Σάββατο 28 Απριλίου 2018

Για την επίθεση των ναζιστών στα μέλη του ψευτοΚΚΕ στο Πέραμα - Να διαλυθεί η Χρυσή Αυγή

Από Κόκκινο Μετερίζι

Στην παρανομία οι χιτλερικοί δολοφόνοι – Βρώμικο «παιχνίδι» με τη Ζώνη

Η αποθράσυνση των χιτλερικών φονιάδων της συμμορίας της Χρυσής Αυγής έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, που επιτίθενται πλέον ανοιχτά και σε μέλη και στελέχη καθ’ όλα καθεστωτικών και «κρατικών» κομμάτων, όπως είναι το ψευτοΚΚΕ.

Η υπερδεξιά σοσιαλφασιστική φύση του τελευταίου το τοποθετεί στο ίδιο ευρύ πολιτικό μπλοκ με τη Χρυσή Αυγή, ωστόσο η συμμορία βρίσκεται εμφατικά στα δεξιά του και δε μπορεί να συγκριθεί με κανέναν άλλο πολιτικό φορέα σε επίπεδο βίας, κτηνωδίας και άρνησης του σύγχρονου ανθρώπινου πολιτισμού.

Η συμπαράσταση, λοιπόν, στα θύματα της επίθεσης των ναζιστών, ακόμη κι αν πρόκειται για τους τραμπούκους - διχτάτορες εργατοπατέρες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης του Περάματος τύπου Πουλικόγιαννη, είναι αυτονόητη.

Κείνο ωστόσο που δεν έχει απαντηθεί με σαφήνεια από κανέναν από όσους έσπευσαν όψιμα να καταδικάσουν «με πάθος» την επίθεση είναι οι αιτίες και η εσωτερική λογική της. Σε τι δηλαδή ενόχλησαν οι κνίτες τους ναζήδες της συμμορίας;

Αυτό είναι πράγματι ένα περιπλεγμένο άλλο όχι άλυτο μυστήριο. Φυσικά, οι σοσιαλφασίστες της ευρύτερης επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. περιοδικό UNFOLLOW), αλλά και ο αναρχοσυνδικαλιστικός εργατισμός (π.χ. Ροσινάντε), που από το σεχταρισμό του δεν βλέπει την τύφλα του, έσπευσαν αμέσως να δώσουν την απάντηση: «Οι κνίτες χτυπήθηκαν σαν εργάτες και μάλιστα συνδικαλιστές, και σαν τέτοιοι πρέπει να λάβουν την αλληλεγγύη όλων μας»!

Πρέπει κάποιος να έχει πολύ θράσος για να παρουσιάζει τους αντεργάτες τραμπούκους ψευτοσυνδικαλιστές του Περισσού στη Ζώνη σαν «εκπροσώπους του εργατικού κινήματος», ενώ οι ίδιοι δρουν σαν δυνάμεις φασισμού και ανατίναξης της ναυπηγοεπισκευής, χρησιμοποιώντας όλες τις μέθοδες βίας και εκμαυλισμού εδώ και δεκαετίες και τελικά οδηγώντας τη Ν/Ε Ζώνη στην απόλυτη αναδουλειά και καταστροφή, δήθεν από «υπερβάλλοντα ταξικό ζήλο κατά των εφοπλιστών»!

Ήδη οι κνίτες και η μικροαστική ουρά τους διακινούν βίντεο όπου στελέχη της Χρυσής Αυγής μιλούν δήθεν «υπέρ των εφοπλιστών», δηλαδή το γνωστό ψευτοαριστερό παραμύθι: κύριος εχθρός οι φιλελεύθεροι, οι κλασσικοί Δεξιοί, οι έλληνες αστοί και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, με τη Χρυσή Αυγή σε ρόλο απλού μπράβου – τσιρακιού – βοηθού, δηλαδή σε ρόλο δευτερεύοντα και εντελώς επικουρικού εχθρού. «Σκότωσε το Μητσοτάκη, τη Μπακογιάννη, τη Δεξιά και τους εθνικούς ή δυτικούς ΠΑΣΟΚους και η Χρυσή Αυγή θα πεθάνει μόνη της», λένε με άλλα λόγια στο λαό τα σοσιαλφασιστικά καθάρματα, υπό τη γενική μπαγκέτα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ…

Οι ναζήδες, οι οποίοι φυσικά σα θρασύδειλα υποκείμενα αρνήθηκαν «κάθε σχέση» με την επίθεση στους κνίτες, είπαν στην απάντησή τους μια μαγική φρασούλα: ότι τάχα οι κνίτες τους «συκοφαντούν», επειδή πρόσφατα φτιάχτηκε «Εθνικιστικός Φορέας Ελλήνων Εργατών» στη Ζώνη. Αυτό, ως προς το δεύτερο σκέλος, δε μπορεί νά ‘ναι ψέμα: οι ναζήδες πρέπει πράγματι νά ‘χουν στήσει τέτοιο έκτρωμα στο Πέραμα, εκμεταλλευόμενοι την εφιαλτική ανεργία στην οποία έριξαν τον κόσμο οι βετεράνοι πράκτορες της Ρωσίας του ψευτοΚΚΕ, εκμεταλλευόμενοι και την κρίση.

Μάλιστα, οι ναζήδες έχουν πάρει κάποια επιχειρήματα από την πραγματική, οακκείτικη Αριστερά στη Ζώνη (διαστρεβλώνοντάς τα), ότι οι κνίτες με τις απεργίες άνευ αντικειμένου διώχνουν ή δεσμεύουν τα προς επισκευή καράβια. Φυσικά, ο ΟΑΚΚΕίτης και ΕΡΓΑΣίτης κομμουνιστής και αριστερός συνδικαλιστής πάντα έφερνε σε αντιπαράθεση την ψεύτικη και προβοκατόρικη με την αληθινή, ταξική απεργία, συνέδεε πάντα την ανάπτυξη της Ζώνης με την ταξική πάλη με τα αφεντικά για τα μεροκάματα και τις συνθήκες δουλειάς, μιλούσε για αληθινή δημοκρατία και συνδικάτο των εργατών κι όχι των ρουφιάνων και των αποστατών. Δηλαδή συνδικάτο που δε θα είναι ούτε των αφεντικών – εργοδοτών της Ζώνης, ούτε των πρακτόρων του ρώσικου ιμπεριαλισμού, σαμποταριστών με έδρα τον Περισσό.

Κυρίως, ο οακκείτης, σε αντίθεση με τον κνίτη, φώναζε πάντα με στεντόρεια φωνή για το τσάκισμα, τη διάλυση, το πέταγμα εκτός νόμου των ναζιστών της Χρυσής Αυγής.

Οι ναζήδες, λοιπόν, οι ανώμαλοι αντεροβγάλτες που επίσης υμνούν τη Ρωσία σαν «ορθόδοξη», «νεοτσαρική» και αντίβαρο σε Αμερική κι Ευρώπη, ως τι μιλούν για τις απεργίες των κνιτών; Μήπως για να τις παρουσιάζουν ως τάχα ταξικές και να ξεκαρφώνουν τον Κουτσούμπα στα μάτια των εργατών και του λαού ως αντιναζιστή και φιλεργάτη;

Από την άλλη, πότε το ψευτοΚΚΕ κατάγγειλε τη δράση και το δυνάμωμα των ναζιστών στο Πέραμα; Πότε κάλεσε σε πανδημοκρατικό μέτωπο για τη συντριβή των χιτλερικών σε μια παραδοσιακή γειτονιά της φτωχολογιάς;

Φαίνεται ότι οι ναζήδες και ο φορέας που τοιμάζουν/τοιμάσαν εκεί είναι ο προάγγελος του ξεπουλήματος της Ζώνης στους κολλητούς των ρώσων πατρώνων της χώρας μας, Κινέζους. Οι κνίτες μάλλον θα παίξουν το ρόλο του «απόλυτου αντικαπιταλιστή», που θα λέει «Ζώνη σοσιαλιστική, δε μας νοιάζει αν την έχει έλληνας ή κινέζος, κρατικός ή ιδιωτικός καπιταλιστής», ενώ η Χρυσή Αυγή θα λέει «δουλειά στον έλληνα εργάτη», δηλαδή δουλειά με κινέζο εργοδότη, αφού έλληνα καπιταλιστή - εργολάβο σαν εργοδότη οι κνίτες δε θα αφήσουν ποτέ να «ευδοκιμήσει» στο Πέραμα!

Ο δε Σαμαράς – ΝΔ, μη καταδικάζοντας τη βία των χρυσαυγιτών κατά των κνιτών, δήθεν κατά Παπαμιμίκο «για να μη γίνουν αντισυστημικοί ήρωες» οι ναζί, συνεχίζει τη γραμμή «κάτω τα δύο άκρα», η οποία εξισώνει τους ακροδεξιούς σοσιαλφασίστες του ΣΥΡΙΖΑ – ψευτοΚΚΕ με τους ναζιστές κανίβαλους της Χρυσής Αυγής. Αυτό θα το δούμε να παίζεται σαν λογική και στις επερχόμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, δηλαδή «ούτε Τσίπρας ούτε Μιχαλολιάκος». Αυτές είναι σαμαρικές πλάτες στο Μιχαλολιάκο.

Το ίδιο βέβαια θα κάνει και ο Τσίπρας, που αν βρεθούν στο δεύτερο γύρο αντίπαλοι υποψήφιοι της ΝΔ και της Χρυσής Αυγής, θα λέει «μνημόνιο ή φασισμός, ένα και το αυτό, κάτω όλοι», αξιοποιώντας και τα «δύο άκρα» του Σαμαρά. Το ψευτοΚΚΕ θα λέει και πάλι «όλοι είναι κεφάλαιο, ελάτε στη Λαϊκή Συμμαχία αν θέλετε να σωθείτε». Όλοι πάντως, μηδενός εξαιρουμένου, θα κάνουν πλάτες στο ακόμη μεγαλύτερο γιγάντωμα της Χρυσής Αυγής.

Χαρακτηριστική είναι και η γραμμή του ψευτοΚΚΕ μετά τον ξυλοδαρμό στο Πέραμα, που δε ζήτησε συμπαράσταση στη βάση της δημοκρατίας και του αντίστοιχου δημοκρατικού πολιτισμού, αλλά στη βάση της «εργατικής» του φύσης. Δεν είπε δηλαδή ότι κάθε ελεύθερος και δημοκρατικός άνθρωπος, κάθε πατριώτης πρέπει να καταδικάσει και να τσακίσει τα χιτλερικά καθάρματα που του μάτωσαν τα μέλη, κι ας έχει όποια άποψη θέλει για τον κομμουνισμό, αλλά τόνισε ότι χτυπήθηκε σαν «εργατικό ταξικό κίνημα της Ζώνης» από «τσιράκια των εφοπλιστών», οπότε μόνος δίκαιος αντιχρυσαυγιτισμός είναι να αποθεώσουμε ως ταξικούς εργάτες τους σοσιαλφασίστες τραμπούκους του ΚΝΑΤά Πουλικόγιαννη στη Ζώνη.

Και τα συνθήματα του ψευτοΚΚΕ, στην στενή κομματική του πορεία την επομένη του ξυλοδαρμού εντός του Περάματος δεν ήταν πλατιά δημοκρατικά – αντιναζιστικά, αλλά «ταξικά» κατά των «αφεντικών – εφοπλιστών», σαν δηλαδή να είχαν δεχτεί επίθεση από απολιτικούς μπράβους της νύχτας και όχι από χιτλερικούς!

Δηλαδή, κατά το ψευτοΚΚΕ, αν οι ναζί σαπίσουν στο ξύλο π.χ. έναν φιλελεύθερο, μη κομμουνιστή ομοφυλόφιλο ο οποίος δεν είναι «ταξικός» για τα μέτρα του Περισσού, το περιστατικό θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ενδοαστική διαμάχη, αδιάφορη για το προλεταριάτο…

Κάθε συνειδητός δημοκράτης και πατριώτης, κάθε ταξικός εργάτης που κλονίζεται από τις επιθέσεις των ναζιστών σε μέλη κομμάτων που καμώνονται τα αριστερά, πρέπει να σκέφτεται παστρικά και να απαντάει μέσα του στο εξής ερώτημα: πότε οι ΗΓΕΣΙΕΣ αυτών των κομμάτων έκαναν πραγματικά ενωτική, μαζική, βαθιά αντιναζιστική και ευρύτερα αντιφασιστική πάλη;

Πότε ένωσαν πραγματικά το λαό, συντηρητικούς, δημοκρατικούς και αριστερούς αντιφασίστες της βάσης ή και της μεσαίας στελέχωσης όλων των μη ανοιχτά φασιστικών – ναζιστικών ρευμάτων για τη συντριβή του χιτλερικού φιδιού;

Δεν είναι το ΠΑΜΕ-ψευτοΚΚΕ που κουβάλησε – αποδέχτηκε – χειροκρότησε δια του σιχαμερού λούμπεν εκπροσώπου του, Σιφωνιού, τον Κασιδιάρη στη Χαλυβουργία, βρωμίζοντας τους εργάτες της; Δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που αποδέχτηκε, το φθινόπωρο του ’10, τους χουντοφασίστες και φιλοχρυσαυγίτες του «Πατριωτικού Συνδέσμου» του Χάμου στα διόδια του Διού Πιερίας ως «Δεν Πληρώνω»;

Σε τι μπορεί να εξόργισε ο Κουτσούμπας τον Μιχαλολιάκο, όταν όλη η πολιτική γραμμή του ψευτοΚΚΕ στα διεθνή ζητήματα είναι ταυτόσημη με εκείνη της ΧΑ κι όταν και στα εσωτερικά η αιχμή και των δύο είναι προς τη φιλελεύθερη αστική τάξη και την Ευρωπαϊκή Ένωση; Πότε η Χρυσή Αυγή ένιωσε να πιέζεται η σκανδαλώδης νομιμότητά της από ενέργειες του ψευτοΚΚΕ ή έστω από τη μαζική του ζύμωση και προπαγάνδα;

Εδώ η δαρμένη από το ναζιστή Κασιδιάρη, Κανέλλη, μιλώντας στη Βουλή και απευθυνόμενη στους ναζί, τους είχε καλέσει να επικροτήσουν το ψευτοΚΚΕ, που παρά το ναζισμό τους, δεν καλεί να βγουν παράνομοι, ώστε να μη βγουν ταυτόχρονα παράνομοι και οι «κομμουνιστές», δηλαδή οι σοσιαλφασίστες.

Τέλος, πότε το ψευτοΚΚΕ άσκησε την έστω «εξωθεσμική» βία του σαν υποτίθεται «αριστερίστικο – σεχταριστικό» που είναι, επάνω στους ναζιστές και στις συμμορίες των τραμπούκων τους; Αντιθέτως, και όταν ακόμη γίνεται στόχος επιθέσεων, σκανδαλωδώς αποφεύγει οποιαδήποτε αντιπαράθεση στο δρόμο, ακριβώς για να μην πολωθεί το κλίμα με τα αντιδυτικά ναζιστικά του σταυραδέρφια.

Κι αυτό δεν αφορά τόσο τη βάση του ψευτοΚΚΕ, που σε μεγάλο βαθμό, έστω με τις θολούρες της, έχει αντιναζιστικές διαθέσεις, όσο την εντελώς βρώμικη και δοτή – διορισμένη από το Κρεμλίνο ηγεσία του.

Άλλωστε, μαζί θα κάμουν τελικά τον αντιδυτικό – «αντικαπιταλιστικό» νεομεσαιωνικό τους πόλεμο κατά των «δυτικοφιλελεύθερων ναών του κέρδους» και τελικά κατά του επαναστατικού προλεταριάτου, που θα το κατηγοράν για «εβραιομπολσεβίκικο»…

Αντιναζιστικό, δημοκρατικό και πατριωτικό μέτωπο με ενότητα του λαού στη βάση των ευρέως παραδεγμένων αρχών του δημοκρατικού πολιτισμού, με καταγγελία και ξεσκέπασμα της φιλοναζιστικής στάσης των ηγεσιών όλων των «ελληνικών» κοινοβουλευτικών και ευρωκοινοβουλευτικών κομμάτων είναι ο μόνος δρόμος.

Η Αντιναζιστική Πρωτοβουλία ( www.antinazi.gr ) είναι ο πόλος που μπορεί να συσπειρώσει τη μαγιά για ένα τέτοιο μέτωπο, παρά και ενάντια στους δήθεν «αντιφασίστες» προβοκάτορες που καθοδηγάν τη «ριζοσπαστική Αριστερά» των ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΕΕΡΦΑ και σία και τον όλο και χειρότερο από άποψη σύνθεσης, πρακτικών, κουλτούρας και γραμμής αναρχισμό.

Παρασκευή 27 Απριλίου 2018

5/5/2010 – 5/5/2011: Οι δημοκράτες δεν ξεχνούν τους 3 εργαζόμενους της Μαρφίν

Από Κόκκινο Μετερίζι


Νώντας, Παρασκευή, Αγγελική – η τελευταία τεσσάρων μηνών έγκυος… Τρεις εργαζόμενοι στο κεντρικό υποκατάστημα της Marfin Egnatia Bank επί της οδού Σταδίου, αριθμός 23… Για δικούς του λόγους ο καθένας, λόγους τους οποίους δεν έχει σημασία πια να μαντέψουμε ή να εικάσουμε, πήραν την απόφαση να μη συμμετάσχουν στην κρατική «πανελλαδική απεργία» και στην «έφοδο στη Βουλή κατά των πολιτικών» της 5ης του Μάη του 2010, παρέα με τους ΛΑΟΣτζήδες, τους Χρυσαυγίτες με τις ελληνικές σημαίες και τα ψευτοαναρχικά μηδενιστικά τάγματα εφόδου… Και το πλήρωσαν με τη ζωή τους! Κι όχι μόνο! Κάποια καθάρματα, σκυλεύοντας τη μνήμη τους, συνεχίζουν να τους ποδοπατούνε μετά θάνατο με τις εξής δύο ερμηνείες της «τύχης» τους: πρώτη, εκείνη που λέει «να μη δούλευαν σε μέρα πανεργατικής απεργίας – δικιά τους η ευθύνη» - δεύτερη, εκείνη των κλασσικών ναζιστών της Χρυσής Αυγής που σπεύδουν να τους υιοθετήσουν, χαρακτηρίζοντάς τους «Έλληνες - θύματα της αναρχομπολσεβικικής τρομοκρατίας» και ουσιαστικά αυτοπαρουσιαζόμενοι ως θεματοφύλακες της μνήμης τους…


Τα αστυνομικά στοιχεία της υπόθεσης δεν ξεκαθαρίζουν ακόμη αν επρόκειτο για στοχευμένη δολοφονική ενέργεια ναζιστικού τύπου ή απλώς για εγκληματική αμέλεια νεαρών μελών του σύγχρονου υπεραντιδραστικού μηδενιστικού ρεύματος μέσα στον αναρχισμό. Πάντως η πληροφορία, που επιβεβαιώνεται από τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας, ότι εχτός των μολότοφ χύθηκε και επιπλέον εύφλεκτη ύλη μες στο κτίριο, ώστε να εξασφαλιστεί ότι το κάψιμο θα ήταν ολοκληρωτικό, συντείνει δυστυχώς στην πρώτη εκδοχή.

Σε κάθε περίπτωση, αυτοί που έκαψαν, είτε συνειδητοί αναρχοναζήδες μηδενιστές είτε υπεραντιδραστικοί μικροαστοί – λούμπεν σπασιματίες, ενέταξαν στη στρατηγική τους το σοβαρό ενδεχόμενο –τουλάχιστο- να υπάρξουν νεκροί από αυτή τους την πράξη, πράγμα που δεν τους εμπόδισε να προχωρήσουν στα σχέδιά τους. Γι’ αυτό και μόνο είναι εγκληματίες, που τους αξίζει δρακόντεια αυστηρότητα, τόσο από πλευράς του λαού όσο και από πλευράς του αστικού κράτους και της δικαιοσύνης.

Το ζήτημα ωστόσο είναι βαθύτερο, έχει πολιτικοϊδεολογικές ρίζες και αγγίζει τον πυρήνα του πολιτικού διακυβεύματος σε αυτό τον τόπο. Αφορά στο βάθος το τι σημαίνει λαϊκή, εργατική και επαναστατική πάλη, ποιος είναι ο ρόλος των μαζών και ποιος της πολιτικής τους πρωτοπορίας στον αντικαπιταλιστικό τους αγώνα, αλλά και στις επί μέρους διεκδικητικές τους πάλες, αφορά τελικά τον πυρήνα του ζητήματος της ανθρώπινης απελευθέρωσης από τα δεσμά του κεφαλαίου. Αν δε φτάσουμε μέχρις εκεί, η οποιαδήποτε δημοκρατική κριτική στους φασίστες δολοφόνους, θα μείνει στα μισά του δρόμου.

Αν έδειξε κάτι η υπόθεση της Μαρφίν, ήταν το πόση απόσταση χωρίζει τις διαθέσεις των μαζών, της φτωχολογιάς, των «από κάτω» αυτής της κοινωνίας, από εκείνες των ηγεσιών της ψευτοαριστεράς και τα «κεφάλια» του αναρχικού χώρου. Πρόκειται πια για διάσταση ολκής, που όσο μεγαλώνει, τόσο σκυλιάζουν οι σοσιαλφασίστες και οι χειρότεροι ανάμεσα στους αναρχικούς.


Το ρεύμα του μηδενισμού μέσα στον αναρχισμό, αλλά και το σιχαμερό αντίστοιχό του μέσα στην ψευτοαριστερά, ρεύμα που ενώνει το «ριζοσπαστικό» τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ με δυνάμεις μες στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε «συμμετοχή στα μπάχαλα και στις εξεγερσιακές πραχτικές», είναι ιδεολογικό αποτέλεσμα - απότοκο αυτής ακριβώς της βαθιά μικροαστικής ναζιστικού τύπου λύσσας ενάντια στον «αλλοτριωμένο εργατοϋπάλληλο που σκύβει το κεφάλι στο αφεντικό» και δεν κάνει την «αντικαπιταλιστική του επανάσταση».

Αυτή η λύσσα υπάρχει και στον κνίτη του ψευτοΚΚΕ, αλλά του την τιθασεύει το «κόμμα», αφήνοντάς τον να την εκδηλώσει (που και που) σε κανέναν πελάτη καταστήματος, επιβάτη πλοίου ή και σε μη απεργό εργαζόμενο σε «περιφρουρήσεις απεργιών» (περιφρουρήσεις όπου κανένας "περιφρουρητής" δεν είναι συνήθως πραγματικός απεργός της επιχείρησης). Για το «δρόμο» και τη βιτρίνα, υπάρχει ο χυλός ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ – αναρχισμός – αναρχοφασισμός.

Αυτή η λογική δε διαφέρει στο βάθος από τη «λογική» των κλασσικών ναζιστών, που μισούν τις μάζες επειδή δεν εκπληρώνουν τα «πεπρωμένα της φυλής», σύμφωνα με το «δίκαιο του αίματος», οπότε θα έρθει ο «φύρερ» Μιχαλολιάκος με τους μαχαιροβγάλτες του να μας κάτσουν στο σβέρκο για να πάψουμε να είμαστε «αλλοτριωμένοι από τον αμερικάνικο τρόπο ζωής» και να επιστρέψουμε «εις τας παραδόσεις του έθνους και της φυλής», αφού πρώτα σφάξουμε και βασανίσουμε τους σκουρόχρωμους στο δέρμα μετανάστες που ξεζούμισαν οι «άριοι» Έλληνες μικρομεσαίοι και μεγαλομεσαίοι δουλοχτήτες.

Ας μείνουμε ωστόσο, προς το παρόν, στους ψευτοαριστερούς και στον αναρχικό χώρο, που μας αφορούν λόγω ιδεολογικής «γειτνίασης» (θέλοντας και μη). Στην ιστορία του ελλαδίτικου εργατικού κινήματος, η βία πάνω σε λαό ήταν αποκλειστικό προνόμιο του φασισμού, της αστικής τάξης και του κράτους της, κράτους της εξάρτησης από τον ιμπεριαλισμό και της ωμής αντιλαϊκής βίας. Ποτέ το λαϊκό κίνημα, είτε προπολεμικά, είτε επί ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ΔΣΕ, είτε επί ΕΔΑ, είτε μεταπολιτευτικά, δε διανοήθηκε να χτυπήσει ή να στοχοποιήσει εκείνο το τμήμα του λαού που, για δικούς του λόγους, «κοίταζε τη δουλίτσα του», που φοβόταν την εμπλοκή στην πολιτική ή δεν έπαιρνε μέρος στους αγώνες.

Και όχι μόνο, αλλά το λαϊκό κίνημα, με μπροστάρηδες τους πραγματικούς κομμουνιστές, απηύθυνε πάντα κάλεσμα σε αυτό το κομμάτι των μαζών, το γνωστό και ως «σιωπηρή πλειοψηφία», ειδικά σε ειρηνικές περιόδους, να συμμετάσχει έστω και στο πιο μερικό, αποσπασματικό, «ασήμαντο» τμήμα της πάλης για ψωμί και δικαιώματα, ώστε να διαπαιδαγωγηθεί μέσα στην ίδια τη ζωή και να αλλάξει τις ιδέες του μέσα από την πείρα του. Το μόνο κομμάτι «λαού» -εξαιρετικά ολιγάριθμο- που δέχτηκε βία από το πραγματικό προοδευτικό στρατόπεδο ήταν εκείνο που περνούσε με το μέρος του εχθρού ΕΜΠΡΑΚΤΑ (π.χ. ταγματασφαλίτες, χαφιέδες και ρουφιάνοι, βασανιστές κλπ.)


Ουδέποτε ο ΕΛΑΣ ή ο ΔΣΕ καλλιέργησαν τη λογική να χτυπιέται ένας λαϊκός  άνθρωπος ή ακόμα και οικονομικά αστός, μονάχα για το λόγο ότι είναι δεξιός ή αντίπαλος της λαϊκής δημοκρατίας, και όπου αυτό έγινε και διαπιστώθηκε, στις περισσότερες περιπτώσεις τιμωρήθηκε ακόμη και με θάνατο από τα ανταρτοδικεία. Τιμωρούνταν μονάχα όσοι συμμετείχαν ΕΝΕΡΓΑ στην αντιλαϊκή δραστηριότητα, και πάλι επιλεκτικά.

Οι ίδιοι άνθρωποι λοιπόν που γκρέμισαν μέσα στις μάζες –προσωρινά- κάθε ελπίδα για ένα λαϊκοδημοκρατικό, σοσιαλιστικό μέλλον μέσα από το ξέφτισμα και το σούρσιμο στη λάσπη της προοδευτικής κοσμαντίληψης από τους Ρώσους σοσιαλφασίστες μεταξύ 1960 και 1990 και σήμερα από τους Κινέζους ομόλογούς τους, οι υπάλληλοι των παραπάνω προδοτών του σοσιαλισμού των ηγεσιών ψευτοΚΚΕ – ΣΥΝ - ΝΑΡ, εκείνοι που έκαναν ύποπτο το σφυροδρέπανο μέσα στο λαό, ζητάνε με απερίγραπτο θράσος από τον ίδιο αυτό λαό να συμμετέχει με πάθος στα κινηματάκια τους, στις ψευτοαπεργίες τους, στις μπούκες τους, στην κάθε βρωμοδουλειά τους.

Όταν ο λαός τους φτύνει, ρίχνουν στην καθυστερημένη βάση τους, που περιλαμβάνει και καλούς ανθρώπους και κάποιους αγωνιστές, τις θεωρίες ότι ευθύνονται τα ΜΜΕ που «αλλοτριώνουν τις μάζες», ο «μικροαστισμός» των μαζών που «ενσαρκώνουν τον καπιταλιστικό τρόπο ζωής και τον ατομισμό», που «δεν καταλαβαίνουν κι έχουν πολύ χαμηλό επίπεδο» κλπ. Αυτές τις θεωρίες οι πολιτικά αγράμματοι απελπισμένοι μικροαστοί που στρουγγίζονται πια στη βάση των χειρότερων πλευρών του αναρχισμού (εκείνων που δανείζονται τις «αντικαπιταλιστικές» θεωρίες τους από την ψευτοαριστερά), τις πάνε απλούστατα ένα βήμα παραπέρα: θάνατος στο «συμβιβασμένο μικροαστό», στον «απεργοσπάστη», στον «υποταγμένο στην εξουσία και στο κεφάλαιο».


Έτσι βλέπουμε ότι φτάνουμε πια σε αντίθεση όχι στους κόλπους του λαού, αλλά σε αντίθεση στρατοπέδου. Αυτό εκφράζει η κραυγή από τα μπλοκ της «ΚΟΝΤΡΑ», της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των υπόλοιπων τροτσκοαντικαπιταλιστών «αφήστε τους να καούν, είναι απεργοσπάστες», που γίνεται έντεχνη προσπάθεια στις νέες μαρτυρίες για το γεγονός να αποσιωπηθεί, για να μη χαλάσει η μόστρα της «ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς». Για τους «επαναστάτες» μας (των ψευτοαριστερών ηγεσιών, όχι ακόμα ολόκληρης της βάσης), η εργατιά και η φτωχή υπαλληλία, που μαζί με την φτωχή αγροτιά θα αποτελέσουν την πρωτοπορία της επαναστατικής κοινωνικής αλλαγής όταν και όποτε ωριμάσουν οι όροι για κάτι τέτοιο, στο βαθμό που δεν «στέκονται στο ύψος τους» και δεν εκπληρώνουν τώρα δα τις προσδοκίες των αυτοανακηρυγμένων καθοδηγητών τους, αξίζουν ένα χέρι ξύλο, περιφρόνηση, ταπείνωση ή ακόμη και θάνατο (το τελευταίο εκφράζει μονάχα τα πιο διεστραμμένα στοιχεία του σοσιαλφασιστικού και αναρχοναζιστικού μπλοκ).

Από τη μια λοιπόν ο λαός, που προσπαθεί μέσα σε τούτη την πρωτοφανή για τα σύγχρονα δεδομένα οικονομική συγκυρία στη χώρα να τα βγάλει πέρα και παραπέρα να καταλάβει τι έφταιξε και γιατί φτάσαμε ως εδώ, κι από την άλλη εκείνοι που θεωρούνε αυτονόητο πως οι μάζες όχι μόνο πρέπει να καταπιούνε αμάσητη τη δική τους ψευτοερμηνεία, αλλά και να τους ακολουθούνε στα συνθήματα, στις μέθοδες, στους στόχους της πάλης, επί ποινή θανάτου μάλιστα αν δε το κάνουν.


Όποιος έχει δουλέψει έστω και λίγο σε μεγάλη επιχείρηση, εργοστάσιο, εταιρεία ή τράπεζα, γνωρίζει από πρώτο χέρι τι θα πει πλήρης αδιαφορία του καθεστωτικού συνδικαλιστικού συρφετού για τον εργάτη και το φτωχό υπάλληλο, που αναγκάζεται να υπομένει τις προσβολές του αφεντικού και του προϊστάμενου, την εντατικοποίηση της δουλειάς, τη συμπίεση του μεροκάματου, τον τρόμο της ανεργίας.


Τη χοντροπετσιά αυτού του «συνδικαλιστικού» ασκεριού -ΠΑΜΕ και ΓΣΕΕ- απέναντι σε κάθε προσπάθεια αυτοοργάνωσης του λαού, των εργαζομένων σε χώρους δουλειάς, αυτοοργάνωση που οι γραφειοκράτες και ρουφιάνοι των αφεντικών -σε πολλές περιπτώσεις- που φωλιάζουν στις τέσσερις βασικές συνδικαλιστικές παρατάξεις τη βλέπουν σα κίνδυνο για την κρατικο-συνδικαλιστική τους εξουσία.

Με τι μούτρα τολμάνε όλοι αυτοί να ζητάνε από τους σκληρά εργαζόμενους για το ψωμί τους του ιδιωτικού τομέα να ορθώσουν το ανάστημά τους στο αφεντικό, όταν τους έχουν χιλιοπουλήσει;; Όταν ο εργαζόμενος ξέρει πως κατά πάσα πιθανότητα θα βρεθεί στο δρόμο, και χωρίς στήριξη, αν δεν είναι οργανωμένος «αντικαπιταλιστής» κνίτης;; Όταν μετά το 1981 έχουμε μια 30ετία διάλυσης του πραγματικού  συνδικαλισμού, αφού το μπλοκ κρατικογραφειοκρατών  - σοσιαλφασιστών δωροδόκησε τις μάζες με αδούλευτα λεφτά από δανεισμό στο δημόσιο και όριζε το ίδιο με συμφωνίες κορυφής τους μισθούς και στον ιδιωτικό τομέα, τσακίζοντας κάθε οργάνωση της τάξης σε πρώτο και δεύτερο βαθμό;; Όταν όλα αυτά τα καθεστωτικά καθάρματα δεν περιφρούρησαν ποτέ το ίσο μεροκάματο Ελλήνων και μεταναστών, κάτι που και τους μετανάστες εξαθλίωσε και το ελληνικό μεροκάματο έριξε, γεννώντας τον κανιβαλικό εθνορατσισμό;;

Μη νομίσει κανείς, από παραδρομή, ότι παίρνουμε τούτη την κατάσταση για δεδομένη, επειδή την περιγράφουμε ή πως είμαστε μοιρολάτρες. Το αντίθετο. Το μέλλον μας επιφυλάσσει, πιστεύουμε, πολύ θετικές εκπλήξεις. Απλούστατα, η εργατική τάξη και οι στενοί σύμμαχοί της στον ταξικό αγώνα θα οργανωθούν και θα σηκώσουν κεφάλι πρώτα και κύρια ενάντια στους «αντικαπιταλιστές» ψευτομαρξιστές επίδοξους καθοδηγητές τους, για να πάρουν σβάρνα στη συνέχεια και τον κλασσικό εργοδοτικό συνδικαλισμό.

Δυο λόγια ακόμη για τις θεωρητικές βάσεις που οπλίσανε, άμεσα ή έμμεσα το χέρι των δολοφόνων: πολιτικοί πατέρες της «θεωρίας της αλλοτρίωσης», όχι εκείνης που βασίζεται στα πρώτα γραφτά του νεαρού Μαρξ, αλλά εκείνης που αντιμετωπίζει το σύνολο των πολιτών των δυτικών ιμπεριαλιστικών χωρών ως «εθελόδουλους του κεφάλαιου» ήταν οι μπρεζνιεφικοί – σουσλοφικοί σοσιαλφασίστες αντεπαναστάτες, ιδιαίτερα μετά το 1970. Μάλιστα, η προσπάθεια του ρώσικου κρατικομονοπώλιου να συσσωρεύσει τεράστιο όγκο συμβατικών όπλων για να αντιρροπήσει την υπεροχή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στα πυρηνικά, οδηγούσε σε πολύ «στενή» πολιτική στην παραγωγή καταναλωτικών αγαθών για τις μάζες. Τι πιο εύκολο, λοιπόν, από τη «θεοποίηση» της ολιγάρκειας σπαρτιάτικου τύπου, σε πλήρη αντίθεση με την πολιτική του επαναστάτη Στάλιν, που πάντα τόνιζε τον κομβικό για μια σοσιαλιστική οικονομία ρόλο της κάλυψης των όλο και αυξανόμενων υλικών αναγκών των μαζών… Φυσικά, η οικονομία της ΕΣΣΔ είχε πάψει από τα 1960 να είναι σοσιαλιστική…


Οι αναρχοναζήδες του μηδενισμού δανείζονται επίσης πλευρές της ανάλυσης του «αριστερού» ρεβιζιονισμού και των καταστασιακών της δεκαετίας του ’60, που χτυπούσαν με ιδιαίτερη σκληρότητα το συμβιβαστικό πνεύμα των δυτικοευρωπαϊκών μεσοστρωμάτων και των καλοπληρωμένων στρωμάτων της εργατικής τάξης με το δυτικοευρωπαϊκό μονοπώλιο. Η ανάλυση εκείνη είχε και κάποιες σπινθηροβόλες, αξιόλογες παρατηρήσεις για τους μηχανισμούς με τους οποίους η αστική τάξη επιβάλλει και σταθεροποιεί την εξουσία της (παρατηρήσεις που ανάγονται κυρίως σε ανάπτυξη των αναλύσεων του παλιού αρχηγού του ΚΚ Ιταλίας Αντόνιο Γκράμσι για την ταξική ηγεμονία τη δεκαετία του ’30), ωστόσο σε γενικές γραμμές αναθεωρούσε το μαρξισμό από τα «αριστερά», πράγμα που φαίνεται σήμερα με το ρούφηγμα του παγκόσμιου μεροκάματου προς τα κάτω από το κινέζικο αντεργατικό κάτεργο και με τη σχετική και απόλυτη χειροτέρευση της θέσης των εργατών και φτωχών υπαλλήλων στο δυτικό ιμπεριαλιστικό κόσμο.


Η θεωρία του «Υπερανθρώπου» του Νίτσε, παιδί του μικροαστικού ρομαντισμού και της πνευματικής βαρυχειμωνιάς του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα, μπαίνει κι αυτή στο μπλέντερ, και κάπου εκεί εμφανίζονται και οι διάφοροι «μαυροκόκκινοι» νεοναζιστές τύπου «Μαύρου Κρίνου», που επιχειρούν να ενώσουν τα πιο ριζοσπαστικά ναζιστικά στοιχεία που δεν βολεύονται στην «καθωσπρέπει» Χρυσή Αυγή με τα πιο μηδενιστικά και αντιλαϊκά στοιχεία των Εξαρχείων.


Όλος αυτός ο συρφετός βρήκε την ενότητά του πάνω στο «Δεκέμβρη» του 2008, που τον θυμούνται με συγκίνηση όχι μονάχα οι προοδευτικοί άνθρωποι που κλάψανε για το χαμό του Αλέξη από το χέρι του αστυνομικού φασισμού, αλλά και όλοι οι ψευτοαριστεροί και αναρχικοί, που ηδονίζονται στη θύμηση του «χριστουγεννιάτικου δέντρου που καιγόταν», του «πολιτισμού του κεφαλαίου που γινόταν  παρανάλωμα στις φλόγες της εξέγερσης» και άλλες τέτοιες παλαβομάρες, που αντέστρεψαν το κλίμα μέσα στο λαό, δύο μόλις ημέρες μετά τη δολοφονία του 15χρονου παιδιού. Από κει που ο λαός ζητούσε το κεφάλι του παλιανθρώπου Κορκονέα επί πίνακι, η καταστροφική δράση των λούμπεν τραμπούκων και καταστροφέων μετατόπισε τη συζήτηση από τον αστυνομικό φασισμό στον σπασιματισμό και στην αναγκαία καταστολή του, ενώ πρόκειται στην ουσία για φαινόμενα – γεννήματα του ίδιου φαιοκόκκινου καθεστώτος.


Το κάψιμο της Αθήνας το Δεκέμβρη του ‘08 ήταν η πιο μεγάλη προβοκάτσια που όχι μόνο δεν επέτρεψε ένα πραγματικό κίνημα ενάντια στον εκφασισμό της αστυνομίας, αλλά αντίθετα γιγάντωσε το χρυσαυγιτισμό, την ώρα που ο καθοδηγητής του σπασίματος ΣΥΝ ζητούσε «Διακομματική Επιτροπή της Βουλής για την  Αστυνομία», ώστε να την ελέγχει ο ίδιος κι οι συνδικαλιστές του, μαζί με το ΛΑΟΣ των φασιστών, κι όχι οι εκλεγμένες κυβερνήσεις. Ο μηδενισμός, το άνευ λόγου κάψιμο, ο φετιχισμός της καταστροφής, το μίσος στον «αλλοτριωμένο που δεν εξεγείρεται» σχηματοποιήθηκαν και μορφοποιήθηκαν μέσα στις «φωτιές του Δεκέμβρη». Το Δεκέμβρη του ‘08 υπογράφηκε η ληξιαρχική πράξη θανάτου των 3 της Μαρφίν, απλά αυτός «άργησε» κατά ενάμιση χρόνο.

Ο πολιτικός αμοραλισμός των ψευτοΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που ούτε λίγο ούτε πολύ από την ίδια εκείνη μέρα επαναλάμβαναν μονότονα ότι οι 3 της Μαρφίν ήταν «δευτερεύον στοιχείο» μιας κατά τα άλλα «εξαιρετικής εξεγερτικής ημέρας», πράγμα που αν το προσέξει κανείς καλά εξυπονοεί και ο άθλιος Κωνσταντίνου του ΣΕΚ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ  στην εκπομπή «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη για το θέμα 1 χρόνο μετά, είναι αποκαλυπτικός για το βαθμό της σήψης του ρεβιζιονισμού – σοσιαλφασισμού. Αυτοί οι νεκροί δεν είναι δικοί τους! Με προσοχή, για να μην οργίσουν το λαό, που έκλαψε για τους 3,  αλλά εμφατικά, το αφήνουν να εννοηθεί σε όλους τους τόνους: σε άλλο στρατόπεδο οι 3, σε άλλο οι «αντικαπιταλιστές αγωνιστές»! Έτσι είναι πράγματι!


Κι ακόμη κι αν οι ηγεσίες της ψευτοαριστεράς δεν ήταν πολιτικοί υπάλληλοι του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού, ακόμη κι αν δεν τους κάλυπταν τα φιλαράκια τους Παπανδρέου, Σαμαράς και Καρατζαφέρης που δε ζήτησαν πολιτικές ευθύνες για το μακελειό και για το αιώνιο φασιστικό – σπασιματικό μπάχαλο που επιτρέπουν στις πορείες τους τουλάχιστο η ΓΣΕΕ (έμμεσα και το ΠΑΜΕ, που θεωρεί τον εαυτό του τμήμα του μεγαλειώδους των μαζικών πορειών, άρα καλύπτει κάτω απ’ τις φτερούγες του πολιτικά και τα μη «καθαρά ταξικά» μπλοκ), η ενοχή τους θα αποδεικνυόταν από ένα μόνο γεγονός: ότι ποτέ δε συγκρούστηκαν όχι μόνο «στρατιωτικά», αλλά πρωτίστως ιδεολογικά με το φετίχ της καταστροφής. Ποτέ δεν έγραψαν στις φυλλάδες τους, το σφετερισμένο «Ριζοσπάστη» και τη σφετερισμένη «Αυγή», ένα άρθρο για το αντιδραστικό κι όχι απλά «λαθεμένο» -από μαρξιστικής άποψης- της καταστροφής ενός καταστήματος, μιας τράπεζας, ενός ξενοδοχείου, ενός αυτοκινήτου.


Δεν είπαν ποτέ στις πολιτικά καθυστερημένες μάζες που τους ακολουθούν πως όλα αυτά (κτίρια, μαγαζιά, αυτοκίνητα, μηχανές) είναι πραγματωμένη σε υλική μορφή ανθρώπινη εργασία, που οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν στόχο να την περάσουν από τα χέρια του κεφάλαιου στα χέρια της κοινωνίας, γιατί το κεφάλαιο είναι ανίκανο πια να τιθασεύσει τις παραγωγικές δυνάμεις που απελευθερώνει και σπέρνει μονάχα δυστυχία, ανισότητα, εκμετάλλευση, πόνο και καταστροφή. Και είναι φυσικό. Οι άνθρωποι δεν είναι μαρξιστές, αλλά σάπιοι μικροαστοί στην υπηρεσία των πιο σάπιων ιμπεριαλισμών που γέννησε η ανθρωπότητα. Αυτοί που δε συγκινήθηκαν από τους εκατοντάδες χιλιάδες σφαγιασμένους -από τους φίλους τους- στο Αφγανιστάν τη δεκαετία του ’80, στην Τσετσενία, στη Βοσνία ή στο Νταρφούρ του Σουδάν, θα συγκινιόνταν για 3 «μικροαστούς καριερίστες τραπεζοϋπαλλήλους», την ημέρα που το κράτος (και στην Ελλάδα κράτος είναι και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία) διατάζει ότι έχουμε «πανεργατική απεργία»;; Αστεία πράγματα.

Φυσικά, δε στάθηκαν όλοι οι άνθρωποι της βάσης της ψευτοαριστεράς και του αναρχισμού έτσι απέναντι στα γεγονότα. Πολλοί καλοί άνθρωποι, που για χίλιους δυο λόγους είναι εγκλωβισμένοι κει μέσα, οργίστηκαν. Σιχτίρισαν. Έκλαψαν. Φώναξαν και τσακώθηκαν με τους οπαδούς του μηδενισμού, του δολοφονικού φασισμού. Πολλοί -ειδικά αναρχικές συλλογικότητες και ομάδες- δημοσιοποίησαν έως και συγκινητικές ανακοινώσεις και κείμενα, με τα οποία καταδίκαζαν μετά βδελυγμίας και την συγκεκριμένη πράξη, και τη γενικότερη δολοφονική λογική των αναρχοφασιστών.


Ωστόσο, καμία συλλογικότητα ή οργάνωση δε βρήκε τη δύναμη να καλέσει σε πόλεμο ενάντια στους φορείς αυτών των πραχτικών, καμία δε θεώρησε ότι αποτελεί ντροπή να θεωρείται κομμάτι του ίδιου χώρου με αυτά τα κτήνη, που σκοτώσανε εν ψυχρώ 3, και θα μπορούσαν να είχαν σκοτώσει και 13 εργαζόμενους εκείνη την αποφράδα μέρα. Πόλεμο που θα συμπεριλάμβανε πολιτικό και φυσικό τσάκισμα των μηδενιστών.  Ακόμη περισσότερο, καμία αναρχική συλλογικότητα δεν είχε το πολιτικό θάρρος να καταδικάσει ανοιχτά μπροστά στο λαό τη «Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς», που στην προκήρυξή της μετά τη μπόμπα που έβαλε στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, κατηγορεί τους χρυσαυγίτες για «ΕΥΠιτζήδες», σε αντίθεση με τους «αυθεντικούς εθνικοσοσιαλιστές», που, αν και είναι «αντίπαλοι», μπορεί να υπάρξει μια αλληλεγγύη καθώς είναι και αυτοί «κατά του αστικού καθεστώτος».


Το μότο του «Μαύρου Κρίνου», των φαιοκόκκινων ναζιστών που κάνουν «αριστερή εθνικοσοσιαλιστική» αντιπολίτευση στη ΧΑ, είναι «Ενάντια στο φιλελευθερισμό και την αστική δημοκρατία». Ενάντια στο φιλελευθερισμό, κυρίως τον οικονομικό (αλλά βαθύτερα και ενάντια στον πολιτικό δημοκρατισμό), παλεύει καθημερινά ο ΣΥΝ. Τη δε αποδόμηση της αστικής δημοκρατίας ως ψευδεπίγραφης (πράγμα που είναι γενικά αλήθεια, αλλά που εδώ χρησιμοποιείται για την εξίσωσή της με το φασισμό) την έχει αναλάβει το ψευτοΚΚΕ. Κύριος εχθρός οι Αμερικάνοι και δευτερευόντως οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, κύριος εχθρός στο εσωτερικό το κλασσικό ιδιωτικό κεφάλαιο της αγοράς, ζήτω η Χεζμπολλάχ, η Χαμάς, ο Τσάβες, και σε τελική ανάλυση ο Πούτιν και ο Τζιντάο, αντισημιτισμός καμουφλαρισμένος σε «αντισιωνισμό», μίσος όπως γράψαμε και παραπάνω στις «αλλοτριωμένες μάζες της Δύσης» που είναι δήθεν συνειδητοί υπερασπιστές του κεφαλαίου, και νά ‘σου ξεπροβάλλει το φαιοκόκκινο μέτωπο των εξαμβλωμάτων.


Γι’ αυτό και το κοινό μίσος ενάντια στους  τριτοδιεθνιστές ηγέτες Στάλιν – Δημητρόφ – Μάο, που δε δίστασαν στιγμή μετά το 1936, να συμμαχήσουν κατά του φασισμού και με τον πιο ξεσκολισμένο αντιχιτλερικό φιλελεύθερο, διατηρώντας πάντα την αυτονομία του στρατοπέδου του επαναστατικού προλεταριάτου.

Και μόνο ότι ουδείς από το "χώρο" πέρασε από την κριτική στον πόλεμο με τους ναζήδες καψιματίες, είναι από μόνο του ανησυχητικό και ενδεικτικό της τρομοκρατίας που ασκούν οι κάλπικοι «αντικαπιταλιστές», με το σκιάχτρο του «ρεφορμιστή» που κραδαίνουν απέναντι σε κάθε αντίπαλό τους, ενώ οι ίδιοι δεν είναι απλά ρεφορμιστές, αλλά οπαδοί και προαγωγοί του πιο κτηνώδους μονοπωλιακού κεφαλαίου στην ιστορία της ανθρωπότητας, το γνωρίζουν ή όχι.


Ο τίτλος - όλα τα λεφτά...

Οι τελευταίοι φυσικά που έχουν το ηθικό και πολιτικό δικαίωμα να εκμεταλλεύονται τη λαϊκή οργή κατά των σπασιματιών, είναι οι ναζήδες της Χρυσής Αυγής. Αυτοί οι θρασύδειλοι δολοφόνοι, που ενώ ζυγίζουν ο καθένας 200 κιλά, επιτίθενται μόνο σε αναλογία 5 εναντίον 1 σε δημοκράτες, αντιεθνικιστές, αριστερούς, μετανάστες κλπ., δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους μηδενιστές εμπρηστές – δολοφόνους των 3 της Μαρφίν. Οι μεν σακατεύουν και σκοτώνουν «μη άριους», «εθνικούς μειοδότες» και «προδότες της πατρίδας», οι δε «αλλοτριωμένους», «ταξικούς μειοδότες» και «προδότες του αντικαπιταλιστικού αγώνα». Και οι δύο φυσικά, χρυσαυγίτες και αναρχομηδενιστές, είναι σκουλήκια και θρασύδειλοι τραμπούκοι, που η πρώτη πράξη του νέου λαϊκού δημοκρατικού κινήματος που αναπόφευχτα θα γεννηθεί, θα είναι να τους στείλει στο νοσοκομείο και να τους κόψει τη φόρα μια κι έξω.

Η Αγγελική

Όχι, ο Νώντας, η Παρασκευή και η Αγγελική δεν ανήκουν στους οπαδούς του Γ’ Ράιχ, στους προδότες της πατρίδας νέους ταγματασφαλίτες και εγκληματίες, που είναι κρυφοσύντροφοι αυτών που τους σκότωσαν!! Δεν πρέπει το θανατερό δίπολο που έχει βαλθεί να συντρίψει το λαό και τη δημοκρατία να συνεχίσει να αλέθει ανθρώπους, προβοκάροντας με τον ένα πόλο και στέλνοντας κόσμο στον άλλο!

Η Παρασκευή

Οι δυο κοπέλες και το παλικάρι που χάθηκαν τόσο άδικα και εγκληματικά κείνο το μεσημέρι, ανήκουν στο λαϊκό, στο δημοκρατικό στρατόπεδο, άσχετα από το τι ήταν ο καθένας τους συνειδησιακά ή πολιτικά (ξέρουμε δυο πράγματα και γι’ αυτό, αλλά καλύτερα ας τα κρατήσουμε για τον εαυτό μας, δεν έχει σημασία). Γιατί μοιράζονταν, κείνη την ώρα που έκοψε την ανάσα η φασιστική βία, τη μοίρα όλου του εργαζόμενου λαού αυτού του τόπου και βαθύτερα αυτού του πλανήτη, που οι μπαγαμπόντηδες τους έκλεψαν πριν μερικές δεκαετίες το κόμμα τους, την πίστη και την ελπίδα τους για έναν καλύτερο κόσμο, και τους έριξαν βορά στα δόντια των εκμεταλλευτών τόσο του δυτικού φιλελεύθερου όσο και του ανατολικού κρατικοφασιστικού μονοπώλιου.

Ο Νώντας

Δουλεύανε υπό εξοντωτικές συνθήκες στην τράπεζα του νέο-ολιγάρχη Βγενόπουλου, ενός ακόμη ευνοούμενου του καθεστώτος κορυφής, με μια γελοία κρατικογραφειοκρατική «Ομοσπονδία Τραπεζοϋπαλλήλων» για «συνδικαλιστική κάλυψη», για να ζήσουν και να τραβήξουν μπροστά στη ζωή τους, την ίδια ώρα που αυτοί που πισωγύρισαν την ανθρωπότητα, οι υπάλληλοι των παλινορθωτών του καπιταλισμού σε ΕΣΣΔ και Λαϊκή Κίνα (οι ψευτοαριστερές ηγεσίες εννοούμε) τους έψεγαν γιατί «δεν βρίσκονταν στο δρόμο» (και έλεγαν «αφήστε τους να καούν»). Στο δρόμο, μαζί με τους κρατικούς υπαλλήλους, τους αποσπασμένους στο «κόμμα» (ψευτοΚΚΕ, ΣΥΝ, ΔΗΜΑΡ κλπ.), τους μικροαστούς δουλοχτήτες ή τους προσωπάρχες των ιδιωτικών αφεντικών «ταξικούς» συνδικαλιστές που ηγούνται των περισσότερων «απεργιακών» μπλοκ.

Τους έψεγαν οι πάσης φύσεως κνίτες, επειδή δεν ακολουθούσαν στο δρόμο το πιο ύπουλο και δεξιό αστικό μπλοκ αυτής της χώρας, όπως δεν το ακολούθησαν εκείνη τη μέρα εκατομμύρια φτωχοί άνθρωποι σε όλη τη χώρα, όχι γιατί είναι "αλλοτριωμένοι" (κάποιοι πράγματι είναι, είναι κι αυτό μέρος της πραγματικότητας στον καπιταλισμό), αλλά γιατί δεν ανέχονται να βάλουν το κεφάλι το δικό τους και των παιδιών τους στο ντορβά για αντεργάτες τύπου Παπαρήγα και Τσίπρα, που δε τους εχτιμάνε ούτε τους σέβονται, αυτούς και τα κόμματά τους.

Οι λαϊκοί άνθρωποι έχουνε τετράγωνη λογική και κρίση: στη φωτιά πέφτουνε όταν έχουν καταλάβει καλά τι συμβαίνει, τι φταίει και τι πρέπει να γίνει. Τότε ΘΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ και δίνουν το αίμα και την ψυχή τους. Όχι όποτε το απαιτήσει το καθεστώς κορυφής, ο Περισσός και η Κουμουνδούρου και τα ενισχυτικά του Παπανδρέου για τις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ "κινήματά" τους.

Ε, λοιπόν, ακούστε το καλά αναρχοναζήδες μηδενιστές, μαυροκρίνοι «αντικαπιταλιστές» οπαδοί του Πούτιν, «συνωμότες πυρήνων της φωτιάς» και χρυσαυγίτες, καθώς και ψευτοαριστεροί οπαδοί των «εξεγερσιακών πραχτικών» -με κρατικές πλάτες- που σκοτώνουν δικούς μας ανθρώπους: καταστρέφοντας τη χώρα για λογαριασμό των ανατολικών αφεντικών σας (είτε το ξέρετε ότι τα υπηρετείτε είτε όχι), ανοίξατε τους ασκούς του Αιόλου. Οι μάζες αναζητάνε απαντήσεις, και δε βολεύονται πια στα παλιά σχήματα και στις κοινοτοπίες. Σας έχουν γνωρίσει, φασίστες και σοσιαλφασίστες, και ξέρουν καλά πόσο πολύ τις σιχαίνεστε και κυρίως πόσο πολύ τις υποτιμάτε, πόσο σας αρέσει να τις ποδοπατάτε. Όταν ο λαός οργανωθεί, δεν θα τον κρατάει τίποτε. Και τότε θα απεγκλωβιστούνε μια κι έξω και οι καλοί, οι τίμιοι άνθρωποι που ακολουθούν ακόμη την καθεστωτική ψευτοαριστερά και το καθεστωτικό, καθοδηγούμενο από τους κνίτες του ΣΥΝ, τμήμα του αναρχισμού...


Υ.Γ. Το κείμενο αφιερώνεται στη μνήμη του σεμνού αντιφασίστα Λάκη Σάντα, που έφυγε στα 89 του, 70 χρόνια από τότε που μαζί με το Μανώλη Γλέζο κατέβασαν τη βρώμικη χιτλερική σημαία από την Ακρόπολη... Όλοι αυτοί οι κύριοι των καθεστωτικών κομμάτων που κάνουν δηλώσεις για το θάνατό του, δε θα καταλάβουν ποτέ τι θα πει να μην θεωρείς τις όποιες αγωνιστικές πράξεις του παρελθόντος σου εξαργυρώσιμες...

Υ.Γ. 2 Η μη αναφορά σε ζητήματα που είχαν να κάνουν με το κτίριο, την ύπαρξη εξόδων κινδύνου/διαφυγής, στις απειλές για τη μη συμμετοχή στην απεργία για να μη χαθεί ούτε λεφτό υπερεντατικής εργασίας για το Βγενόπουλο είναι ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ, από τη στιγμή που αυτά επικαλέστηκαν και όσοι θέλησαν να βγάλουν λάδι τους δολοφόνους. Αν δεν καθαρίσουμε με αυτούς που αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους σα καύσιμη ύλη για τις μολότοφ, δεν μπορούμε να περάσουμε σε αυτούς που τους εκμεταλλεύονται...

Τετάρτη 25 Απριλίου 2018

Ο Βασικός Εχθρός βρίσκεται στην ίδια σου την χώρα




Διανύουμε ήδη τον 7ο χρόνο του εμφυλίου πολέμου και της επέμβασης μίας σειράς ξένων κρατών και πολιτικών δυνάμεων (Ρωσίας, Ιράν, Χεζμπολάχ, στρατευμάτων από το Ιράκ, Τουρκίας, ΗΠΑ και άλλων δυτικών χωρών) στο συριακό έδαφος, ενός πολέμου που ήδη μετράει γύρω στα 600.000 θύματα και εκατομμύρια προσφύγων.

Εντούτοις, μέχρι και το Σάββατο 14/4/2018 καμία από τις βασικές αριστερές πολιτικές δυνάμεις της χώρας κατά τη διάρκεια αυτών των 7 ετών δεν είχε διοργανώσει κάποιο αντιπολεμικό συλλαλητήριο. Ενώ, εδώ και 7 χρόνια δεν έχουν πει ούτε μια καλή κουβέντα για τη μόνη γνήσια ριζοσπαστική πολιτική δύναμη στην περιοχή, το απελευθερωτικό κίνημα των Κούρδων, αντίθετα έχουν κάνει χόμπυ να λοιδορούν τον ηρωικό τους αγώνα. Η επιχείρηση, όμως, των ΗΠΑ-Αγγλίας-Γαλλίας τα ξημερώματα της ίδιας ημέρας, η οποία μάλιστα δεν είχε θύματα, αφού στράφηκε μόνο κατά στρατιωτικών εγκαταστάσεων και υποδομών, κινητοποίησε τα αντιαμερικανικά-αντιδυτικά χαρακτηριστικά της ελληνικής αριστεράς, με αποτέλεσμα από τότε να διοργανώνει συνεχώς κινητοποιήσεις στην πρεσβεία των ΗΠΑ.

Για την ελληνική αριστερά λοιπόν ο πόλεμος δεν ξεκίνησε το 2011, αλλά τα ξημερώματα της 14/4/2018!!! Και ο πιο καλόπιστος απέναντι στην ελληνική αριστερά μπορεί να αντιληφθεί ότι εδώ σε καμία περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με αντιπολεμική ευαισθησία, αλλά με ένα πολιτικό παιχνίδι νεκρανάστασης και βρυκολακιάσματος του ελληνικού αντιαμερικανισμού.

Ο αντιαμερικανισμός αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της ελληνικής ιδεολογίας μετά την μεταπολίτευση. Πρόκειται για μία πολιτική ιδεολογία και πρακτική η οποία διαπερνά την πλειοψηφία τόσο των κοινωνικών στρωμάτων, όσο και των πολιτικών δυνάμεων του ελληνικού σχηματισμού. Ο αντιαμερικανισμός ήταν συγκροτητικό στοιχείο των πολιτικών συμμαχιών και συμβιβασμών τους οποίους πέτυχε το ελληνικό κράτος μετά την πτώση της χούντας, ενώ συνέβαλε τα μέγιστα στην εδραίωση του ΠΑΣΟΚ ως ενός λαϊκο-εθνικιστικού κινήματος, το οποίο κατάφερε να πετύχει καίριο πλήγμα στο προλεταριακό κίνημα και στην αντιφασιστική συνείδηση.

Ως οργανικό κομμάτι της εθνικής ιδεολογίας και αφήγησης βασικός στόχος του αντιαμερικανισμού είναι τόσο η ενίσχυση και η εδραίωση του ελληνικού έθνους ως μίας φαντασιακής κοινότητας, όσο και η συσκότιση των πραγματικών ταξικών και κοινωνικών αντιθέσεων οι οποίες διαπερνούν τον ελληνικό σχηματισμό.

Ο αντιαμερικανισμός, όπως κάθε μορφή αντιδραστικής σκέψης και ιδεολογίας, αξιώνει μία εύκολη εξήγηση για τα πάντα, για όλα τα δεινά του «έθνους, του λαού και της ανθρωπότητας». Επίσης στο ελληνικό αντιαμερικανικό φαντασιακό ο αντι-ΗΠΑ λόγος είναι συνυφασμένος και προϋποθέτει τον αντισημιτισμό/αντισιωνισμό, καθ’ όσον σύμφωνα με την κυρίαρχη αφήγηση «οι ΗΠΑ κάνουν ό,τι κάνουν λόγω του πανίσχυρου εβραϊκού λόμπι που τις κυβερνά» (ό,τι δηλαδή λέει εδώ και δεκαετίες η αμερικανική ακροδεξιά, από την ΚΚΚ έως τον ίδιο τον Τραμπ).

Ο ελληνικός αντιαμερικανισμός δεν είναι αντιπολεμικός, ούτε αντιϊμπεριαλιστικός: στις συγκρούσεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη διαλέγει στρατόπεδο, είτε το φωνάζει, είτε συνειδητά το υποκρύπτει. Και πρόκειται φυσικά για την προτίμησή τους στον άξονα (όπως, χωρίς να ντρέπονται, τον ονομάζουν) Ρωσίας-Άσαντ-Ιράν. Εξ άλλου ο φιλοπουτινισμός ενός σημαντικού κομματιού του ελληνικού πολιτικού φάσματος αποτελεί γι’ αυτούς τους κύκλους στρατηγική επιλογή.

Μάλιστα σε αυτήν την αντίληψη γίνεται προσπάθεια το αυταρχικό κράτος του Πούτιν να εμφανισθεί ως δήθεν αντιϊμπεριαλιστική και αντι-νεοφιλελεύθερη δύναμη και κληρονόμος των σοβιετικών παραδόσεων. Φυσικά, και ο πιο αδαής γνωρίζει ότι ο Πούτιν και οι ολιγάρχες του αποτελούν τους συνειδητούς νεκροθάφτες της Οκτωβριανής Επανάστασης. Είναι αυτοί που εδώ και δεκαετίες επέβαλλαν ένα, στυγνό, ληστρικό ακραία αυταρχικό καπιταλισμό ο οποίος δεν έχει κανένα πρόβλημα να επεμβαίνει στρατιωτικά στην «πίσω αυλή του», όποτε το αποφασίσει ο ίδιος, όπως δεν έχει κανένα πρόβλημα να εξοντώνει με τη συνέργεια των ναζιστών του Ντούγκιν πολιτικούς αντιπάλους και να βασανίζει νεολαίους αντιφασίστες. Σε αυτό το πλαίσιο ο ελληνικός φιλοπουτινισμός είναι η σύγχρονη εκδοχή του «ελλάς-ελλήνων-χριστιανών» και του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια». Αυτό που επιδιώκει, δεν είναι τίποτε άλλο από μία μεταμοντέρνα εκδοχή μίας ανοιχτά φασιστικής δικτατορίας, είτε το εικόνισμα του Πούτιν το προσκυνά η ΛΑΕ, είτε η ΧΑ και οι άλλες παραφυάδες της ακροδεξιάς.

Ο ελληνικός αντιαμερικανισμός έχει φιλο-σκοταδιστικά χαρακτηριστικά, καθ’ όσον ανερυθρίαστα απορρίπτει συλλήβδην πίσω από την ακροδεξιάς κοπής ρητορική της «νέας τάξης» αξίες και αρχές του δυτικού πολιτισμού οι οποίες έχουν τη σφραγίδα του παγκόσμιου εργατικού κινήματος και της ριζοσπαστικής κριτικής σκέψης και πρακτικής. Γι’ αυτό και ο ελληνικός αντιαμερικανισμός δεν έχει κανένα πρόβλημα να «εκδηλώνει την αλληλεγγύη» του σε καθεστώτα που είναι αυταρχικά, θεοκρατικά, αντεργατικά και αντικομμουνιστικά: από τον σφαγέα των κομμουνιστών Νάσσερ έως τους μακελάρηδες των Βαλκανίων Μιλόσεβιτς και Κάραζιτς και από το παπαδαριό του Ιράν μέχρι τον τελευταίο δικτατορίσκο και περονιστή της Λατινικής Αμερικής.

Αν, όμως, όλα αυτά ήταν γνωστά από δεκαετίες για τον αντιαμερικανισμό της ελληνικής αριστεράς (εξωκοινοβουλευτικής και μη), αυτό που προκαλεί ακόμα μεγαλύτερο προβληματισμό έως και θλίψη τα τελευταία χρόνια, είναι η προσχώρηση στον εθνικό αντιαμερικανισμό πολιτικών χώρων και δυνάμεων οι οποίες (υποτίθεται ότι) έχουν αναφορά στην αναρχία, την αντεξουσία, την εργατική αυτονομία και τον μαχητικό αντιφασισμό. Εξέλιξη η οποία επιβεβαιώνει την διαπίστωση για τον διαταξικό και διαπολιτικό χαρακτήρα του αντιαμερικανισμού ως ενός από τα βάθρα συγκρότησης του μεταπολιτευτικού εθνικού κορμού και του ελληνικού κράτους.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο παραδοσιακός αντιαμερικανισμός, αφού έδωσε τη σκυτάλη, ή καλύτερα πήρε κατά την περίοδο 2010-2015 (του λαμπρού «λαϊκού αντι-μνημονιακού αγώνα») τη μορφή του αντιγερμανισμού και αντιευρωπαϊσμού, τώρα προσπαθεί να επανεμφανισθεί, έχοντας στη φαρέτρα του όλες τις παρωχημένες γραφικές πρακτικές και τα συνθήματά του.

Πλέον είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ ότι το «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» με την απαραίτητη προσθήκη «Ισραήλ-κράτος δολοφόνος» δεν είναι αντιπολεμικό σύνθημα, αλλά η πολεμική κραυγή του ελληνικού εθνικού κορμού εις βάρος των προλετάριων και κάθε ανταγωνιστικού υποκειμένου που έχει την ατυχία να βρίσκεται στην Ελλάδα. Η όξυνση του αντιαμερικανισμού θα σημάνει έναν νέο γύρο επίθεσης εις βάρος τόσο της εργατικής δύναμης, όσο και των αυτόνομων ανταγωνιστικών πολιτικών κινήσεων και εγχειρημάτων, ενώ είναι βέβαιο, όπως πάντα συνέβαινε, ότι θα δώσει νέο αέρα στα πανιά της εθνικιστικής ακροδεξιάς και του πολιτικού φασισμού.

Ελληνικός αντιαμερικανισμός είναι το ζόμπι πτώμα του εθνάρχη «Μίκυ» να απευθύνεται στο πλήθος των ξεφτιλισμένων στην πλατεία Συντάγματος στο εθνικιστικό συλλαλητήριο του Φλεβάρη. Ελληνικός αντιαμερικανισμός είναι το αγκαζέ του Λαλιώτη με στελέχη της αριστεράς στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια του 2003. Ελληνικός αντιαμερικανισμός είναι οι έλληνες φασίστες εθελοντές-μισθοφόροι στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα. Είναι η φαιοκόκκινη συνεύρεση του σφυροδρέπανου, του αστεριού και του αλφαδιού, δίπλα στην ελληνική σημαία, τον βυζαντινό δικέφαλο αετό και τον μαίανδρο. Είναι ένα από τα ονόματα της προλεταριακής ήττας.

Ως αυτόνομοι κομμουνιστές δεν είμαστε στο ελάχιστο διατεθειμένοι να βάλουμε νερό στο κρασί μας, ούτε να παραχωρήσουμε την παραμικρή σπιθαμή στον εθνικιστικό λόγο, όποια «αντιπολεμική» ανάγκη κι αν επικαλείται. Όπως οι επαναστάτες κομμουνιστές το έθεταν: Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΑΣ ΤΗΝ ΧΩΡΑ, ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΝ ΖΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΔΩ.

Από https://theshadesmag.wordpress.com/2018/04/18/basic-enemy/

Τρίτη 10 Απριλίου 2018

Ο Ρώσος ανθύπατος Ιωάννης Καποδίστριας και οι Έλληνες μαρξιστές (1ο Μέρος)


Η συγκεκριμένη δημοσίεψη, που θα εκταθεί σε περισσότερα του ενός μέρη, έχει σα βάση της την οργή που προκαλεί σε όσους τυχαίνει να γνωρίζουνε δυο δράμια ελληνικής ιστορίας κι άλλο τόσο από μαρξισμό, η παντελής προσχώρηση της -μετά τα 1960- ρεβιζιονιστικής «αριστεράς» στους παραδοσιακούς εθνικούς μύθους που είχε χαλκεμένους από παλιά η ντόπια αντίδραση. Μύθους που στόχο τους είχανε το τράβηγμα του λαού στο άρμα της κυρίαρχης ξενόδουλης μερίδας της αστικής τάξης και τελικά μέσω αυτής στο άρμα του κάθε φορά «προστάτη» ιμπεριαλισμού.



Η καθάρια διεθνιστική παράδοση του ελληνικού προλεταριάτου και του κόμματός του, του ΣΕΚΕ(1918-1924) και μετέπειτα ΚΚΕ(1924-1956), η αντιμιλιταριστική – αντιιμπεριαλιστική θέση για την εκστρατεία στη Μικρασία, η προωθημένη θέση για τη Βαλκανική Ομοσπονδία με συστατικό αυτόνομο μέρος της την πολυεθνική τότε Μακεδονία, η βαθιά έγνοια για τη μακεδόνικη και την τούρκικη μειονότητα και τα δικαιώματά τους, η από τα γεννοφάσκια του ΣΕΚΕ βαθιά σύνδεση με τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης, δώσανε βαρύ χτύπημα στον σάπιο, μεγαλοελλαδίτικο, αστοτσιφλικάδικο μεγαλοϊδεατισμό. Κι αυτό μαζί με την επίσης πολύ βαθιά και δύσκολη, ωστόσο επίσης πρωτοπόρα θέση του ΚΚΕ για την εθνογένεση του σύγχρονου ελληνισμού, της νεοελληνικής εθνότητας, στα ύστερα βυζαντινά χρόνια και στην τουρκοκρατία, που τσάκιζε το μύθο του «τρισχιλιετούς πολιτισμού» και της απ’ ευθείας δήθεν συνέχειας αρχαίας και νέας Ελλάδας, την προγονοπληξία.
 Η τίμια και ανιδιοτελής, πρωτοπόρα πατριωτική γραμμή και στάση του ΚΚΕ στον αντιφασιστικό πόλεμο 1940-1944 ήρθε να φανερώσει τη διαλεχτική αλληλοσύνδεση του πιο αλύπητου, διεθνιστικού ξεσκεπάσματος του σωβινισμού με τον πιο προοδευτικό πατριωτισμό. Κι αυτό, παρά την υποχώρηση του επαναστατικού ΚΚΕ και του ΕΑΜ σε δευτερεύουσες πλευρές της εθνικιστικής ιδεολογίας, λόγω απειρίας και στο όνομα να πραγματοποιηθεί το αρραγές εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο.

Ξαναγυρνώντας στο σήμερα, βλέπουμε την εξής παραδοξότητα: μια «αριστερά» -δε μιλάμε εδώ για τις μικρές επαναστατικές δυνάμεις του μαοϊστικού - αντισοσιαλφασιστικού χώρου  και μεμονωμένους διεθνιστές, που έχουν σταθεί πρωτοπόρα στην κατάρριψη των μύθων, αλλά γι'αυτό που παρουσιάζεται και θεωρείται αριστερά στη μέση συνείδηση- που, ενώ εμφανίζεται «αθεράπευτα» υπερ-αντικαπιταλιστική και αντικαθεστωτική, δεν πλήττει κανένα βάθρο της κυρίαρχης «εθνικής» ιδεολογίας, δηλαδή του σιχαμερού αυτού συνδυασμού σωβινισμού και εθελοδουλίας που αποτελεί την ιδεολογία της ελληνικής μπουρζουαζίας. Από το χτύπημα από προοδευτική πλευρά της δήθεν «σχέσης» Αρχαίων Ελλήνων και Νεοελλήνων σε επίπεδο «αίματος» ή και πολιτισμού, μέχρι ζητήματα που αφορούν την ύπαρξη και σήμερα, στα 2011, δυο εθνικών μειονοτήτων στη χώρα μας, τούρκικης και μακεδόνικης, ή την αναγνώριση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας και του μακεδόνικου έθνους σαν υπαρκτού, η «αριστερά» δεν ενοχλεί καθόλου την παραδοσιακή αστική τάξη, αντίθετα συντάσσεται μαζί της. Ο ψευτοΡιζοσπάστης και η επίσης σφετερισμένη Αυγή των δήθεν «αντιεθνικιστών» του ΣΥΝ δεν ασχολούνται διόλου με τέτοιες «καυτές πατάτες». Είναι φυσικό. Η είσοδος στο αστικό κράτος σε συμμαχία με τμήματα της παλιάς αστικής τάξης και με τις πλάτες «κόκκινων» ιμπεριαλισμών – δήθεν σωτήρων προϋποθέτει πνευματικό σκοτάδι για τις μάζες.

Μέσα σε όλο αυτό τον κυκεώνα του ψέματος και της αντιστροφής της αλήθειας, ξεχωριστή θέση κατέχει ο ρόλος του απολυταρχικού, υπεραντιδραστικού πρώην Υπουργού Εξωτερικών του Τσάρου Αλέξανδρου  και πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδα Ιωάννη Καποδίστρια.


Οι Μαρξ – Ένγκελς σε όλη τους τη ζωή αντιμετώπιζαν, μαζί με όλη τη φωτισμένη ευρωπαϊκή ριζοσπαστική δημοκρατική διανόηση, τον ρώσικο απολυταρχισμό και φεουδαρχισμό του 19ου αιώνα σαν την Νο1 απειλή για την ευρωπαϊκή αστικοδημοκρατική αλλά και σοσιαλιστική επανάσταση. Φυσικά, εύκολα καταλαβαίνουμε τι γνώμη είχαν για την προσωπικότητα και τον ιστορικό ρόλο του αρχηγού της ρώσικης διπλωματίας στην εποχή της Ιερής Συμμαχίας, έναν άνθρωπο που μισούσε σα ραδιούργο ακόμη και ο φανατικός αντιδραστικός και εχθρός κάθε επαναστατικού δημοκρατισμού Αυστριακός καγκελάριος Μέττερνιχ (ο Μαρξ μάλιστα χαρακτήριζε τον Καποδίστρια «ανυπόληπτο» και τον θεωρούσε, όπως και ήταν, ένα αφοσιωμένο όργανο του τσαρισμού).

Ενώ λοιπόν οι Έλληνες μαρξιστές της εποχής που ξεκινάει χοντρικά από το 1917 και ολοκληρώνεται 40 χρόνια μετά, ας πούμε στα 1957, δεν είχαν κανένα λόγο να εξωραΐζουν τα κοπέλια του τσαρισμού, τύπου Καποδίστρια, που ανέτρεψε ο ρώσικος λαός με επικεφαλής του τους Μπολσεβίκους, η νέα μεγαλορώσικη ηγεσία -σε ΚΚΣΕ και ΕΣΣΔ- των Σουσλόφ – Χρουστσόφ – Μπρέζνιεφ, που παλινόρθωσε τον καπιταλισμό και αναγέννησε πριν ακόμα την παλινόρθωση  του 1956-1960 το μεγαλορώσικο άρρωστο σωβινισμό, μετατρέποντας την πατρίδα του Λένιν και του Στάλιν σε λαίμαργη ιμπεριαλιστική, είχε ανάγκη τα αντιδυτικά παραμύθια του «καλού Τσάρου». Μπέρδευε δηλαδή συνειδητά τον αντικαπιταλισμό από την πλευρά του ευρωπαϊκού προλεταριάτου του 19ου και του λενινιστικού ρώσικου προλεταριάτου του 20ου   αιώνα με τον φεουδαρχικό υπεραντιδραστικό αντικαπιταλισμό από τα δεξιά των Τσάρων και των Ρώσων ευγενών. Ό,τι ακριβώς συμβαίνει και σήμερα, που πολλοί συνειδητοί αντιδραστικοί αλλά και πολλοί άγουροι πολιτικά άνθρωποι θεωρούν τον κρατικο-ολιγαρχικό, τραμπούκικο, στρατοκρατικό αντιδυτικό προσανατολισμό της σημερινής φασιστικής  ιμπεριαλιστικής Ρωσίας του Πούτιν σα μια μορφή «αντικαπιταλισμού», ανάσχεσης των ΗΠΑ κλπ.


Η ψευδολογία περί ενός Τσάρου φιλικού προς τους αγωνιζόμενους για εθνική απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό Έλληνες και αντίρροπου στις ραδιουργίες των μοναδικών «κακών» της ιστορίας, των Άγγλων και των Γάλλων (που ήταν σαφώς πιο προοδευτικοί  από τους Ρώσους εκείνη την εποχή, αν και αποικιοκράτες), άρα τελικά μιας Ρωσίας «φίλης από παλιά» του ελληνικού λαού δουλεύτηκε ιδιαίτερα στην περίοδο 1974-1991 από το ψευτοΚΚΕ, για να προωθηθεί μέσω αυτής μες στο λαό και στην αστική τάξη το πλησίασμα της χώρας στην αστική και ιμπεριαλιστική ΕΣΣΔ, ειδικά μετά την άνοδο του ισχυρά φιλοσοβιετικού ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου στην εξουσία το 1981.

Έτσι, το ψευτοΚΚΕ και οι ψευδοεπιστήμονες – τσιράκια του οργανώνανε μέχρι και «επιστημονικά» συμπόσια με «ιστορικούς» του ρώσικου σοσιαλφασισμού, που «εξηγούσανε» στο λαό μας πόσο ευεργετική ήταν η παρέμβαση της τσαρικής υπεραντιδραστικής Ρωσίας στα κοινά του και πόσο «λάθος» είχαν οι μαρξιστές του αληθινού ΚΚΕ, ο Κορδάτος κι ο Ζεύγος, και οι Ρώσοι ιστορικοί της εποχής Λένιν και της πρώιμης εποχής του Στάλιν που ήταν φανατικά και αταλάντευτα αντιτσαρικοί (ένα τέτοιο συμπόσιο του Κέντρου «Μαρξιστικών» Ερευνών του 1981 έχει κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» με τίτλο «Η Επανάσταση του Εικοσιένα» - 4η εκδ. 1988). Και φυσικά, ούτε λόγος για την υστεροβουλία της Ρωσίας, που στήριζε στα κρυφά την ελληνική εξέγερση ώστε να διαλύσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία για τους δικούς της γεωστρατηγικούς σκοπούς, για το πούλημα των Ελλήνων το 18ο αιώνα με τα Ορλωφικά,  όταν τους έβαζε να εξεγείρονται και τους άφηνε έπειτα στο έλεος του Σουλτάνου, για την προδοσία του αστοδημοκράτη φλογερού επαναστάτη Ρήγα Φεραίου στους οθωμανούς φεουδάρχες, για το γεγονός ότι στην εξέγερση του ΄21 εξέθρεψε και υπέθαλψε σαν προστατευόμενούς και οργανωτές της -μέσω Φιλικής και ρώσικου κόμματος- ό,τι χειρότερο είχε να δείξει τότε ο τόπος, προκαθορίζοντας και το ζοφερό μέλλον του νεοελληνικού «κράτους – φαντάσματος», όπως το αποκαλούσε ο Μαρξ.

Προφανώς και δε χωράει εδώ μια γενική πραγματεία της ζωής και δράσης του Καποδίστρια. Γι’ αυτήν ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει σε εγκυκλοπαιδικές πηγές, παραδοσιακές ή ηλεκτρονικές. Τα κείμενα που θα δημοσιευτούνε εδώ είναι σύντομες πραγματείες της περιόδου που ο Καποδίστριας βρέθηκε επικεφαλής του νεοελληνικού κράτους, μέχρι τη δολοφονία του, που χαιρετίστηκε από όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους της εποχής του στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, δείγμα της βαθιάς αντιδραστικότητας και αντιπαλότητάς του με το δημοκρατικό πνεύμα. Οι πλαστογράφοι πρέπει να ξεσκεπάζονται αλύπητα, χωρίς έλεος και μεθοδικά.


ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΡΔΑΤΟΥ «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας» - Εκδόσεις 20ος Αιώνας
ΤΟΜΟΣ 10 – σελ. 591 κ.ε. ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΝΑ' ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

…Ο Καποδίστριας λοιπόν και αυτή τη φορά ουσιαστικά δεν άλλαξε ιδέες. Τώρα μάλιστα που είχε ψηφιστεί κυβερνήτης της Ελλάδας, ήθελε να έχει την προστασία της Ρωσίας και να κάνει την Ελλάδα ρώσικο προτεκτοράτο…Εξάλλου από τους εμφύλιους σπαραγμούς και από τις διατάξεις των ελληνικών πολιτευμάτων, είχε βγάλει το συμπέρασμα ότι στην Ελλάδα υπήρχαν πολλοί φιλελεύθεροι, νεοϊδεάτες, καρμπονάροι, και δημοκράτες, γι’ αυτό ήταν τρομοκρατημένους επειδή μισούσε τους φιλελεύθερους – δημοκράτες…Ο Καποδίστριας λοιπόν, συντηρητικός ως το κόκκαλο και πιστός υπηρέτης της ρώσικης πολιτικής, μόλις έγινε δεχτή η παραίτηση του από την υπηρεσία της ρώσικης διπλωματίας, και πήρε άδεια να πάει στην Ελλάδα, έφυγε από τα ανάκτορα του Τσάρκογιε Σέλο με πρόθεση να ξεσχίσει το δημοκρατικό μανδύα που του φόρεσαν στην Τροιζήνα οι αντιπρόσωποι του επαναστατημένου ελληνικού λαού. Κατά τον Μεντ. – Μπαρτόλντυ (Β’, 1) που κατείχε πολλά διπλωματικά στοιχεία, η κατηγορηματική απαίτηση του τσάρου ήταν: «Εσωτερικώς ρήξις ολοκληρωτική προς την επανάστασιν, εξωτερικώς προσωπική ένωσις μετά της Τουρκίας».

Ο τσάρος, όπως βλέπουμε, ήταν ακόμη επιφυλακτικός και ούτε να ακούσει ήθελε πως ήταν δυνατό να ιδρυθεί ανεξάρτητο ελληνικό κράτος. Όπως είδαμε, χαρακτηρίζει τους Έλληνες «επαναστάτες» που στρέφονται κατά των μοναρχών. Κι επειδή για την ώρα δε σκεφτόταν να καταχτήσει τη Βαλκανική, γιατί έβλεπε πως θα είχε να αντιμετωπίσει το συνασπισμό της Αγγλίας, Αυστρίας, Πρωσίας και Γαλλίας, ήθελε η μισοανεξάρτητη Ελλάδα να τα έχει καλά με την Τουρκία.


Ο Μέττερνιχ, γράφοντας στο λόρδο Δώδλεϋ, τον νέο Υπουργό Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας, τόνιζε πως ο τσάρος Νικόλας δε θέλει ούτε να καταχτήσει την Τουρκία, ούτε να ιδρύσει βιώσιμο ελληνικό κράτος: «Πρώτον μεν, διότι λείπουν προς τούτο τα πρώτα αναγκαία στοιχεία, δεύτερον δε, διότι και αν αυτά υπήρχον, πάσαι αι δυνάμεις, και αυτή η Τουρκία, ήθελον γείνει εκ νέου σύμμαχοι…κατά της Ρωσίας. Προς τι να κατακτήσει τις ό,τι έχει;; Τα παραδουνάβια μέρη και η Σερβία είναι ήδη ρωσικά. Η δε Ρωσία επιθυμεί ασθενή και άοπλον την Τουρκίαν και ασήμαντον όλως την Ελλάδα, ήτις θέλει είναι διαρκής πηγή ραδιουργιών κατά της Πύλης.»

Ο Καποδίστριας ήταν υποχρεωμένος, αφού συμφωνούσε με τις αντιλήψεις αυτές της τσαρικής διπλωματίας, να τις δεχτεί και να τις εκτελέσει…Ο Καποδίστριας λοιπόν ανέλαβε βαρύ έργο: Πρώτ’ απ’ όλα, να εξοντώσει τους φιλελεύθερους και δημοκρατικούς, που έπαιζαν τότε το ρόλο που παίζουν σήμερα (σ.κ.μ. 1957) στις διάφορες χώρες οι κομμουνιστές…Στη δοξολογία που έγινε, τον πανηγυρικό λόγο έβγαλε ο σοφός Καϊρης, που ξέροντας τις φωτοσβεστικές και αντιδραστικές ιδέες και αρχές του Καποδίστρια δε δίστασε με σαφείς υπαινιγμούς να τον καταστήσει προσεχτικό και να του συστήσει πως έπρεπε να αλλάξει μυαλά και να κυβερνήσει όπως ορίζουν οι διατάξεις του πολιτεύματος και σύμφωνα με τις δημοκρατικές παραδόσεις του ελληνικού λαού. Ο Καποδίστριας όμως δεν έδωσε σημασία στις εισηγήσεις που του έγιναν και από την πρώτη ημέρα που πάτησε στο ελληνικό έδαφος βάλθηκε να καταλύσει το δημοκρατικό πολίτευμα και να συγκεντρώσει όλες τις εξουσίες στα χέρια του…Από τις πρώτες κιόλας μέρες, φάνηκε πως σκόπευε να κυβερνήσει σα σατράπης. Γι’ αυτό δεν κάλεσε την Εθνοσυνέλευση, αλλά πραξικοπηματικά κατέλυσε το Σύνταγμα της Τροιζήνας, και σύστησε γύρω του μιαν «Αυλή», από πρόσωπα του χεριού του που την  ονόμασε «Πανελλήνιον».Και μια που άρχισε με αυθαιρεσίες, αρνήθηκε να δώσει τον όρκο που θέσπισεν η Εθνική Συνέλευση…Ο Καποδίστριας με τον όρκο που σύνταξε (σ.κ.μ. μόνος του) δεν έκρυβε πως ήταν αποφασισμένος να κυβερνήσει σα δικτάτορας…Γι’ αυτό πολλοί τότε, ακόμα και ηγέτες που δεν ήταν ριζοσπαστικοί, όπως ο Σπ. Τρικούπης, κατακρίνανε τον Καποδίστρια για το περιεχόμενο του όρκου…

Ο Μακρυγιάννης μαζί με άλλα γράφει: «Τότε έφκιασε το Πανελλήνιον, όταν ορκίστη κι αυτός να κυβερνήσει εφτά χρόνια. Δε θυμήθη ο Κυβερνήτης όταν ορκίστη δια εφτά χρόνια, ορκίστη στο Σύνταμα – κι αυτός ευτύς το χάλασε…Ρώτησαν τον Κυβερνήτη: «διατί χάλασες τους νόμους και το Βουλευτικόν;» Είπε «δε τόθελε η Ευρώπη». Κι αν ήταν λικρινής άνθρωπος, να έλεγε των Ευρωπαίγων ότι «εγώ δεν πάω στην πατρίδα μου να γίνω επίορκος, να τους χαλάσω εκείνο οπού απόχτησαν με ποταμούς αίματα» (Απομνημονεύματα, Α΄, 247)

Από τους ξένους ιστορικούς, ο Φίνλεϋ, ο Μπαρτόλντυ, ο Γερβίνος, ο Χέρτσμπεργκ, και άλλοι είναι επίσης πολύ αυστηροί στις κρίσεις τους.


Ο Φίνλευ γράφει πως βάλθηκε να γίνει δικτάτορας: «Ο Καποδίστριας άρχισε να εκδηλώνει την αποστροφή του σε κάθε συστηματικό περιορισμό της απόλυτης εξουσίας του. Παραβίασε, χωρίς ανάγκη, τις διατάξεις του συντάγματος της Τροιζήνας, και με τα μέτρα του έμαθε γρήγορα το φιλελεύθερο κόμμα του να τον θεωρεί σαν τον αντιπρόσωπο της βίας και όχι του νόμου…Οι αντιλήψεις και η πολιτεία του Καποδίστρια στη διάρκεια της προεδρίας του αποκαλύπτεται από έναν Έλληνα, το Βούλγαρη, που ήταν Ρώσος πρεσβευτής στην Ελλάδα και που θεωρείται πως απηχούσε τα αισθήματα του Καποδίστρια, έστω κι αν δεν έγραψε (όπως φημολογήθηκε ευρύτατα) κάτω από την υπαγόρευσή του. Σ’ ένα υπόμνημα (του Βούλγαρη), για την κατάσταση της Ελλάδας στα 1828, αναφέρονται ως εξής οι αντιλήψεις του Καποδίστρια: «Θα ήταν περίεργη αυταπάτη να πιστεύει κανείς σοβαρά ότι υπάρχει δυνατότητα να οργανωθεί κυβέρνηση στην Ελλάδα βασισμένη καθαρά σε συνταγματικές αρχές, που απαιτούν γενική κλίση του λαού σε πολιτικά σχήματα, καθώς και στοιχεία πολιτισμού που υπάρχουν  μόνο σε ελάχιστα άτομα. Ο πρόεδρος (κυβερνήτης) της Ελλάδας πίστευε ότι οι τρεις Δυνάμεις είχαν καθήκον να καταστρέψουν την Ελληνική Επανάσταση και να εγκαθιδρύσουν μια μοναρχική κυβέρνηση, για να τερματιστούν οι σκανδαλώδεις και αιματηρές σκηνές, που κάνουν την ανθρωπότητα να ανατριχιάζει»(σ.κ.μ. εννοεί τους εμφύλιους πολέμους).  Τα αισθήματα αυτά ο Καποδίστριας τα επαναλάμβανε σε ξένους και σε Έλληνες και επέδειξε άπειρες φορές την αντιπάθειά του για την υπόθεση της εθνικής ανεξαρτησίας, όσο και την αποστροφή του για την πολιτική ελευθερία. Η γλώσσα του συνεχώς υπαινίσσονταν, μολονότι ίσως ποτέ δεν το ισχυρίστηκε άμεσα, ότι ήταν ο μοναδικός κατάλληλος για βασιλιάς της Ελλάδας» (Β’ 191-192)

Ο Φίνλεϋ που ήταν σύγχρονος του Καποδίστρια και έζησε στα χρόνια αυτά στην Ελλάδα είναι πολύ επιγραμματικός. Και ο Γερβίνος είναι πολύ αυστηρός. Χαρακτηρίζει τον Καποδίστρια σαν έναν αντιδραστικό που ο νους και ο λογισμός του ήταν να πνίξει κάθε φιλελεύθερη φωνή και να εγκαθιδρύσει καθεστώς απολυταρχικό: «…Καθώς κατά τας τότε προσπαθείας της αντιδημοκρατικής Γαλλίας…ούτως απαραλλάκτως ήθελε και ο Καποδίστριας να ιδρύση κυβέρνησιν αυστηρώς μοναρχικήν μέλλουσαν να καταπνίξη το πνεύμα της αναρχίας (τις φιλελεύθερες δηλαδή ιδέες) ου μόνον εν Ελλάδι, αλλά και (κατά υπόμνημα του Βούλγαρη)να καταφέρη συγχρόνως καίριο πλήγμα κατά των δημαγωγών απασών των χωρών…» (Β’, 585).

Και αλλού γράφει: «Έτι δολιώτερος και υπουλότερος καταφαίνεται ο χαρακτήρ του Καποδιστρίου και προς τας προς την Ρωσσίαν σχέσεις αυτού. Ενώ αφ’ ενός μεν ο ζήλος, ον έδειξεν πολύ προ της εκρήξεως της Επαναστάσεως εν τη ρώσικη υπηρεσία υπέρ των ελληνικών συμφερόντων, τω παρέσχε το όνομα του πατριώτου, αφ’ ετέρου δε ένεκα του ζήλου, ον κατέβαλε μετά ταύτα ως κυβερνήτης της Ελλάδος υπέρ των συμφερόντων της Ρωσίας, έλαβε παρά πολλών το όνομα του προδότου».

Ο Μπαρτόλντυ, που κι αυτός είναι αυστηρός επικριτής του Καποδίστρια, γράφει: «Μάτην προσπαθούσαν ενθουσιώδεις θιασώται να χρηματίσωσι ροδόχροα και να καταυγάσωσι τα μετά την έλευσιν του Καποδιστρίου γεγονότα και τον σοφιστικόν αυτού πόλεμον κατά του συντάγματος της Τροιζήνας. Ουδ’ αυτή η αποδιδόμενη αυτώ πρόθεσις, της από της αναρχίας δήθεν σωτηρίας του έθνους, αρκεί να αθωώσει αυτόν της ενοχής του πραξικοπήματος και της παραβιάσεως του συντάγματος»…Τέτοιος ήταν ο Καποδίστριας. Αντιδραστικός ως το κόκκαλο.

Αν και τα είχε καλά με το Μαυροκορδάτο, δε του ανέθεσε καμιά κυβερνητική υπηρεσία. Ίσως γιατί ο Μαυροκορδάτος ήταν αρχηγός του αγγλικού κόμματος και φανατικός αντιρωσιστής…Όλος ο διοικητικός μηχανισμός και κυβερνητικός μηχανισμός εξυπηρετούσε τον αυταρχισμό του Καποδίστρια. Το συγκεντρωτικό σύστημα που θέσπισε σε πολλά ήταν αντίγραφο του τσαρικού συστήματος.

(Συνεχίζεται)

Πάρθηκε από Κόκκινο Μετερίζι http://kokkinometerizi.blogspot.gr/2011/01/1.html

Δώδεκα θέσεις για τον διαλεκτικό υλισμό

Μία καταγραφή δώδεκα βασικών θέσεων του διαλεκτικού υλισμού, οι οποίες θεμελιώνονται στις σημερινές επιστήμες.




1. Η φύση είναι αντικειμενική πραγματικότητα, ανεξάρτητη από το νοούν υποκείμενο. Γενικότερα,από την ύπαρξη του ανθρώπινου είδους [επιστημονικός ρεαλισμός].



2. Η φύση δεν είναι απλώς αντικειμενική πραγματικότητα. Είναι αυθύπαρκτη, αιτία του εαυτού της [υλισμός].



3. Η φύση αποτελεί ολότητα. Η ενότητα συνυπάρχει με τη διαφορά και την αντίθεση των επιμέρους στοιχείων της πραγματικότητας. Η σχέση ενότητας - διαφοράς και αντίθεσης συγκεκριμενοποιείται σήμερα στο επίπεδο της μικροφυσικής, όπως και στο επίπεδο του μεγάκοσμου. Άλλη όψη και προϋπόθεση της ολότητας της φύσης είναι η λειτουργία των γνωστών σήμερα τεσσάρων μορφών φυσικών αλληλεπιδράσεων [βαρυτικής, ηλεκτρομαγνητικής, ασθενούς και ισχυρής].



4. Η κίνηση είναι ενδογενές, αναπαλλοτρίωτο κατηγόρημα της φύσης. Η κίνηση πραγματοποιείται με τη διαμεσολάβηση των φυσικών αλληλεπιδράσεων, οι οποίες είναι μορφές ύλης που αναδύονται ''από το βάθος του πραγματικού'' [Χέγκελ]. Ενότητα και διαφορά, αντίθεση, αιτία της κίνησης, γένεση και καταστροφή μορφών, αέναο γίγνεσθαι στους κοσμικούς χώρους.



5. Η κίνηση στη φύση [μηχανική κίνηση, ποιοτικός μετασχηματισμός, κλπ.] είναι νομοτελειακή. Σήμερα είναι γνωστές τέσσερις  κατηγορίες νόμων - μηχανικοί, δυναμικοί, κλασικοί στατιστικοί και κβαντικοί στατιστικοί [κβαντικός στατιστικός καθορισμός]. Αυτοί οι νόμοι αφορούν την άζωη φύση.



6. Οι έμβιες μορφές ύλης προϋποθέτουν την ύπαρξη των νομοτελειακών σχέσεων των κατώτερων επιπέδων οργάνωσης και ταυτόχρονα τις υπερβαίνουν. Στο επίπεδο τους λειτουργούν νέοι νόμοι - οι νόμοι γένεσης, λειτουργίας και εξέλιξης της έμβιας ύλης.



7. Οι πρώτες οργανικές ουσίες σχηματίστηκαν αβιογενώς, από προϋπάρχουσες ανόργανες ουσίες, στους αρχέγονους ωκεανούς. Οι πρώτες μορφές ζωής [προκαρυωτικά και ευκαρυωτικά κύτταρα] σχηματίστηκαν μέσα από διαδικασίες αύξησης πολυπλοκότητας που προϋπέθετε τους νόμους της χημείας, ειδικά της χημείας των κολλοειδών, της θερμοδυναμικής των ανοικτών συστημάτων, τα φαινόμενα χάους, κλπ.



8. Το ανθρώπινο είδος είναι προϊόν της μακράς πορείας της φυλογένεσης - μονοκύτταροι, πολυκύτταροι οργανισμοί, σπονδυλωτά, πρωτεύοντα, ανθρωποειδή, άνθρωπος. Ο νόμος της φυσικής επιλογής, είναι βασικός νόμος της ιστορίας της φυλογένεσης. Σήμερα είναι γνωστή σε γενικές γραμμές η διαδικασία της ανθρωπογένεσης και της νοογένεσης.



9. Το πνεύμα, η νόηση, είναι δυνατότητα της ύλης, η οποία έχει φτάσει σε υψηλό επίπεδο πολυπλοκότητας. Έδρα της νόησης είναι ο εγκέφαλος, προϋπόθεση και δημιούργημα της κοινωνικής ζωής. Η έννοια ''αθανασία της ψυχής'' αντιφάσκει με τα σημερινά δεδομένα της επιστήμης.



10. Ο θεός, δημιουργός του κόσμου, είναι δημιούργημα του ανθρώπου σε συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες. Πρωτόγονος ανιμισμός, δαίμονες, θεοί, κλπ., και αντίστοιχες τελετές και θρησκείες, εξηγούνται με βάση το συγκεκριμένο επίπεδο της ανθρώπινης γνώσης και τις αντίστοιχες κοινωνικές συνθήκες.



11. Η ανθρώπινη γνώση είναι ιστορικά καθορισμένη - έχει το στοιχείο της αντικειμενικότητας και ταυτόχρονα είναι σχετική. Η νόηση τείνει ασυμπτωτικά προς την απόλυτη αλήθεια. Η απόλυτη αλήθεια [ολοκληρωτική γνώση του σύμπαντος] είναι ανέφικτη.



12. Το σύμπαν είναι άπειρο στον χώρο και στον χρόνο. Σήμερα θεμελιώνονται επιστημονικά οι έννοιες της κοσμογένεσης, του αυτοδημιουργούμενου και του αναδυόμενου σύμπαντος. Η απειρότητα του σύμπαντος δεν αποδεικνύεται. Θεμελιώνεται. Αλλά οι έννοιες γένεση του σύμπαντος, και πεπερασμένο σύμπαν, οδηγούν σε άλυτες λογικές αντιφάσεις.


Από το βιβλίο ''Τι είναι φιλοσοφία'' του Ευτύχη Μπιτσάκη



Ουσία και αντικείμενο της μαρξιστικής φιλοσοφίας

 του Παναγιώτη Γαβάνα Ένα από τα βασικά ζητήματα που είναι αναγκαίο να αποσαφηνιστεί στην αρχή αυτής της σειράς άρθρων που παρουσιάζουμε ανα...