΚΚΕ ως διακινητή της φιλολογίας περί «ΜΚΟ του Σόρος» (Αμερικανού μεγιστάνα με ουγγροεβραϊκή καταγωγή) όσον αφορά το μεταναστευτικό (https://www.ellinikahoaxes.gr/2019/04/01/soros-stathmos-larisis/). Εμείς είμαστε της άποψης ότι ο συγκεκριμένος μεγαλοαστός έχει παίξει αντικειμενικά αρνητικό ρόλο, όχι βέβαια υπέρ της «αμερικανοεβραϊκής νέας τάξης πραγμάτων», αλλά αντίθετα υπέρ της Ρωσίας που γενικά κατηγορεί (αν και τελευταία για να την ελαφρωσει έριξε τη γραμμή ότι ο αληθινός κύριος εχθρός της Δύσης είναι η Κίνα), είτε με τις χρηματιστηριακές σπεκουλαδόρικες δραστηριότητές του (έξοδος βρετανικής λίρας από τις ευρωπαϊκές νομισματικές ισοτιμίες), είτε με τη δραστήρια υποστήριξή του στο φιλελεύθερο και συριζαίικου-τροτσκιστικού τύπου κίνημα των «ανοικτών συνόρων για όλους» (που διευκολύνει προβοκατόρικα τον αντιμεταναστευτικό και αντιπροσφυγικό εθνορατσισμό και φασισμό στη Δύση), είτε με το να μην αφήνει τα αυθόρμητα δημοκρατικά αντιφασιστικά κινήματα να ανθίσουν και να οργανωθούν στηριγμένα στις εσωτερικές δυνάμεις της κάθε φασιστοκρατούμενης χώρας και στη διεθνή από τα κάτω συμπαράσταση, αλλά να μπαίνει ο ίδιος μπροστά με κινήσεις οργάνωσης και χρηματοδότησης, εκθέτοντάς τα στην προπαγάνδα των ρωσοκίνητων αντισημιτών ότι κινούνται από το δυτικό κεφάλαιο. Όμως αυτό που έχει την πιο μεγάλη σημασία εδώ είναι ότι τα EH εξέθεσαν τον κνίτη καθοδηγητή Σοφιανό (μέλος του ΠΓ του ψευτοΚΚΕ) ως διακινητή ακροδεξιού - αντισημιτικού τύπου συνωμοσιολογίας, την οποία θα ζήλευαν οι ναζήδες ή και οι επίσης ρωσόδουλοι ακροδεξιοί Σαλβίνι και Όρμπαν.

Εκείνο δε που πρέπει να έκανε έξαλλο το σοσιαλφασισμό ήταν αφ’ ενός η κατάρριψη από τα EΗ ανάρτησης του κνιτοσυριζέου συμβούλου του Τσίπρα Καρανίκα με ψεύτικη φωτογραφία για την “περιβαλλοντική καταστροφή στη Χαλκιδική” από τις δραστηριότητες της Eldorado στη Χαλκιδική (https://www.ellinikahoaxes.gr/2017/09/11/eldorado/), που χτυπάει στην καρδιά (άσχετα από την πρόθεση των μελών της ομάδας των EH) τον αντιδραστικό οικολογικό μεσαίωνα, αφ’ ετέρου εκείνη της ανάρτησης για τη σύλληψη “άνεργου πατέρα που έκλεψε δύο κουτιά γάλα με εντολή της ΑΒ Βασιλόπουλος”, την οποία έκανε σημαία του ο κνίτης ψευτοταξικιστής Μπογιόπουλος (https://www.ellinikahoaxes.gr/2018/01/04/volos-syllipsi-anergoy-patera/). Ο τελευταίος αντέδρασε με ύβρεις στην αποκάλυψή του ως πλαστογράφου, μολονότι το μόνο που έκανε η ομάδα των EH ήταν να αποκαλύψει ότι ο άνεργος πατέρας δεν συνελήφθη με κεντρική απόφαση της ΑΒ Βασιλόπουλος, αλλά ενός τοπικού διευθυντικού στελέχους, το οποίο και η εταιρεία απομάκρυνε (προφανώς γιατί της έπληξε το κύρος προς τους πελάτες - καταναλωτές, δηλαδή από γενική άποψη όντως για ιδιοτελή καπιταλιστικό σκοπό, ωστόσο αυτά τα περίπλοκα αδυνατίζουν το συνωμοσιολογικό, μικροαστικού τύπου “αντικαπιταλισμό” τύπου Μπογιόπουλου, ο οποίος χρειάζεται απλές και εύληπτες εικόνες, όπως μια εταιρεία - μεγαθήριο που συνθλίβει άκαρδα έναν πατέρα - μικροκλέφτη για δυο κουτιά γάλα).

Ο Μπογιόπουλος, άλλωστε, έχει συλληφθεί να αναπαράγει ρώσικα - πουτινικά hoaxes (ψευδείς - κατασκευασμένες ειδήσεις) όσον αφορά την υποτιθέμενη “αθώωση” του σοβινοφασίστα Μιλόσεβιτς (https://xyzcontagion.wordpress.com/2017/03/15/hoax-milosevic-innocent/ ). Καθόλου τυχαία το ίδιο ρώσικο hoax αναπαρήγαγαν στη φυλλάδα τους και οι μαχαιροβγάλτες ναζιστές της “Χρυσής Αυγής”. Γίνεται έτσι κατανοητό τι φοβάται ότι μπορεί να συμβεί στο κοντινό μέλλον ο Μπογιόπουλος και ο Περισσός, εάν τα EH αναλάβουν να επαληθεύσουν κάποιον από τους ανάλογου «κύρους» ισχυρισμούς τους. Είναι το ίδιο που φοβούνται και τα σταυραδέρφια του ΣΥΡΙΖΑ και του ψευτοΚΚΕ, οι ανοιχτά ρωσόδουλοι της ΛΑΕ του Λαφαζάνη, οι οποίοι επίσης αναπαρήγαγαν το λίβελο Μπογιόπουλου στην ιστοσελίδα τους iskra (http://bit.ly/2LEnjjV).

Το νήμα από τον Μπογιόπουλο πήρε το ρυπαρό έντυπο του πιστού του ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο του κυριακάτικου Τύπου, γνωστού διακινητή ψεύτικων ειδήσεων Βαξεβάνη, που αναπαρήγαγε υμνητικά το άρθρο του κνίτη (http://bit.ly/2JAC4BG) και πρόσθεσε και δικά του (http://bit.ly/2JC4rj8).

To χειρότερο από όλα είναι ότι την επίθεση την ανέβασε σε κυβερνητικό και μάλιστα σε διεθνέςεπίπεδο ο υφυπουργός του Παππά, Κρέτσος, ο οποίος άρχισε εκστρατεία συκοφάντησης των EH, θεωρώντας τα τόσο «επικίνδυνα» που τόνισε ότι η Ελλάδα θα θέσει το θέμα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (!), δηλαδή στο ανώτατο επίπεδο επαφών των 28 χωρών - μελών της ΕΕ.

Η Ακριβοπούλου, που εδώ και χρόνια αποτελεί το πιο φανατικό κυβερνητικό φερέφωνο στην καθεστωτική ΕΡΤ, εμφάνισε έναν πανελληνίως άγνωστο αυτοαποκαλούμενο “πρόεδρο της ένωσης ελλήνων χρηστών ίντερνετ” να καλεί την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να κατεβάσει τους διακόπτες του Διαδικτύου (όπως ο Ερντογάν, όπως είπε χαρακτηριστικά), προκειμένου προφανώς να χτυπηθεί κάθε απόπειρα ελέγχου της αξιοπιστίας των συριζαϊκής κνίτικης και ακροδεξιάς κοπής “ειδήσεων” που διακινούνται μέσω facebook από τα EH (https://www.youtube.com/watch?v=-qOS0dZREeY ).

Η κυβερνητική και κνίτικη εκστρατεία προσπάθησε ακόμη να χρησιμοποιήσει ως στοιχείο “αναξιοπιστίας” και “ύποπτου” χαρακτήρα των EH το γεγονός ότι αυτά, σε συμφωνία με τη δημοκρατική εφημερίδα και σάιτ Athens Voice, εδώ και κάποιους μήνες χρησιμοποιούν τους σέρβερ της τελευταίας, με αντάλλαγμα να της παραχωρούν το σύνολο των διαφημιστικών τους εσόδων, προκειμένου να έχουν την άνεση να πραγματοποιούν τις έρευνές τους. Η AV έχει καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης τηρήσει σθεναρή στάση τόσο ενάντια στο σοσιαλφασιστικού τύπου λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ και των ακροδεξιών συμμάχων του, όσο και κατά του πουτινισμού, γεγονός που την είχε φέρει αντιμέτωπη με το κάψιμο των γραφείων της από αναρχοφασίστες τραμπούκους το 2014. Ουδέποτε έχει κατηγορηθεί για διακίνηση ψευδών ειδήσεων με πολιτική στόχευση, ενώ σε αντίθεση με τα λεγόμενα των γκέμπελς του ΣΥΡΙΖΑ, ουδέποτε έχει λειτουργήσει ως “κομματικό έντυπο” της ΝΔ, παρά το γεγονός ότι - και σωστά - στην αρθρογραφία χτυπά κύρια την κυβέρνηση Τσίπρα.

Επειδή η εκστρατεία των συριζαίων και των μπογιόπουλων δεν ήταν δυνατό να κλονίσει πλατιές δημοκρατικές και προοδευτικές συνειδήσεις, στη «μάχη» κατά των EH μπήκε και το ίδιο το βαρύ πυροβολικό του σοσιαλιμπεριαλισμού, δηλαδή το κρατικό πρακτορείο της Ρωσίας Sputnik. Το τελευταίο δημοσίευσε άρθρο του συνεργάτη του, γνωστού υμνητή της Ρωσίας του Πούτιν και επίσης γνωστού αντισημίτη και ανοιχτά φιλοχρυσαυγίτη (με ψευτοαριστερό μάλιστα και όχι ναζιφασιστικό προσωπείο - βλ. https://info-war.gr/h-apagorefsi-tis-ch-a-tha-oloklirosi-tin/) Άρη Χατζηστεφάνου (https://sputniknews.gr/apopseis/201905063296185-ellinika-hoaxes-facebook-fake-news/), το οποίο αναπαράχθηκε φυσικά αυτούσιο από τη λαφαζανική Iskra.

Ο συγκεκριμένος είναι πολύ πιο χειρουργικός και “επιστημονικός” στην προπαγάνδα του και δεν παραλείπει να δώσει “εύσημα” στα EH για το κομμάτι εκείνο της δουλειάς τους που είναι αναμφισβήτητα θετικό, ακόμη και για τη βάση της ψευτοαριστεράς. Στη συνέχεια, όμως, προσπαθεί ύπουλα να τα παρουσιάσει ως φορέα που πιάνει τη μαρίδα και αφήνει ήσυχους τους καρχαρίες, δηλαδή τα κατηγορεί ότι, ενώ χτυπάνε συχνά “περιθωριακού τύπου” ακροδεξιές και ρατσιστικές αναρτήσεις, “τα στρίβουν” μπροστά “στην αμερικάνικη υπερδύναμη και στα ολοφάνερα ψέματά της”, καθώς και ενάντια στις “μεγάλες εταιρείες”.

Βλέπουμε εδώ και πάλι τη βρωμερή γραμμή που ο Χατζηστεφάνου, ως πιστός ακόλουθος του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού από την αρχή τουλάχιστον της κρίσης, προμοτάρει στην Ελλάδα: εχθρός δεν είναι οι φασίστες και οι ναζί, αλλά ο “εβραιόφιλος” (όπως υπονοείται χωρίς ποτέ να το λέει έτσι ωμά) δυτικός φιλελεύθερος αστισμός, το δυτικό μεγάλο κεφάλαιο και οι ΗΠΑ. Είναι η ίδια εκτρωματική γραμμή που ο συγκεκριμένος “δημοσιογράφος”, ως οργανικός διανοοούμενος του ρωσόδουλου καθεστώτος στην Ελλάδα, προώθησε μέσα από τα πουτινικού τύπου “ντοκιμαντέρ” - χαλκεία του τύπου Debtocracy, Catastroika, Φασισμός ΑΕ (στο οποίο "ξέχασε" να αναφέρει το ολοκαύτωμα) και ThisIsNotaCoup, που όλα ήταν ενταγμένα στην αφήγηση που οδήγησε και διατήρησε την πάλαι ποτέ “αντιμνημονιακή” αδήλωτη κινηματική συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ - ακροδεξιών φασιστών στην εξουσία και τη “Χρυσή Αυγή” στη Βουλή και γενικά στο πολιτικό προσκήνιο.

Το πιο ενδιαφέρον με τον Χατζηστεφάνου είναι ότι ο τάχα “αμερικανόφιλος” και “πιεσπικός” ΣΥΡΙΖΑ, που έχει κάνει υποτίθεται “αντιρώσικη” στροφή και έχει αποδεχτεί ή ακόμα και “πρωτοστατεί” στο “δυτικό” προσανατολισμό της Ελλάδας μετά το 2015, τον φιλοξενεί στην εντελώς ελεγχόμενη από την Κουμουνδούρου καθημερινή του εφημερίδα, ΕΦΣΥΝ (που στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν δηλώσει ότι τη θεωρούν πιο κομματική κι από την “Αυγή”), δίνοντας του μάλιστα μια ημιαυτόνομη στήλη με όνομα ίδιο με το προσωπικό του, αντισημιτικό σάιτ (Infowar), μέσα από την οποία ο αντισημιτικά αφιονισμένος αυτός αρθρογράφος εξαπολύει μύδρους ενάντια σε όποιον τολμά να επικρίνει ή και να υπονοεί ότι η Ρωσία παίζει κάποιον διεθνώς αρνητικό ρόλο ή ότι είχε οποιαδήποτε σχέση με την εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ (χαρακτηριστικό δείγμα της “δουλειάς” του το παρακάτω άρθρο, στο οποίο δεν καταρρίπτει τίποτε και καταγγέλλει πασιφανείς αλήθειες ως τάχα “αμερικανικά ψέματα”, http://bit.ly/2PWe64Y).

Φυσικά, ο Χατζηστεφάνου “επικρίνει” τον ΣΥΡΙΖΑ για τη “φιλία” του με το Ισραήλ και τη “στροφή” του σε σχέση με την εποχή που ο Τσίπρας διαδήλωνε δίπλα σε οπαδούς της Χαμάς (2006) ως στέλεχος του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ (https://info-war.gr/57435-2/ ). Έτσι, όλοι τους είναι ικανοποιημένοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει στους Αμερικάνους και στο Ισραήλ την κριτική που του ασκούνε οι Χατζηστεφάνου ως απόδειξη ότι έχει αλλάξει και έχει προσχωρήσει και μάλιστα σε πρωταγωνιστική θέση στο “δυτικό ρεαλισμό”, ενώ την ίδια ώρα οι Χατζηστεφάνου και σία, με τη στήριξη ΣΥΡΙΖΑ, ταΐζουν αντισημιτικό και ρώσικο αφιόνι τον λαό, πρώτα και κύρια τους ψηφοφόρους του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που δείχνει ποια είναι η πραγματική πολιτικοϊδεολογική κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ. Καλοπαιγμένο και βολικό για όλους. Όπως ακριβώς συνέβαινε επί δεκαετίες με το “διχασμένο” μεταξύ “ρεαλισμού” της κυβέρνησης και “ριζοσπαστισμού της βάσης” ΠΑΣΟΚ που είχε φτιάξει αριστοτεχνικά ο αρχιπράκτορας του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού Ανδρέας Παπανδρέου, έτσι ώστε στη στιγμή της κρίσης όλη η βάση να φύγει από το ευρωπαϊκό στην πρόσοψη ΠΑΣΟΚ και να πάει στο ρώσικο στην ουσία του ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο ακόμα λουφάζει αμήχανη, αλλά αρκετά σταθερή. Και στις δύο περιπτώσεις, μια λεπτή επιφανειακή φλούδα “ευρωπαϊσμού”, την οποία ευχαρίστως “αναγνωρίζουν” και υμνούν οι τυφλοί ή και σάπιοι δυτικοί μονοπωλιστές, καλύπτει έναν οχετό ρώσικης, αντισημιτικής, σοβινιστικής και ανορθολογικής μπόχας, που σιγοβράζει από κάτω, έτοιμος για τη μεγάλη στιγμή της φαιο-”κόκκινης”, αντιδυτικής εθνικοσοσιαλιστικής “εξέγερσης”.

Την ώρα που ο σοσιαλφασισμός αδράχνει όλο και πιο σφιχτά την εξουσία στην Ελλάδα, μέσα από τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ, τους ακροδεξιούς συμμάχους του μέσα στο “βαθύ” δικαστικό και στρατιωτικό-αστυνομικό κράτος και στα ΜΜΕ, τους λαλιωτικούς και τους νεοκαραμανλικούς βαστάζους του, που εξασφαλίζουν ασυλία στους ναζίχρυσαυγίτες και κυρίως στους πραξικοπηματιστές τραμπούκους του ψευτοΚΚΕ που με την αστυνομικο-δικαστική και πολιτική κάλυψη του ΣΥΡΙΖΑ ξυλοκοπούν και διαλύουν την «αστική» ΓΣΕΕ, αλλά και μέσα από τη βρώμικη καραμανλοσαμαρική κυριαρχία στη ΝΔ, που έχει τον “φιλελεύθερο” Μητσοτάκη για θλιβερή φασάδα, το να αποκαλύπτονται από μια ομάδα, τα ΕΗ, με σχετικά αστοδημοκρατική - ορθολογιστική λογική, η οποία εντάσσεται αντικειμενικά στο ρεύμα της αντιπουτινικού τύπου αστοδημοκρατικής πρωτοπορίας της Δύσης, τα ψέματα και οι απάτες του σοσιαλφασισμού, αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο. Γιατί τα EH, άθελά τους το πιθανότερο, ξηλώνουν όλο το πουλόβερ του συνωμοσιολογικού τύπου “αντικαπιταλισμού”, αυτού του παπανδρεοκνίτικου ιδεολογικού δηλητηρίου που μετέτρεψε όλη τη φωτεινή εαμική κληρονομιά και κουλτούρα στη χώρα μας στο αντίθετό της.

Γι’ αυτό κάθε δημοκράτης θα πρέπει να υπερασπιστεί τα EH απέναντι στην επίθεση του σοσιαλφασισμού και της φασιστικής ακροδεξιάς, ως στοιχειώδη υπεράσπιση του δημοκρατισμού στο Διαδίκτυο, της ελευθερίας στη διακίνηση της πληροφορίας και της προστασίας των μαζών από τις φασιστικές και σοσιαλφασιστικές πλαστογραφίες, που αποβλακώνουν, αποπροσανατολίζουν και οδηγούν καρφί σε αλυσόδεμα του λαού όχι στον ψηφιακό, αλλά κυρίως στον πραγματικό κόσμο. Ας μην έχει κανείς αμφιβολία: δικτατορία και σφαγή σε έναν άδικο πόλεμο είναι η μοίρα που περιμένει αυτό το λαό αν οι λίγες δημοκρατικές φωνές που σηκώνονται στη χώρα κόντρα στον πουτινοκίνητο μεσαίωνα αναγκαστούν να σωπάσουν, ιδιαίτερα αν η σιωπή τους θα σημάνει και έλεγχο του Διαδίκτυου από τους φαιο-”κόκκινους”.

Πάρθηκε από https://www.oakke.gr/antifasism/item/1126-%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CE%AF%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%B1-%CF%88%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%BA%CE%BA%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%B1-ellinika-hoaxes-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%AC%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CE%B3%CF%87%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%B5%CF%84-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CF%82?fbclid=IwAR1wlskLdzB5rOJTVDSJxAOExirytpz6qKCE-WgehmR2MD01WRvHEwJTxdY

Ο Αθάνατος

Ονομάζομαι Ressieg Viliads.
Εγώ είμαι στην ουσία ο κυρίαρχος του κόσμου ή καλύτερα των κόσμων που περιέχονται στο Σύμπαν. Φαινομενικά μοιάζω με έναν φυσιολογικό όμορφο νεαρό άντρα, όπως όταν ήμουν θνητός, αλλά στην πραγματικότητα είμαι ένα πανίσχυρο αθάνατο ον ηλικίας πολλών δισεκατομμυρίων ετών. Πιθανότατα το γηραιότερο, ισχυρότερο και ταχύτερο ον στο Σύμπαν. Κάτι σαν ''θεός'' αν και στην πραγματικότητα δεν είμαι υπερφυσικός, αναμφίβολα όμως υπεράνθρωπος.
Στο έτος 2019 είμαι απλά ένας περαστικός επισκέπτης.
Γεννήθηκα σε ένα ενδεχόμενο μακρινό μέλλον, το 6991.
Κάποια στιγμή κατάφερα να φτιάξω μια ουσία που δίνει αθανασία, την έλαβα κι έγινα αθάνατος, όπως και απόλυτα άφθαρτος.
Μετά από λίγο καιρό κάνοντας κάποια πειράματα με τον χωροχρόνο, δημιούργησα μια ακραία συμπαντική ανωμαλία - χρονοπύλη τύπου μαύρη τρύπα όπου έπεσα μέσα, πηγαίνοντας πολλά δισεκατομμύρια χρόνια πίσω στο χρόνο, πριν ακόμη και από το μπιγκ μπανγκ [δεν ήταν η αρχή του σύμπαντος καθώς λένε πολλοί]. Έτσι λοιπόν έμεινα εκεί να διανύω αυτή τη μακρά ''χρονική εξορία'' μου.
Με την πάροδο πάρα πολλών ετών, δισεκατομμυρίων, ανέπτυξα επίσης σταδιακά [απόρροια από την ουσία που έλαβα] κι άλλες εκπληκτικές δυνάμεις και ικανότητες. Έτσι, εκτός από αθανασία και αφθαρσία, έχω ασύλληπτη υπεράνθρωπη δύναμη, απίστευτη ταχύτητα [μπορώ και κινούμαι πλέον πολύ γρηγορότερα από το φως] καθώς και υπεροξυμμένες αισθήσεις.
Λόγω του ότι έχω τη δυνατότητα να τρέχω με τόσο μεγάλες ταχύτητες, είμαι στην ουσία μία κινούμενη ζωντανή χρονομηχανή. Μπορώ να μεταβαίνω αστραπιαία κατά βούληση οπουδήποτε στο χωροχρόνο επιθυμώ, οποιαδήποτε στιγμή.
Ως αποτέλεσμα των παρεμβάσεών μου, μικρότερων ή μεγαλύτερων, κατά τα χρονοταξίδια, αλλάζουν κάθε φορά οι ροές και οι διαδοχές των γεγονότων και τα ενδεχόμενα στο χωροχρόνο, χωρίς όμως εγώ να επηρεάζομαι καθόλου από αυτό, και η ύπαρξή μου και οι δυνάμεις μου να μένουν ανέπαφα ! [δεν ξέρω ακόμη γιατί συμβαίνει αυτό...συμπαντικό παράδοξο, πιθανώς να είναι η ουσία της αθανασίας που πήρα η αιτία του ότι δεν επηρεάζομαι].
Έχω σκοπό να μεταβώ κάποια στιγμή σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο της ανθρωπότητας [δεν έχω αποφασίσει σε ποια ακόμη] όπου θα μείνω εκεί μόνιμα - τουλάχιστον για ένα διάστημα - και θα εγκαθιδρύσω, ορίζοντας και το έτος 0, ένα παγκόσμιο καθεστώς με τα πάντα υπό την εξουσία μου.

https://istoriesadrtscf.blogspot.com/2019/05/blog-post.html?fbclid=IwAR3p5L6wygkVDJvfudjtd7Fc3Zc_4BhQ6NsGjFSUqODzZVaRfJ19iLlDOrE

Ο επαναστατικός Μάης του '68 και ο σοσιαλφασισμός

Ο γαλλικός Μάης του ’68 είναι γνωστός σαν το τελευταίο μεγάλο και μαζικό προοδευτικό πολιτικό κίνημα στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Αυτός ο χαρακτήρας του έχει αναγνωριστεί σήμερα και από τα κυρίαρχα τμήματα της διεθνούς αστικής διανόησης, ενώ η καθεστωτική και σοσιαλφασιστική ψευτοαριστερά σε κάθε επέτειο κάνει μεγάλο θόρυβο και του επιφυλάσσει τους καλύτερους ύμνους της.

Αυτή η γενική αποδοχή οφείλεται σε δύο βασικούς λόγους. Ο ένας είναι ότι ο Μάης του ’68 είναι σε γενικές γραμμές ένα νικημένο λαϊκό κίνημα που δεν είχε συνέχεια και κλιμάκωση, ούτε σε τοπικό, ούτε σε διεθνές επίπεδο και ο δεύτερος, ότι ο Μάης του ’68 κουβάλαγε μέσα του σαν δευτερεύουσα, αλλά ισχυρή πλευρά το σοσιαλφασισμό και την αστική παρακμή.

Ο γαλλικός Μάης του ’68 είναι ένα βαθιά αντιφατικό κίνημα, δηλαδή ένα κίνημα επαναστατικό και βαθύτατα ριζοσπαστικό σε ό,τι αφορά τη φύση και τους πόθους της μεγάλης μάζας των κοινωνικών δυνάμεων που αποτέλεσαν τον κορμό του, αλλά και γεμάτο αθλιότητες από τον εν μέρει μικροαστικό και εν μέρει σοσιαλφασιστικό χαρακτήρα των δυνάμεων που τον καθοδήγησαν. Αυτή η δεύτερη πλευρά θα μπορούσε να οδηγήσει σε πολιτικό πισωγύρισμα όχι μόνο τη Γαλλία, αλλά ολόκληρο τον πλανήτη.

Γίνεται πάντα περισσότερο λόγος ειδικά για το γαλλικό Μάη του ’68 και όχι για τα άλλα αντίστοιχα κινήματα σε άλλες δυτικές χώρες (ΗΠΑ, Γερμανία, Ιταλία) την ίδια περίπου εποχή, γιατί το γαλλικό κίνημα ήταν το πιο μαζικό, το πιο ριζοσπαστικό και το πιο πολιτικό από όλα τα άλλα και σαν τέτοιο ήταν αυτό που κατέληξε σε μια ανοιχτή πολιτική κρίση, ξεπερνώντας το γενικό επίπεδο της πολιτικής διαμαρτυρίας που είχαν όλα τα υπόλοιπα. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Γαλλία γίνεται η χώρα όπου ένα παγκόσμιο πολιτικό φαινόμενο παίρνει σε αυτήν την πιο τυπική του μορφή.

Η Γαλλία παραμένει πάντα η χώρα ενός επαναστατικού λαού και ταυτόχρονα μιας ακραίας και μαζικής πολιτικής αντίδρασης. Όμως η μεγάλη ιδιομορφία του Γαλλικού ’68 σε σχέση με κάθε προηγούμενο προοδευτικό κίνημα και κάθε ανάλογο κίνημα την ίδια εποχή βρίσκεται στο γεγονός ότι εδώ η πολιτική αντίδραση δε βρέθηκε μόνο απέναντι από την εξέγερση, αλλά και, κυρίως, μέσα σ’ αυτήν.
 
Εννοούμε μ’ αυτό το τελευταίο ότι το κίνημα του γαλλικού Μάη πρέπει να διαχωριστεί σε δύο συνιστώσες: Η μία είναι ο καθ’ αυτός Μάης που στην ηγεσία και τη βάση του ήταν κυρίως οι φοιτητές και οι μαθητές του Λυκείου και ύστερα το χαμηλό στην ιεραρχία κομμάτι της Πανεπιστημιακής διανόησης και οι νεαροί ειδικευμένοι εργάτες, και από την άλλη είναι ο ρεβιζιονιστικός Μάης, τα εργατικά συνδικάτα, που όμως βρίσκονταν κάτω από την απόλυτη ηγεμονία του σοσιαλφασιστικού Γαλλικού «Κ»Κ. Όλες οι ιστοριογραφίες του Μάη θεωρούν αυτές τις πλευρές συμπληρωματικές και τις ενώνουν σε ένα κίνημα. Στην ουσία πρόκειται όμως για δύο αντίθετες πλευρές που συνυπήρξαν μέσα σε ένα κίνημα που μόνο στη μορφή του ήταν ενωμένο.

Ο ΝτεΓκωλ απαιτεί: "Είσαι νέος - Βγάλε το σκασμό"

O καθ’ αυτός Μάης του ’68 (ας τον ονομάσουμε φοιτητικό Μάη από την κύρια κοινωνική δύναμη που τον αποτέλεσε) ξεκίνησε, κορυφώθηκε και τελείωσε σαν ένα αυθόρμητο και μαχητικό κίνημα διαμαρτυρίας που σε κανένα του στάδιο δεν έβαλε ζήτημα πολιτικής εξουσίας και που ποτέ από μόνο του δε θα οδηγούσε σε κατάσταση μέγιστης πολιτικής κρίσης. Αν οι υπόλοιπες φοιτητικές εξεγέρσεις τύπου ’68 σε όλο τον τότε βιομηχανικό κόσμο δεν έφτασαν σε μέγιστη πολιτική κρίση, ήταν ακριβώς γιατί δεν υπήρχε σε αυτούς η δεύτερη συνιστώσα, η καθαρά πολιτική συνιστώσα, που στο γαλλικό Μάη του ’68 ήταν το σοσιαλφασιστικό “κομμουνιστικό” κόμμα. Πουθενά, σε καμία άλλη αναπτυγμένη βιομηχανική χώρα δεν υπήρχε ένα ισχυρό σοσιαλφασιστικό κόμμα που θα μπορούσε να δώσει άλλη διάσταση στους αντίστοιχους “Μάηδες”. Στη Γερμανία για παράδειγμα υπήρχε μια πανίσχυρη σοσιαλδημοκρατία, που έλεγχε τα εργατικά συνδικάτα και η οποία σε καμία περίπτωση δεν στάθηκε δίπλα στο ριζοσπαστικό κίνημα. Στις ΗΠΑ τα συνδικάτα ήταν, και είναι στα χέρια της κλασσικής αντίδρασης, ενώ στην Ιταλία το ρεβιζιονιστικό “κομμουνιστικό” κόμμα είχε πολύ περισσότερο σοσιαλδημοκρατικό παρά σοσιαλφασιστικό χαρακτήρα.

Έτσι στις ΗΠΑ ο “Μάης” που εξελίχθηκε ανάμεσα στα ’66 έως τα ’69 έμεινε πάντα φοιτητικός, αλλά μαζικός σαν πολιτική κουλτούρα, ενώ στη Γερμανία και στην Ιταλία κατέληξε γρήγορα στο περιθώριο, στο αδιέξοδο και αναπόφευκτα στην μικροαστική τρομοκρατία (RAF, Ερυθρές Ταξιαρχίες).

Αλλά ας δούμε την αλληλοσυμπλοκή των δύο συνιστωσών του γαλλικού Μάη και ύστερα τη σχέση τους με την τρίτη δύναμη, την ανοιχτά αντίπαλη, και καθεστωτικά ηγεμονική πολιτική δύναμη που ήταν τότε το γκωλικό κόμμα με επικεφαλής του (και Πρόεδρο της Δημοκρατίας) τον ίδιο τον Ντε Γκωλ.

Ο ΜΑΗΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ Ή Ο ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΣ ΜΑΗΣ

Κατ’ αρχήν λοιπόν ήταν ο φοιτητικός Μάης. Αυτός ξεκίνησε από τη σχολή της Κοινωνιολογίας της Ναντέρ, που αποτελούσε το πιο προωθημένο ιδεολογικά απόσπασμα της γαλλικής αστικής εκπαίδευσης δηλαδή το πιο πειραματικό και το “πιο ανοιχτόμυαλο” Πανεπιστήμιό της. Ο πρύτανης του, ο Γκραπέν, ήταν εκπρόσωπος του πιο δημοκρατικού και εκσυγχρονιστικού ρεύματος της αστικής τάξης, δραστήριο μέλος της αντίστασης, αριστερός. Αυτός όμως, όπως και όλος σχεδόν ο πανεπιστημιακός καθηγητικός μηχανισμός της Ναντέρ, κυριολεκτικά ποδοπατήθηκε από ένα φοιτητικό κίνημα που ένωνε μέσα του δύο ιστορικές απαιτήσεις:

Ναντέρ - Μάρτης 1968

Πρώτο, την άρνηση της αστικής αυταρχικής και από καθ’ έδρας παιδείας και έμμεσα όλης της αστικής κοινωνίας, και δεύτερο την άρνηση του ιμπεριαλισμού, άρνηση που εκείνη την εποχή εκφραζόταν μέσα από την καταδίκη της αμερικάνικης επέμβασης στο Βιετνάμ και την υποστήριξη στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του βιετναμέζικου λαού.

Η κτηνωδία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στο Βιετνάμ

Δεν είναι τυχαίο ότι πριν από το ξέσπασμα του κινήματος της Ναντέρ είχε προηγηθεί μια περίοδος έντονων πολιτικών ζυμώσεων γύρω από το βιετναμικό και είχαν οργανωθεί μετωπικά όργανα, κυρίως νεολαιίστικα, για τη συμπαράσταση στο Βιετνάμ. Η σύγκρουση με το κράτος και την αστυνομία άρχισε ακριβώς από αυτό το επίπεδο και επεκτάθηκε και βάθυνε με την αντικαπιταλιστική κριτική του Πανεπιστημίου. Η σύγκρουση φοιτητών - καθηγητών στην Ναντέρ, εξελίχθηκε σύντομα σε μια σύγκρουση φοιτητών - πολιτικών αρχών, μεταφέρθηκε από τους φοιτητές της Ναντέρ γρήγορα στη Σορβόννη, δηλαδή στο κέντρο του Παρισιού και στο κέντρο της πολιτικής ζωής και ξέσπασε σαν μαζικό και μαχητικό πολιτικό κίνημα όταν η αστυνομία το χτύπησε με τη βία. Και αυτό απάντησε επίσης με βία: Οδοφράγματα, δακρυγόνα, φωτιές ήταν η τυπική εικόνα αυτής της αναμέτρησης. Από τη στιγμή της σύγκρουσης αυτής, που πάντως ποτέ της δεν πήρε μια αληθινή φονική αιματηρή μορφή, το κίνημα αυτό έθεσε πρακτικά στη Γαλλία εκείνης της εποχής την απαίτηση για την κατάχτηση του αστικού πολιτικού δημοκρατισμού. Ο αντικαπιταλισμός ήταν η κινητήρια δύναμη του φοιτητικού Μάη, ήταν το πνεύμα του, όμως το εύρος του και η πλατιά συμπάθεια που απόκτησε μέσα στο σύνολο του πληθυσμού, η ισχυρή συσπείρωση που πέτυχε μέσα στην ίδια τη δημοκρατική διανόηση, και τέλος και το κυριότερο, τα πρακτικά του θετικά αποτελέσματα ήταν στο επίπεδο της πολιτικής δημοκρατίας και της δημοκρατικής κοινωνικής κουλτούρας γενικότερα.

Από την ουσιαστική, την πολιτική άποψη ο φοιτητικός Μάης αντιπαρατέθηκε σε ένα μεταπολεμικό αστικό καθεστώς που ναι μεν είχε οικοδομηθεί πάνω στον αντιφασισμό του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, αλλά περιοριζόταν διαρκώς από τον αναπόφευκτο για τη διεθνή αστική τάξη φόβο, μπροστά στην κομμουνιστική επανάσταση της Ανατολής (σ.κ.μ. με προπύργιό της τότε την επαναστατική μαοϊστική Λαϊκή Κίνα). Αυτός ο φόβος, δικαιολογημένος άλλωστε, υποχρέωνε τους φιλελεύθερους αστούς να συνασπίζονται με τους χειρότερους αντιδραστικούς, ακόμα και τους συνεργάτες του Γ’ Ράιχ, για να κρατάνε σε υποταγή τη δημοκρατική μάζα που ζητούσε διαρκώς να καρπωθεί την πολιτική της αντιφασιστική νίκη, τουλάχιστον μέσα στα όρια του αστικού πολιτικού δημοκρατισμού.

Ο φόβος αυτός άρχισε να λιγοστεύει από την ώρα που ο ανύπαρκτος σοσιαλισμός της (σ.κ.μ. μετά το 1960) ΕΣΣΔ άρχισε να γίνεται αντιληπτός σαν τέτοιος και να μη συγκινεί τις μάζες στη Δύση.

Ο “γενικός” Μάης της Δύσης, ήταν αυτός που τσάκισε κάθε πολιτικό εμπόδιο και οδήγησε στα όρια της αστικής δημοκρατικοποίησης όλες τις δυτικές κοινωνίες. Ο Μάης διαδήλωσε ότι οι λαοί δε δέχονταν πια το χωροφυλακίστικο ασφυκτικό έλεγχο της αστικής τάξης πάνω στην κοινωνική και πολιτική τους ζωή, και κυρίως δε δέχονταν την ασυζητητί συμμόρφωση στις γραφειοκρατικές ντιρεκτίβες σε κάθε επίπεδο της πολιτικής και συνδικαλιστικής οργάνωσης. 

Δίπλα σ’ αυτές τις διεκδικήσεις που εκφράστηκαν βαθύτερα ιδεολογικά και σαν πάλη ενάντια στην αστική ιεραρχία και την αστική επιλογή των “ελίτ”, ή σαν αμφισβήτηση της απ’ έξω και εκ των άνω αστικής “αυθεντίας” αλλά και σαν άρνηση του μιλιταρισμού, του σοβινισμού και του αντισημιτισμού, 

ο Μάης απαίτησε και την πρακτική κοινωνική ισότητα της γυναίκας με τον άντρα και σύντριψε κάθε πατριαρχικό καταναγκασμό στην ιδεολογική και κοινωνική ζωή όλου του ανεπτυγμένου δυτικού κόσμου.

Αυτή η τελευταία ήταν η πιο μόνιμη και η πιο θεαματική πρακτική συνέπεια του παγκόσμιου ’68.Οι γυναίκες και η νεολαία θα χρωστάνε πάντα πάρα πολλά στο δημοκρατικό και επαναστατικό ’68 που νομιμοποίησε στην πράξη τον ατομικό σεξουαλικό έρωτα και τσάκισε κάθε πατριαρχική οπισθοδρόμηση.

Αν ο γαλλικός φοιτητικός Μάης, ήταν ο πιο ριζοσπαστικός και επαναστατικός στη μορφή και το περιεχόμενό του από κάθε άλλο σύγχρονο του, ήταν επειδή η γαλλική ιμπεριαλιστική αστική τάξη βρέθηκε στο κατώτερο σκαλοπάτι που θα μπορούσε να βρεθεί κάθε άλλη δυτική αστική τάξη μετά τον μεγάλο αντιφασιστικό πόλεμο. 

Ο προδότης Λαβάλ με το Χίτλερ

Η γαλλική αστική τάξη που ένα κομμάτι της τόσο ωμά και σε τέτοια έκταση συνεργάστηκε με το ναζισμό στον πόλεμο (καθεστώς του Βισύ), βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της διεθνούς αντίδρασης μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ’60 όταν σχεδόν σύσσωμη άσκησε την πιο ωμή τρομοκρατική βία στους λαούς που πάλευαν για την απελευθέρωσή τους από τη γαλλική αποικιοκρατία (Ινδοκίνα, Αλγερία). Στο τέλος αυτή η αστική τάξη νικημένη και διεθνώς απομονωμένη, υποχώρησε, αλλά η πολιτική της φυσιογνωμία έμεινε βαθιά σημαδεμένη από την πρόσφατη αποικιοκρατική της κτηνωδία. Η αντιφασιστική της πλευρά μόλις και μετά βίας κάλυπτε τη ρατσιστική και τη σοβινιστική της πλευρά. 

Όταν λοιπόν αυτό το καθεστώς προσπάθησε να συμπεριφερθεί στους εξεγερμένους φοιτητές του με το γνωστό αυταρχικό του τρόπο προκάλεσε μέσα στο δημοκρατικό γαλλικό λαό την πιο βαθιά αγανάκτηση και την πιο μεγάλη συσπείρωση γύρω από τους φοιτητές που χτυπιόντουσαν με την αστυνομία στο άντρο της κλασσικής γαλλικής προοδευτικής διανόησης, στο Καρτιέ Λατέν. Στην πραγματικότητα ο κρυμμένος φασισμός του γαλλικού κράτους είχε εκφραστεί πριν τις μεγάλες συγκρούσεις των οδοφραγμάτων και μάλιστα πολύ βαθύτερα από ό,τι με την αστυνομική βία. Αλλά αυτή ήταν μια πείρα για πολύ λίγους και πιο ειδικά για τους πρώτους κινηματίες φοιτητές. Ήταν οι φοιτητές της Ναντέρ και πιο πριν οι οργανωμένοι συμπαραστάτες του βιετναμικού αγώνα που πρώτοι, πριν φουντώσει το κίνημα, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη βία των τραμπούκων ραβδοφόρων της γαλλικής ακροδεξιάς (της οργάνωσης Οccident) που κατατρομοκρατούσαν κάθε αριστερή ριζοσπαστική κίνηση. 

 

Τέτοιοι πολυάριθμοι, δραστήριοι και οργανωμένοι φασίστες δεν υπήρχαν σε άλλη δυτική χώρα. Εννοείται ότι αυτούς τους ξυλοφόρτωσε και τους εξαφάνισε ο Μάης της εξέγερσης πριν καλά - καλά ξεκινήσει. 

Ουσιαστικά ο αληθινός, ο φοιτητικός Μάης του ’68, σαν αυτόνομος παράγοντας και σαν μοναδικός πρωταγωνιστής της εξέγερσης τέλειωσε με τη νύχτα των οδοφραγμάτων της 11 του Μάη. 

Ζεσμάρ - Σοβαζό - Κον Μπεντίτ

Οι αυθόρμητοι ριζοσπάστες ηγέτες του, οΚον Μπεντίταρχηγός της εξέγερσης της Ναντέρ και κατά κάποιον τρόπο όλου του φοιτητικού Μάη, οΖεσμάρ (του κινήματος των “χαμηλών” πανεπιστημιακών) και ο Σοβαζό (της ριζοσπαστικής πλευράς της ηγεσίας των φοιτητικών συνδικάτων UNEF), ούτε θέλησαν, ούτε μπορούσαν να του δώσουν πολιτική προοπτική. 
 
Όταν όμως το κίνημά τους κέρδισε την παλλαϊκή συμπάθεια, σαν ένα δημοκρατικό κίνημα, ανέλαβε να το υποτάξει πολιτικά και να το χρησιμοποιήσει για τους δικούς του σκοτεινούς σκοπούς το γαλλικό ψευτοκομμουνιστικό κόμμα, αυτό το ρωσόφιλο και πιο σοσιαλφασιστικό ανάμεσα σε όλα τα άλλα κόμματα του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου. Το Γαλλικό “Κομμουνιστικό” Κόμμα ήταν η άλλη, η πιο επικίνδυνη και η πιο φασιστική πλευρά του γαλλικού καθεστώτος, που δούλεψε όμως όχι εξωτερικά, αλλά εσωτερικά σε σχέση με την εξέγερση.

Ο ΜΑΗΣ ΤΟΥ ΨΕΥΤΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ

Ψευτοεπαναστάτες για ξεσκέπασμα έβλεπε η "Ουμανιτέ" 

Ασφαλώς ένας φοιτητικός Μάης το 1968 δε θα μπορούσε να έχει ξεκαθαρίσει με ένασοσιαλφασισμό που τότε δεν είχε καν διαμορφωθεί σαν διεθνές ιδεολογικό ρεύμα. Το μόνο κίνημα που τον είχε συλλάβει στην ουσία του αν και μόνο στην αρχή του, ήταν η κινέζικη πολιτιστική επανάσταση, η οποία είχε ξεσπάσει μόλις δύο χρόνια πριν από το γαλλικό Μάη, ωστόσο είχε προλάβει να τον επηρεάσει.

Όμως τα βασικά ηγεμονικά ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα του φοιτητικού Μάη, ο αυθορμητισμός, ο αναρχισμός των situationistes (σ.κ.μ. καταστασιακοί), οι μικροαστικές μ-λ και, προφανώς, οι τροτσκιστικές σέχτες δεν είχαν καθόλου ξεκαθαρίσει σε βάθος με το σοσιαλφασισμό, ενώ τα περισσότερα από αυτά τα ρεύματα μπέρδευαν το σοσιαλφασισμό με το προλεταριακό επαναστατικό ρεύμα της Γ’ Διεθνούς. Πάντως οι σχέσεις εξεγερμένων με το Γαλλικό «Κ»Κ ήταν σχέσεις αντιπάθειας από την πρώτη στιγμή. Ο Κον Μπεντίτ δεν σταμάταγε να χρησιμοποιεί τον όρο “σταλινικά καθάρματα” για τους ηγέτες του Γαλλικού «Κ»Κ και εκείνοι ξεκίνησαν με το να καταγγείλουν τα “γκρουπούσκουλα” (έκφραση που πρωτοχρησιμοποίησε ο Μαρσέ στην Ουμανιτέ) και τα “οργισμένα πλουσιόπαιδα” του φοιτητικού Μάη.

Αλλά αυτό έγινε στην πρώτη φάση. Μόλις ο φοιτητικός Μάης άρχισε να αποχτάει γόητρο μέσα στις μάζες, οι σοσιαλφασίστες, αυτοί οι πιο ασύλληπτοι και πιο αδίστακτοι από τους καιροσκόπους άρχισαν την προσέγγιση. Λίγο πριν τη νύχτα των οδοφραγμάτων, στις 9 του Μάη, ο Αραγκόν επισκέπτεται τη Σορβόννη για να μιλήσει στους καταληψίες και αυτοί τον γιουχάρουν. Αυτή είναι ωστόσο μια στροφή των ρεβιζιονιστών που ολοκληρώνεται μετά τη μεγάλη νύχτα των οδοφραγμάτων της 11 του Μάη.

Μετά από αυτή τη σύγκρουση, το Γαλλικό «Κ»Κ, που δε συμμετείχε ποτέ στις αναμετρήσεις με την αστυνομία, καλεί σαν CGT (Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας) τους εργαζόμενους σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας με δημοκρατικά και αντιγκωλικά συνθήματα και βρίσκεται ξαφνικά επικεφαλής ενός πρωτοφανούς δημοκρατικού κινήματος 500.000 ανθρώπων. Σε αυτή τη διαδήλωση της 13^ης του Μάη συμμετείχαν και οι άνθρωποι του Μάη που μάλιστα μπήκαν επικεφαλής παρά τις προσπάθειες των ψευτοκομμουνιστών να τους διώξουν. Όμως τον πολιτικό και οργανωτικό έλεγχο της διαδήλωσης αυτής και από κει και πέρα όλων των κινηματικών εξελίξεων που έγιναν στο όνομα του Μάη τις έλεγξε το Γαλλικό «Κ»Κ. Οι δυνάμεις του φοιτητικού Μάη σε καμία περίπτωση και σε καμία τους εκδήλωση δεν μπόρεσαν να συσπειρώσουν πάνω από 30.000 άτομα.

Αμέσως μετά από αυτή την τεράστια διαδήλωση, που συγκλόνισε το γκωλικό καθεστώς, οι σοσιαλφασίστες οργανώνουν μια απεργία σε όλο το γαλλικό έδαφος που σε λίγες μέρες φτάνει τα 10.000.000 απεργούς. Η χώρα έχει παραλύσει. Η μικροαστική και ρομαντική επαναστατική μυθολογία του Μάη λέει ότι αυτή η πελώρια απεργία έγινε σε αντίθεση με τις διαθέσεις του Γαλλικού «Κ»Κ επειδή η εργατική βάση συμπαθούσε τις διεκδικήσεις του φοιτητικού Μάη και υποχρέωσε την ηγεσία της να παρασυρθεί από την ορμή του.

Πρόκειται για ένα συνηθισμένο παραμύθι που βόλευε πολύ και το Γαλλικό «Κ»Κ το οποίο εμφανιζόταν στο γαλλικό λαό, και κυρίως τη γαλλική αστική τάξη σαν ένας σεμνός και άδολος ακόλουθος ενός δίκαιου και αυθόρμητου εργατικού κινήματος βάσης. Είναι αλήθεια ότι υπήρχε εκείνη την εποχή μια βαθιά διάθεση στους Γάλλους εργάτες να αντισταθούν στην απληστία της γαλλικής αστικής τάξης και να αποσπάσουν οικονομικές απολαβές που να αναλογούν σε μια εικοσαετία ακατάπαυστης ανάπτυξης και συσσώρευσης κερδών για το γαλλικό βιομηχανικό κεφάλαιο.

Κυρίως όμως ήθελαν να αποσπάσουν δημοκρατικά συνδικαλιστικά δικαιώματα μέσα στους χώρους δουλειάς και εξουσίες ελέγχου πάνω στην διοίκηση. Ήδη είχαν ξεσπάσει άγριες και μη ελεγχόμενες από τους ψευτοκομμουνιστές -συνεργάτες του κεφαλαίου- απεργίες, στην διάρκεια του 1967 και 1968. 

Η αστυνομική επίθεση στους φοιτητές και η αντικαπιταλιστική ατμόσφαιρα των διεκδικήσεων των τελευταίων συγκίνησαν τους εργάτες, ιδιαίτερα τους πιο νέους εργάτες, που μπήκαν κιόλας στα οδοφράγματα και που στα εργοστάσιά τους προπαγάνδιζαν την ιδέα μιας μαζικής απεργίας. Το δημοκρατικό, μη σοσιαλφασιστικό συνδικάτο της CFDT δυνάμωσε ακριβώς πάνω στο Μάη, επειδή αντίθετα με την CGT, υποστήριξε από την αρχή τις προωθημένες εργατικές διεκδικήσεις στο πνεύμα του Μάη. Όμως η εργατική μάζα της CGT έπιανε τότε το 80% του συνόλου του βιομηχανικού προλεταριάτου.
 
Το ότι η μεγάλη πανεργατική απεργία του Μάη δεν έγινε από την πίεση των οδοφραγμάτων αποδεικνύεται:

Πρώτο από το ό,τι η πρώτη απεργία κλειδί γίνεται στο κέντρο και σύμβολο όλης της εργατικής Γαλλίας, στο άντρο της CGT, στο εργοστάσιο Billancourt της Ρενό στις 16 του Μάη. Αυτή η απεργία ξεκινάει μετά από κάλεσμα της ίδιας της CGT για απεργία διαρκείας με ταυτόχρονη κατάληψη του εργοστασίου.

Δεύτερο, και το κυριότερο, οι εργάτες της Billancourt και όλων των άλλων εργοστασίων που έκαναν κατάληψη, απαγόρευσαν αποφασιστικά από την πρώτη στιγμή στους εξεγερμένους φοιτητές να μπουν στα κατειλημμένα εργοστάσια και ποδοπάτησαν με περιφρόνηση τις αλλεπάλληλες προτάσεις τους και τα φλογερά τους συνθήματα για κοινό επαναστατικό αγώνα φοιτητών - εργατών.

Πραγματικά δε θα μπορούσε να έχει υπάρξει ωμότερη προσγείωση και πιο άκαρδη διάψευση όλου του μικροαστικού προλεταριακού ρομαντισμού που διαπότιζε τα μυαλά των “κατακόκκινων” αντικαπιταλιστών του Μάη. Ήταν γι αυτούς ένα σοκ αυτή η συμπεριφορά των ινδαλμάτων τους, των εργατών, που μπορούν να κάνουν επαναστάσεις, αλλά που εξ ίσου μπορούν να ακολουθήσουν για μια περίοδο και τη χειρότερη αντίδραση. Η πείρα της σοβινιστικής ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο ήταν πολύ μακριά από το θεωρητικό και ιστορικό ορίζοντα των πρωταγωνιστών του Μάη.

Βεβαίως οι ηγέτες του Γαλλικού «Κ»Κ δε χειρίστηκαν την πανεργατική απεργία δίχως περίσκεψη. Αν φρόντισαν να χωρίσουν τους εξεγερμένους φοιτητές από τους εργάτες, ήταν ακριβώς για να διασφαλίσουν ότι οι πρώτοι δε θα μπόλιαζαν τους δεύτερους με το επαναστατικό τους πνεύμα. Μια τέτοια ένωση θα μπορούσε να γίνει πραγματικά ανεξέλεγκτη. Έτσι έπεισαν τους απεργούς εργάτες ότι η επαφή με τους φοιτητές θα εξέθετε τον αγώνα τους στο λαό, αφού οι φοιτητές έκαιγαν αυτοκίνητα στα οδοφράγματα και κατέστρεφαν με συνθήματα τις σχολές τους.Οι σοσιαλφασίστες ηγέτες αξιοποίησαν έτσι κατά τον καλύτερο τρόπο τα μικροαστικά ρομαντικά αλλά και τα λούμπεν στοιχεία της εξέγερσης του ’68. 
Τέλος οι σοσιαλφασίστες ηγέτες πήραν και ένα ακόμη καίριο μέτρο: φρόντισαν τα αιτήματα των εκατομμυρίων απεργών να μείνουν αυστηρά περιορισμένα στο οικονομικό επίπεδο. 

Έτσι οι ηγέτες του Γαλλικού «Κ»Κ κατόρθωσαν να δυναμώσουν στο έπακρο τις πολιτικές τους θέσεις και μέσα σε μια βδομάδα, στις 26 του Μάη,διοργάνωσαν νέα τεράστια συγκέντρωση της CGTστο Παρίσι και άλλες συγκεντρώσεις σε όλη τη Γαλλία δίχως όμως τους εξεγερμένους φοιτητές και τους ηγέτες τους που δεν τους είχαν πια ανάγκη, αφού είχαν βάλει κάτω από τις βρόμικες σημαίες τους όλο το δημοκρατικό κίνημα της Γαλλίας. Αυτή τη στιγμή το Γαλλικό «Κ»Κπρωτορίχνει το σύνθημα της “λαϊκής κυβέρνησης”, αρχίζοντας ένα φρενιασμένο παιχνίδι για να πάρει την εξουσία μόνο του ή σε συμμαχία με τους “σοσιαλιστές” του Μιτεράν που έχει προηγούμενα ζητήσει δημοκρατική κυβέρνηση.

Στις 27 του Μάη οι βιομήχανοι και οι πελιδνοί γκωλικοί δίνουν στη CGT σχεδόν ότι ζητάει από τα οικονομικά αιτήματα προκειμένου αυτή να σταματήσει την απεργία. Η CGT υπογράφει μαζί τους συμφωνία, τη γνωστή συμφωνία της Grenelle που δίνει στους εργάτες αυξήσεις στους μισθούς, αλλά δεν ικανοποιεί ούτε ένα θεσμικό οικονομικό αίτημα, όπως ήταν η μείωση των ωρών εργασίας. Οι σοσιαλφασίστες κατεβαίνουν αμέσως μετά στη “βάση” και θέτουν όμως έτσι το ζήτημα τόσο ψυχρά και ουδέτερα, ώστε η “βάση” να τους ζητήσει να συνεχίσουν δίχως αυτοί να εκτεθούν στους βιομηχάνους και στους γκωλικούς ότι χάλασαν τη συμφωνία.  

Στόχος τους είναι να ανέβουν στην εξουσία, όχι σε σύγκρουση, αλλά σε ενότητα με τη γαλλική αστική τάξη και μάλιστα σαν εγγυητές του νόμου και της τάξης. Αυτός ο στόχος τους αποδεικνύεται από το τρομερό γεγονός ότι προηγούμενα στις 24 του Μάη με την εφημερίδα τους την Humanité δίνουν κάλυψη στην απόφαση της γαλλικής κυβέρνησης να απελάσει τον Κον Μπεντίτ από τη Γαλλία σαν γερμανό υπήκοο (και μάλιστα εβραίο). 

Τα διαπιστευτήρια των σοσιαλφασιστών στη γαλλική αστική τάξη - Το ψευτοΚΚΓ "καταδικάζει τη βία υπεραριστεριστών, μαοϊστών, τροτσκιστών και αναρχικών" που "παίζουν το παιχνίδι της αντίδρασης"

Οι εξεγερμένοι απαντάνε με το σύνθημα: “είμαστε όλοι γερμανοεβραίοι”, αλλά η απόφαση δεν παίρνεται πίσω. Ο Κον Μπεντίτ απελαύνεται. Οι σοσιαλφασίστες πλέουν σε πελάγη ευτυχίας.
 

Όμως έχουν υπολογίσει δίχως τον Ντε Γκωλ, που στηριγμένος στη δύναμη που του δίνει η στρατιωτική ηγεσία, κηρύσσει πολιτικό πόλεμο στο Γαλλικό «Κ»Κ και το ξεσκεπάζει σε μια ομιλία του 3 λεπτών κατηγορώντας το ότι είναι “ένα κόμμα - ολοκληρωτική επιχείρηση, που θέλει να επιβάλει κομμουνιστική δικτατορία στη Γαλλία”.Ταυτόχρονα κηρύσσει εκλογές και καλεί σε διαδήλωση τους γκωλικούς στις 30 του Μάη. 

Πέρα από κάθε πρόβλεψη διαδηλώνουν εκείνη την ημέρα σε μια άλλη γιγαντιαία διαδήλωση 400.000 άνθρωποι. Το πολιτικό εγχείρημα του Γαλλικού «Κ»Κ καταρρέει. Αποδεικνύεται ότι η μάζα δε θέλει ούτε “λαϊκή κυβέρνηση” ρώσικου τύπου. Το ψευτοκομμουνιστικό κόμμα καταλαβαίνει ότι νικιέται πολιτικά, μαζεύει στα γρήγορα τις απεργίες του και αφήνει μόνους τους τους επαναστάτες του φοιτητικού Μάη να εισπράξουν όλη την εκδικητική μανία της γαλλικής αστικής τάξης.

Αυτή την περίοδο σημειώνονται οι πιο αιματηρές συμπλοκές με την αστυνομία και λίγο μετάτίθενται εκτός νόμου τα μικρά εξωκοινοβουλευτικά κόμματα της εξέγερσης. Τα ηγετικά τους στελέχη φυλακίζονται για ένα διάστημα. Οι γκωλικοί κερδίζουν με παταγώδη τρόπο τις εκλογές, ο Μιτεράν και οι ψευτοκομμουνιστές καταποντίζονται.

Στην πραγματικότητα στις 30 του Μάη είχαμε μια μεταστροφή των μαζών, που άρχισε αμέσως μετά την πρώτη μεγάλη διαδήλωση της CGT. Οι μάζες πραγματικά φοβήθηκαν τους ψευτοκομμουνιστές που ήδη είχαν γίνει αντιληπτοί σαν δικτάτορες(σ.κ.μ. μετά το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και την καπιταλιστική παλινόρθωση) στην Ανατολή. Η Άνοιξη της Πράγας είχε ήδη ξεκινήσει και μια απεργία που παρέλυσε τη Γαλλία εντελώς ξαφνικά, και καθοδηγημένη από ένα τέτοιο “κομμουνιστικό” κόμμα, γέμισε με ρίγη και τους συντηρητικούς μικροαστούς, αλλά και τους οξυδερκείς δημοκράτες.

Το χειρότερο πάντως σε όλη αυτή την υπόθεση είναι ότι για να αντιμετωπίσει το ψευτοκομμουνιστικό πραξικόπημα ο γκωλισμός διέπραξε και το πιο μεγάλο του έγκλημα: έβγαλε από τη φυλακή και νομιμοποίησε τους φασίστες του OAS, τους αποικιοκράτες δήμιους του αλγερινού λαού, που ήταν στη φυλακή από την εποχή της αλγερινής ανεξαρτησίας. Στην νομιμοποίηση αυτή βρίσκονται οι πολιτικές ρίζες της νομιμότητας του λεπενικού ρεύματος.

Το χαρακτηριστικό του φοιτητικού Μάη σαν εξέγερσης είναι ότι η ήττα του είναι βασικά πολιτική και όχι στρατιωτική. Η ήττα αυτή είναι αποτέλεσμα της απομόνωσής του μέσα στην πλατιά λαϊκή μάζα επειδή από τη μια κατάφερε να τρομάξει τους μικροαστούς, ιδίως της υπαίθρου, πηγαίνοντας με τους πραξικοπηματίες του Γαλλικού «Κ»Κ, και επειδή από την άλλη επέτρεψε με τα αναρχικά σεχταριστικά του καμώματα σε αυτούς τους τελευταίους να εισπράξουν τη δημοκρατική δυσαρέσκεια του γαλλικού λαού για το μεταπολεμικό γκωλικό καθεστώς. Η πολιτική ήττα αυτού του Μάη είναι συνέπεια της απομόνωσης μέσα στις μάζες των ριζοσπαστικών αλλά και μικροαστικών ρευμάτων που τον καθοδήγησαν. Γι’ αυτό το λόγο όσο και να περιμένουν οι λάτρεις του γαλλικού Μάη του ’68 δεν θα τον ξαναδούν να επαναλαμβάνεται.

ΕΝΑ ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟΥ

Ο Μάης του ’68 ήταν στο βάθος του ένα κίνημα ενάντια στο σοσιαλφασιστικό πνεύμα, όμως έγινε τόσο γνωστός γιατί οι σοσιαλφασίστες σπεκούλαραν πάνω του και παραλίγο να πετύχουν τους στόχους τους και να φέρουν τη Γαλλία και τον κόσμο δεκάδες χρόνια πίσω. Ο φοιτητικός Μάης του ’68 πέθανε από τους σοσιαλφασίστες εσωτερικά πριν προλάβει να νικηθεί από τον Ντε Γκωλ εξωτερικά. Ο Μάης του ’68 ήταν ένα κίνημα του ιστορικού μεταίχμιου.
Ήταν το τελευταίο κόκκινο κίνημα μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση στη Ρωσία και πριν την παλινόρθωση στην Κίνα, αλλά ταυτόχρονα άνοιγε και το δρόμο για τα κατοπινά πραξικοπηματικά «κνίτικα» ψευτοταξικά κινήματα της δυτικής Ευρώπης.

Αλλά και το κόκκινο του Μάη ήταν περισσότερο εκείνο μιας ανταύγειας.
 
Ήταν η ανταύγεια των τελευταίων αληθινά ταξικών και αντιιμπεριαλιστικών αγώνων του Τρίτου Κόσμου που έγιναν με κόκκινες σημαίες. Η ηρωική πάλη του βιετναμικού λαού που τόσο πολύ γονιμοποίησε τα φοιτητικά δημοκρατικά κινήματα της Δύσης έδωσε λίγα χρόνια μετά τη θέση της στην πρώτη μεγάλη σοσιαλφασιστική δικτατορία της νοτιοανατολικής Ασίας, τη δικτατορία των σοβινιστών Βιετναμέζων ρεβιζιονιστών του Βορρά. Άλλωστε και ο ίδιος ο φοιτητικός Μάης του ’68 έκρυβε μέσα του και μια ισχυρή πλευρά, δευτερεύουσα, άρνησης της επανάστασης και κληρονόμησε τις δικές του αρρώστιες στους λαούς δίπλα στις καταχτήσεις του.

Έτσι θα πρέπει οι νέες επαναστάσεις και τα δημοκρατικά κινήματα να διδαχθούν από την πάλη του Μάη ενάντια στις «αστικές αυθεντίες», αλλά να υπερασπίσουν την ανάγκη για μια προλεταριακή καθοδήγηση των αγώνων τους. Πρέπει δηλαδή από τη μια να χτυπήσουν τον αστικό ιεραρχικό καταπιεστικό οργανωτικισμό, αλλά από την άλλη πρέπει να υπερασπίσουν την οργάνωση και την πειθαρχία των λαών. Πρέπει από τη μια να τσακίσουν τη μηχανιστική σκέψη, αλλά από την άλλη δεν πρέπει να πέσουν στον ιρασιοναλισμό.

Πρέπει να υπερασπίσουν την ισότητα των δύο φύλων, αλλά να μη γίνουν απολογητές της αστικής σεξουαλικής παρακμής. Πρέπει να υπερασπίσουν την ελευθερία που στηρίζεται στην αναγκαιότητα και όχι τον αστικό ατομικισμό που στηρίζεται στην ατομική αυθαιρεσία.

Άνοιξη της Πράγας και σοσιαλιμπεριαλιστές εισβολείς - 1968

Κοντολογίς το νέο επαναστατικό προλεταριάτο,το νέο κόκκινο θα βγει μέσα από τις στάχτες που αφήνει στο δρόμο του ο σοσιαλφασισμός. Αυτό το νέο κόκκινο πρέπει να κριτικάρει τον μικροαστισμό του ’68 και κάθε τι που τον έκανε να προσφέρει στην αστική τάξη άλλοθι για τη μακροημέρευσή της και κυρίως σκαλοπάτι στο σοσιαλφασισμό για να ανέβει στην εξουσία. Ο αναρχισμός, ο κάθε τροτσκισμός και ο μ-λ οπορτουνισμός του Μάη πρέπει να πολεμηθούν ιδεολογικά. Αυτά τα μικροαστικά ρεύματα έχουν γίνει πια σήμερα σύμμαχοι, εφεδρείες ή προχωρημένα αποσπάσματα του σοσιαλφασισμού.

Η μεγαλειώδης εξέγερση της Πλατείας Τιεν Αν Μεν - 1989

Το νέο κόκκινο πρέπει να ρίξει την προσοχή του στα αντισοσιαλφασιστικά κινήματα που γίνονται τώρα πια κυρίως με δημοκρατικές και εθνικοανεξαρτησιακές σημαίες. Με αυτά πρέπει να ενωθεί και να αποσπάσει μέσα από τους πολύχρονους και οδυνηρούς αγώνες την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία. 

Οι νέοι Μάηδες ώσπου να ξαναγίνουν ολόπλευρα κόκκινοι, θα έχουν πολλά χρώματα και την ατμόσφαιρα της Τιεν Αν Μεν. Θα είναι τύπου Πράγας, Βαρσοβίας, Πεκίνου (σ.κ.μ. αναφορά στην Άνοιξη της Πράγας του 1968, στην πολωνική αντισοσιαλφασιστική εξέγερση του 1980-1981 και στην εξέγερση της Τιεν Αν Μεν του 1989). Τέτοιου είδους είναι οι επαναστατικοί και δημοκρατικοί αγώνες, οι νέοι Μάηδες που έρχονται.

Πάρθηκε από http://kokkinometerizi.blogspot.com/2011/05/68.html

Η έννοια του Άπειρου στην Ελληνική Φιλοσοφία

Όλοι οι λαοί σε κάποια φάση της κοινωνικής και διανοητικής τους ανάπτυξης έθεσαν (και εξακολουθούν να θέτουν) το ερώτημα για το Σύμπαν: Είναι το Σύμπαν, ο Κόσμος, αδημιούργητος; Δημιουργήθηκε από μόνος του από προϋπάρχουσα ύλη ή φτιάχτηκε από κάποια έξω από τον Κόσμο υπέρτατη δύναμη, ένα υπέρτατο ον, τον θεό; Η αυθυπαρξία του Θεού είναι αυτονόητη, διότι διαφορετικά θα καταλήγαμε σε μία ατελείωτη αλυσίδα θεών, καθένας από τους οποίους θα κατασκευάζονταν από τον προηγούμενό του, μία κατάσταση που θα θύμιζε το (επί γης) πρόβλημα της κβαντικής μέτρησης με την ατελείωτη αλυσίδα των μετρητικών συσκευών χωρίς να παίρνουμε αποτέλεσμα. Εάν, όμως, δεχτούμε την αυθυπαρξία του Θεού, τότε γιατί να μην δεχτούμε μια και έξω την αυθυπαρξία της Φύσης, του Κόσμου, του Σύμπαντος; Ο καθένας δίνει την απάντηση του και κάνει τις επιλογές του. Κλείνει η παρένθεση.

Η ιδέα της Δημιουργίας και του Θεού-Δημιουργού ήταν απολύτως ξένη στην Ελληνική σκέψη. Πολύ περισσότερο της δημιουργίας εκ του μηδενός: «Μηδέν τι εκ του μη όντος γίγνεσθαι, μηδέ εις το μην ον φθείρεσθαι». Ακόμη και για τον Πατριάρχη του ιδεαλισμού Πλάτωνα, ο Δημιουργός δεν δημιουργεί τον κόσμο εκ του μηδενός. Οι Ιδέες προϋπάρχουν (ο Θεός είναι η ανώτερη Ιδέα, η Ιδέα του Αγαθού), και ο Δημιουργός, ως αγαθός, οικοδομεί τον κόσμο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο που μπορεί. Παρατηρούμε, δηλαδή, ότι αν και χαμένος στον κόσμο των Ιδεών του, ο Πλάτων δεν αναγνώριζε τον Θεό ως παντοδύναμο ον, αλλά ως μία οντότητα που προσπαθεί να κάνει το καλύτερο. Οι κοσμογονικοί μύθοι των Ελλήνων θεωρούσαν την φύση αυθύπαρκτη. Επρόκειτο για μία φυσιοκρατική κοσμοαντίληψη, πρόδρομο περισσότερο συγκεκριμένων υλιστικών αντιλήψεων (Ατομικοί, Αριστοτέλης, Στωϊκοί κ.λπ.). Μία άλλη πλευρά του κοσμολογικού προβλήματος αφορούσε το πεπερασμένο ή την απειρότητα του Σύμπαντος. Η έννοια του απείρου ήταν τότε διαισθητική. Στην πορεία μεταπλάστηκε σε φιλοσοφική, και πολύ αργότερα σε μαθηματική έννοια. Πριν αναφερθούμε στις κοσμολογικές αντιλήψεις των προσωκρατικών και την στενά συνδεδεμένη μ΄ αυτές έννοια του άπειρου, θα κάνουμε μία σύντομη αναδρομή σε προφιλοσοφικές, μυθολογικές αντιλήψεις για τον χώρο και τον χρόνο, συστατικά στοιχεία των κοσμογονικών μύθων. Κατά τους Ορφικούς πρώτες αρχές του κόσμου είναι η ύλη και το νερό. Από την ένωση της γεννήθηκε ο χρόνος, πρώτη αιτία των πάντων, αγέραστος, παγγενέτωρ, και παμφάγος. Ο χρόνος είναι «γαίης βλάστημα και ουρανού αστερόεντος». Κατά την κοσμογονία των Ορφικών η φύση είναι το παν: «…Ουράνιον Νόμον, αστροθέτην, σφραγίδα δικαίαν πόντου τ’ ειναλίου και γης, φύσεως το βέβαιον ακλινές, αστασίαστον, αεί τηρούντα νόμισιν» (Ορφικοί Ύμνοι). Το μυθικό-ποιητικό σύμπαν των Ορφικών είναι το ίδιο αιτία του εαυτού του, νομοτελειακό και σε αέναο γίγνεσθαι. Αντίστοιχα διαβάζουμε στις Όρνιθες του Αριστοφάνη: «Χάος ην και Νυξ Έρεβος τε μέλαν πρώτον και Τάρταρος ευρύς. γη δ’ ουδ’ αήρ ουδ’ ουρανός ην. Ερέβους δ’ εν απείροσι κόλποις τίκτει πρώτιστον υπηνέμιον Νυξ η μελανόπτερος ωόν, εξ ου περιτελλομέναις ώραις έβλαστεν Έρως ο ποθεινός, στίλβων νώτον πτερύγοιν χρυσαίν, εικώς ανεμώκεσι δίναις. […] Πρότερον δ’ ουκ ην γένος αθανάτων, πριν Έρως ξυνέμιξεν άπαντα. ξυμμιγνυμένων δ’ ετέρων ετέροις γένετ’ ουρανός ωκεανός τε και γη πάντων τε θεών μακάρων γένος άφθιτον» (Αριστοφάνους Όρνιθες, στ. 693-697 και 700-702).

Τα όσα αναφέραμε μέχρι τώρα σαν ενδεικτικά παραδείγματα είναι, όπως είπαμε, προφιλοσοφικές κοσμοαντιλήψεις, περισσότερο όμορφες ποιητικές εικόνες παρά φιλοσοφικές έννοιες, ενδεικτικές ενός λαού γεμάτου ευαισθησία, λεπτότητα και φαντασία. Χαρακτηριστικό τους είναι η αυθόρμητη, φυσιοκρατική διαλεκτική: αυθυπαρξία της φύσης και κοσμικό γίγνεσθαι. Ένα άλλο χαρακτηριστικό των κοσμοαντιλήψεων των αρχαίων Ελλήνων ήταν, όπως είναι γνωστό, το γεωκεντρικό του Σύμπαντος. Κατά τους Ορφικούς, τον Ησίοδο, τον Αριστοτέλη, τον Πτολεμαίο, η Γη είναι το κέντρο του Σύμπαντος και περιβάλλεται από την ουράνια σφαίρα ή από τις ομόκεντρες σφαίρες του Αριστοτέλη και του Πτολεμαίου.
Η γεωκεντρική κοσμοεικόνα είναι εποπτικά αληθινή: κανένας «λογικός» άνθρωπος, ο οποίος θα έστρεφε τα μάτια του στον ουρανό, θα μπορούσε να αμφισβητήσει ότι η γη είναι το κέντρο της ουράνιας σφαίρας, το κέντρο του Ουρανού, το κέντρο του Κόσμου. Ο γεωκεντρισμός, εκτός του ότι υποστηρίχθηκε από τους μεγαλύτερους αστρονόμους της αρχαιότητας, ήταν σύμφωνος με τις λαϊκές δοξασίες, και γενικώτερα με την τότε κυρίαρχη ιδεολογία. Δεν είναι, λοιπόν, παράξενο που ο Αρίσταρχος, ο οποίος αμφισβήτησε τον γεωκεντρισμό και εισηγήθηκε, πρώτος στην ιστορία της ανθρωπότητας, το ηλιοκεντρικό πρότυπο, κατηγορήθηκε για αθεΐα. Ευτυχώς για τον ίδιο δεν ζούσε στην Αθήνα για να πιει το κώνειο (1).

                                          (Πηγή εικόνας: http://el.science.wikia.com)

Το γεωκεντρικό και σφαιρικό Σύμπαν ήταν συμβατό με την αντίληψη ότι είναι και πεπερασμένο. Κατά τον Αριστοτέλη το Σύμπαν είναι γεωκεντρικό, σφαιρικό, ιεραρχημένο σε ομόκεντρες σφαίρες και πεπερασμένο: έξω από την εξώτατη σφαίρα των απλανών δεν υπάρχει τίποτα, ούτε καν το κενό (2).
Προς το τέλος της κλασσικής εποχής, το γεωκεντρικό πρότυπο ήταν πάντα κυρίαρχο, αλλά όχι μοναδικό. Ήδη, σύμφωνα με λαϊκούς μύθους, αλλά και σύμφωνα με ωρισμένους φιλόσοφους, ο χρόνος είναι άπειρος, αγέννητος, καθώς συνδέεται με την αιωνιότητα της κίνησης. Αλλά Ίωνες φιλόσοφοι, όπως ο Αναξίμανδρος, ατομικοί όπως ο Δημόκριτος και άλλοι, αμφισβήτησαν το πεπερασμένο του χώρου και κήρυξαν την απειρότητα του Σύμπαντος.
Με την διατύπωση κοσμολογικού προτύπου από τους προσωκρατικούς, η έννοια άπειρο, λειτούργησε ως φιλοσοφική κατηγορία στα πλαίσια μιας λιγότερο ή περισσότερο ορθολογικής Κοσμολογίας. Και είναι χαρακτηριστικό της φιλοσοφικής σαφήνειας των προσωκρατικών, ότι διέκριναν τις έννοιες Κόσμος και Σύμπαν (3). Δηλαδή, Σύμπαν (σύν + πάν): καθετί που υπάρχει. Το όλον. Κόσμος: το σήμερα προσιτό μέρος του Σύμπαντος, μία έκταση κάπου 10-15 δισεκατομμύρια έτη φωτός.

Όπως ήδη είπαμε, το Σύμπαν θεωρήθηκε από τους κυριώτερους προσωκρατικούς ως άπειρο. Συγκεκριμένα: Κατά την Σχολή της Ελέας, το Σύμπαν είναι αγέννητο και ανώλεθρο, ομοιόμορφο, συνεχές, ακίνητο, δεμένο με τις αλυσίδες του χρόνου. Στην τυπική λογική της Ελέας αντιπαρατέθηκε η διαλεκτική των Ιώνων φιλοσόφων. Έτσι, κατά τον Αναξίμανδρο, το Σύμπαν είναι άπειρο. Περιλαμβάνει άπειρους κόσμους και υπάρχει σε αδιάκοπη γένεση και φθορά: «Αναξίμανδρος δ’ ο Μιλήσιος φησί των όντων την αρχήν είναι το άπειρον. εκ γαρ τούτου πάντα γίνεσθαι και εις τούτο πάντα φθείρεσθαι διό και γεννάσθαι απείρους κόσμους και πάλιν φθείρεσθαι εις το εξ ου γίνονται. Λέγει γουν διά τι άπειρόν εστιν, ινα μηδέν ελλείπηι η γένεσις η υφισταμένη». Κατά τον Αναξίμανδρο, επομένως, το άπειρο είναι αρχή. Δηλαδή είναι αυτό που διατηρείται παρ’ όλες τις αλλαγές οι οποίες πραγματοποιούνται στην Φύση. Στον ορισμό του απείρου από τον Αναξίμανδρο υπάρχει ήδη ο πυρήνας του πολύ μεταγενέστερου ορισμού του απείρου από τους μαθηματικούς: «Άπειρον έστιν, ίνα μηδέν ελλείπηι η γένεσις η υφισταμένη».
Και κατά τον Αναξιμένη, το άπειρο είναι αρχή: «Και ότι κατ’ έκροιαν τούτου γινόμεθα, ανάγκη αυτού και άπειρον είναι και πλούσιον διά το μηδέποτε εκλείπειν». Και αυτός ο ορισμός του απείρου προοιωνίζεται τον ορισμό των Μαθηματικών.

Αν και γενικά η απειρότητα του Σύμπαντος υποστηρίζεται από τους Ίωνες φιλόσοφους, το άπειρο δεν θεωρείται από όλους ως αρχή. Έτσι, σύμφωνα με την υλιστική διαλεκτική κοσμολογία του Ηράκλειτου, αρχή είναι το πυρ το οποίο είναι αείζωο «απτόμενον μέτρα και αποσβεννύμενον μέτρα». Το Σύμπαν είναι αιτία του εαυτού του και υπάρχει σε αέναη διαδικασία μεταμόρφωσης: «Κόσμον τόνδε, τον αυτόν απάντων, ούτε τις θεών ούτε ανθρώπων εποίησεν, αλλ’ ην αεί και έστιν και έσται πυρ αείζωον, απτόμενον μέτρα και αποσβεννύμενον μέτρα». Το Σύμπαν είναι αγέννητο, αδημιούργητο, σε αέναη διαδικασία γένεσης και καταστροφής: «Ζη πυρ τον γης θάνατον και αήρ ζη του πυρός θάνατον, ύδωρ ζη του αέρος θάνατον, γη του ύδατος». Να υποθέσουμε ότι ο σοφός της Εφέσου προαναγγέλλει την εποχή των μεταστοιχειώσεων;
Τις φυσιοκρατικές αντιλήψεις των Ιώνων διαδέχεται η άποψη των ατομικών, η οποία ξεπερνά τις αντιλήψεις αυτές, θεμελιώνοντας στο φιλοσοφικό επίπεδο την έννοια άπειρο, η οποία θα μεταλλάσσονταν τον 19ο αιώνα σε επιστημονική έννοια, χάρις στις κατακτήσεις της Χημείας.

Κατά τον Λεύκιππο, τον Δημόκριτο, τον Επίκουρο, η ύλη συγκροτείται από άτομα (το Ον), τα οποία υπάρχουν στο κενό (μη Ον). Υπάρχει μία απειρία ατόμων, και αντίστοιχα άπειροι Κόσμοι κατεσπαρμένοι στο Διάστημα: «Υπάρχουν απειράριθμοι κόσμοι, που διαφέρουν σε μέγεθος. Σε κάποιους από αυτούς δεν υπάρχει ήλιος ή σελήνη, σε κάποιους αυτά είναι μεγαλύτερα από τα δικά μας και σε κάποιους αυτά περισσότερα σε αριθμό. Οι αποστάσεις μεταξύ των κόσμων είναι άνισες, σε κάποια σημεία είναι μεγαλύτερες και σε κάποια μικρότερες, κάποιοι άλλοι κόσμοι διευρύνονται, κάποιοι είναι στην ακμή τους, κάποιοι συρρικνώνονται, κάποιοι δημιουργούνται και κάποιοι εξαφανίζονται. Υφίστανται, επίσης, κόσμοι όπου δεν υπάρχουν ζώα, φυτά και κανένα υγρό» (Δημόκριτος, απόσπ. Α 40 Diels-Kranz).
Αξίζει να παρατηρήσουμε ότι σύμφωνα με τον Επίκουρο τα άτομα αποτελούνται από τρία-τέσσερα πέρατα (αμερή), τα οποία άπτονται μεταξύ τους. Πρόκειται για τα ελάχιστα αδιαίρετα «σημεία» τα οποία δεν μπορούμε να διακρίνουμε, επειδή δεν υπάρχουν σε ελεύθερη κατάσταση (Επίκουρου Επιστολή προς Ηρόδοτον, παρ. 59. Επίσης, Επίκουρος, εκδ. Θύραθεν 2011). Η διαισθητική αυτή ιδέα θυμίζει τις σημερινές θεωρίες της δομής των βαρυονίων, σύμφωνα με τις οποίες δεν μπορούμε να «δούμε» ελεύθερα κουάρκς, επειδή είναι «έγκλειστα», στο εσωτερικό των βαρυονίων.

Σύμπαν, λοιπόν, αγέννητο, άπειρο, σε αέναο γίγνεσθαι. Κατά τον Αριστοτέλη, πεπερασμένο και με όρια. Όμως, ο Σταγειρίτης δεν απέρριπτε την έννοια του άπειρου. Με ένα διαλεκτικό επιχείρημα συσχέτισε το πεπερασμένο με το άπειρο, στο οποίο άπειρο δίδει τον λακωνικώτερο, ταυτόχρονα, όμως, και περιεκτικώτερο ορισμό, ουσιαστικά ταυτόσημο με τον ορισμό των Μαθηματικών: Το άπειρο είναι «αεί γε έτερον και έτερον». Το άπειρο, έννοια δυναμική, ενέχει την κίνηση και χάρις στην κίνηση συνδέεται διαλεκτικά με το πεπερασμένο: «Αν θα απορρίπταμε το άπειρο», γράφει, «τότε θα έπρεπε να υπάρχει αρχή και τέλος του χρόνου. Αλλά η κίνηση και ο χρόνος είναι χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Αντίστοιχα το άπειρο δεν είναι στάσιμη έννοια. Είναι γίγνεσθαι, όπως ο χρόνος και ο αριθμός του χρόνου. Το άπειρο είναι αεί γε έτερον και έτερον» (Αριστοτέλης, Φυσικά 206a).
Το άπειρο συνδέεται με την γένεση και με την φθορά των πραγμάτων. Η γένεση ενός πράγματος είναι φθορά ενός άλλου και η φθορά ενός πράγματος είναι γένεση ενός ή περισσοτέρων άλλων πραγμάτων. Συνεπώς, δεν είναι ανάγκη να υπάρχει άπειρο αισθητό σώμα για να μην εξαντλείται η γένεση. Επειδή μπορεί η φθορά του ενός πράγματος να είναι γένεση του άλλου, και έτσι το Σύμπαν να είναι πεπερασμένο. Κατά τον Αριστοτέλη, το άπειρο κατά το πλήθος ή κατά το μέγεθος δεν είναι δυνατόν να γνωσθεί, και το κατ’ είδος άπειρον είναι μία άγνωστη ποσότητα.

Στο Σύμπαν του Αριστοτέλη δεν υπάρχει κενό (4). Η απόρριψη της έννοιας του κενού από τον Αριστοτέλη ήταν η λογική συνέπεια της θεωρίας του για την κίνηση: «Η φύση είναι αρχή κινήσεως και αλλαγής. Αλλά αν θα υπήρχε κενό, η ηρεμία θα ήταν αναπόφευκτη, εφόσον δεν θα υπήρχε κάποια κατεύθυνση προς την οποία θα πραγματοποιούνταν κατά προτίμηση η κίνηση. Επειδή το κενό, σαν τέτοιο, δεν συνεπάγεται καμμία  διαφορά» (Στο ίδιο, 214b). Συνεπώς, ένα σώμα στο κενό ή θα ηρεμεί ή θα κινείται αιώνια, όσο κάτι πιο δυνατό δεν το ακινητοποιεί. Ο Αριστοτέλης διατυπώνει σ’ αυτό το σημείο, διαισθητικά, την αρχή της αδράνειας. Επίσης, ο Αριστοτέλης απέρριπτε την έννοια της κίνησης με άπειρη ταχύτητα. Η κίνηση είναι πεπερασμένη και απαιτεί χρόνο. Άλλη μία διαίσθηση, πρόδρομος της τοπικότητας (5). Άπειρο, λοιπόν, αεί γε έτερον και έτερον. Εξ ορισμού ανεξάντλητο. Στερούμενο μέτρου. Σ’ αυτήν την σε αιώνια κίνηση ολότητα, το πεπερασμένο και το άπειρο συνιστούν ενότητα των αντιθέτων. Το ένα υπάρχει μόνο σε σχέση με το άλλο, τόσο στον χώρο όσο και στον χρόνο.

Η επιστήμη δεν απέδειξε την απειρότητα της φύσης και δεν θα μπορούσε να την αποδείξει. Η απόπειρα να οριστεί κάποιο μέτρο του άπειρου θα ακύρωνε την έννοια του «μετρούμενου». Το πρόβλημα του άπειρου δεν ανήκει στην δικαιοδοσία της επιστήμης. Είναι θέμα της φιλοσοφίας. Το άπειρο είναι φιλοσοφική κατηγορία. «Αντιπροσωπεύει εκείνο που δεν έχει συντελεστεί και την ίδια στιγμή είναι σε κατάσταση γίγνεσθαι. Εκείνο που δεν είναι ούτε πραγματωμένο ούτε πραγματοποιήσιμο και το οποίο υπερβαίνει οποιοδήποτε φυσικό μέγεθος οσοδήποτε μεγάλο (Ε. Bitsakis, Physique et Materialisme, κεφ. 5). Το άπειρο δεν έχει θέση στην επιστήμη παρά μόνον ως όριο προς το οποίο τείνουν ασυμπτωτικά ωρισμένα φυσικά μεγέθη. Εν τούτοις, όλα τα επιστημονικά δεδομένα, θεωρητικά και πειραματικά, καθώς και τα φαινόμενα της κίνησης και της εξέλιξης, είναι σύμφωνα με την αντίληψη ενός κόσμου ανεξάντλητου – άπειρου σε υλικές μορφές και σε μορφές κίνησης (6).
Το άπειρο, έννοια ασύλληπτη για την ανθρώπινη διάνοια, απασχόλησε την Ελληνική σκέψη. Χάρις στους Ίωνες φιλόσοφους, αλλά και χάρις στον Αριστοτέλη, οι Πατέρες μας έδωσαν ορισμούς του άπειρου προάγγελους επιστημονικών πλέον ορισμών, αναδεικνύοντας και αποδεικνύοντας την δύναμη, την διεισδυτικότητα, την ευρύτητα, την διαχρονική αξία και ισχύ του Ελληνικού Πνεύματος, ενός πνεύματος ανήσυχου, το οποίο προσπάθησε να κατανοήσει τον κόσμο και την απειρότητά του.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ.

1) Ο Αρίσταρχος γλίτωσε το κώνειο, δεν γλίτωσε, όμως, από το «κώνειο» της λησμονιάς, με το οποίο τον πότισαν και συνεχίζουν να τον ποτίζουν οι σύγχρονοι του συμπατριώτες…

2) Εδώ, όπως και στους οπαδούς του Big-Bang, τίθεται το γνωστό ερώτημα: «εάν απλώσουμε το χέρι μας έξω από την εξώτατη σφαίρα των απλανών, όπου δεν υπάρχει – κατά την αντίληψη τους – τίποτε ούτε καν το κενό, τι θα βρούμε;».
Το γεωκεντρικό, σφαιρικό, πεπερασμένο, ιεραρχημένο Σύμπαν των Αριστοτέλη-Πτολεμαίου, σύμφωνο με τα παρατηρησιακά δεδομένα της τότε Αστρονομίας, θυμίζει τις κλειστές δουλοκτητικές κοινωνίες της αρχαιότητας. Γενικώτερα τις κλειστές προκεφαλαιοκρατικές κοινωνίες, ειδικά της μεσαιωνικής-χριστιανικής περιόδου.

3) Αντίθετα με τους αρχαίους, οι σύγχρονοι, ακόμη και οι Κοσμολόγοι, ταυτίζουν τις δυο αυτές έννοιες, το Σύμπαν και τον Κόσμο. Η ταύτιση, όμως, του Όλου με το μέρος είναι σοβαρό επιστημολογικό σφάλμα, οδηγεί δε σε περίεργες καταστάσεις. Έτσι, σύμφωνα με τους υποστηρικτές της (οιονεί μεταφυσικής) υπόθεσης της Μεγάλης Έκρηξης (Big-Bang) το «Σύμπαν» δημιουργήθηκε από την έκρηξη μιας σημειακής ιδιομορφίας (singularity) μερικά δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Με την έκρηξη αυτή άρχισαν να δημιουργούνται ο χώρος και ο χρόνος, που δεν υπήρχαν πριν από το Big-Bang. Μπορεί αυτό το τελευταίο να είναι σύμφωνο με τις Γραφές, αναπόφευκτο συμπέρασμα, όμως, είναι ότι η Μεγάλη Έκρηξη, που οδήγησε στην δημιουργία του «Σύμπαντος», έλαβε χώρα στον μη χώρο, δηλαδή στο πουθενά, και στον μη χρόνο, δηλαδή στο ποτέ.
Η εικόνα γίνεται τελείως διαφορετική αν αντιδιαστείλουμε αυτές τις δυο έννοιες Σύμπαν-Κόσμος, και δεχτούμε ότι η υπόθεση της Μεγάλης Έκρηξης ή οποιαδήποτε άλλη υπόθεση ή θεωρία σχετικά με την δημιουργία του Κόσμου μας αναφέρεται σε μία περιοχή του Όλου, του Σύμπαντος, σε προϋπάρχοντα χώρο και προϋπάρχοντα χρόνο. Πιο λογικό δεν είναι αυτό το τελευταίο;
Πέραν τούτου, το να προσπαθεί κανείς να ερμηνεύσει την δημιουργία του Σύμπαντος, μιας έννοιας ασύλληπτης για την ανθρώπινη διάνοια, φανερώνει είτε άγνοια του τι σημαίνει Σύμπαν είτε την ανθρώπινη ματαιοφροσύνη και αλαζονεία. Το μόνο που μπορούμε να πούμε για το Σύμπαν είναι ότι ΥΠΑΡΧΕΙ.

4) Η ύλη, κατά τον Αριστοτέλη, είναι συνεχής: το κενό είναι ανύπαρκτο. Την άποψη για το συνεχές της ύλης θα την ανανέωνε πολύ αργότερα ο Καρτέσιος, και θα την συγκεκριμενοποιούσαν, σε επιστημονική πλέον βάση, οι σύγχρονες πεδιακές θεωρίες, κατά τις οποίες τα σωμάτια είναι ιδιομορφίες του πεδίου. Αντίθετα, οι ατομικοί φιλόσοφοι θεωρούσαν την ύλη ασυνεχή, αποτελούμενη από άτομα (το Ον) και το κενό, το οποίο ταυτίζεται με το μη Ον. Όπως, όμως, αναφέρουμε στο προηγούμενο άρθρο («Αριστοτέλης και Κοπεγχάγη», σημείωση 5), σύμφωνα με τις σύγχρονες επιστημονικές αντιλήψεις, το κενό δεν είναι καθόλου, μα καθόλου μη Ον.

5) Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε, ότι, όπως αναλυτικά παρουσιάζουμε στο ίδιο άρθρο («Αριστοτέλης και Κοπεγχάγη»), ο Σταγειρίτης φιλόσοφος κληροδότησε στην ανθρωπότητα δυο ανεκτίμητα φιλοσοφικά διαμάντια, δυο έννοιες, οι οποίες αποδείχτηκαν πολύτιμα εργαλεία στον χώρο της μικροφυσικής, ακόμη και για εκείνους που έκαναν περιωρισμένη και στρεβλή χρήση τους, τις έννοιες του δυνάμει και του ενεργεία.

6) Ως κίνηση δεν νοείται μόνον η μετατόπιση στον χώρο, αλλά η ιστορικότητα, η εξέλιξη, το αέναο γίγνεσθαι των μορφών της ύλης.

Πάρθηκε από http://pyraeizoon.blogspot.com/2016/04/blog-post.html