Σε ένα ορισμένο στάδιο της κοινωνικής ανάπτυξης εμφανίστηκε η φιλοσοφία.
Όπως είπαμε το βασικό της πρόβλημα είναι αυτό ,της ουσίας του κόσμου,της σχέσης του Είναι και της Νόησης,ποιο είναι το πρωτεύον,ποιο το δευτερεύον,όσον αφορά την ύλη και το πνεύμα,η ύλη δημιουργεί το πνεύμα ή το πνεύμα την ύλη;
Και με βάση την απάντηση σε αυτό το πρόβλημα ,έχουμε τις δύο βασικές φιλοσοφικές κατευθύνσεις,τον υλισμό και τον ιδεαλισμό.
Οι φιλόσοφοι που δέχονται την ύλη ως το πρωτεύον,το αρχικό,ως αρχή και βάση του κόσμου,λέγονται υλιστές.
Οι υλιστές φιλόσοφοι δέχονται ότι την φύση δεν την έφτιαξε κανείς,υπάρχει αιώνια,
εξηγούν τον κόσμο από τον ίδιο τον κόσμο χωρίς καταφυγή σε κάποια υπερφυσική δύναμη που υπάρχει ''εκτός φύσης''[έχει νόημα αυτή η έκφραση καν;]
Η ύλη αλλάζει ,κινείται και μεταβάλλεται με δικούς της νόμους κλπ.
Δέχονται εντέλει την αιωνιότητα της ύλης ,της φύσης και το ότι αυτή δημιουργεί το πνεύμα σε συγκεκριμένες συνθήκες.
Ύλη χωρίς πνεύμα,υπάρχει [πέτρες ,ήλιος],και αυτό μπορούμε να το αντιληφθούμε όλοι.
Πνεύμα όμως,αίσθημα,νόηση ,υπάρχει δίχως ύλη άραγε;Έχει εξακριβωθεί ποτέ επιστημονικά αυτό εκτός από τα λεγόμενα των γιαγιάδων μας για τον καλό θεούλη,τους αγγέλους κλπ;!
Νομίζω ότι δεν έχει εξακριβωθεί.
Η επιστήμη,η ίδια η πράξη δείχνει ότι η ουσία του κόσμου,της φύσης,του σύμπαντος είναι η ύλη και τίποτε άλλο.Το πνεύμα είναι ένα προϊόν της.
Έτσι λοιπόν,πλήρης αντιστροφή!.
Κανένας θεός,κανένα πνεύμα ,δεν έφτιαξε τον κόσμο,την φύση,την ύλη,αλλά η ύλη δημιούργησε το πνεύμα.Και το πνεύμα δεν υπάρχει δίχως την ύλη.
Οι ιδεαλιστές ,αντίθετα,θεωρούν ως πρωταρχικό,ως αρχή και βάση του κόσμου και των φαινομένων του ,το πνεύμα.
Το πνεύμα υπήρχε πριν από τη φύση και ανεξάρτητα από αυτή.
Δηλαδή ο ιδεαλισμός συνδέεται με τη θρησκεία γιατί παίρνουν και οι δύο ως πρωταρχικό,αρχικό,το πνεύμα,την ιδέα,την συνείδηση.
Αν και ιδεαλισμός και θρησκεία δεν ταυτίζονται εξ ολοκλήρου.
Η θρησκεία δεν είναι καν προσπάθεια ερμηνείας του κόσμου αλλά μία διαστρεβλωμένη εκδοχή-αντανάκλαση της κοινωνικής πραγματικότητας.
Ο θεός ή οι θεοί είναι μεγαλοποιημένες φανταστικές αντανακλάσεις στο μυαλό των ανθρώπων,φυσικών και κοινωνικών φαινομένων και ανθρωπίνων χαρακτηριστικών.
Και μάλιστα έχει αντιδραστικό χαρακτήρα όπως και ο ιδεαλισμός που κατά κανόνα τον ακολουθούσαν και τον ακολουθούν ,τάξεις,τμήματα,στρώματα με αντιδραστικές επιδιώξεις ως προς την κοινωνική πρόοδο.
Ενώ τον υλισμό ακολουθούν,κατά κανόνα,τα προοδευτικά τμήματα,τάξεις,στρώματα κλπ,όπως άλλωστε γίνονταν πάντα,κατά κανόνα βέβαια,μην είμαστε απόλυτοι.
Όσον αφορά τον ιδεαλισμό,έχουμε τον υποκειμενικό ιδεαλισμό ,που θεωρεί πρωτεύον την ανθρώπινη συνείδηση,δηλαδή θεωρεί στην ουσία τον κόσμο προϊόν της συνείδησης,
στα αισθήματά μας και στις έννοιες μας,δεν αντιστοιχεί κάτι το αντικειμενικό [όμως η ίδια η πράξη,η επιστήμη δείχνουν ότι το αίσθημα,η γνώση,η έννοια είναι αντανακλάσεις της υλικής αντικειμενικής πραγματικότητας που υπάρχει ανεξάρτητα από εμάς,δεν την φτιάχνει η συνείδηση μας,κι εφόσον αντιστοιχούν σε κάτι αληθινό,αντικειμενικό,επαληθεύονται στην πράξη.].
Κι έχουμε και τον αντικειμενικό ιδεαλισμό που ενώ παραδέχεται την αντικειμενικότητα του κόσμου,το ότι υπάρχει ανεξάρτητα από μας,κι αναγνωρίζει την αντικειμενική νομοτέλεια των φαινομένων,
εντούτοις καταλήγει σε λάθος γιατί τα αναγάγει αυτά όχι στην ίδια την φύση,την ύλη,αλλά στο πνεύμα,στην ιδέα,την βούληση κλπ.
Υπήρξαν βέβαια και οι δυϊστές,που θεωρούσαν την ύλη και το πνεύμα ,σαν ανεξάρτητες,τελείως διαφορετικές ουσίες μεταξύ τους
αλλά αυτό βασικά δεν αποτελεί τρίτη επιλογή στο ζήτημα της φιλοσοφίας αλλά εκφράζει φιλοσοφική ασυνέπεια.
Κι όπως είπαμε πριν όλα αυτά συνδέονται με την κοινωνική ανάπτυξη και τις κοινωνικές συνθήκες.
Αυτά προς το παρόν.Την επόμενη φορά θα μιλήσουμε για την διαλεκτική και την μεταφυσική.
Όπως είπαμε το βασικό της πρόβλημα είναι αυτό ,της ουσίας του κόσμου,της σχέσης του Είναι και της Νόησης,ποιο είναι το πρωτεύον,ποιο το δευτερεύον,όσον αφορά την ύλη και το πνεύμα,η ύλη δημιουργεί το πνεύμα ή το πνεύμα την ύλη;
Και με βάση την απάντηση σε αυτό το πρόβλημα ,έχουμε τις δύο βασικές φιλοσοφικές κατευθύνσεις,τον υλισμό και τον ιδεαλισμό.
Οι φιλόσοφοι που δέχονται την ύλη ως το πρωτεύον,το αρχικό,ως αρχή και βάση του κόσμου,λέγονται υλιστές.
Οι υλιστές φιλόσοφοι δέχονται ότι την φύση δεν την έφτιαξε κανείς,υπάρχει αιώνια,
εξηγούν τον κόσμο από τον ίδιο τον κόσμο χωρίς καταφυγή σε κάποια υπερφυσική δύναμη που υπάρχει ''εκτός φύσης''[έχει νόημα αυτή η έκφραση καν;]
Η ύλη αλλάζει ,κινείται και μεταβάλλεται με δικούς της νόμους κλπ.
Δέχονται εντέλει την αιωνιότητα της ύλης ,της φύσης και το ότι αυτή δημιουργεί το πνεύμα σε συγκεκριμένες συνθήκες.
Ύλη χωρίς πνεύμα,υπάρχει [πέτρες ,ήλιος],και αυτό μπορούμε να το αντιληφθούμε όλοι.
Πνεύμα όμως,αίσθημα,νόηση ,υπάρχει δίχως ύλη άραγε;Έχει εξακριβωθεί ποτέ επιστημονικά αυτό εκτός από τα λεγόμενα των γιαγιάδων μας για τον καλό θεούλη,τους αγγέλους κλπ;!
Νομίζω ότι δεν έχει εξακριβωθεί.
Η επιστήμη,η ίδια η πράξη δείχνει ότι η ουσία του κόσμου,της φύσης,του σύμπαντος είναι η ύλη και τίποτε άλλο.Το πνεύμα είναι ένα προϊόν της.
Έτσι λοιπόν,πλήρης αντιστροφή!.
Κανένας θεός,κανένα πνεύμα ,δεν έφτιαξε τον κόσμο,την φύση,την ύλη,αλλά η ύλη δημιούργησε το πνεύμα.Και το πνεύμα δεν υπάρχει δίχως την ύλη.
Οι ιδεαλιστές ,αντίθετα,θεωρούν ως πρωταρχικό,ως αρχή και βάση του κόσμου και των φαινομένων του ,το πνεύμα.
Το πνεύμα υπήρχε πριν από τη φύση και ανεξάρτητα από αυτή.
Δηλαδή ο ιδεαλισμός συνδέεται με τη θρησκεία γιατί παίρνουν και οι δύο ως πρωταρχικό,αρχικό,το πνεύμα,την ιδέα,την συνείδηση.
Αν και ιδεαλισμός και θρησκεία δεν ταυτίζονται εξ ολοκλήρου.
Η θρησκεία δεν είναι καν προσπάθεια ερμηνείας του κόσμου αλλά μία διαστρεβλωμένη εκδοχή-αντανάκλαση της κοινωνικής πραγματικότητας.
Ο θεός ή οι θεοί είναι μεγαλοποιημένες φανταστικές αντανακλάσεις στο μυαλό των ανθρώπων,φυσικών και κοινωνικών φαινομένων και ανθρωπίνων χαρακτηριστικών.
Και μάλιστα έχει αντιδραστικό χαρακτήρα όπως και ο ιδεαλισμός που κατά κανόνα τον ακολουθούσαν και τον ακολουθούν ,τάξεις,τμήματα,στρώματα με αντιδραστικές επιδιώξεις ως προς την κοινωνική πρόοδο.
Ενώ τον υλισμό ακολουθούν,κατά κανόνα,τα προοδευτικά τμήματα,τάξεις,στρώματα κλπ,όπως άλλωστε γίνονταν πάντα,κατά κανόνα βέβαια,μην είμαστε απόλυτοι.
Όσον αφορά τον ιδεαλισμό,έχουμε τον υποκειμενικό ιδεαλισμό ,που θεωρεί πρωτεύον την ανθρώπινη συνείδηση,δηλαδή θεωρεί στην ουσία τον κόσμο προϊόν της συνείδησης,
στα αισθήματά μας και στις έννοιες μας,δεν αντιστοιχεί κάτι το αντικειμενικό [όμως η ίδια η πράξη,η επιστήμη δείχνουν ότι το αίσθημα,η γνώση,η έννοια είναι αντανακλάσεις της υλικής αντικειμενικής πραγματικότητας που υπάρχει ανεξάρτητα από εμάς,δεν την φτιάχνει η συνείδηση μας,κι εφόσον αντιστοιχούν σε κάτι αληθινό,αντικειμενικό,επαληθεύονται στην πράξη.].
Κι έχουμε και τον αντικειμενικό ιδεαλισμό που ενώ παραδέχεται την αντικειμενικότητα του κόσμου,το ότι υπάρχει ανεξάρτητα από μας,κι αναγνωρίζει την αντικειμενική νομοτέλεια των φαινομένων,
εντούτοις καταλήγει σε λάθος γιατί τα αναγάγει αυτά όχι στην ίδια την φύση,την ύλη,αλλά στο πνεύμα,στην ιδέα,την βούληση κλπ.
Υπήρξαν βέβαια και οι δυϊστές,που θεωρούσαν την ύλη και το πνεύμα ,σαν ανεξάρτητες,τελείως διαφορετικές ουσίες μεταξύ τους
αλλά αυτό βασικά δεν αποτελεί τρίτη επιλογή στο ζήτημα της φιλοσοφίας αλλά εκφράζει φιλοσοφική ασυνέπεια.
Κι όπως είπαμε πριν όλα αυτά συνδέονται με την κοινωνική ανάπτυξη και τις κοινωνικές συνθήκες.
Αυτά προς το παρόν.Την επόμενη φορά θα μιλήσουμε για την διαλεκτική και την μεταφυσική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου