Σάββατο 4 Αυγούστου 2018

Πως ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός δουλεύει στο δίπολο φασισμός-αντιφασισμός μέσα και στους δύο πόλους [Κομμάτι από άρθρο της ΟΑΚΚΕ]

 – επιβεβαιώθηκε περίτρανα η εκτίμησή μας ότι η νεοτσαρική Ρωσία ειδικεύεται παντού στην κατασκευή τεχνητών πολιτικών διπόλων, όπως ακριβώς κάνει και στη χώρα μας.

Δηλαδή η Ρωσία δεν αρκείται στο να δυναμώνει και να διεισδύει ηγεμονικά στον κλασικό ακροδεξιό, φασιστικό και ναζιστικό πόλο, ο οποίος εκφράζει πιο «ελεύθερα» και πιο ολοκληρωμένα την νεοχιτλερική φύση της, δηλαδή τον πόλο Τραμπ-Λεπέν-Φάραντζ-ΑFD που έχει μαζί του όλους τους ναζήδες της γης, αλλά διεισδύει και στον αντίρροπο πόλο αντιφασισμού από τον οποίο όμως αφαιρεί όλη τη δημοκρατική ουσία και τον μετατρέπει σε ένα επίσης φιλικό του αντιδραστικό έκτρωμα, που το αποκαλούμε αντιδημοκρατικό ψευτοαριστερό «αντιφασισμό». Χαρακτηριστικοί πολιτικοί εκπρόσωποι αυτού του είδους του αντιφασισμού είναι οι Σάντερς (εν μέρει και ο Ομπάμα) -Μελανσόν-Ντι Λίνκε. Ο αντιδημοκρατικός ψευτοαριστερός «αντιφασισμός» δουλεύει βασικά στο εσωτερικό των ΗΠΑ και της ΕΕ και θεωρεί ότι η ιδεολογική πηγή και το ζωντανό παγκόσμιο κέντρο του φασισμού είναι σήμερα το δυτικό χρηματιστικό μονοπωλιακό κεφάλαιο του οποίου η κύρια πολιτική και οικονομική μορφή είναι ο νεοφιλελευθερισμός και όχι το ανατολικό στρατιωτικομονοπωλιακό κεφάλαιο των κρατικοολιγαρχών δικτατόρων με επίσημη ιδεολογία τον ανοιχτό μεγαλοκρατικό σοβινισμό και τον ηγεμονισμό της μεγάλης δύναμης.

Επειδή ο αντιδημοκρατικός ψευτοαριστερός «αντιφασισμός» έχει σαν κύριο εχθρό του τον ίδιο εχθρό που έχει ο κλασσικός φασισμός, χτυπάει το δεύτερο σχεδόν αποκλειστικά στο θρησκευτικό και φυλετικό ρατσισμό του, αλλά όχι στην πολιτική του γραμμή, ιδιαίτερα τη διεθνή πολιτική του γραμμή. Και για να μην μπει στη διεργασία να τον χτυπήσει στη γραμμή και στην ιδεολογία του τον χτυπάει με τη δικιά του βία, από την οποία όμως αφήνει απ έξω τις πλατειές μάζες που θέλουν να ξεκαθαρίσουν πριν μισήσουν και πολεμήσουν με τη βία τα φασιστικά ρεύματα, που όσο και να είναι παλιά στις ρίζες τους, είναι μοντέρνα στη μορφή της προπαγάνδας τους. Μάλιστα τους δημοκράτες που δεν είναι υπέρ ενός πολέμου συμμοριών, αλλά θέλουν μια πλατειά και ανοιχτή ιδεολογική πάλη για την αποκάλυψη αυτού του φασισμού μέσα στην κοινωνία οι «αντιφασίστες» αυτού του είδους τους καταγγέλλουν σαν φιλελεύθερους ή και κρυπτοφασίστες. Στην πραγματικότητα αυτός ο αντιφασισμός βάζει το δίλημμα: ή με εμένα ή με τους φασίστες. Τρίτος δρόμος δεν χωρεί. Με το να οξύνει και να παροξύνει τεχνητά αυτήν την αντίθεση ανάμεσα σε δύο πόλους που στρατηγικά είναι σύμμαχοι ο ρωσοκινεζικός άξονας θέλει να καταπιεί μέσα σε αυτούς όλους τους δυνητικούς αντιπάλους του: να παραδώσει τους συντηρητικούς στους φασίστες και τους αριστερούς στους ψευτοαντιφασίστες φίλους του.

Για παράδειγμα εκεί που ο κλασικός φασισμός υποστηρίζει τις κύριες και πιο επικίνδυνες μορφές του ρατσισμού, το λευκό ρατσισμό ενάντια στους έγχρωμους και τον αντιμουσουλμανικό ρατσισμό, ο αντιδημοκρατικός «αντιφασισμός» καλλιεργεί με πλάγιο τρόπο τον αντι-λευκό ρατσισμό και υπερασπίζει τα δίκια του ισλαμικού ρατσισμού ή μένει αδιάφορος απέναντί τους. Έτσι αφήνει τις λευκές καθυστερημένες μάζες ακόμα πιο ανοχύρωτες ιδεολογικά και τις οδηγεί μαζικά στα χέρια του κλασικού φασισμού, ενώ οδηγεί τις μεν έγχρωμες μάζες στα χέρια των μαύρων συμμοριών και των νέων ολιγαρχικών αστικών τάξεων του Νότου, τις δε μουσουλμανικές μάζες στα χέρια του ιρανόφιλου ισλαμοφασισμού.

Όπως είπαμε και παραπάνω η στρατηγική πολιτικο-ιδεολογική ενότητα των κλασικών φασιστών και των σοσιαλφασιστών φαίνεται στον κοινό κύριο τους εχθρό: το δυτικό χρηματιστικό μονοπώλιο και το «σύστημα» στο οποίο αυτό κυριαρχεί. Ο κλασικός φασισμός μισεί αυτόν τον εχθρό σαν την ενσάρκωση του αιώνιου «άπατρι» και «παρακμασμένου» Εβραίου, ο αντιδημοκρατικός «αντιφασισμός» τον μισεί σαν τη συμπύκνωση του παγκόσμιου καπιταλισμού και σαν ηγέτη του. Έτσι ο μεν κλασικός φασισμός δεν διστάζει να είναι ανοιχτά με τους κρατικοολιγάρχες του ρωσοκινέζικου άξονα εξυμνώντας τους σαν δήθεν πατριώτες, ενώ ο φασιστικός αντιφασισμός υπονομεύει και καταργεί κάθε αντιφασιστική ενότητα εναντίον των τελευταίων με το διχαλωτό επιχείρημα είτε ότι όλοι οι καπιταλισμοί είναι ίδιοι (κλασικός τροτσκισμός), είτε ότι το κέντρο του παγκόσμιου κεφάλαιου βρίσκεται στη Δύση, οπότε χρειαζόμαστε μια αντινεοφιλελεύθερη συμμαχία με την Ανατολή ( σοσιαλφασιστικός τροτσκισμός). Τίποτα πιο φυσικό λοιπόν που όλοι οι ναζί και οι ψευτοαντιφασίστες «αντισυστημικοί» βρίσκονται στη Δύση ενώ οι νεοχιτλερικοί «συστημικοί» μονοπωλιστές του ρωσοκινεζικού άξονα δεν έχουν ποτέ καμιά εσωτερική ναζιστική ή «αριστερή», «αντικαπιταλιστική» αντιπολίτευση να αντιμετωπίσουν, παρά μόνο τη φιλελεύθερη αστική που από την ταξική αντιπρολεταριακή της φύση δεν μπορεί να τους αμφισβητήσει στ αλήθεια.

Πάρθηκε από http://oakke.gr/global/2013-02-16-19-24-24/item/884-%CE%BD%CE%AD%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CF%80%CE%AD%CE%BC%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CF%83%CF%89%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CE%BB%CE%AF%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B7%CF%80%CE%B1-%CE%B7-%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%B3%CF%87%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%AF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D-%C2%AB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D%C2%BB

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ουσία και αντικείμενο της μαρξιστικής φιλοσοφίας

 του Παναγιώτη Γαβάνα Ένα από τα βασικά ζητήματα που είναι αναγκαίο να αποσαφηνιστεί στην αρχή αυτής της σειράς άρθρων που παρουσιάζουμε ανα...