Η ΟΑΚΚΕ από την ίδρυσή της, από τα προγραμματικά της ντοκουμέντα, αλλά και από την παράδοση του κάποτε επαναστατικού μ-λ κινήματος, υπερασπίστηκε πάντα το δικαίωμα του παλαιστινιακού έθνους σε μια πατρίδα και εξέφραζε εμφατικά την αλληλεγγύη της στους αντιιμπεριαλιστικούς του αγώνες, που είχαν γενικό αρχηγό για δεκαετίες το Γιάσερ Αραφάτ. Είχε επίσης πάντα από θέση αρχής χτυπήσει τις σωβινιστικές, επεχτατικές τάσεις της δεξιάς των σιωνιστών.
Εκείνο το οποίο άλλαξε ουσιαστικά μετά το 1993-1994, είναι η ανάδυση σε ολόκληρο τον αραβικό και ευρύτερα ισλαμικό κόσμο μιας νέας, «διεθνιστικής» έκδοσης του ισλαμοφασισμού, διαβρωμένου ως το μεδούλι από τη ρώσικη υπερδύναμη, η οποία έριξε παντού στις φτωχές και εξαθλιωμένες μάζες το σύνθημα της γενοκτονικής αντιεβραϊκής και αντιδυτικής επίθεσης. Ενοποιητικό στοιχείο στις ισλαμοφασιστικές και σοσιαλφασιστικές θεωρίες, κληρονομιά από το χιτλερισμό, είναι ο «διεθνής Εβραίος» και πιο ειδικά το υποτιθέμενο «μακρύ χέρι της Δύσης» μέσα στον Τρίτο Κόσμο, ο εβραίος σαν κράτος, δηλαδή το Ισραήλ.
Το Ισραήλ, ειδικά μετά τη δολοφονία του ειρηνόφιλου αστού Γιτζάκ Ράμπιν το 1996 από την ακροδεξιά του Ισραήλ, ακολούθησε μια πολιτική εντελώς αντίθετη από εκείνη την οποία υποστήριζε ανέκαθεν η ΟΑΚΚΕ για την επίλυση των αντιθέσεων μέσα στον Τρίτο Κόσμο.
Ειδικά υπό τη σωβινιστική Δεξιά του Λικούντ, το Ισραήλ αρνήθηκε στην πράξη τη συμφωνία για ίδρυση παλαιστινιακού κράτους, συνέχισε την εγκληματική πολιτική του εποικισμού των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών, έκανε έμμεσα τα γλυκά μάτια στους ισλαμοφασίστες κατά της πατριωτικής Φατάχ ώστε να έχει δικαιολογία να αρνείται την ανεξάρτητη Παλαιστίνη, αδιαφόρησε επανειλημμένα για τη ζωή παλαιστινίων αμάχων κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων του με τους προβοκάτορες της Χαμάς.
Κυρίως, το Ισραήλ βάσισε την άμυνά του απέναντι στους ισλαμοναζήδες όχι στην παλλαϊκή κινητοποίηση του ισραηλινού λαού και στις όποιες γέφυρες μπορούσε να χτίσει με ειρηνόφιλους αστούς και τους λαούς των αραβικών χωρών, αλλά στους προνομιακούς δεσμούς του με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, προβοκάροντας τον εαυτό του.
Οι αντισημίτες της ΠΔ, που υπερασπίζονται κάθε ισλαμοφασισμό σε παγκόσμια κλίμακα σαν «τριτοκοσμική αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση του κεφάλαιου», έχουν το θράσος να χαρακτηρίζουν την ΟΑΚΚΕ «σιωναζιστική». Ο εν λόγω εμετικός όρος έχει εφευρεθεί από το σοσιαλφασισμό για να σχετικοποιεί το Ολοκαύτωμα και με τη βρώμικη θεωρία της εξίσωσης της γενοκτονίας των 6.000.000 Εβραίων από τους γερμανούς χιτλερικούς με την καταπίεση των Παλαιστίνιων από το Ισραήλ. Είναι ο ρώσικος νεοναζισμός που έχει βγάζει τη θεωρία ότι το Ισραήλ σήμερα είναι δήθεν το κέντρο της παγκόσμιας αντίδρασης και του «νέου ναζισμού».
Κανένας φυσικά από όσους μιλάνε για «σιωναζισμό», δεν είχε μιλήσει για «ρωσοναζισμό» ή «σερβοναζισμό», όταν οι ηγετικές κλίκες αυτών των χωρών μακέλευαν πραγματικά με ναζιστικό μένος το Αφγανιστάν, την Τσετσενία και τη Βοσνία αντίστοιχα, βίαζαν, εκτελούσαν μαζικά, έκαναν εθνοκάθαρση σε ευρωπαϊκό έδαφος για πρώτη φορά μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε μια έκταση και με τέτοια βαρβαρότητα που ούτε ποιοτικά ούτε ποσοτικά μπορεί, έστω και κατ’ ελάχιστο, να συγκριθεί με εκείνη των μεγάλο-ισραηλινών σοβινιστών.
Ο αντισημιτισμός δεν αφορά το Ισραήλ σαν τέτοιο. Απλούστατα, όπως και για τον κλασσικό χιτλερισμό, έτσι και για το νέο-ευρασιατισμό των Πούτιν-Ντούγκιν και για όλο το σοσιαλφασισμό, ο «διεθνής Εβραίος» και η κρατική του έκφραση, το Ισραήλ, αποτελούν το ενοποιητικό στοιχείο, την προσωποποίηση του δυτικού τύπου κεφάλαιου της αγοράς, του προς εξόντωση φιλελεύθερου αστού και τελικά, πιο βαθιά, των ίδιων των δημοκρατικών λαών και του κάθε πραγματικού διεθνιστή, πόσο μάλλον των πραγματικών κομμουνιστών, τους οποίους πάντα οι κάθε λογής φασίστες κατηγορούσαν για πιόνια των «εβραίων», για «εβραιομπολσεβίκους» κλπ.
Το Ισραήλ, λοιπόν, σαν εβραϊκό κράτος, συμφέρει τη Ρωσία να βρίσκεται σφηνωμένο ανάμεσα στους γενοκτόνους ισλαμοφασίστες που το περικυκλώνουν σιγά σιγά και ταυτόχρονα να δρα σοβινιστικά, επεχτατικά, ηλιθιωδώς και προβοκατόρικα, ώστε να συσπειρώνει εναντίον του ακόμα πιο εύκολα την παγκόσμια νεοναζιστική αντίδραση, δηλαδή να λειτουργεί σε πλήρη αντίθεση με τα όσα η ΟΑΚΚΕ διατυπώνει σα δημοκρατική – αντιιμπεριαλιστική γραμμή για το παλαιστινιακό και τη Μέση Ανατολή γενικότερα.
Πάρθηκε από http://oakke.gr/antifasism/2013-02-16-20-19-25/item/119-%CE%BF-%CF%83%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CF%83%CF%85%CF%87%CE%B5%CE%AF-%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%86%CF%89%CF%82-%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CF%81%CF%8E%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CE%B1%CE%BA%CE%BA%CE%B5
Εκείνο το οποίο άλλαξε ουσιαστικά μετά το 1993-1994, είναι η ανάδυση σε ολόκληρο τον αραβικό και ευρύτερα ισλαμικό κόσμο μιας νέας, «διεθνιστικής» έκδοσης του ισλαμοφασισμού, διαβρωμένου ως το μεδούλι από τη ρώσικη υπερδύναμη, η οποία έριξε παντού στις φτωχές και εξαθλιωμένες μάζες το σύνθημα της γενοκτονικής αντιεβραϊκής και αντιδυτικής επίθεσης. Ενοποιητικό στοιχείο στις ισλαμοφασιστικές και σοσιαλφασιστικές θεωρίες, κληρονομιά από το χιτλερισμό, είναι ο «διεθνής Εβραίος» και πιο ειδικά το υποτιθέμενο «μακρύ χέρι της Δύσης» μέσα στον Τρίτο Κόσμο, ο εβραίος σαν κράτος, δηλαδή το Ισραήλ.
Το Ισραήλ, ειδικά μετά τη δολοφονία του ειρηνόφιλου αστού Γιτζάκ Ράμπιν το 1996 από την ακροδεξιά του Ισραήλ, ακολούθησε μια πολιτική εντελώς αντίθετη από εκείνη την οποία υποστήριζε ανέκαθεν η ΟΑΚΚΕ για την επίλυση των αντιθέσεων μέσα στον Τρίτο Κόσμο.
Ειδικά υπό τη σωβινιστική Δεξιά του Λικούντ, το Ισραήλ αρνήθηκε στην πράξη τη συμφωνία για ίδρυση παλαιστινιακού κράτους, συνέχισε την εγκληματική πολιτική του εποικισμού των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών, έκανε έμμεσα τα γλυκά μάτια στους ισλαμοφασίστες κατά της πατριωτικής Φατάχ ώστε να έχει δικαιολογία να αρνείται την ανεξάρτητη Παλαιστίνη, αδιαφόρησε επανειλημμένα για τη ζωή παλαιστινίων αμάχων κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων του με τους προβοκάτορες της Χαμάς.
Κυρίως, το Ισραήλ βάσισε την άμυνά του απέναντι στους ισλαμοναζήδες όχι στην παλλαϊκή κινητοποίηση του ισραηλινού λαού και στις όποιες γέφυρες μπορούσε να χτίσει με ειρηνόφιλους αστούς και τους λαούς των αραβικών χωρών, αλλά στους προνομιακούς δεσμούς του με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, προβοκάροντας τον εαυτό του.
Οι αντισημίτες της ΠΔ, που υπερασπίζονται κάθε ισλαμοφασισμό σε παγκόσμια κλίμακα σαν «τριτοκοσμική αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση του κεφάλαιου», έχουν το θράσος να χαρακτηρίζουν την ΟΑΚΚΕ «σιωναζιστική». Ο εν λόγω εμετικός όρος έχει εφευρεθεί από το σοσιαλφασισμό για να σχετικοποιεί το Ολοκαύτωμα και με τη βρώμικη θεωρία της εξίσωσης της γενοκτονίας των 6.000.000 Εβραίων από τους γερμανούς χιτλερικούς με την καταπίεση των Παλαιστίνιων από το Ισραήλ. Είναι ο ρώσικος νεοναζισμός που έχει βγάζει τη θεωρία ότι το Ισραήλ σήμερα είναι δήθεν το κέντρο της παγκόσμιας αντίδρασης και του «νέου ναζισμού».
Κανένας φυσικά από όσους μιλάνε για «σιωναζισμό», δεν είχε μιλήσει για «ρωσοναζισμό» ή «σερβοναζισμό», όταν οι ηγετικές κλίκες αυτών των χωρών μακέλευαν πραγματικά με ναζιστικό μένος το Αφγανιστάν, την Τσετσενία και τη Βοσνία αντίστοιχα, βίαζαν, εκτελούσαν μαζικά, έκαναν εθνοκάθαρση σε ευρωπαϊκό έδαφος για πρώτη φορά μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε μια έκταση και με τέτοια βαρβαρότητα που ούτε ποιοτικά ούτε ποσοτικά μπορεί, έστω και κατ’ ελάχιστο, να συγκριθεί με εκείνη των μεγάλο-ισραηλινών σοβινιστών.
Ο αντισημιτισμός δεν αφορά το Ισραήλ σαν τέτοιο. Απλούστατα, όπως και για τον κλασσικό χιτλερισμό, έτσι και για το νέο-ευρασιατισμό των Πούτιν-Ντούγκιν και για όλο το σοσιαλφασισμό, ο «διεθνής Εβραίος» και η κρατική του έκφραση, το Ισραήλ, αποτελούν το ενοποιητικό στοιχείο, την προσωποποίηση του δυτικού τύπου κεφάλαιου της αγοράς, του προς εξόντωση φιλελεύθερου αστού και τελικά, πιο βαθιά, των ίδιων των δημοκρατικών λαών και του κάθε πραγματικού διεθνιστή, πόσο μάλλον των πραγματικών κομμουνιστών, τους οποίους πάντα οι κάθε λογής φασίστες κατηγορούσαν για πιόνια των «εβραίων», για «εβραιομπολσεβίκους» κλπ.
Το Ισραήλ, λοιπόν, σαν εβραϊκό κράτος, συμφέρει τη Ρωσία να βρίσκεται σφηνωμένο ανάμεσα στους γενοκτόνους ισλαμοφασίστες που το περικυκλώνουν σιγά σιγά και ταυτόχρονα να δρα σοβινιστικά, επεχτατικά, ηλιθιωδώς και προβοκατόρικα, ώστε να συσπειρώνει εναντίον του ακόμα πιο εύκολα την παγκόσμια νεοναζιστική αντίδραση, δηλαδή να λειτουργεί σε πλήρη αντίθεση με τα όσα η ΟΑΚΚΕ διατυπώνει σα δημοκρατική – αντιιμπεριαλιστική γραμμή για το παλαιστινιακό και τη Μέση Ανατολή γενικότερα.
Πάρθηκε από http://oakke.gr/antifasism/2013-02-16-20-19-25/item/119-%CE%BF-%CF%83%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CF%83%CF%85%CF%87%CE%B5%CE%AF-%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%86%CF%89%CF%82-%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CF%81%CF%8E%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CE%B1%CE%BA%CE%BA%CE%B5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου