Το φαιο-«κόκκινο» μέτωπο έχει τις ρίζες του στην εποχή της ρώσικης περεστρόικα, και συγκεκριμένα στην (μεταξύ 1990-1995) απόσπαση της κλασσικής φασιστικής ακροδεξιάς από την επιρροή του αμερικάνικου ηγεμονιστικού ιμπεριαλισμού. Οι πιο σιχαμεροί ιμπεριαλιστικοί κύκλοι του αμερικάνικου μονοπώλιου συντηρούσαν και ανανέωναν τις σχέσεις τους με τον κατά τόπους κλασσικό φασιστικό υπόκοσμο, στο όνομα της αντικομμουνιστικής ενότητας και πάλης. Αυτό ακόμα και μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ, που συντελέστηκε την περίοδο 1956-1965.
Η ολοκλήρωση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην Κίνα που επισφραγίστηκε με τη σφαγή της Τιεν Αν Μεν και έκλεισε σε αυτή τη χώρα, αλλά και παγκόσμια τον κύκλο της μετατροπής του σοσιαλισμού σε ρεβιζιονισμό κι έπειτα σε σοσιαλιμπεριαλισμό 1978-1989, σε συνδυασμό με την «πτώση» του «σοσιαλισμού» σε Ρωσία και Ανατολική Ευρώπη, που ήδη από το 1987-1988 είχε σηματοδοτήσει ο Γκορμπατσόφ και το ρώσικο κρατικομονοπώλιο, για να καθησυχάσει τον Τρίτο Κόσμο και τη Δύση, αποκόλλησε τους κλασσικούς φασίστες από την ασφυχτική αγκαλιά της Ουάσιγκτον.
Οι ναζιφασίστες είδαν στη δήθεν «νίκη» του δυτικού ιμπεριαλισμού επί του ανατολικού σοσιαλιμπεριαλισμού τη νίκη των ανοιχτών αγορών, του «εμπορεύματος», του «τοκογλύφου», του «εβραιοφιλελεύθερου», του καπιταλιστικού έστω διεθνισμού, της αναπτυγμένης ατομικής κατανάλωσης και του γενικού πνεύματος ηθικής ελευθεριότητας του καπιταλισμού της αγοράς, πράγμα που στη βαθιά οπισθοδρομική και απάνθρωπη ιδιοσυγκρασία τους έμοιαζε με προδοσία του «κοινού αγώνα» που είχαν δώσει με τους Αμερικάνους ηγεμονιστές ενάντια στους κομμουνιστές, ενάντια δηλαδή στους βασικούς «υπονομευτές» του τριπτύχου «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».
Οι Αμερικάνοι φυσικά, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να συμμαχήσουν και να χρησιμοποιήσουν και τους πιο μεσαιωνιστές παπάδες, παλιούς ναζήδες, κατακάθια του υπόκοσμου κλπ. στην προσπάθεια τους να νικήσουν το ΔΣΕ ή το Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό του ΚΚ Κίνας ή τους πατριώτες αντιιμπεριαλιστές στην Κορέα και στο Βιετνάμ. Αλλά θεωρώντας πως πια δεν υπήρχε αντίπαλη υπερδύναμη μετά το 1991, ένιωσαν πως δε τους είχαν πια ανάγκη και πέταξαν τους κλασσικούς φασίστες σαν φθαρμένα εργαλεία. Η πτώση της διχτατορίας του άγριου φασίστα Πινοσέτ στη Χιλή και του απάνθρωπου απαρτχάιντ, πέρα από την ηρωική πάλη του χιλιανού λαού και των μαύρων της Νότιας Αφρικής, στα 1990, είχε να κάνει και με αυτή την εγκατάλειψή των φασιστών από την αμερικάνικη υπερδύναμη.
Αντίθετα, η νεοτσαρική Ρωσία, με τους δικέφαλους αετούς, τη σκληρή και στρατοκρατική διακυβέρνηση, τα «σφιχτά» χριστιανορθόδοξα ήθη και το σκληρό αντι-φιλελεύθερο λόγο έμοιαζε και ήταν ένα πολύ καλύτερο διεθνές πρότυπο και κέντρο αναφοράς για τους κλασσικούς φασίστες, σε αντίθεση με την αστοφιλελεύθερη Δύση. Η Ρωσία, που δεν έχασε στο βάθος ποτέ την αγάπη του «κόκκινου» οπορτουνισμού και σοσιαλφασισμού (που το μόνο που της ζητούσε ήταν να είναι πιο «σκληρή με τους Αμερικάνους»), άνοιξε τις αγκάλες της και για κάθε λυπημένο -και παραπεταμένο από τους Αμερικάνους- ναζιφασίστα. Η συμμαχία της δε με την επίσης σκληρά στρατοκρατική, φασιστική και νεο-επεκτατική Κίνα των Χαν σωβινιστικών τεράτων, δίνει στον κάθε φασίστα και ναζιστή επί Γης όνειρα παγκόσμιας κυριαρχίας. Τίποτα δεν έχουν διδαχτεί τα επίδοξα ταγματασφαλιτοειδή από την τύχη των πολιτικών προγόνων τους, όχι μονάχα των Χίτλερ και Μουσολίνι ή των Ιαπώνων μιλιταριστών ηγετών, αλλά και των διάφορων Κουίσλιγκ και άλλων προδοτών συνεργατών τους.
Οι ψεύτικοι κόκκινοι, μπρεζνιεφικοί σοσιαλφασίστες, τροτσκιστές και ο «μ-λ» οπορτουνισμός, δέχτηκαν (άλλοι εύκολα, άλλοι πιο δύσκολα και με ταλαντεύσεις) τους φασίστες στην «αντιιμπεριαλιστική» παρέα τους.
Πάρθηκε από http://kokkinometerizi.blogspot.com/2011/12/blog-post.html
Η ολοκλήρωση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην Κίνα που επισφραγίστηκε με τη σφαγή της Τιεν Αν Μεν και έκλεισε σε αυτή τη χώρα, αλλά και παγκόσμια τον κύκλο της μετατροπής του σοσιαλισμού σε ρεβιζιονισμό κι έπειτα σε σοσιαλιμπεριαλισμό 1978-1989, σε συνδυασμό με την «πτώση» του «σοσιαλισμού» σε Ρωσία και Ανατολική Ευρώπη, που ήδη από το 1987-1988 είχε σηματοδοτήσει ο Γκορμπατσόφ και το ρώσικο κρατικομονοπώλιο, για να καθησυχάσει τον Τρίτο Κόσμο και τη Δύση, αποκόλλησε τους κλασσικούς φασίστες από την ασφυχτική αγκαλιά της Ουάσιγκτον.
Οι ναζιφασίστες είδαν στη δήθεν «νίκη» του δυτικού ιμπεριαλισμού επί του ανατολικού σοσιαλιμπεριαλισμού τη νίκη των ανοιχτών αγορών, του «εμπορεύματος», του «τοκογλύφου», του «εβραιοφιλελεύθερου», του καπιταλιστικού έστω διεθνισμού, της αναπτυγμένης ατομικής κατανάλωσης και του γενικού πνεύματος ηθικής ελευθεριότητας του καπιταλισμού της αγοράς, πράγμα που στη βαθιά οπισθοδρομική και απάνθρωπη ιδιοσυγκρασία τους έμοιαζε με προδοσία του «κοινού αγώνα» που είχαν δώσει με τους Αμερικάνους ηγεμονιστές ενάντια στους κομμουνιστές, ενάντια δηλαδή στους βασικούς «υπονομευτές» του τριπτύχου «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».
Οι Αμερικάνοι φυσικά, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να συμμαχήσουν και να χρησιμοποιήσουν και τους πιο μεσαιωνιστές παπάδες, παλιούς ναζήδες, κατακάθια του υπόκοσμου κλπ. στην προσπάθεια τους να νικήσουν το ΔΣΕ ή το Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό του ΚΚ Κίνας ή τους πατριώτες αντιιμπεριαλιστές στην Κορέα και στο Βιετνάμ. Αλλά θεωρώντας πως πια δεν υπήρχε αντίπαλη υπερδύναμη μετά το 1991, ένιωσαν πως δε τους είχαν πια ανάγκη και πέταξαν τους κλασσικούς φασίστες σαν φθαρμένα εργαλεία. Η πτώση της διχτατορίας του άγριου φασίστα Πινοσέτ στη Χιλή και του απάνθρωπου απαρτχάιντ, πέρα από την ηρωική πάλη του χιλιανού λαού και των μαύρων της Νότιας Αφρικής, στα 1990, είχε να κάνει και με αυτή την εγκατάλειψή των φασιστών από την αμερικάνικη υπερδύναμη.
Αντίθετα, η νεοτσαρική Ρωσία, με τους δικέφαλους αετούς, τη σκληρή και στρατοκρατική διακυβέρνηση, τα «σφιχτά» χριστιανορθόδοξα ήθη και το σκληρό αντι-φιλελεύθερο λόγο έμοιαζε και ήταν ένα πολύ καλύτερο διεθνές πρότυπο και κέντρο αναφοράς για τους κλασσικούς φασίστες, σε αντίθεση με την αστοφιλελεύθερη Δύση. Η Ρωσία, που δεν έχασε στο βάθος ποτέ την αγάπη του «κόκκινου» οπορτουνισμού και σοσιαλφασισμού (που το μόνο που της ζητούσε ήταν να είναι πιο «σκληρή με τους Αμερικάνους»), άνοιξε τις αγκάλες της και για κάθε λυπημένο -και παραπεταμένο από τους Αμερικάνους- ναζιφασίστα. Η συμμαχία της δε με την επίσης σκληρά στρατοκρατική, φασιστική και νεο-επεκτατική Κίνα των Χαν σωβινιστικών τεράτων, δίνει στον κάθε φασίστα και ναζιστή επί Γης όνειρα παγκόσμιας κυριαρχίας. Τίποτα δεν έχουν διδαχτεί τα επίδοξα ταγματασφαλιτοειδή από την τύχη των πολιτικών προγόνων τους, όχι μονάχα των Χίτλερ και Μουσολίνι ή των Ιαπώνων μιλιταριστών ηγετών, αλλά και των διάφορων Κουίσλιγκ και άλλων προδοτών συνεργατών τους.
Οι ψεύτικοι κόκκινοι, μπρεζνιεφικοί σοσιαλφασίστες, τροτσκιστές και ο «μ-λ» οπορτουνισμός, δέχτηκαν (άλλοι εύκολα, άλλοι πιο δύσκολα και με ταλαντεύσεις) τους φασίστες στην «αντιιμπεριαλιστική» παρέα τους.
Πάρθηκε από http://kokkinometerizi.blogspot.com/2011/12/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου