Πως, όμως, μπορούμε να αιτιολογήσουμε το ότι η υλιστική κοσμοθεωρία ή η υλιστική φιλοσοφία δίνει τη σωστή απάντηση στο ζήτημα του αν ο κόσμος δημιουργήθηκε από το Θεό ή όχι;
Δεν υπάρχει γενικά κανείς επιστήμονας και καμιά επιστήμη που θα υποστήριζαν στα σοβαρά, πως από το τίποτε θα μπορούσε να δημιουργηθεί κάτι. Κάτι περισσότερο: η επιστήμη λέει, ότι από το τίποτε δεν μπορεί να προκύψει τίποτε. Η επιστήμη γνωρίζει, πως όλα όσα υπάρχουν στον κόσμο έχουν μια αρχή και ένα τέλος (με την έννοια, βέβαια, της εμφάνισης και της εξαφάνισης). Όμως, η επιστήμη ξεκινάει πάντοτε από το ερώτημα: Το σπίτι αυτό κατασκευάστηκε κάποτε˙ από τι κατασκευάστηκε; Έτσι, καταλήγουμε σε πολύ απλά πράγματα, σε υλικά, όπως: ξύλα, πέτρες, καρφιά, τσιμέντο κλπ. Από το τίποτε, δεν μπορεί κανείς να χτίσει σπίτι. Ό,τι υπάρχει δεν δημιουργήθηκε απλά και μόνο, δημιουργήθηκε από κάτι άλλο που υπήρχε προηγούμενα. Και ό,τι υπάρχει σήμερα, κάποτε θα παρέλθει. Όμως, αυτό που παρέρχεται δεν διαλύεται στο τίποτε, μεταβάλλεται σε κάτι άλλο.
Δηλαδή: Από το τίποτε δεν μπορεί να προκύψει τίποτε και κάθε τι που υπάρχει μεταβάλλεται σε κάτι άλλο. Αυτό γνωρίζει κι αυτό λέει η επιστήμη για τον κόσμο. Ο κόσμος αυτός βρίσκεται σε ένα αδιάκοπο προτσές εμφάνισης και εξαφάνισης. Συνεχώς γεννιέται κάτι το καινούργιο και πεθαίνει το παλιό. Το καινούργιο, όμως, που γεννιέται δεν προκύπτει από το τίποτε, αλλά, επίσης, από κάτι άλλο, όπως, τελικά, δεν ανάγεται στο τίποτε, αλλά περνά σε κάτι άλλο. Έτσι, η επιστήμη δείχνει, ότι ο αιώνια μεταβαλλόμενος κόσμος αποτελεί το μοναδικό Είναι που γνωρίζουμε. Η αναγνώριση αυτής της αλήθειας αποτελεί χαρακτηριστική θέση του υλισμού.
Από το βιβλίο του Ρόμπερτ Στάιγκερβαλντ ''Μαρξιστική φιλοσοφία Βασικές έννοιες και αρχές''
Δεν υπάρχει γενικά κανείς επιστήμονας και καμιά επιστήμη που θα υποστήριζαν στα σοβαρά, πως από το τίποτε θα μπορούσε να δημιουργηθεί κάτι. Κάτι περισσότερο: η επιστήμη λέει, ότι από το τίποτε δεν μπορεί να προκύψει τίποτε. Η επιστήμη γνωρίζει, πως όλα όσα υπάρχουν στον κόσμο έχουν μια αρχή και ένα τέλος (με την έννοια, βέβαια, της εμφάνισης και της εξαφάνισης). Όμως, η επιστήμη ξεκινάει πάντοτε από το ερώτημα: Το σπίτι αυτό κατασκευάστηκε κάποτε˙ από τι κατασκευάστηκε; Έτσι, καταλήγουμε σε πολύ απλά πράγματα, σε υλικά, όπως: ξύλα, πέτρες, καρφιά, τσιμέντο κλπ. Από το τίποτε, δεν μπορεί κανείς να χτίσει σπίτι. Ό,τι υπάρχει δεν δημιουργήθηκε απλά και μόνο, δημιουργήθηκε από κάτι άλλο που υπήρχε προηγούμενα. Και ό,τι υπάρχει σήμερα, κάποτε θα παρέλθει. Όμως, αυτό που παρέρχεται δεν διαλύεται στο τίποτε, μεταβάλλεται σε κάτι άλλο.
Δηλαδή: Από το τίποτε δεν μπορεί να προκύψει τίποτε και κάθε τι που υπάρχει μεταβάλλεται σε κάτι άλλο. Αυτό γνωρίζει κι αυτό λέει η επιστήμη για τον κόσμο. Ο κόσμος αυτός βρίσκεται σε ένα αδιάκοπο προτσές εμφάνισης και εξαφάνισης. Συνεχώς γεννιέται κάτι το καινούργιο και πεθαίνει το παλιό. Το καινούργιο, όμως, που γεννιέται δεν προκύπτει από το τίποτε, αλλά, επίσης, από κάτι άλλο, όπως, τελικά, δεν ανάγεται στο τίποτε, αλλά περνά σε κάτι άλλο. Έτσι, η επιστήμη δείχνει, ότι ο αιώνια μεταβαλλόμενος κόσμος αποτελεί το μοναδικό Είναι που γνωρίζουμε. Η αναγνώριση αυτής της αλήθειας αποτελεί χαρακτηριστική θέση του υλισμού.
Από το βιβλίο του Ρόμπερτ Στάιγκερβαλντ ''Μαρξιστική φιλοσοφία Βασικές έννοιες και αρχές''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου