[Απόσπασμα από ένα παλιότερο άρθρο της Νέας Ανατολής]
Δεν υπάρχει φασισμός που να σέβεται τον εαυτό του που δεν ξεκίνησε από την πάλη ενάντια στη ''δύναμη του χρήματος''. ενάντια στις ισχυρές χρηματιστικά χώρες και ενάντια στην αστική παρακμή. Δεν υπάρχει φασισμός που να μη στηρίχθηκε στη λατρεία των ''εθνικών παραδόσεων'' και του ''αγνού εθνικού παρελθόντος'' και που δεν προσωποποίησε το διάβολο στο πρόσωπο των διεθνιστών, επαναστατών από τη μια μεριά, των Εβραίων και των μασόνων αστών από την άλλη.
Αυτή είναι η δοκιμασμένη και πετυχημένη συνταγή. Είναι η συνταγή της συσπείρωσης της απελπισμένης μικροαστικής μάζας, της μάζας των ανέργων και του λούμπεν προλεταριάτου, από το τμήμα εκείνο του μονοπώλιου της κάθε εποχής που παλεύει να λύσει το ζήτημα της παγκόσμιας ηγεμονίας μέσα από τη βία.
Το μέχρι τώρα μεγαλύτερο πρότυπο αυτής της βίας ήταν το γερμανικό μονοπώλιο. Ήταν αυτή η πρώτη κατάσταση όπου ο ιμπεριαλισμός κατάντησε σκέτη βία, σκέτη πολεμική μηχανή. Τότε ακριβώς είχαμε τη μεγαλύτερη ποιοτική διάσπαση του ιμπεριαλισμού. Από τη μια οι ιμπεριαλισμοί του χρήματος : Αγγλία, ΗΠΑ, Γαλλία, από την άλλη οι ιμπεριαλισμοί της σκέτης βίας : Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία.
Ο ιμπεριαλισμός είναι βέβαια σε τελευταία ανάλυση η βία του χρηματιστικού κεφαλαίου, όμως αυτό το κεφάλαιο μπορεί να πάρει κυριολεκτική τη μορφή του πολεμικού μέσου, όταν είναι αργά για να πάρει κύρια τη μορφή του χρηματιστικού κεφαλαίου. Τότε το χιτλερικού τύπου μονοπώλιο έχει σα μόνη διέξοδο τη ληστεία, δηλαδή τον πόλεμο και την υποδούλωση του χρηματιστή. Τότε η ''δύναμη των όπλων'' νικά τη ''δύναμη του χρήματος''.
Η ιδεολογία του πολεμικού μονοπωλίου συσπειρώνει εκείνα τα στρώματα, τις τάξεις και τα έθνη που είναι τα πιο πολύ εξαθλιωμένα από το χρηματιστικό ιμπεριαλισμό. Ιδιαίτερα προσπαθεί να συσπειρώσει μέσα σε κάθε χώρα και παγκόσμια την πιο τσακισμένη μικροαστική τάξη, ή το προλεταριάτο που έχει ένα κοντινό παρελθόν στην αγροτική ζωή. Έτσι στρέφεται ενάντια στη βιομηχανική ανάπτυξη που ''είναι εργαλείο του χρήματος για την καταπίεση της κοινωνίας γενικά'' κρύβοντας τον επαναστατικό ρόλο της βιομηχανίας, που είναι αυτό που γεννάει όχι μόνο τις υλικές προϋποθέσεις της σύγχρονης επανάστασης, αλλά γεννάει και το ίδιο το προλεταριάτο, που είναι η υποκειμενική προϋπόθεση της επανάστασης.
Ο σοσιαλφασισμός είναι μια εξέλιξη του φασισμού που αντιστοιχεί στην εποχή του σοσιαλιμπεριαλισμού, δηλαδή στην εποχή όπου προκύπτουν ιμπεριαλισμοί σαν το ρώσικο και τον κινέζικο, ιμπεριαλισμοί απευθείας μέσα από την άρνηση της προλεταριακής επανάστασης και που παίρνουν τη μορφή του ''παλλαϊκού κράτους''.
Τώρα στο κλασικό οπλοστάσιο του φασισμού προστίθεται ο εργατικός αντικαπιταλισμός και ο αντιιμπεριαλισμός με μαρξιστικό πρόσωπο, ο οικολογικός αντιβιομηχανισμός, η θεωρία της υπερκατανάλωσης, δηλαδή η θεωρία ότι η διαφήμιση και η ιδεολογία γενικά φτιάχνουν τεχνητά τις ανθρώπινες ανάγκες και η θεωρία ότι η επαναστατική βία είναι πάντα έργο μιας μειοψηφικής πρωτοπορίας ενάντια στην απάθεια της αποκτηνωμένης μάζας. Εδώ, δίπλα στη λατρεία της εθνικής παράδοσης οικοδομείται και η λατρεία της ''αριστερής παράδοσης''. Αυτά είναι τα στοιχεία της ''δημιουργικής ανάπτυξης'' του φασισμού στις σύγχρονες συνθήκες και στα οποία πάντα προστίθενται τα βασικά στοιχεία της κλασικής συνταγής που αναφέραμε παραπάνω.
