Κομμάτι από άρθρο της ΟΑΚΚΕ [ολόκληρο εδώ http://oakke.gr/articles-anaforas/item/154-%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%B7-%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1]
[...] Βεβαίως οι ψευτοαριστεροί αντιευρωπαϊστές δεν διστάζουν να ομολογήσουν ότι το «όχι» τους είναι ακριβώς αυτή η βαριά. Το επιχείρημά τους είναι γνωστό: Και γιατί να τη θέλουμε εμείς την ενότητα αυτή αφού είναι ενότητα της αγοράς, των κεφαλαίων και των αστικών κυβερνήσεων και κρατών; Δεν οφείλουμε να τη συντρίψουμε για να μπορέσει να γεννηθεί μέσα από τα συντρίμμια αυτής της αστικής Ευρώπης μια Ευρώπη των λαών ή ακόμα καλύτερα μια σοσιαλιστική Ευρώπη;
Η απάντηση των κλασσικών του μαρξισμού σε αυτό τον ισχυρισμό από θέση αρχής είναι: «ναι στην εθελοντική ένωση των κρατών, ναι στη δημιουργία μιας όσο γίνεται πιο πλατειάς αγοράς με το εθελοντικό ρίξιμο των συνόρων». Με την πιο μεγάλη σαφήνεια διατυπώνεται ξανά και ξανά αυτή η θέση από τον Λένιν που έζησε και συστηματοποίησε την παραπάνω μαρξιστική θέση ακριβώς για την εποχή του ιμπεριαλισμού που ακόμα διανύουμε. Οι πιο χαρακτηριστικές είναι οι παρακάτω διατυπώσεις του Λένιν από το έργο του «Κριτικά σημειώματα πάνω στο εθνικό ζήτημα» (ο τονισμός ορισμένων φράσεων είναι δικός μας). Μόνες αυτές οι διατυπώσεις ανατινάζουν όλη τη σοσιαλφασιστική δημαγωγία ενάντια στην εθελοντική ένωση των καπιταλιστικών κρατών: «Ο αναπτυσσόμενος καπιταλισμός γνωρίζει δυο ιστορικές τάσεις στο εθνικό ζήτημα: Η πρώτη είναι το ξύπνημα της εθνικής ζωής και των εθνικών κινημάτων, η πάλη ενάντια σε κάθε εθνικό ζυγό και η δημιουργία εθνικών κρατών. Η δεύτερη είναι η ανάπτυξη και η επιταχυνόμενη σύσφιξη των κάθε λογής σχέσεων ανάμεσα στα έθνη, το σπάσιμο των εθνικών φραγμών, η δημιουργία της διεθνούς ενότητας του κεφάλαιου, της οικονομικής ζωής γενικά, της πολιτικής, της επιστήμης κλπ. …Ο μαρξισμός προβάλλει στη θέση κάθε εθνικισμού το διεθνισμό, τη συγχώνευση όλων των εθνών σε μια ανώτατη ενότητα που αναπτύσσεται μπροστά στα μάτια μας με κάθε βέρστι σιδηροδρομικής γραμμής, με κάθε διεθνές τραστ, με κάθε ένωση εργατών (διεθνή ως προς τη διεθνή της δράση, και κατόπιν ως προς τις ιδέες και τις επιδιώξεις της)>>.
Για να κρύψουν το γεγονός ότι επιζητούν τη διάσπαση της Ευρώπης οι ψευτομαρξιστές αντιευρωπαϊστές υπεκφεύγουν από το ερώτημα αν προτιμούν να είναι ενωμένη ή διασπασμένη η καπιταλιστική Ευρώπη λέγοντας ότι θέλουν τη σοσιαλιστική Ευρώπη. Είναι μια συνηθισμένη απάτη το να μπαίνουν σε σύγκριση ανόμοια πράγματα. Για να τους αναγκάσει κανείς να απαντήσουν θα πρέπει να τους ρωτήσει: Πιο εύκολα θα έρθει ο σοσιαλισμός μέσα από μια εθελοντικά ενωμένη καπιταλιστική Ευρώπη ή μέσα από μια διασπασμένη καπιταλιστική Ευρώπη; Με αυτό το στρίμωγμα θα δει κανείς τους ψευτομαρξιστές να χωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Από τη μια τους τροτσκιστές και από την άλλη τους εθνικοκομμουνιστές. Και των δύο το διεθνές κέντρο είναι το Κρεμλίνο.
Οι τροτσκιστές ισχυρίζονται ότι το «όχι» στην καπιταλιστική Ευρώπη θα συγκροτεί αυτόματα το διεθνές διευρωπαϊκό μέτωπο των εργατών ενάντια στη διεθνή ένωση του κεφάλαιου που για αυτούς είναι η ΕΕ. Αποδείξαμε όμως παραπάνω ότι τα συγκεκριμμένα «όχι» τους στις συμφωνίες και στις συνθήκες που συγκροτούν τους θεσμούς της ΕΕ διαλύουν την τόσο ευάλωτη και βασανιστικά αργή διαδικασία της ενοποίησης της δεύτερης, οπότε δυναμώνουν τα σύνορα, δυναμώνουν τον εθνικισμό και την απομόνωση κάθε χώρας, και τελικά δυναμώνουν τον εθνικισμό και μέσα στο προλεταριάτο κάθε χώρας. Τελικά απομονώνουν το προλεταριάτο κάθε χώρας από τους διεθνείς συμμάχους του αλλά το αδυνατίζουν και στο εσωτερικό της χώρας του γιατί το κάνουν να σέρνεται πίσω από τον εθνικισμό της αστικής του τάξης. Τελικά το «όχι» τους είναι μια βοήθεια στους εθνικοκομμουνιστές και τους ακροδεξιούς εθνικιστές με τους οποίους πάντα βρίσκονται στο ίδιο μετερίζι χωρίς να το παραδέχονται.
Οι εθνικο-κομμουνιστές πιο ωμοί και κρατώντας τη «βαριά» τους είναι περήφανοι που το «όχι» τους διαλύει την ΕΕ εις τα εξ ων συνετέθη, αλλά ισχυρίζονται ότι η πορεία προς το σοσιαλισμό διευκολύνεται έτσι γιατί σε κάθε χώρα παρμένη ξεχωριστά, στην Ελλάδα για παράδειγμα, η σοσιαλιστική επανάσταση γίνεται πιο εύκολη αφού η χώρα που βγαίνει από την ΕΕ διαχωρίζεται από το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πλέγμα που σήμερα έχει ηγεμόνα και χωροφύλακα τις ΗΠΑ και κρατάει σφραγισμένη στο εσωτερικό της την «αυτοδύναμη εθνική της ανάπτυξη», την «εθνική της κουλτούρα» κλπ. Αυτοί λοιπόν μιλάνε για έξοδο από την ΕΕ, για αυτόνομη λαϊκή οικονομία, για αυτάρκεια κλπ. Το ότι βρίσκονται σε εντελώς ανοιχτή σύγκρουση με το λενινισμό και κάθε έννοια μαρξισμού φαίνεται από τα αποσπάσματα που παραθέσαμε παραπάνω αν και κρατήσαμε δύο ακόμα πιο χαρακτηριστικά ειδικά για αυτούς από το ίδιο κείμενο του Λένιν : «…Ο κ. Λίμπμαν καταδίκασε τον «αφομοιωτισμό» (σ.σ. εννοεί την αφομοίωση κάποιων εθνών από άλλα), χωρίς να εννοεί μ’ αυτό μήτε τη βία, μήτε την ανισοτιμία, μήτε τα προνόμια. Μένει λοιπόν κάτι το πραγματικό στην έννοια του αφομοιωτισμού αν απ’ αυτήν αφαιρέσουμε κάθε βία κα κάθε ανισοτιμία; Ασφαλώς μένει. Μένει η παγκόσμια ιστορική τάση του καπιταλισμού να σπάζει τους εθνικούς φραγμούς, να σβήνει τις εθνικές διαφορές και να αφομοιώνει τα έθνη, τάση που από δεκαετία σε δεκαετία εκδηλώνεται όλο και με μεγαλύτερη ισχύ και αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους κινητήρες που μετατρέπουν τον καπιταλισμό σε σοσιαλισμό. Δεν είναι μαρξιστής, δεν είναι καν δημοκράτης όποιος δεν αναγνωρίζει και δεν υπερασπίζει την ισοτιμία των εθνών και των γλωσσών, όποιος δεν αγωνίζεται ενάντια σε κάθε εθνική καταπίεση ή ανισοτιμία. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Είναι όμως επίσης αναμφισβήτητο και ότι ο δήθεν μαρξιστής, που βρίζει ασύστολα έναν μαρξιστή άλλου έθνους για «αφομοιωτισμό» στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένας εθνικιστής μικροαστός.
…Το προλεταριάτο όχι μόνο δεν αναλαβαίνει την υποχρέωση να υπερασπίζει την εθνική ανάπτυξη κάθε έθνους μα αντίθετα προειδοποιεί τις μάζες για τον κίνδυνο που κλείνουν μέσα τους τέτοιες αυταπάτες, υποστηρίζει την πιο πλέρια ελευθερία της καπιταλιστικής κυκλοφορίας και χαιρετίζει κάθε αφομοίωση των εθνών, εκτός από εκείνη που γίνεται με τη βία ή στηρίζεται σε προνόμια».
Όμως πέρα από τη γελοιότητά της σε επίπεδο αρχών η θέση των εθνικο-κομμουνιστών ενάντια στην ευρωπαϊκή εθελοντική ενοποίηση είναι και σε σύγκρουση με κάθε σύγχρονη ζωντανή εμπειρία των λαών. Η επανάσταση και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα αποδείχτηκε ότι είναι δυνατή- και πάντα σχετικά- κάτω από τους κατάλληλους διεθνείς και εσωτερικούς ταξικούς συσχετισμούς, όταν πχ η δοσμένη χώρα είναι τόσο γιγαντιαία σαν την ΕΣΣΔ ή σαν την Κίνα ή όταν είναι μικρότερη αλλά μπορεί να ενωθεί με τις προηγούμενες σε ένα διεθνές αντικαπιταλιστικό στρατόπεδο ή όταν είναι πολύ ισχυρό το παγκόσμιο σοσιαλιστικό ή αντιιμπεριαλιστικό δημοκρατικό κίνημα.
Ποιος λοιπόν μπορεί να ισχυριστεί στα σοβαρά σήμερα σε μια εποχή που δεν υπάρχει ούτε μια σοσιαλιστική χώρα, όταν δεν υπάρχει πουθενά κανένα μαζικό επαναστατικό κίνημα για τη σοσιαλιστική επανάσταση, όταν οι λαοί και οι χώρες που βγαίνουν από τους φασισμούς και τους σοσιαλφασισμούς θέλουν με θέρμη να ενταχθούν σε μια ΕΕ που τη βλέπουν και είναι ο χώρος των μεγαλύτερων δημοκρατικών ελευθεριών στο σύγχρονο κόσμο, ποιος λοιπόν να πιστέψει ότι η επανάσταση θα γίνει πιο εύκολη για μια χώρα που έφυγε από αυτήν την πιο δημοκρατική ένωση χωρών για να μείνει μόνη της; Το πιο σημαντικό: Πως μπορεί να βρεθεί ένα προλεταριάτο σε πλεονεκτική θέση όταν η χώρα του βγήκε από την ΕΕ όχι από τη θέληση των πιο δημοκρατικών και πιο αριστερών δυνάμεων της χώρας αυτής, αλλά από τη θέληση των πιο συντηρητικών, των πιο σοβινιστικών και αντιδημοκρατικών; Το να φύγει μια χώρα από την ΕΕ θα είχε νόημα μόνο για να προσεγγίσει ένα πιο προοδευτικό, ένα πιο δημοκρατικό στρατόπεδο κρατών, λαών και εθνών. Αλλά ποιο είναι αυτό και με ποιο τρόπο η προσέγγιση ενός οποιουδήποτε προοδευτικού στρατοπέδου ή διεθνούς ρεύματος σήμερα εμποδίζεται από τη συμμετοχή μιας χώρας στην ΕΕ;
Εμείς δεν βλέπουμε να υπάρχει ένα τέτοιο προοδευτικό ρεύμα που η συμμαχία μαζί του να εμποδίζεται από την ΕΕ. Για μας υπάρχει ένα προοδευτικό ρεύμα πιο βαθύ και πιο πλατύ από κείνο της ΕΕ έξω από την ΕΕ. Είναι το ρεύμα των λαών και των χωρών του τρίτου κόσμου που παλεύει για ανεξαρτησία από τον ιμπεριαλισμό, για δημοκρατία και για ανάπτυξη. Αλλά και αυτό πάλι αναζητεί συσπειρώσεις ανάμεσα στα τριτοκοσμικά κράτη, δηλαδή αστικές συσπειρώσεις, αναζητεί ζώνες εμπορίου, προωθεί πολυμερείς διακρατικές συμφωνίες, συγκροτείται σε μικρές και μεγάλες πολιτικές ενότητες που παλεύουν μέσα στα διεθνή όργανα. Μέσα σε κάθε χώρα το ίδιο ρεύμα παλεύει για δημοκρατία ενάντια στους φασισμούς περνώντας συχνά μέσα από τα πιο σκληρά μαρτύρια.
Αλλά αυτό το ρεύμα σαν τέτοιο δεν βλέπει στην ΕΕ έναν εχθρό, ούτε στα οικονομικά, ούτε ακόμα περισσότερο στα δημοκρατικά ζητήματα. Όχι τυχαία το ρεύμα αυτό συγκρούεται με την ΕΕ κυρίως εκεί που η ΕΕ παίρνει μέτρα προστατευτισμού για να μην τα χαλάσει με τα πιο καθυστερημένα τμήματα και τα πιο αντιδραστικά του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, όπως είναι τα λιγότερο παραγωγικά τμήματα της πλούσιας και μεσαίας αγροτιάς.
Το μόνο συγκεκριμένο ρεύμα που αντιπαρατίθεται τώρα στη μισοδημοκρατία του δυτικού ιμπεριαλισμού είναι το ρεύμα των ανατολικών και τριτοκοσμικών φασισμών. Πρόκειται για το ρεύμα που ηγεμονεύεται από τον άξονα Μόσχας-Πεκίνου- Τεχεράνης. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σε αυτό το ρεύμα ανήκουν όλοι οι αρνητές ή υπονομευτές της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Μια μεμονωμένη χώρα, θραύσμα της ΕΕ, ξεκομμένη από τη μισοδημοκρατική Δύση είναι απλό πρωϊνό γεύμα για τη φασιστική ανατολή. Διαμελισμός και φάγωμα, διάσπαση και απορρόφηση αυτή είναι η λογική του παγκόσμιου νεοναζιστικού άξονα για την ΕΕ. Αντί για πλησίασμα στη σοσιαλιστική επανάσταση, αντί για το δρόμο προς την «ανεξαρτησία» και το «σοσιαλισμό», οι κάλπικοι αντικαπιταλιστές οδηγούν το κοπάδι των αδαών από τη μισοδημοκρατική δύση στην κρατικοφασιστική ανατολική κόλαση. Υπάρχει για να αποκαλυφθεί αυτή η απάτη μια αρχή. Ότι όσο το προλεταριάτο ζει στον καπιταλισμό χρειάζεται σαν το οξυγόνο για την οργάνωσή του για τα υλικά συμφέροντά του και πάνω απ όλα για την προετοιμασία της επανάστασής του την οσοδήποτε μεγαλύτερη πολιτική δημοκρατία. Όπου την βρει, έστω και ελάχιστη, έστω και για μια στιγμή πρέπει να την υπερασπίζει με πάθος και αν χρειαστεί με το αίμα του. Η σημερινή ΕΕ σαν χώρος πολιτικής δημοκρατίας πρέπει να διαφυλαχθεί σαν κόρη οφθαλμού όχι μόνο από το ευρωπαϊκό προλεταριάτο αλλά ακόμα περισσότερο από το τριτοκοσμικό που θα μπορεί να βρει στην Ευρώπη και στις ελευθερίες που για μια περίοδο καρπώνεται το ευρωπαϊκό προλεταριάτο ένα στοιχειώδες μετόπισθεν, μια στοιχειώδη ανάσα για τον δικό του κεντρικό για την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση αντιφασιστικό αγώνα.[...]
[...] Βεβαίως οι ψευτοαριστεροί αντιευρωπαϊστές δεν διστάζουν να ομολογήσουν ότι το «όχι» τους είναι ακριβώς αυτή η βαριά. Το επιχείρημά τους είναι γνωστό: Και γιατί να τη θέλουμε εμείς την ενότητα αυτή αφού είναι ενότητα της αγοράς, των κεφαλαίων και των αστικών κυβερνήσεων και κρατών; Δεν οφείλουμε να τη συντρίψουμε για να μπορέσει να γεννηθεί μέσα από τα συντρίμμια αυτής της αστικής Ευρώπης μια Ευρώπη των λαών ή ακόμα καλύτερα μια σοσιαλιστική Ευρώπη;
Η απάντηση των κλασσικών του μαρξισμού σε αυτό τον ισχυρισμό από θέση αρχής είναι: «ναι στην εθελοντική ένωση των κρατών, ναι στη δημιουργία μιας όσο γίνεται πιο πλατειάς αγοράς με το εθελοντικό ρίξιμο των συνόρων». Με την πιο μεγάλη σαφήνεια διατυπώνεται ξανά και ξανά αυτή η θέση από τον Λένιν που έζησε και συστηματοποίησε την παραπάνω μαρξιστική θέση ακριβώς για την εποχή του ιμπεριαλισμού που ακόμα διανύουμε. Οι πιο χαρακτηριστικές είναι οι παρακάτω διατυπώσεις του Λένιν από το έργο του «Κριτικά σημειώματα πάνω στο εθνικό ζήτημα» (ο τονισμός ορισμένων φράσεων είναι δικός μας). Μόνες αυτές οι διατυπώσεις ανατινάζουν όλη τη σοσιαλφασιστική δημαγωγία ενάντια στην εθελοντική ένωση των καπιταλιστικών κρατών: «Ο αναπτυσσόμενος καπιταλισμός γνωρίζει δυο ιστορικές τάσεις στο εθνικό ζήτημα: Η πρώτη είναι το ξύπνημα της εθνικής ζωής και των εθνικών κινημάτων, η πάλη ενάντια σε κάθε εθνικό ζυγό και η δημιουργία εθνικών κρατών. Η δεύτερη είναι η ανάπτυξη και η επιταχυνόμενη σύσφιξη των κάθε λογής σχέσεων ανάμεσα στα έθνη, το σπάσιμο των εθνικών φραγμών, η δημιουργία της διεθνούς ενότητας του κεφάλαιου, της οικονομικής ζωής γενικά, της πολιτικής, της επιστήμης κλπ. …Ο μαρξισμός προβάλλει στη θέση κάθε εθνικισμού το διεθνισμό, τη συγχώνευση όλων των εθνών σε μια ανώτατη ενότητα που αναπτύσσεται μπροστά στα μάτια μας με κάθε βέρστι σιδηροδρομικής γραμμής, με κάθε διεθνές τραστ, με κάθε ένωση εργατών (διεθνή ως προς τη διεθνή της δράση, και κατόπιν ως προς τις ιδέες και τις επιδιώξεις της)>>.
Για να κρύψουν το γεγονός ότι επιζητούν τη διάσπαση της Ευρώπης οι ψευτομαρξιστές αντιευρωπαϊστές υπεκφεύγουν από το ερώτημα αν προτιμούν να είναι ενωμένη ή διασπασμένη η καπιταλιστική Ευρώπη λέγοντας ότι θέλουν τη σοσιαλιστική Ευρώπη. Είναι μια συνηθισμένη απάτη το να μπαίνουν σε σύγκριση ανόμοια πράγματα. Για να τους αναγκάσει κανείς να απαντήσουν θα πρέπει να τους ρωτήσει: Πιο εύκολα θα έρθει ο σοσιαλισμός μέσα από μια εθελοντικά ενωμένη καπιταλιστική Ευρώπη ή μέσα από μια διασπασμένη καπιταλιστική Ευρώπη; Με αυτό το στρίμωγμα θα δει κανείς τους ψευτομαρξιστές να χωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Από τη μια τους τροτσκιστές και από την άλλη τους εθνικοκομμουνιστές. Και των δύο το διεθνές κέντρο είναι το Κρεμλίνο.
Οι τροτσκιστές ισχυρίζονται ότι το «όχι» στην καπιταλιστική Ευρώπη θα συγκροτεί αυτόματα το διεθνές διευρωπαϊκό μέτωπο των εργατών ενάντια στη διεθνή ένωση του κεφάλαιου που για αυτούς είναι η ΕΕ. Αποδείξαμε όμως παραπάνω ότι τα συγκεκριμμένα «όχι» τους στις συμφωνίες και στις συνθήκες που συγκροτούν τους θεσμούς της ΕΕ διαλύουν την τόσο ευάλωτη και βασανιστικά αργή διαδικασία της ενοποίησης της δεύτερης, οπότε δυναμώνουν τα σύνορα, δυναμώνουν τον εθνικισμό και την απομόνωση κάθε χώρας, και τελικά δυναμώνουν τον εθνικισμό και μέσα στο προλεταριάτο κάθε χώρας. Τελικά απομονώνουν το προλεταριάτο κάθε χώρας από τους διεθνείς συμμάχους του αλλά το αδυνατίζουν και στο εσωτερικό της χώρας του γιατί το κάνουν να σέρνεται πίσω από τον εθνικισμό της αστικής του τάξης. Τελικά το «όχι» τους είναι μια βοήθεια στους εθνικοκομμουνιστές και τους ακροδεξιούς εθνικιστές με τους οποίους πάντα βρίσκονται στο ίδιο μετερίζι χωρίς να το παραδέχονται.
Οι εθνικο-κομμουνιστές πιο ωμοί και κρατώντας τη «βαριά» τους είναι περήφανοι που το «όχι» τους διαλύει την ΕΕ εις τα εξ ων συνετέθη, αλλά ισχυρίζονται ότι η πορεία προς το σοσιαλισμό διευκολύνεται έτσι γιατί σε κάθε χώρα παρμένη ξεχωριστά, στην Ελλάδα για παράδειγμα, η σοσιαλιστική επανάσταση γίνεται πιο εύκολη αφού η χώρα που βγαίνει από την ΕΕ διαχωρίζεται από το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πλέγμα που σήμερα έχει ηγεμόνα και χωροφύλακα τις ΗΠΑ και κρατάει σφραγισμένη στο εσωτερικό της την «αυτοδύναμη εθνική της ανάπτυξη», την «εθνική της κουλτούρα» κλπ. Αυτοί λοιπόν μιλάνε για έξοδο από την ΕΕ, για αυτόνομη λαϊκή οικονομία, για αυτάρκεια κλπ. Το ότι βρίσκονται σε εντελώς ανοιχτή σύγκρουση με το λενινισμό και κάθε έννοια μαρξισμού φαίνεται από τα αποσπάσματα που παραθέσαμε παραπάνω αν και κρατήσαμε δύο ακόμα πιο χαρακτηριστικά ειδικά για αυτούς από το ίδιο κείμενο του Λένιν : «…Ο κ. Λίμπμαν καταδίκασε τον «αφομοιωτισμό» (σ.σ. εννοεί την αφομοίωση κάποιων εθνών από άλλα), χωρίς να εννοεί μ’ αυτό μήτε τη βία, μήτε την ανισοτιμία, μήτε τα προνόμια. Μένει λοιπόν κάτι το πραγματικό στην έννοια του αφομοιωτισμού αν απ’ αυτήν αφαιρέσουμε κάθε βία κα κάθε ανισοτιμία; Ασφαλώς μένει. Μένει η παγκόσμια ιστορική τάση του καπιταλισμού να σπάζει τους εθνικούς φραγμούς, να σβήνει τις εθνικές διαφορές και να αφομοιώνει τα έθνη, τάση που από δεκαετία σε δεκαετία εκδηλώνεται όλο και με μεγαλύτερη ισχύ και αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους κινητήρες που μετατρέπουν τον καπιταλισμό σε σοσιαλισμό. Δεν είναι μαρξιστής, δεν είναι καν δημοκράτης όποιος δεν αναγνωρίζει και δεν υπερασπίζει την ισοτιμία των εθνών και των γλωσσών, όποιος δεν αγωνίζεται ενάντια σε κάθε εθνική καταπίεση ή ανισοτιμία. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Είναι όμως επίσης αναμφισβήτητο και ότι ο δήθεν μαρξιστής, που βρίζει ασύστολα έναν μαρξιστή άλλου έθνους για «αφομοιωτισμό» στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένας εθνικιστής μικροαστός.
…Το προλεταριάτο όχι μόνο δεν αναλαβαίνει την υποχρέωση να υπερασπίζει την εθνική ανάπτυξη κάθε έθνους μα αντίθετα προειδοποιεί τις μάζες για τον κίνδυνο που κλείνουν μέσα τους τέτοιες αυταπάτες, υποστηρίζει την πιο πλέρια ελευθερία της καπιταλιστικής κυκλοφορίας και χαιρετίζει κάθε αφομοίωση των εθνών, εκτός από εκείνη που γίνεται με τη βία ή στηρίζεται σε προνόμια».
Όμως πέρα από τη γελοιότητά της σε επίπεδο αρχών η θέση των εθνικο-κομμουνιστών ενάντια στην ευρωπαϊκή εθελοντική ενοποίηση είναι και σε σύγκρουση με κάθε σύγχρονη ζωντανή εμπειρία των λαών. Η επανάσταση και η οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μια μόνο χώρα αποδείχτηκε ότι είναι δυνατή- και πάντα σχετικά- κάτω από τους κατάλληλους διεθνείς και εσωτερικούς ταξικούς συσχετισμούς, όταν πχ η δοσμένη χώρα είναι τόσο γιγαντιαία σαν την ΕΣΣΔ ή σαν την Κίνα ή όταν είναι μικρότερη αλλά μπορεί να ενωθεί με τις προηγούμενες σε ένα διεθνές αντικαπιταλιστικό στρατόπεδο ή όταν είναι πολύ ισχυρό το παγκόσμιο σοσιαλιστικό ή αντιιμπεριαλιστικό δημοκρατικό κίνημα.
Ποιος λοιπόν μπορεί να ισχυριστεί στα σοβαρά σήμερα σε μια εποχή που δεν υπάρχει ούτε μια σοσιαλιστική χώρα, όταν δεν υπάρχει πουθενά κανένα μαζικό επαναστατικό κίνημα για τη σοσιαλιστική επανάσταση, όταν οι λαοί και οι χώρες που βγαίνουν από τους φασισμούς και τους σοσιαλφασισμούς θέλουν με θέρμη να ενταχθούν σε μια ΕΕ που τη βλέπουν και είναι ο χώρος των μεγαλύτερων δημοκρατικών ελευθεριών στο σύγχρονο κόσμο, ποιος λοιπόν να πιστέψει ότι η επανάσταση θα γίνει πιο εύκολη για μια χώρα που έφυγε από αυτήν την πιο δημοκρατική ένωση χωρών για να μείνει μόνη της; Το πιο σημαντικό: Πως μπορεί να βρεθεί ένα προλεταριάτο σε πλεονεκτική θέση όταν η χώρα του βγήκε από την ΕΕ όχι από τη θέληση των πιο δημοκρατικών και πιο αριστερών δυνάμεων της χώρας αυτής, αλλά από τη θέληση των πιο συντηρητικών, των πιο σοβινιστικών και αντιδημοκρατικών; Το να φύγει μια χώρα από την ΕΕ θα είχε νόημα μόνο για να προσεγγίσει ένα πιο προοδευτικό, ένα πιο δημοκρατικό στρατόπεδο κρατών, λαών και εθνών. Αλλά ποιο είναι αυτό και με ποιο τρόπο η προσέγγιση ενός οποιουδήποτε προοδευτικού στρατοπέδου ή διεθνούς ρεύματος σήμερα εμποδίζεται από τη συμμετοχή μιας χώρας στην ΕΕ;
Εμείς δεν βλέπουμε να υπάρχει ένα τέτοιο προοδευτικό ρεύμα που η συμμαχία μαζί του να εμποδίζεται από την ΕΕ. Για μας υπάρχει ένα προοδευτικό ρεύμα πιο βαθύ και πιο πλατύ από κείνο της ΕΕ έξω από την ΕΕ. Είναι το ρεύμα των λαών και των χωρών του τρίτου κόσμου που παλεύει για ανεξαρτησία από τον ιμπεριαλισμό, για δημοκρατία και για ανάπτυξη. Αλλά και αυτό πάλι αναζητεί συσπειρώσεις ανάμεσα στα τριτοκοσμικά κράτη, δηλαδή αστικές συσπειρώσεις, αναζητεί ζώνες εμπορίου, προωθεί πολυμερείς διακρατικές συμφωνίες, συγκροτείται σε μικρές και μεγάλες πολιτικές ενότητες που παλεύουν μέσα στα διεθνή όργανα. Μέσα σε κάθε χώρα το ίδιο ρεύμα παλεύει για δημοκρατία ενάντια στους φασισμούς περνώντας συχνά μέσα από τα πιο σκληρά μαρτύρια.
Αλλά αυτό το ρεύμα σαν τέτοιο δεν βλέπει στην ΕΕ έναν εχθρό, ούτε στα οικονομικά, ούτε ακόμα περισσότερο στα δημοκρατικά ζητήματα. Όχι τυχαία το ρεύμα αυτό συγκρούεται με την ΕΕ κυρίως εκεί που η ΕΕ παίρνει μέτρα προστατευτισμού για να μην τα χαλάσει με τα πιο καθυστερημένα τμήματα και τα πιο αντιδραστικά του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, όπως είναι τα λιγότερο παραγωγικά τμήματα της πλούσιας και μεσαίας αγροτιάς.
Το μόνο συγκεκριμένο ρεύμα που αντιπαρατίθεται τώρα στη μισοδημοκρατία του δυτικού ιμπεριαλισμού είναι το ρεύμα των ανατολικών και τριτοκοσμικών φασισμών. Πρόκειται για το ρεύμα που ηγεμονεύεται από τον άξονα Μόσχας-Πεκίνου- Τεχεράνης. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σε αυτό το ρεύμα ανήκουν όλοι οι αρνητές ή υπονομευτές της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Μια μεμονωμένη χώρα, θραύσμα της ΕΕ, ξεκομμένη από τη μισοδημοκρατική Δύση είναι απλό πρωϊνό γεύμα για τη φασιστική ανατολή. Διαμελισμός και φάγωμα, διάσπαση και απορρόφηση αυτή είναι η λογική του παγκόσμιου νεοναζιστικού άξονα για την ΕΕ. Αντί για πλησίασμα στη σοσιαλιστική επανάσταση, αντί για το δρόμο προς την «ανεξαρτησία» και το «σοσιαλισμό», οι κάλπικοι αντικαπιταλιστές οδηγούν το κοπάδι των αδαών από τη μισοδημοκρατική δύση στην κρατικοφασιστική ανατολική κόλαση. Υπάρχει για να αποκαλυφθεί αυτή η απάτη μια αρχή. Ότι όσο το προλεταριάτο ζει στον καπιταλισμό χρειάζεται σαν το οξυγόνο για την οργάνωσή του για τα υλικά συμφέροντά του και πάνω απ όλα για την προετοιμασία της επανάστασής του την οσοδήποτε μεγαλύτερη πολιτική δημοκρατία. Όπου την βρει, έστω και ελάχιστη, έστω και για μια στιγμή πρέπει να την υπερασπίζει με πάθος και αν χρειαστεί με το αίμα του. Η σημερινή ΕΕ σαν χώρος πολιτικής δημοκρατίας πρέπει να διαφυλαχθεί σαν κόρη οφθαλμού όχι μόνο από το ευρωπαϊκό προλεταριάτο αλλά ακόμα περισσότερο από το τριτοκοσμικό που θα μπορεί να βρει στην Ευρώπη και στις ελευθερίες που για μια περίοδο καρπώνεται το ευρωπαϊκό προλεταριάτο ένα στοιχειώδες μετόπισθεν, μια στοιχειώδη ανάσα για τον δικό του κεντρικό για την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση αντιφασιστικό αγώνα.[...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου