Η ιδεαλιστική ερμηνεία του βασικού κοσμοθεωρητικού προβλήματος και των άλλων γενικών προβλημάτων πάνω στον κόσμο,είναι αντίθετη από την υλιστική ερμηνεία.
Οι ιδεαλιστές θεωρούν,όπως ανέφερα παραπάνω,ως αρχική ύπαρξη ,την ιδέα ,το πνεύμα.
Δεν προχωρούν επιστημονικά στην έρευνα της σχέσης της πράξης και της γνώσης,της ιδέας.
Δεν βλέπουν ότι ο άνθρωπος χωρίς την δράση του πάνω στα εξωτερικά αισθητά πράγματα και την επίδραση τούτων σε αυτόν,δεν είναι δυνατό ν αποκτήσει γνώσεις,ιδέες.
Είναι ολοφάνερο ότι οι γνώσεις,οι ιδέες είναι δεύτερες και εφόσον αποτελούν αντανάκλαση των εξωτερικών υλικών πραγμάτων,επαληθεύονται στην πράξη.
Στα γενικά προβλήματα που εμφανίζονται στην πορεία της ανάπτυξης της κοινωνικής παραγωγής και των νέων επιστημονικών ανακαλύψεων πάνω στη φύση και στη ζωή,οι ιδεαλιστές δίνουν ιδεαλιστικές ερμηνείες που τις στηρίζουν σε νέες ιδεαλιστικές βάσεις.
Οι νέες δε,ιδεαλιστικές βάσεις είναι νέα αναποδογυρίσματα των συμπληρωμάτων της υλιστικής κοσμοθεωρίας που επιτυγχάνουν οι υλιστές στην ανοδική πορεία της κοινωνικής γενικά παραγωγής.
Οι ιδεαλιστές προσπαθούν να παραμερίσουν τα υλικά κίνητρα της ανάπτυξης της παραγωγής,της επιστημονικής προόδου και της κοινωνικής εξέλιξης και ν αποδείξουν ότι το αρχικό και βασικό κίνητρο των μεταβολών στη φύση και στην κοινωνία είναι κάποια υπερφυσική δύναμη,ο νους,οι ιδέες,η γενική βούληση,το παγκόσμιο πνεύμα κλπ.
Έτσι οι ιδεαλιστές παρουσιάζουν στην πορεία της αλλαγής των συνθηκών της υλικής ζωής της κοινωνίας όλο και νέες παραλλαγές της ιδεαλιστικής ερμηνείας των φυσικών και κοινωνικών φαινομένων.
Οι ιδεαλιστικές ερμηνείες των φαινομένων του κόσμου είναι φανερό ότι δεν αντανακλούν τις πραγματικές γενικές σχέσεις των εξωτερικών πραγμάτων.
Παραμορφώνουν τον υλικό αντικειμενικό κόσμο και γι αυτό δεν αποδείχνονται από τις επιστήμες.
Γι αυτό παίζουν και αντιδραστικό ρόλο στην κοινωνική ανάπτυξη.
Έχει αποδειχθεί ότι οι επιστήμες δεν μας αποκαλύπτουν καμία υπερφυσική δύναμη.
Οι επιστήμες μας αποκαλύπτουν όλο και πιο πολλούς και νέους ειδικούς αντικειμενικούς νόμους των υλικών σχέσεων και μεταβολών των φυσικών και κοινωνικών φαινομένων και ανοίγουν όλο και πιο μεγάλους ορίζοντες για την ανάπτυξη της υλιστικής φιλοσοφίας.
Είναι φανερό ότι στην ταξική κοινωνία,τα ασυμβίβαστα συμφέροντα μεταξύ των κοινωνικών τάξεων ,οδηγούν στην ταξική πάλη.
Οι κυρίαρχες οικονομικά και εκμεταλλεύτριες τάξεις,κατά γενικό κανόνα,υποστηρίζουν την ιδεαλιστική φιλοσοφία,για τους γνωστούς λόγους.
Οι προοδευτικές όμως κοινωνικές ομάδες στην πάλη τους ενάντια στις αντιδραστικές τάξεις,έχουν ως θεωρητικό όπλο τον υλισμό.
Η βασική ταξική πάλη είναι η πάλη του εργαζόμενου λαού ενάντια στους εκμεταλλευτές της εργασίας του.
Στην ταξική κοινωνία με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και την ταξική πάλη,αλλάζει ο τρόπος της παραγωγής.
Με την αλλαγή δε,του τρόπου της παραγωγής αλλάζει ο τρόπος της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο και η μορφή της ταξικής πάλης.
Στην πορεία της ανάπτυξης της ταξικής κοινωνίας με τις αλλαγές των τρόπων της παραγωγής,των ανταγωνιστικών αντιθέσεων,με την αύξηση των επιστημονικών ανακαλύψεων και την ανάπτυξη της υλιστικής γενικής ερμηνείας των φυσικών και κοινωνικών φαινομένων,από τους υλιστές φιλόσοφους,οι εκμεταλλευόμενοι προσανατολίζονται όλο και πιο σωστά στην ταξική πάλη τους,οργανώνονται ευρύτερα και παλεύουν συστηματικότερα ενάντια στις εκμεταλλεύτριες και αντιδραστικές τάξεις.
Κατά τους τελευταίους χρόνους με τη μεγάλη ανάπτυξη της παραγωγής,με τις μεγάλες επιστημονικές επιτεύξεις,με την πρόοδο της βιομηχανίας και την εμφάνιση του οργανωμένου προλεταριάτου ,η πάλη των εκμεταλλευομένων ενάντια στην αστική τάξη ,στηρίχθηκε σε επιστημονική βάση.
Ο Μαρξ και ο Ένγκελς την εποχή αυτή γενικεύοντας τα επιστημονικά επιτεύγματα ,ανέπτυξαν το διαλεκτικό υλισμό.
Ο διαλεκτικός υλισμός αποκαλύπτει τους γενικούς αντικειμενικούς νόμους της σύνδεσης,της κίνησης,της αλλαγής και της εξέλιξης των εξωτερικών υλικών πραγμάτων.
Εξετάζοντας δε,ο Μαρξ και ο Ένγκελς τα κοινωνικά φαινόμενα με τις γενικές αρχές του διαλεκτικού υλισμού,ανέπτυξαν τον ιστορικό υλισμό.
Ο ιστορικός υλισμός μας αποκαλύπτει τους ιδιαίτερους αντικειμενικούς νόμους της κοινωνικής ανάπτυξης που έχουν γενική ισχύ στην ανάπτυξη της κοινωνίας.
Έτσι οι εκμεταλλευόμενες τάξεις με επικεφαλής το προλεταριάτο,προσανατολίστηκαν σωστότερα στον αγώνα τους ενάντια στις εκμεταλλεύτριες τάξεις.
Οδηγήθηκαν στη γνώση των ειδικών αντικειμενικών νόμων της κοινωνικής εξέλιξης και κατεύθυναν την ταξική πάλη τους σύμφωνα με αυτούς.
Η πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη,εμφανίζεται με τρεις βασικές μορφές που συνδέονται.
Οικονομική
Πολιτική
Και ιδεολογική.
Η οικονομική πάλη είναι πρώτη και βασική αλλά γίνεται μεμονωμένα.
Η πολιτική πάλη βγαίνει και καθορίζεται από τις συνθήκες της οικονομικής πάλης του προλεταριάτου και απλώνεται γενικά.
Με την πολιτική πάλη του ,το προλεταριάτο αγωνίζεται για τα γενικά συμφέροντα.
Με την οικονομική και πολιτική πάλη του προλεταριάτου συνδέεται και η ιδεολογική του πάλη.
Η σοσιαλιστική ιδεολογία του προλεταριάτου διαμορφώνεται με την αύξηση και τη γενίκευση της πείρας του που αποκτά στην πάλη του ενάντια στους εκμεταλλευτές της εργασίας του.
Το προλεταριάτο αντιπαραθέτει στην αστική ιδεολογία,τη σοσιαλιστική ιδεολογία.
Ο πολιτικός αγώνας του προλεταριάτου,λόγω της σκληρής αντίστασης της αστικής τάξης φθάνει στην επανάσταση.
Κατά τον 20ο αιώνα με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων ,με τη χρεωκοπία των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής,με την όξυνση της ταξικής πάλης και τη σκληρή αντίσταση της αστικής τάξης στην αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων,άρχισε το επαναστατικό πέρασμα των χωρών από το κεφαλαιοκρατικό σύστημα παραγωγής στο σοσιαλιστικό σύστημα.
Στο σοσιαλιστικό σύστημα παραγωγής δεν υπάρχουν ανταγωνιστικές αντιθέσεις.
Οι αντιθέσεις στο σοσιαλιστικό σύστημα παραγωγής ξεπερνιούνται έγκαιρα για την ωφέλεια όλων των εργαζομένων.
Έτσι στο σοσιαλιστικό σύστημα παραγωγής ανοίγουν ευρύτερα οι δρόμοι για την ανάπτυξη της κοινωνικής παραγωγής,για την αύξηση των επιστημονικών γνώσεων και την ανάπτυξη της υλιστικής φιλοσοφίας.
Ο διαλεκτικός υλισμός,λοιπόν,που είναι προϊόν της κοινωνικής εξέλιξης,έδωσε την επιστημονική γενική ερμηνεία στα φαινόμενα του κόσμου.
Έτσι αποκάλυψε και τους ιδιαίτερους νόμους της πάλης για τη νίκη του σοσιαλισμού.
Ο διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός είναι το θεωρητικό θεμέλιο της σοσιαλιστικής ιδεολογίας του προλεταριάτου.
Ο διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός αναπτύσσεται με την κοινωνική εξέλιξη και βοηθάει ταυτόχρονα την πρόοδο των επιστημών της φύσης και της κοινωνίας,την ανάπτυξη γενικά της κοινωνικής παραγωγής.
Ο διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός παίζει γενικά θετικό ρόλο με τη σειρά του στην ανάπτυξη της κοινωνίας.
Συνεχίζεται...
Υπενθυμίζω ,όπως είπα και στην αρχή ότι αυτά είναι κομμάτια από το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του Ιωάννου Α Μητρόπουλου ''η υλιστική φιλοσοφία''.
Ολόκληρο το πρώτο κεφάλαιο δημοσιεύεται εδώ κατά κομμάτια.
Και θα συνεχιστεί....
Οι ιδεαλιστές θεωρούν,όπως ανέφερα παραπάνω,ως αρχική ύπαρξη ,την ιδέα ,το πνεύμα.
Δεν προχωρούν επιστημονικά στην έρευνα της σχέσης της πράξης και της γνώσης,της ιδέας.
Δεν βλέπουν ότι ο άνθρωπος χωρίς την δράση του πάνω στα εξωτερικά αισθητά πράγματα και την επίδραση τούτων σε αυτόν,δεν είναι δυνατό ν αποκτήσει γνώσεις,ιδέες.
Είναι ολοφάνερο ότι οι γνώσεις,οι ιδέες είναι δεύτερες και εφόσον αποτελούν αντανάκλαση των εξωτερικών υλικών πραγμάτων,επαληθεύονται στην πράξη.
Στα γενικά προβλήματα που εμφανίζονται στην πορεία της ανάπτυξης της κοινωνικής παραγωγής και των νέων επιστημονικών ανακαλύψεων πάνω στη φύση και στη ζωή,οι ιδεαλιστές δίνουν ιδεαλιστικές ερμηνείες που τις στηρίζουν σε νέες ιδεαλιστικές βάσεις.
Οι νέες δε,ιδεαλιστικές βάσεις είναι νέα αναποδογυρίσματα των συμπληρωμάτων της υλιστικής κοσμοθεωρίας που επιτυγχάνουν οι υλιστές στην ανοδική πορεία της κοινωνικής γενικά παραγωγής.
Οι ιδεαλιστές προσπαθούν να παραμερίσουν τα υλικά κίνητρα της ανάπτυξης της παραγωγής,της επιστημονικής προόδου και της κοινωνικής εξέλιξης και ν αποδείξουν ότι το αρχικό και βασικό κίνητρο των μεταβολών στη φύση και στην κοινωνία είναι κάποια υπερφυσική δύναμη,ο νους,οι ιδέες,η γενική βούληση,το παγκόσμιο πνεύμα κλπ.
Έτσι οι ιδεαλιστές παρουσιάζουν στην πορεία της αλλαγής των συνθηκών της υλικής ζωής της κοινωνίας όλο και νέες παραλλαγές της ιδεαλιστικής ερμηνείας των φυσικών και κοινωνικών φαινομένων.
Οι ιδεαλιστικές ερμηνείες των φαινομένων του κόσμου είναι φανερό ότι δεν αντανακλούν τις πραγματικές γενικές σχέσεις των εξωτερικών πραγμάτων.
Παραμορφώνουν τον υλικό αντικειμενικό κόσμο και γι αυτό δεν αποδείχνονται από τις επιστήμες.
Γι αυτό παίζουν και αντιδραστικό ρόλο στην κοινωνική ανάπτυξη.
Έχει αποδειχθεί ότι οι επιστήμες δεν μας αποκαλύπτουν καμία υπερφυσική δύναμη.
Οι επιστήμες μας αποκαλύπτουν όλο και πιο πολλούς και νέους ειδικούς αντικειμενικούς νόμους των υλικών σχέσεων και μεταβολών των φυσικών και κοινωνικών φαινομένων και ανοίγουν όλο και πιο μεγάλους ορίζοντες για την ανάπτυξη της υλιστικής φιλοσοφίας.
Είναι φανερό ότι στην ταξική κοινωνία,τα ασυμβίβαστα συμφέροντα μεταξύ των κοινωνικών τάξεων ,οδηγούν στην ταξική πάλη.
Οι κυρίαρχες οικονομικά και εκμεταλλεύτριες τάξεις,κατά γενικό κανόνα,υποστηρίζουν την ιδεαλιστική φιλοσοφία,για τους γνωστούς λόγους.
Οι προοδευτικές όμως κοινωνικές ομάδες στην πάλη τους ενάντια στις αντιδραστικές τάξεις,έχουν ως θεωρητικό όπλο τον υλισμό.
Η βασική ταξική πάλη είναι η πάλη του εργαζόμενου λαού ενάντια στους εκμεταλλευτές της εργασίας του.
Στην ταξική κοινωνία με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και την ταξική πάλη,αλλάζει ο τρόπος της παραγωγής.
Με την αλλαγή δε,του τρόπου της παραγωγής αλλάζει ο τρόπος της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο και η μορφή της ταξικής πάλης.
Στην πορεία της ανάπτυξης της ταξικής κοινωνίας με τις αλλαγές των τρόπων της παραγωγής,των ανταγωνιστικών αντιθέσεων,με την αύξηση των επιστημονικών ανακαλύψεων και την ανάπτυξη της υλιστικής γενικής ερμηνείας των φυσικών και κοινωνικών φαινομένων,από τους υλιστές φιλόσοφους,οι εκμεταλλευόμενοι προσανατολίζονται όλο και πιο σωστά στην ταξική πάλη τους,οργανώνονται ευρύτερα και παλεύουν συστηματικότερα ενάντια στις εκμεταλλεύτριες και αντιδραστικές τάξεις.
Κατά τους τελευταίους χρόνους με τη μεγάλη ανάπτυξη της παραγωγής,με τις μεγάλες επιστημονικές επιτεύξεις,με την πρόοδο της βιομηχανίας και την εμφάνιση του οργανωμένου προλεταριάτου ,η πάλη των εκμεταλλευομένων ενάντια στην αστική τάξη ,στηρίχθηκε σε επιστημονική βάση.
Ο Μαρξ και ο Ένγκελς την εποχή αυτή γενικεύοντας τα επιστημονικά επιτεύγματα ,ανέπτυξαν το διαλεκτικό υλισμό.
Ο διαλεκτικός υλισμός αποκαλύπτει τους γενικούς αντικειμενικούς νόμους της σύνδεσης,της κίνησης,της αλλαγής και της εξέλιξης των εξωτερικών υλικών πραγμάτων.
Εξετάζοντας δε,ο Μαρξ και ο Ένγκελς τα κοινωνικά φαινόμενα με τις γενικές αρχές του διαλεκτικού υλισμού,ανέπτυξαν τον ιστορικό υλισμό.
Ο ιστορικός υλισμός μας αποκαλύπτει τους ιδιαίτερους αντικειμενικούς νόμους της κοινωνικής ανάπτυξης που έχουν γενική ισχύ στην ανάπτυξη της κοινωνίας.
Έτσι οι εκμεταλλευόμενες τάξεις με επικεφαλής το προλεταριάτο,προσανατολίστηκαν σωστότερα στον αγώνα τους ενάντια στις εκμεταλλεύτριες τάξεις.
Οδηγήθηκαν στη γνώση των ειδικών αντικειμενικών νόμων της κοινωνικής εξέλιξης και κατεύθυναν την ταξική πάλη τους σύμφωνα με αυτούς.
Η πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη,εμφανίζεται με τρεις βασικές μορφές που συνδέονται.
Οικονομική
Πολιτική
Και ιδεολογική.
Η οικονομική πάλη είναι πρώτη και βασική αλλά γίνεται μεμονωμένα.
Η πολιτική πάλη βγαίνει και καθορίζεται από τις συνθήκες της οικονομικής πάλης του προλεταριάτου και απλώνεται γενικά.
Με την πολιτική πάλη του ,το προλεταριάτο αγωνίζεται για τα γενικά συμφέροντα.
Με την οικονομική και πολιτική πάλη του προλεταριάτου συνδέεται και η ιδεολογική του πάλη.
Η σοσιαλιστική ιδεολογία του προλεταριάτου διαμορφώνεται με την αύξηση και τη γενίκευση της πείρας του που αποκτά στην πάλη του ενάντια στους εκμεταλλευτές της εργασίας του.
Το προλεταριάτο αντιπαραθέτει στην αστική ιδεολογία,τη σοσιαλιστική ιδεολογία.
Ο πολιτικός αγώνας του προλεταριάτου,λόγω της σκληρής αντίστασης της αστικής τάξης φθάνει στην επανάσταση.
Κατά τον 20ο αιώνα με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων ,με τη χρεωκοπία των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής,με την όξυνση της ταξικής πάλης και τη σκληρή αντίσταση της αστικής τάξης στην αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων,άρχισε το επαναστατικό πέρασμα των χωρών από το κεφαλαιοκρατικό σύστημα παραγωγής στο σοσιαλιστικό σύστημα.
Στο σοσιαλιστικό σύστημα παραγωγής δεν υπάρχουν ανταγωνιστικές αντιθέσεις.
Οι αντιθέσεις στο σοσιαλιστικό σύστημα παραγωγής ξεπερνιούνται έγκαιρα για την ωφέλεια όλων των εργαζομένων.
Έτσι στο σοσιαλιστικό σύστημα παραγωγής ανοίγουν ευρύτερα οι δρόμοι για την ανάπτυξη της κοινωνικής παραγωγής,για την αύξηση των επιστημονικών γνώσεων και την ανάπτυξη της υλιστικής φιλοσοφίας.
Ο διαλεκτικός υλισμός,λοιπόν,που είναι προϊόν της κοινωνικής εξέλιξης,έδωσε την επιστημονική γενική ερμηνεία στα φαινόμενα του κόσμου.
Έτσι αποκάλυψε και τους ιδιαίτερους νόμους της πάλης για τη νίκη του σοσιαλισμού.
Ο διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός είναι το θεωρητικό θεμέλιο της σοσιαλιστικής ιδεολογίας του προλεταριάτου.
Ο διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός αναπτύσσεται με την κοινωνική εξέλιξη και βοηθάει ταυτόχρονα την πρόοδο των επιστημών της φύσης και της κοινωνίας,την ανάπτυξη γενικά της κοινωνικής παραγωγής.
Ο διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός παίζει γενικά θετικό ρόλο με τη σειρά του στην ανάπτυξη της κοινωνίας.
Συνεχίζεται...
Υπενθυμίζω ,όπως είπα και στην αρχή ότι αυτά είναι κομμάτια από το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του Ιωάννου Α Μητρόπουλου ''η υλιστική φιλοσοφία''.
Ολόκληρο το πρώτο κεφάλαιο δημοσιεύεται εδώ κατά κομμάτια.
Και θα συνεχιστεί....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου