Περί Στάλιν, σταλινικής περιόδου, σταλινισμού κλπ.

Ας ξε­κα­θα­ρί­σου­με στοι­χειω­δώς τι εν­νο­ού­με ό­ταν μι­λά­με για Στά­λιν, στα­λινι­κή πε­ρί­ο­δο , στα­λι­νι­σμό, κλπ.

Σε μια ε­πο­χή βα­θειάς ι­δε­ο­λο­γι­κής σύγ­χυ­σης σαν τη ση­με­ρι­νή μπορού­με να εν­νο­ού­με δύ­ο αντί­θε­τα πράγ­μα­τα, α­νά­λο­γα με το τα­ξι­κό στρα­τό­πεδο στο ο­ποί­ο στέ­κε­ται κα­νείς. Το έ­να πράγ­μα που μπο­ρού­με να εν­νο­ού­με εί­ναι την ά­σκη­ση μιας σκο­τα­δι­στι­κής και α­πάν­θρω­πης δι­κτα­το­ρί­ας που έ­χει σα στό­χο τη δια­τή­ρη­ση της α­πό­λυ­της ε­ξου­σί­ας ε­νός αν­θρώ­που ή μιας ο­μάδας που εί­ναι δί­πλα του. Αυ­τή εί­ναι η α­στι­κή φι­λε­λεύ­θε­ρη α­ντί­λη­ψη για το Στά­λιν. Το άλ­λο πράγ­μα που μπο­ρού­με να εν­νο­ού­με εί­ναι τη θε­ω­ρί­α και την πρά­ξη μιας προ­λε­τα­ρια­κής ε­πα­να­στα­τι­κής ε­ξου­σί­ας κο­σμο-ι­στο­ρι­κού βά­ρους που μέ­σα στη γε­νι­κή ορ­θό­τη­τα και στο μεγαλεί­ο της βαλ­λό­με­νη α­πό πα­ντού και α­ντι­με­τω­πί­ζο­ντας πρω­το­φα­νέ­ρω­τα προ­βλή­μα­τα έ­κα­νε κά­ποια ό­χι α­σή­μα­ντα λά­θη και στο ε­πί­πε­δο της ά­σκη­σης της βί­ας της, λά­θη που α­ντι­στοι­χού­σαν στην πολυ­πλο­κό­τη­τα της τα­ξι­κής πά­λης και, κυ­ρί­ως στις α­σύλ­λη­πτες με­τα­μορ­φώ­σεις και στις προ­βο­κά­τσιες του τα­ξι­κού της ε­χθρού. Αυ­τή εί­ναι η προ­λε­τα­ριακή μαρ­ξι­στι­κή ά­πο­ψη ό­πως την υ­πε­ρα­σπι­ζό­ταν το πα­γκό­σμιο κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα με η­γέ­τη το Μά­ο τσε Τουν­γκ ως τα 1980 ο­πό­τε κα­τα­λύ­θη­κε η προ­λε­τα­ρια­κή ε­ξου­σί­α και στην Κί­να.

Το α­λη­θι­νό μπέρ­δε­μα μέ­σα σε αυ­τό το δια­χω­ρι­σμό εί­ναι ό­τι στο πρώ­το στρα­τό­πε­δο σε ό­τι α­φο­ρά την α­ντί­λη­ψη για το Στά­λιν δεν α­νή­κουν μό­νο οι α­στοί φι­λε­λεύ­θε­ροι και οι δυ­τι­κού τύ­που ι­μπε­ρια­λι­στές που θε­ω­ρούν τον Στά­λιν το α­πό­λυ­το τέ­ρας, α­νή­κουν και ε­νός εί­δους φα­σί­στες, βα­σι­κά οι χιτλε­ρι­κού τύ­που ρώ­σοι και κι­νέ­ζοι ι­μπε­ρια­λι­στές. Ό­μως αυ­τοί δεν εμ­φα­νί­ζονται σαν ε­χθροί του τέ­ρα­τος αλ­λά σαν φί­λοι του. Δη­λα­δή τον ε­ξυ­μνούν α­κρι­βώς για τα κυ­ρί­ως κα­τα­σκευα­σμέ­να αρ­νη­τι­κά στοι­χεί­α που μι­σούν σε αυ­τόν οι φι­λε­λεύ­θε­ροι α­στοί.

Μά­λι­στα στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τον Στά­λιν- τέ­ρας δεν τον κα­τα­σκεύ­α­σαν κυ­ρί­ως οι δυ­τι­κοί ι­μπε­ρια­λι­στές, που άλ­λω­στε συ­νερ­γά­στη­καν α­πο­φασι­στι­κά μα­ζί του στον β΄ πα­γκό­σμιο α­ντι­φα­σι­στι­κό πό­λε­μο και γε­νι­κά τον εκτί­μη­σαν σαν η­γέ­τη, αλ­λά τον κα­τα­σκεύ­α­σε πρώ­τη με έ­να κα­λά ορ­γα­νωμέ­νο όργιο συ­κο­φα­ντιών μια νέ­ου τύ­που α­στι­κή τά­ξη. Αυ­τή δου­λεύ­ο­ντας μέ­σα στο κομ­μου­νι­στι­κό κόμ­μα της Σο­βιε­τι­κής Έ­νω­σης και κρα­δαί­νο­ντας την προ­λε­ταρια­κή ρομ­φαί­α πέ­τυ­χε να πά­ρει την πο­λι­τι­κή ε­ξου­σί­α στην ΕΣ­ΣΔ, να τη με­τατρέ­ψει σε μια ι­μπε­ρια­λι­στι­κή υ­περ­δύ­ναμη και τε­λι­κά να κα­τα­σκευά­σει, υφαρ­πά­ζο­ντας τον κύ­ριο ό­γκο της δι­πλω­μα­τι­κής και στρα­τιω­τι­κής ι­σχύ­ος αυτής της υ­περ­δύ­να­μης, έ­να συ­μπυ­κνω­μέ­νο υ­βρί­διο τσα­ρι­σμού και χι­τλε­ρι­σμού, το ρώ­σι­κο σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμό.

Αυ­τή λοι­πόν η νέ­ου τύ­που α­στι­κή τά­ξη, κυ­ρί­ως με­γα­λο­ρώ­σι­κη σο­βινι­στι­κή στην προ­έ­λευ­σή της, με πρώ­τους ε­πι­κε­φα­λής της τους Χρου­στσόφ και Σου­σλόφ, για να πά­ρει την ε­ξου­σί­α έ­πρε­πε να τσα­κί­σει α­πό τα μέ­σα το σο­βιετι­κό και το πα­γκό­σμιο κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα του ο­ποί­ου ο Στά­λιν ή­ταν ο αναμ­φι­σβή­τη­τος πο­λι­τι­κο-ι­δε­ο­λογι­κός η­γέ­της. Έ­πρε­πε λοι­πόν να α­πο­κα­θη­λώσει ε­ντε­λώς αυ­τόν τον η­γέ­τη με­τα­τρέ­πο­ντάς τον στο α­ντί­θε­τό του. Έ­τσι, α­ξιο­ποιώ­ντας τα λά­θη του ί­διου και της ε­πο­χής του, κα­τα­σκεύ­α­σε τον γνω­στό αντε­στραμ­μέ­νο Στά­λιν που υ­ιο­θέ­τη­σε α­μέ­σως με εν­θου­σια­σμό και πε­λώ­ρια ανα­κού­φι­ση σαν την α­λη­θι­νή συ­μπυ­κνω­μέ­νη ει­κό­να του κομ­μου­νι­σμού, ο κλασ­σικού τύ­που ι­δε­ο­λο­γι­κά πα­ρακ­μα­σμέ­νος δυ­τι­κός α­στι­σμός και ι­μπε­ρια­λι­σμός.

Αυ­τή η πρω­το­κα­θε­δρί­α σε ε­πί­πε­δο α­ντι­κομ­μου­νι­σμού των α­να­το­λικών σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στών σε σχέ­ση με τους δυ­τι­κούς φιλε­λεύ­θε­ρους ι­μπερια­λι­στές δεν εί­ναι τυ­χαί­α, κα­θώς οι πρώ­τοι εί­ναι οι χει­ρό­τε­ροι α­στοί και ι­μπε­ρια­λι­στές που υ­πήρ­ξαν πο­τέ. Για­τί ό­χι μό­νο υ­φάρ­πα­ξαν ύ­που­λα για τον ε­αυ­τό τους την πο­λι­τι­κή ε­ξου­σί­α που το κα­τα­μα­τω­μέ­νο σο­βιε­τι­κό προ­λε­ταριά­το τους ε­μπι­στεύ­τη­κε αλλά στη συ­νέ­χεια υ­φάρ­πα­ξαν με α­πά­τη και με βί­α την οι­κο­νο­μι­κή ε­ξου­σί­α και τε­λι­κά ό­λο το λα­ϊ­κό και δη­μό­σιο πλού­το της ΕΣΣΔ που οι λα­οί της με τό­σο σκλη­ρή δου­λειά δη­μιούρ­γη­σαν με­τα­τρέ­πο­ντας την α­πό μια βιο­μη­χα­νι­κά κα­θυ­στε­ρη­μέ­νη σε μια σύγ­χρο­νη βιο­μη­χα­νι­κά ανεπτυγ­μέ­νη χώ­ρα. Δη­λα­δή πραγ­μα­το­ποί­η­σαν στα­δια­κά με τους Μπρέζ­νιεφ, Γκορ­μπα­τσόφ, Γέλ­τσιν, και Πού­τιν τη με­γα­λύ­τε­ρη α­παλ­λο­τρί­ω­ση πλού­του στην ι­στορί­α του ι­μπε­ρια­λι­σμού και βέ­βαια στην αν­θρώ­πι­νη ι­στο­ρί­α. Τώ­ρα οι ί­διοι αυτοί σαν τά­ξη, σύμ­φω­να με τη φύ­ση τους θέ­λουν να α­παλ­λο­τριώ­σουν με δό­λο και κυ­ρί­ως με βί­α τον πλού­το που έ­χουν δη­μιουρ­γή­σει ό­λοι οι λα­οί του πλα­νήτη. Μέ­σα στις δό­λιες τα­κτι­κές τους εί­ναι και το να πεί­σουν τους κα­τα­πιε­σμέ­νους λα­ούς που πά­ντα θέ­λουν την ε­πα­νά­στα­ση και α­να­πο­λούν τους πα­λιούς τους επα­να­στα­τι­κούς α­γώ­νες, ό­τι α­πλά ε­πι­θυ­μούν να α­παλ­λο­τριώ­σουν τους δυ­τι­κούς α­στούς και ι­μπε­ρια­λι­στές και να μοι­ρά­σουν τον πλού­το τους στους ί­διους τους λα­ούς τους και στις χώ­ρες που κα­τα­πιέ­ζουν. Δη­λα­δή για να κάνουν το δι­κό τους πα­γκό­σμιο πό­λε­μο και τις δι­κές τους φα­σι­στι­κές δι­κτατο­ρί­ες υ­ψώ­νουν κιό­λας α­πό την ε­πο­χή του Μπρέζ­νιεφ στη θέ­ση του Στά­λιν των λα­ών τον δι­κό τους α­νε­στραμ­μέ­νο Στά­λιν, που στα μά­τια των α­στών εί­ναι βέβαια ο ί­διος α­κρι­βώς που μί­ση­σαν α­πό πα­λιά, μιας και σύμ­φω­να με την τα­ξι­κή τους ο­ξυ­δέρ­κεια δι­κτα­το­ρί­α της α­στι­κής τά­ξης και δι­κτα­το­ρί­α του προλε­τα­ριά­του εί­ναι στην ου­σί­α έ­να και το αυ­τό.

Σε γε­νι­κές γραμ­μές η πε­ρί­ο­δος του α­νοι­χτού, του αρ­χι­κού α­ντι­σταλι­νι­μού τέ­λειω­σε για τους με­γα­λο­ρώ­σους ι­μπε­ρια­λι­στές στα 1980 με την πα­λινόρ­θω­ση του κα­πι­τα­λι­σμού στη με­τα-μα­ο­ϊ­κή Κί­να α­πό τους α­ντί­στοι­χους ε­πίσης α­στούς νέ­ου τύ­που, κι­νέ­ζους σο­βι­νι­στές Χαν. Για­τί α­πό τό­τε δεν υ­πήρ­χε πλέ­ον έ­να μα­ζι­κό πα­γκό­σμιο κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα που να τους α­πει­λεί πολι­τι­κά και ι­δε­ο­λο­γι­κά ό­λους αυ­τούς α­πό τα α­ρι­στε­ρά, δη­λα­δή από την πλευρά των λα­ών και του μαρ­ξι­σμού. Ε­πί­σης προ­η­γού­με­να κιό­λας ε­πί ε­πο­χής Μπρέζνιεφ εί­χε τε­λειώ­σει και η πε­ρί­ο­δος κα­τά την ο­ποί­α οι Ρώ­σοι σο­σια­λι­μπε­ραλι­στές ή­θε­λαν να κα­θη­συ­χά­ζουν την πα­γκό­σμια α­στι­κή τά­ξη ό­τι δεν την α­πειλούν κα­θό­λου σαν κο­μου­νι­στές ώ­στε να μπο­ρούν να στή­νουν α­νε­νό­χλη­τοι παντού στον κό­σμο βά­σεις πο­λι­τι­κής και στρα­τιω­τι­κής ε­πιρ­ρο­ής μέ­σα α­πό την “α­πο-στα­λι­νο­ποί­η­ση” δη­λα­δή στην ου­σί­α την α­πο-κομ­μου­νι­στι­κο­ποί­η­ση και τη ρώ­σι­κη πρα­κτο­ρο­ποί­η­ση των κομ­μου­νι­στι­κών και α­ρι­στε­ρών κομ­μά­των. Μπήκαμε έ­τσι στα­δια­κά α­πό τα μέ­σα της ε­πο­χής Μπρέζ­νιεφ, με διά­φο­ρα τα­κτικά μπρος-πί­σω βή­μα­τα, στην πε­ρί­ο­δο κα­τά την ο­ποί­α ο ρω­σο­κι­νέ­ζι­κος ι­μπε­ρια­λι­στι­κός ά­ξο­νας πέ­ρα­σε στη φά­ση της α­νοι­χτής ε­πί­θε­σης ε­νά­ντια στις χώρες και τους λα­ούς της ευ­ρα­σια­τι­κής πε­ρι­φέ­ρειάς του με στό­χο την πε­ρι­κύκλω­ση της Ευ­ρώ­πης, στα δυ­τι­κά, και της Ια­πω­νί­ας στα α­να­το­λι­κά.

Πε­ρά­σα­με δη­λα­δή α­πό την ε­πο­χή της α­νά­γκης για μια συμ­μα­χί­α Δύ­σης-Ρω­σί­ας (και αρ­γό­τε­ρα και Κί­νας) ε­νά­ντια στα κομ­μου­νι­στι­κά, λα­ϊ­κά και ε­θνο­α­νε­ξαρ­τη­σια­κά α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στικά κι­νή­μα­τα, α­νά­γκη που α­ντι­στοι­χούσε στην πρώ­τη α­νοι­χτά α­ντι­στα­λι­νι­κή φά­ση του σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού, στην ε­πο­χή της α­νά­γκης για μια συμ­μα­χί­α του ρώ­σι­κου και αρ­γό­τε­ρα του κι­νέ­ζι­κου σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού με τους προ­λε­τα­ρια­κά και μαρ­ξι­στι­κά α­πο­κε­φα­λι­σμέ­νους λαούς και κα­τα­πιε­σμέ­νες χώ­ρες για έ­ναν πό­λε­μο “ι­στο­ρι­κής εκ­δί­κησης” ε­νά­ντια στους δυ­τι­κούς ι­μπε­ρια­λι­στές. Αυ­τή η δεύ­τε­ρη ε­πο­χή α­ντι­στοιχεί στη νέ­α “στα­λι­νι­κή” φά­ση του ρώ­σι­κου σο­σια­λι­μπε­ρι­λαι­σμού κα­θώς και σε μια νέ­α ε­πι­θε­τι­κή “μα­ο­ϊ­κή” ε­πο­χή για τους κι­νέ­ζους σο­σια­λι­μπε­ρια­λιστές.

Νέ­ου τύ­που στα­λι­νι­σμός, ση­μαί­νει ό­τι οι ί­διοι αυ­τοί συ­κο­φά­ντες που κα­τα­σκεύ­α­σαν το 1956 τον Στά­λιν αι­μο­βό­ρο α­ντι­λα­ϊ­κό α­ντι­μαρ­ξι­στή τέ­ρας, άρ­χι­σαν στα­δια­κά α­πό τα 1970 να υ­ιο­θε­τούν το τέ­ρας αυ­τό σαν προ­γο­νι­κό τους ηγε­τι­κό σύμ­βο­λο α­πο­κα­θι­στώ­ντας το ταυ­τό­χρονα σαν μαρ­ξι­στή. Αλ­λά τι είδους μαρ­ξι­στή: Α­πό προ­λε­τά­ριο διε­θνι­στή τον με­τέ­τρε­ψαν σε με­γα­λο­ρώ­σο σωβι­νι­στή και α­ντι­ση­μί­τη, α­πό υ­πε­ρα­σπι­στή της δι­κτα­το­ρί­ας του προ­λε­τα­ριάτου σε υ­πε­ρα­σπι­στή της χει­ρό­τε­ρης κρα­τι­κο­κα­πι­τα­λι­στι­κής δι­κτα­το­ρίας, α­πό υ­πε­ρα­σπι­στή της ει­ρή­νης σε εκ­δι­κη­τή τι­μω­ρό του δυ­τι­κού φι­λε­λεύ­θε­ρου κα­πι­τα­λι­σμού, α­πό δη­μιουρ­γό των πιο πλα­τιών ε­θνο­δη­μο­κρα­τι­κών και α­ντιφα­σι­στι­κών με­τώ­πων, σε πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­α ε­ξα­γω­γέ­α ε­πα­νά­στα­σης, δη­λα­δή αρ­χι­κά σε Tρό­τσκυ, με­τά σε Ζιου­γκά­νοφ και τε­λι­κά σε Πού­τιν. Έ­τσι κα­τά­φε­ραν και έ­στη­σαν δί­πλα στο στα­λι­νι­κό σφυ­ρο­δρέ­πα­νο, τα ε­ξα­πτέ­τυ­ρυ­γα της ορ­θο­δοξί­ας, τους τσα­ρι­κούς θυ­ρε­ούς και τη νε­ο­να­ζι­στι­κή 4η Πο­λι­τι­κή Θε­ω­ρί­α του Ντού­γκιν σαν τα με­γά­λα σύμ­βο­λα του νέ­ου ευ­ρα­σια­τι­κού ε­πι­θε­τι­κού με­τώ­που ε­νά­ντια στη σά­πια Δύ­ση. (Το α­ντί­στοι­χο κά­νουν οι κι­νέ­ζοι σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στές που ε­νώ θά­ψα­νε για τα κα­λά τον Μά­ο α­ντι­σο­σιαλ­φα­σί­στα της πο­λι­τιστι­κής ε­πα­νά­στα­σης τον α­να­βιώ­νουν τώ­ρα σαν έ­ναν σο­σιαλ­φα­σί­στα α­ντι­νε­οφι­λε­λεύ­θε­ρο εκ­κα­θα­ρι­στή στο ε­σω­τε­ρι­κό και α­ντι­δυ­τι­κό επε­κτα­τι­στή στο ε­ξω­τε­ρι­κό) .

Το α­πο­τέ­λε­σμα εί­ναι ό­τι οι ρώ­σοι σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στές εκ­θέ­τουν για δεύ­τε­ρη φο­ρά τον μαρ­ξι­σμό, την πρώ­τη φο­ρά εμ­φα­νί­ζο­ντας τον μαρ­ξι­στή Στά­λιν σαν τέ­ρας και την δεύ­τε­ρη φο­ρά το τέ­ρας αυ­τό σαν μαρ­ξι­στή.

Ε­άν με το πρώ­το χτύ­πη­μα έσπει­ραν την πιο βα­θειά αμ­φι­βο­λί­α στους λα­ούς για το μαρ­ξι­σμό συ­κο­φα­ντώ­ντας την πα­λιά του πρα­κτι­κή σε μια μα­κρυ­νή για τους πε­ρισ­σό­τε­ρους ΕΣ­ΣΔ, τώ­ρα με το νέ­ο χτύ­πη­μα θέ­λουν να τον σκοτώ­σουν για πά­ντα δεί­χνο­ντας τη ζω­ντα­νή κτη­νω­δί­α των ψευ­το­μαρ­ξι­στών-και σοσια­λι­μπε­ρια­λι­στών πα­ντού στον κό­σμο σαν ζω­ντα­νό μαρ­ξι­σμό.

Γι αυ­τό αν εί­ναι σω­στό να χα­ρα­κτη­ρί­ζου­με τον α­ντι­στα­λι­νι­σμό της πρώ­της φά­σης σαν σκέ­το α­ντι­κομ­μου­νι­σμό, το “στα­λι­νι­σμό” της δεύ­τε­ρης πρέ­πει να το χα­ρα­κτη­ρί­ζου­με σαν “προ­βο­κα­τό­ρι­κο, και γι αυ­τό α­κραί­ο. α­ντι­κομμου­νι­σμό”. Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο ό­τι ε­νώ το κλασ­σι­κό α­ντι­στα­λι­νι­κό ρεύ­μα μπορεί να πε­ριέ­χει μέ­σα του και τον α­ντι­φα­σι­σμό ε­νός δη­μο­κρά­τη που α­γνο­εί εντε­λώς τον πραγ­μα­τι­κό Στά­λιν, το ρεύ­μα του προ­βο­κα­τό­ρι­κου α­ντι­στα­λι­νισμού πε­ριέ­χει συ­νή­θως το φα­σι­στι­κό μί­σος σε κά­θε δη­μο­κρα­τι­σμό και βέ­βαια πρώ­τα απ ό­λα στον α­στι­κό.

Πρό­κει­ται σε κε­ντρι­κή, πα­γκό­σμια κλί­μα­κα γι αυ­τό που το­πι­κά στην Ελ­λά­δα έ­γι­νε με το με­γα­λύ­τε­ρο η­γέ­τη του ελ­λη­νι­κού ε­πα­να­στα­τι­κού προ­λετα­ριά­του, τον Ν. Ζα­χα­ριά­δη. Αυ­τόν το ψευ­τοΚ­ΚΕ, που ήταν η­θι­κός συ­ναυ­τουρχός στην δο­λο­φο­νί­α του το 1973 α­πό τους Σου­σλόφ και Μπρέζ­νιεφ, ε­πι­χει­ρεί να τον με­τα­τρέ­ψει σή­με­ρα σε έ­ναν α­ντερ­γά­τη, α­ντι­βιο­μη­χα­νι­στή και ρω­σό­φι­λο τρα­μπού­κο. Με αυ­τό το στό­χο το ψευ­τοΚ­ΚΕ σή­κω­σε πο­λύ ό­ψι­μα τη ση­μαί­α του ΔΣΕ, που την εί­χε τό­σο αι­σχρά πο­δο­πα­τή­σει α­πό στα 1960 και 1970, για να προ­ε­τοι­μά­σει μα­ζί με τους ρω­σό­δου­λους α­ντι­δυ­τι­κούς φα­σί­στες, έ­να πρα­ξι­κό­πη­μα με λα­ϊκή φα­σά­δα που θα το ο­νο­μά­σει λα­ϊ­κή ε­ξέ­γερ­ση ή και ε­πα­νά­στα­ση, ε­νώ δεν θα είναι πα­ρά κα­λυμ­μέ­νη ρώ­σι­κη κα­το­χή. Δη­λα­δή από τον α­ντι­ζα­χα­ρια­δι­κό α­ντι­κομ­μου­νι­σμό, πε­ρά­σα­με στον α­κό­μα πιο ε­πι­κίν­δυ­νο “ζα­χα­ρια­δι­κό” δη­λα­δή προ­βο­κα­τό­ρι­κο και φα­σι­στι­κό α­ντι­κομ­μου­νι­σμό.

Πάρθηκε από https://www.oakke.gr/antifasism/item/729