Αναδημοσίευση από το parapoda [Αύγουστος 8, 2015]
Γέλασε πάλι η υφήλιος με την είδηση από τα αστικά ΜΜΕ ότι η Β. Κορέα θα αποκτήσει “δική της» ώρα. Η αλήθεια είναι ότι στα πλαίσια του εορτασμού των 70 ετών από την απελευθέρωση της χώρας από τον ιαπωνικό ζυγό, η χώρα θα απαλλαγεί συμβολικά και από την “ιαπωνική” ώρα, και θα επιστρέψει στην ώρα που είχε πριν κατακτηθεί.
Περιορίζοντας-γελοιοποιώντας την είδηση, τα κυρίαρχα ΜΜΕ δεν δείχνουν τη γενικότερη εικόνα: ότι πρόκειται για διπλωματική-συμβολική κίνηση στα πλαίσια της αυξανόμενης- και μάλιστα “θερμής”- έντασης στη ΝΑ Ασία: Η Ιαπωνία διεκδικεί περιφερειακή αναβάθμιση, στρατιωτικοποίηση, θάλασσες και ξαναγράψιμο της ιστορίας (π.χ. να ξεχάσουμε ότι άπειρες γυναίκες έγιναν «δημοσίας χρήσης» για τα ιαπωνικά στρατά). Η ευθύνη, επομένως, είναι της Ιαπωνίας, και της κατοχικής δύναμης που τη διαδέχτηκε στο νότο της χερσονήσου: των ΗΠΑ (γιατί, ας μην ξεχνάμε, η ΕΣΣΔ έφυγε από εκεί εντός τριών ετών, το 1948).
Από κει και πέρα, όμως,ξανατίθεται το ζήτημα για το πώς “την πατάνε” οι προοδευτικοί άνθρωποι στον κόσμο, αφού, με ένα σμπάρο, οι καπιταλιστές-ιμπεριαλιστές: α) δικαιολογούν ή κρύβουν την επεμβατικότητά τους, ξαναγράφοντας, συν τοις άλλοις, την ιστορία, β) ταυτίζουν την άσχημη εικόνα – που τα ίδια παρουσιάζουν – για τη χώρα αυτή με το σοσιαλισμό και το όραμα εκατομμυρίων ανθρώπων στον κόσμο. Φυσικά, οι προοδευτικοί άνθρωποι έχουν δύο ξεχωριστά καθήκοντα: αφ’ ενός, να αναδεικνύουν το βασικό υπεύθυνο και να καταδικάζουν την ιμπεριαλιστική επεμβατικότητα (άρα, στο θέμα αυτό, πρέπει να υποστηρίζεται η Β. Κορέα) και, αφ’ετέρου, να μελετάται το εσωτερικό της καθεστώς και να αναδεικνύεται η σχέση ή μη της κυρίαρχης ιδεολογίας και φιλοσοφίας του με το μαρξισμό-λενινισμό και το διαλεκτικό υλισμό. Στο βαθμό δε που δεν υπάρχει σχέση, δεν έχει νόημα για τους προοδευτικούς ανθρώπους να υποστηρίζουν και το εσωτερικό καθεστώς της χώρας αυτής.
Το παρακάτω κείμενο αποτελεί συνέχεια της μελέτης του εσωτερικού καθεστώτος της χώρας που το parapoda έχει εγκαινιάσει. Πρόκειται για κείμενο που έχει γράψει -με απλό τρόπο, είναι η αλήθεια- ο Κιμ Γιονγκ Ιλ, ο προκάτοχος (και πατέρας) του σημερινού ηγέτη της Β. Κορέας Κιμ Γιονγκ Ιλ το 1996. Στο κείμενο αυτό, ο Κιμ Γιονγκ Ιλ αποκηρύσσει τη “συνέχεια” που οι περισσότεροι νομίζουμε ότι διέπει, σε φιλοσοφικό επίπεδο, τον κομμουνισμό με το καθεστώς εκεί. Μελετά συγκεκριμένα τη (μη) σχέση της κυρίαρχης στη Β. Κορέα φιλοσοφίας Τσιουτσέ με τον διαλεκτικό υλισμό. Παρότι αναγνωρίζει δύο κοινά θεμέλια (ότι ο κόσμος αλλάζει και ότι ο κόσμος αποτελείται από την ύλη), αποδεικνύει τη διαφορετικότητα των δύο φιλοσοφιών αυτών. “Θεμελιωδώς διαφορετική” από το μαρξισμό-λενινισμό χαρακτηρίζει τη φιλοσοφία Τσιουτσέ ο Κιμ Ιλ Σουνγκ.
Μπορεί, επίσης, κανείς να δει και άλλο κείμενο του Κιμ Γιονγκ Ιλ σχετικά με την ελάχιστη σχέση της Ιδέας Τσιουτσέ (άλλη από τη Φιλοσοφία Τσιουτσέ) με το μαρξισμό-λενινισμό, δηλ. σε πολιτικό επίπεδο. Εδώ, ακόμα, μπορεί να δει το ιστορικό της πορείας του κορεατικού, αλλά και της απομάκρυνσης του καθεστώτος από το μαρξισμό-λενινισμό, τον οποίο και απάλειψε ως έννοια από το Σύνταγμά του ήδη από το 1992.Τέλος, εδώ και εδώ, μπορεί κανείς να διαβάσει δύο άρθρα για τις πρόσφατες εξελίξεις στη χώρα.
Φυσικά, τίθεται το ζήτημα-καλοπροαίρετα ή όχι- του ότι, από τη στιγμή που το καθεστώς ξεκίνησε έχοντας κυρίαρχη ιδεολογία το μαρξισμό-λενινισμό, έγινε δυνατό να ξεφύγει, άρα, τίθεται το ζήτημα αν για την σημερινή κατάσταση της ΛΔ Κορέας αντικειμενικά ευθύνεται η αρχική κυρίαρχη ιδεολογία. Όμως, ο μαρξισμός-λενινισμός αναγνωρίζει ότι ένα πράγμα είναι δυνατό να μετατραπεί στο αντίθετό του. Και βεβαίως υπάρχουν ευθύνες, όμως αυτές είναι περισσότερο ιστορικές, υποκειμενικές, και όχι φιλοσοφικές ή πολιτικές που επιβαρύνουν συνολικά το μαρξισμό-λενινισμό. Συνεπώς, δεν είναι δεδομένο ότι ο κομμουνισμός οδηγεί (νομοτελειακά) σε καταστάσεις όπως αυτή στην οποία βρίσκεται σήμερα το εσωτερικό καθεστώς της Β. Κορέας.
Κιμ Γιονγκ Ιλ: H φιλοσοφία Τσιουτσέ είναι μια πρωτότυπη επαναστατική φιλοσοφία (26/07/1996)
Πρόσφατα έγινε γνωστό ότι μερικοί κοινωνικοί μας επιστήμονες εσφαλμένα εξέφρασαν μια εκτίμηση αντίθετη με εκείνη του κόμματός μας αναφορικά με την ερμηνεία της φιλοσοφίας Τσιουτσέ, και ότι αυτή η άποψη έχει διαδοθεί και στο εξωτερικό.
Αυτοί οι κοινωνικοί επιστήμονες εξακολουθούν να προσπαθούν να εξηγούν τις βασικές αρχές της φιλοσοφίας Τσιουτσέ με βάση το γενικό νόμο ανάπτυξης του υλικού κόσμου, αντί να την εξηγούν με βάση την κατεύθυνση για αποσαφήνιση του νόμου της κοινωνικής κίνησης. Οι υπερασπιστές αυτής της άποψης λένε ότι το επιχείρημά τους στοχεύει στο να αποδείξουν ότι η φιλοσοφία Τσιουτσέ είναι μια νέα ανάπτυξη του Μαρξιστικού διαλεκτικού υλισμού. Εξηγώντας και προπαγανδίζοντας τη φιλοσοφία Τσιουτσέ δεν χρειάζεται να πείθουμε τους ανθρώπους ότι η φιλοσοφία αυτή είναι μια νέα ανάπτυξη του Μαρξιστικού διαλεκτικού υλισμού. Είναι αλήθεια ότι το κόμμα μας δεν έχει μια δογματική στάση απέναντι στο Μαρξιστικό διαλεκτικό υλισμό, όμως τον αναλύει από τη σκοπιά της Τσιουτσέ και έχει δώσει νέες ερμηνείες σε πολλά προβλήματα. Ωστόσο, το βασικό περιεχόμενο της φιλοσοφίας Τσιουτσέ δεν συνιστά κάποια ανάπτυξη του υλισμού και της διαλεκτικής.
Η φιλοσοφία Τσιουτσέ είναι μια πρωτότυπη φιλοσοφία η οποία έχει αναπτυχθεί και συστηματοποιηθεί με τις δικές της αρχές. Η ιστορική συμβολή της φιλοσοφίας Τσιουτσέ στην ανάπτυξη της φιλοσοφικής σκέψης έγκειται, όχι στο προχώρημα που έκανε στο Μαρξιστικό διαλεκτικό υλισμό, αλλά στη διατύπωση νέων φιλοσοφικών αρχών που έχουν επίκεντρο τον άνθρωπο.
Η Μαρξιστική φιλοσοφία θεωρούσε το ζήτημα της σχέσης μεταξύ ύλης και συνείδησης, μεταξύ είναι και σκέψης, ως το θεμελιώδες ζήτημα φιλοσοφίας, και απέδειξε την προτεραιότητα της ύλης, του είναι, και στη βάση αυτή, φώτισε το γεγονός ότι ο κόσμος αποτελείται από την ύλη και αλλάζει και αναπτύσσεται από την κίνηση της ύλης. Η φιλοσοφία Τσιουτσέ θεωρεί τη σχέση μεταξύ κόσμου και ανθρώπου, και τη θέση και το ρόλο του ανθρώπου στον κόσμο, ως το θεμελιώδες ζήτημα φιλοσοφίας, διατύπωσε τη φιλοσοφική αρχή ότι ο άνθρωπος είναι ο κύριος των πάντων και ότι αποφασίζει για τα πάντα και, στη βάση αυτή, φώτισε τον απολύτως ορθό δρόμο για τη διαμόρφωση της μοίρας του ανθρώπου. Η Μαρξιστική φιλοσοφία έθεσε ως βασικό καθήκον την αποσαφήνιση της ουσίας του υλικού κόσμου και του γενικού νόμου της κίνησής του, ενώ η φιλοσοφία Τσιουτσέ έθεσε ως το σημαντικό της καθήκον την αποσαφήνιση των ουσιωδών χαρακτηριστικών του ανθρώπου και του νόμου κοινωνικής κίνησης, της κίνησης του ανθρώπου. Επομένως, η φιλοσοφία Τσιουτσέ είναι μια πρωτότυπη θεωρία η οποία είναι θεμελιωδώς διαφορετική από την προηγούμενη φιλοσοφία, αναφορικά τόσο με τους στόχους όσο και τις αρχές της. Να γιατί δεν θα πρέπει να καταλαβαίνουμε τη φιλοσοφία Τσιουτσέ ως μια φιλοσοφία που έχει αναπτύξει το διαλεκτικό υλισμό, ούτε θα πρέπει να προσπαθούμε να αποδείξουμε την πρωτοτυπία και τα πλεονεκτήματα της φιλοσοφίας Τσιουτσέ συζητώντας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για την ουσία του υλικού κόσμου και το γενικό νόμο κίνησής του που έχουν αποσαφηνιστεί από τη Μαρξιστική φιλοσοφία. Δεν μπορεί κανείς να εξηγήσει τη φιλοσοφία Τσιουτσέ στο πλαίσιο της προηγούμενης φιλοσοφίας γιατί είναι μια φιλοσοφία που έχει διατυπώσει νέες φιλοσοφικές αρχές. Αν προσπαθήσει κανείς κάτι τέτοιο, όχι μόνο θα αποτύχει να αποδείξει την πρωτοτυπία της φιλοσοφίας Τσιουτσέ, αλλά θα τη συσκοτίσει και δεν θα μπορεί να κατανοήσει την ουσία της σωστά.
Έχοντας ορίσει τις ουσιαστικές ιδιότητες του ανθρώπου για πρώτη φορά στην ιστορία, η φιλοσοφία Τσιουτσέ έχει εξυψώσει τον άνθρωπο ως το ισχυρότερο και με τις καλύτερες ιδιότητες ον στον κόσμο και προώθησε μια νέα ιδέα για τον κόσμο: συγκεκριμένα, ότι ο κόσμος κυριαρχείται και μεταμορφώνεται από τον άνθρωπο.
Η νέα αντίληψη για τον κόσμο που διατύπωσε η φιλοσοφία Τσιουτσέ δεν αρνείται την αντίληψη του διαλεκτικού υλισμού για τον κόσμο. Η φιλοσοφία Τσιουτσέ θεωρεί την αντίληψη του διαλεκτικού υλισμού για τον κόσμο ως μια προϋπόθεση. Η αντίληψη της Τσιουτσέ για τον κόσμο, ότι αυτός κυριαρχείται και μεταμορφώνεται από τον άνθρωπο, δεν μπορεί να κατανοηθεί ξεχωριστά από την υλιστική διαλεκτική αντίληψη για την ουσία του αντικειμενικού υλικού κόσμου και για το γενικό νόμο της κίνησής του. Από την ιδεαλιστική άποψη ότι ο κόσμος είναι κάτι μυστήριο, δεν μπορείς να συνάγεις ότι ο άνθρωπος κυριαρχεί στον κόσμο, και από τη μεταφυσική άποψη ότι ο κόσμος είναι απαράλλαχτος, δεν μπορείς να συνάγεις ότι ο άνθρωπος μπορεί να μετασχηματίζει τον κόσμο. Η αντίληψη της Τσιουτσέ για τον κόσμο, ότι αυτός κυριαρχείται και μετασχηματίζεται από τον άνθρωπο, μπορεί να θεμελιωθεί μόνο όταν αναγνωριστεί η υλιστική διαλεκτική αντίληψη για τον κόσμο, ότι ο κόσμος αποτελείται από την ύλη και ασταμάτητα αλλάζει και αναπτύσσεται. Παρ’ ότι έχει ένα πλήθος από περιορισμούς και ανωριμότητες ο Μαρξιστικός διαλεκτικός υλισμός, οι βασικές αρχές του είναι επιστημονικές και έγκυρες. Να γιατί λέμε ότι η φιλοσοφία Τσιουτσέ θεωρεί την υλιστική διαλεκτική ως προϋπόθεσή της.
Το ότι η αντίληψη της υλιστικής διαλεκτικής για τον κόσμο είναι προϋπόθεση για τη φιλοσοφία Τσιουτσέ, δεν σημαίνει ότι φιλοσοφία Τσιουτσέ έχει απλώς κληρονομήσει και αναπτύξει τη φιλοσοφία Τσιουτσέ. Παρότι θα ήταν ανέφικτο να επιτευχθεί επιστημονική κατανόηση και μετασχηματισμός του κόσμου χωρίς τον τρόπο που κατανοεί ο διαλεκτικός υλισμός τον αντικειμενικό υλικό κόσμο, δεν μπορεί κανείς να συνάγει το συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος είναι ο κύριος του κόσμου και παίζει έναν αποφασιστικό ρόλο στο μετασχηματισμό του κόσμου απλώς λόγω της πρότασης του υλισμού ότι ο κόσμος αποτελείται από ύλη και από τη διαλεκτική αρχή ότι ο κόσμος ασταμάτητα αλλάζει και αναπτύσσεται. Μόνο στη βάση της αποσαφήνισης των ουσιωδών ιδιοτήτων του ανθρώπου οι οποίες διακρίνουν τον άνθρωπο ριζικά από όλα τα άλλα υλικά όντα, είναι δυνατό να αποσαφηνιστεί η ξεχωριστή θέση του ανθρώπου και ο ρόλος του ως κύριου του κόσμου που είναι ικανός να μετασχηματίζει τον κόσμο. Μόνο στη βάση των ουσιωδών ιδιοτήτων του ανθρώπου ως κοινωνικού όντος με ανεξαρτησία, δημιουργικότητα και συνείδηση, όπως επιστημονικά έχει αποσαφηνίσει η φιλοσοφία Τσιουτσέ, διατυπώθηκε η βασική αρχή ότι ο άνθρωπος είναι ο κύριος του κόσμου και παίζει τον αποφασιστικό ρόλο στο μετασχηματισμό του κόσμου. Διατυπώνοντας την αντίληψή της για την κοινωνική ιστορία, την οπτική της για την ιστορία στη βάση της φιλοσοφικής αρχής που έχει κέντρο τον άνθρωπο, η φιλοσοφία Τσιουτσέ έχει ξεπεράσει τους περιορισμούς της προηγούμενης κοινωνικοϊστορικής αντίληψης και πραγματοπίοησε μια ριζική αλλαγή στην κοινωνικοϊστορική αντίληψη και οπτική.
Η μαρξιστική φιλοσοφία διατύπωσε την κοινωνικοϊστορική άποψη του διαλεκτικού υλισμού, τον ιστορικό υλισμό, μέσω της εφαρμογής του γενικού νόμου της ανάπτυξης του υλικού κόσμου στην κοινωνική ιστορία. Φυσικά, δεν αρνούμαστε την ιστορική αξία του ιστορικού υλισμού. Ο ιστορικός υλισμός συνέβαλε σημαντικά στην ήττα της αντιδραστικής και αντεπιστημονικής κοινωνικοϊστορικής αντίληψης η οποία βασιζόταν στον ιδεαλισμό και τη μεταφυσική. Επιπροσθέτως, αφού ο άνθρωπος ζει στον αντικειμενικό υλικό κόσμο και η κοινωνία είναι αξεχώριστα συνδεδεμένη με τη φύση, ο γενικός νόμος της ανάπτυξης του υλικού κόσμου δρα στα κοινωνικά φαινόμενα. Ωστόσο, αν κανείς παραβλέψει ότι η κοινωνική κίνηση διέπεται από το δικό της νόμο, και μηχανιστικά εφαρμόσει το γενικό νόμο ανάπτυξης του υλικού κόσμου στα κοινωνικά φαινόμενα, τότε δεν μπορεί να αποφύγει να έχει μια μονόπλευρη κατανόηση της κοινωνικής ιστορίας.
Η κοινωνική κίνηση αλλάζει και αναπτύσσεται σύμφωνα με το δικό της νόμο. Η κοινωνική κίνηση είναι η κίνηση του ανθρώπου που κυριαρχεί και μετασχηματίζει τον κόσμο. Ο άνθρωπος μετασχηματίζει τη φύση για να κατακτήσει και να μετασχηματίσει τον αντικειμενικό υλικό κόσμο. Με το να μετασχηματίζει τη φύση, ο άνθρωπος δημιουργεί υλικό πλούτο και υλικές προϋποθέσεις για τη ζωή του. Ο μετασχηματισμός της φύσης και η δημιουργία υλικού πλούτου είναι η προσπάθεια για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών του ανθρώπου και αυτό το έργο μπορεί να γίνει μόνο με την κοινωνική συνεργασία των ανθρώπων. Οι άνθρωποι μετασχηματίζουν την κοινωνία για να βελτιώσουν και να τελειοποιήσουν τις σχέσεις κοινωνικής συνεργασίας. Είναι ο άνθρωπος που μετασχηματίζει τόσο τη φύση όσο και την κοινωνία. Ενώ μετασχηματίζει τη φύση και την κοινωνία, ο άνθρωπος μετασχηματίζεται και αναπτύσσεται ο ίδιος συνεχώς. Η κυριαρχία και ο μετασχηματισμός του κόσμου από τον άνθρωπο πραγματοποιούνται, στην τελική, μέσω του μετασχηματισμού της κοινωνίας και του ίδιου, και οι λαϊκές μάζες είναι η κινητήρια δύναμη αυτού του έργου. Οι λαϊκές μάζες δημιουργούν όλο τον υλικό και πολιτιστικό πλούτο της κοινωνίας και αναπτύσσουν κοινωνικές σχέσεις. Η κοινωνική κίνηση, η κινητήρια δύναμη της οποίας είναι οι λαϊκές μάζες, έχει χαρακτηριστικά τα οποία είναι διαφορετικά από εκείνα της κίνησης της φύσης. Στη φύση, η κίνηση πραγματοποιείται αυθόρμητα, μέσω της αλληλεπίδρασης των υλικών στοιχείων που υπάρχουν αντικειμενικά, ενώ η κοινωνική κίνηση προκαλείται και αναπτύσσεται από τη συνειδητή δράση και ρόλο της κινητήριας δύναμης. Επομένως, αν κανείς μηχανιστικά εφαρμόσει τους νόμους του διαλεκτικού υλισμού που εξηγούν το γενικό νόμο ανάπτυξης του υλικού κόσμου στην κοινωνική ιστορία, τότε δεν μπορεί να αποσαφηνίσει σωστά την ουσία της κοινωνίας και το νόμο της κοινωνικής κίνησης. Ο κύριος περιορισμός της υλιστικής αντίληψης της ιστορίας είναι ότι απέτυχε να διατυπώσει σωστά τον ιδιαίτερο νόμο της κοινωνικής κίνησης, και εξήγησε τις αρχές της κοινωνικής κίνησης κύρια στη βάση του κοινού χαρακτηριστικού της κίνησης της φύσης και της κοινωνικής κίνησης, το οποίο έγκειται στο ότι και οι δύο είναι κινήσεις ύλης. Η μαρξιστική υλιστική αντίληψη της ιστορίας χώριζε την κοινωνία σε κοινωνικά όντα και κοινωνική συνείδηση, και απέδιδε αποφασιστική σημασία στο κοινωνικό ον: επίσης, χώριζε την κοινωνική δομή σε παραγωγικές δυνάμεις και παραγωγικές σχέσεις, βάση και εποικοδόμημα, και απέδιδε την αποφασιστική σημασία στην υλική παραγωγή και τις οικονομικές σχέσεις. Αυτό σημαίνει μια απαράλλαχτη εφαρμογή της αρχής του διαλεκτικού υλισμού στην κοινωνία, την αρχή του ότι ο κόσμος αποτελείται από ύλη και αλλάζει και αναπτύσσεται σύμφωνα με το γενικό νόμο κίνησης της ύλης. Ο κόσμος, όπως τον έβλεπαν οι ιδρυτές του Μαρξισμού όταν εφάρμοζαν στην κοινωνική ιστορία το γενικό νόμο που διέπει τον υλικό κόσμο, είναι μια οντότητα, όχι μόνο αποτελούμενη από τη φύση, αλλά επίσης και από τον άνθρωπο και από την κοινωνία, που είναι υλικά όντα. Αν κανείς δει τον άνθρωπο ως τμήμα του κόσμου, ως υλική οντότητα, και όχι ως κοινωνικό ον με ανεξαρτησία, δημιουργικότητα και συνείδηση, και εφαρμόσει στην κοινωνική ιστορία το γενικό νόμο της κίνησης του υλικού κόσμου, τότε δεν θα μπορεί να αποφύγει το να βλέπει την κοινωνικο-ιστορική κίνηση ως μια διαδικασία της ιστορίας της φύσης.
Φυσικά, η κοινωνία επίσης αλλάζει και αναπτύσσεται σύμφωνα με καποιο νόμο, όχι από την ίδια τη θέληση του ανθρώπου. Όμως, η δράση του νόμου αυτού στην κοινωνία είναι θεμελιωδώς διαφορετική από αυτή του νόμου της φύσης. Στη φύση, ο νόμος δρα αυθόρμητα, ανεξαρτήτως της δραστηριότητας του ανθρώπου. Όμως, στην κοινωνία, ο νόμος αυτός δρα μέσω των ανεξάρτητων, δημιουργικών και συνειδητών δραστηριοτήτων του ανθρώπου. Μερικοί από τους νόμους της κοινωνίας διέπουν κάθε κοινωνία γενικά, ανεξαρτήτως κοινωνικού συστήματος, και κάποιοι από αυτούς τους νόμους διέπουν μια συγκεκριμένη κοινωνία. Επειδή όλοι οι κοινωνικοί νόμοι δρουν μέσω της ανθρώπινης δραστηριότητας, μπορεί να δράσουν ήπια ή οι δράσεις τους μπορεί να περιοριστούν ή να συγκρατηθούν, ανάλογα με τη δράση του ανθρώπου. Όταν λέω ότι οι κοινωνικοί νόμοι λειτουργούν μέσω της ανθρώπινης δραστηριότητας, δεν αρνούμαι τον αντικειμενικό χαρακτήρα των κοινωνικών νόμων και το πιθανό αυθόρμητο στην κοινωνική κίνηση. Αν συγκεκριμένες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες δημιουργηθούν, ένας κοινωνικός νόμος που ανταποκρίνεται σε αυτές, αναπόφευκτα λειτουργεί και, επομένως, λαμβάνει έναν αντικειμενικό χαρακτήρα, όπως ένας φυσικός νόμος. Το αυθόρμητο στην κοινωνική κίινηση οφείλεται σε ένα σχετικά χαμηλό επίπεδο της ανθρώπινης ανεξαρτησίας, δημιουργίας και συνειδητότητας και στην απουσία του κοινωνικού συστήματος εκείνου στο οποίο οι άνθρωποι μπορεί να τα αναπτύσσουν αυτά πλήρως. Με την ανάπτυξη της ανθρώπινης ανεξαρτησίας, δημιουργίας και συνειδητότητας και με την εγκαθίδρυση του κοινωνικού εκείνου συστήματος το οποιο διασφαλίζει μια πλήρη ανάπτυξη αυτών των ιδιοτήτων, ο άνθρωπος θα δρα καλύτερα με την εφαρμογή αυτών των αντικειμενικών νόμων και ο βαθμός αυθορμητότητας θα μειωθεί. Η κοινωνική ανάπτυξη είναι η διαδικασία της ανάπτυξης της ανεξαρτησίας, δημιουργικότητας και συνειδητότητας των μαζών. Με την ανάπτυξη αυτών των ιδιοτήτων και με την εμφάνιση εκείνου του κοινωνικού συστήματος το οποιο είναι ικανό να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις τους, η κοινωνία θα αναπτύσσεται όλο και πιο πολύ μέσω των ηθελημένων και συνειδητών δραστηριοτήτων των λαϊκών μαζών. Αυτό σημαίνει ότι θα λειτουργεί πλήρως ο ιδιαίτερος νόμος της κοινωνικής κίνησης, που αλλάζει και αναπτύσσει, χάρη στη συνειδητή δράση και το ρόλο της κινητήριας δύναμης.
Παρότι οι ιδρυτές του Μαρξισμού θεμελίωσαν την υλιστική διαλεκτική αντίληψη της κοινωνικής ιστορίας με το να εφαρμόσουν το γενικό νόμο της ανάπτυξης του υλικού κόσμου στην κοινωνική ιστορία, οι ίδιοι συνάντησαν πολλά προβλήματα στην πρακτική κοινωνική κίνηση, προβλήματα τα οποία δεν θα μπορούσαν να επιλυθούν μόνο από το γενικό νόμο της ανάπτυξης του υλικού κόσμου. Επομένως, προσπάθησαν να ξεπεράσουν το μονόπλευρο χαρακτήρα της υλιστικής διαλεκτικής αντίληψης της κοινωνικής ιστορίας προωθώντας κάποιες θεωρίες όπως, για παράδειγμα, ότι παρότι η κοινωνική συνείδηση προκύπτει ως αντανάκλαση των υλικών και οικονομικών συνθηκών, επιδρά σε αυτές τις συνθήκες, και ότι παρότι η πολιτική καθορίζεται από την οικονομία, επιδρά στην οικονομία. Ωστόσο, η Μαρξιστική υλιστική αντίληψη της ιστορίας είναι, στην ουσία, μια αντίληψη για την κοινωνική ιστορία που θεωρεί ως κύριο παράγοντα το κοινό χαρακτηριστικό της κίνησης της φύσης και της κίνησης της κοινωνίας. Αυτή η θεωρία δεν ήταν σε θέση να αποφύγει τον περιορισμό του να ταυτίζει τη διαδικασία της κοινωνικής ανάπτυξης με εκείνη της φυσικής ιστορίας.
Η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ της φιλοσοφίας Τσιουτσέ και της προηγούμενης φιλοσοφίας προκύπτει, σε τελική ανάλυση, από τη διαφορετική αντίληψη για τον άνθρωπο.
Η μαρξιστική φιλοσοφία όρισε την ουσία του ανθρώπου ως το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων, όμως απέτυχε ορθά να εντοπίσει τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου ως κοινωνικού όντος. Η προηγούμενη θεωρία εξηγούσε την αρχή της κοινωνικής κίνησης κυρίως στη βάση του γενικού νόμου της ανάπτυξης του υλικού κόσμου, επειδή αποτύγχανε να διατυπώσει τις ουσιαστικές ιδιότητες του κοινωνικού ανθρώπου. Για πρώτη φορά, η φιλοσοφία Τσιουτσέ αποσαφήνισε τέλεια τις ιδιαίτερες ιδιότητες του ανθρώπου ως κοινωνικού όντος.
Όπως διατυπώνεται στα κείμενα του κόμματός μας, ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ον με ανεξαρτησία, δημιουργικότητα και συνειδητότητα και κανένας δεν μπορεί να αμφιβάλλει επ’ αυτού. Ωστόσο, μερικοί κοινωνικοί επιστήμονες διατηρούν μια εσφαλμένη κατανόηση του πώς ο άνθρωπος έγινε κοινωνικό ον με αυτές τις ιδιότητες. Αναφορικά με το ζήτημα των ουσιαστικών χαρακτηριστικών του ανθρώπου, ως ζήτημα που έχει να κάνει με το επίπεδο της ανάπτυξής του ως κοινωνικού όντος, ισχυρίζονται ακόμα ότι η πηγή της ανθρώπινης ανεξαρτησίας, δημιουργικότητας και συνειδητότητας πρέπει να βρεθεί στην ποικιλία των υλικών συστατικών και τη συνθετότητα του συνδυασμού τους και της δομής τους. Αυτή είναι, στην πραγματικότητα, μια αντίληψη που βλέπει τις ουσιαστικές ιδιότητες του ανθρώπου ως μια επέκταση των φυσικών και βιολογικών ιδιοτήτων του, ως ανάπτυξη και απόληξή τους. Όταν μιλάμε για τον άνθρωπο ως οργανισμό, κάποιος θα μπορούσε να τον σκεφτεί συγκρίνοντάς τον με άλλους οργανισμούς, ή να συζητά τα χαρακτηριστικά των βιολογικών του συστατικών και το συνδυασμό και τη δομή τους. Ωστόσο, ο άνθρωπος που μελετάται από τη φιλοσοφία Τσιουτσέ είναι όχι μόνο ένας υψηλά αναπτυγμένος οργανισμός, αλλά ζει και εργάζεται επίσης με ανεξαρτησία, δημιουργικότητα και συνειδητότητα που άλλα πλάσματα δεν έχουν αποκτήσει. Η πηγή των ουσιαστικών ιδιοτήτων του ανθρώπου πρέπει να αναζητηθεί όχι στην ανάπτυξη αυτών των πτυχών του που είναι ίδιες με αυτές άλλων υλικών όντων, αλλά στα χαρακτηριστικά που υπάρχουν μόνο σε αυτόν. Ο άνθρωπος έχει αποκτήσει ανεξαρτησία, δημιουργικότητα και συνειδητότητα, γιατί είναι ένα κοινωνικό ον που σχηματίζει την κοινωνική συλλογικότητα και ζει και εργάζεται σε μια συνεργατική σχέση. Αυτές οι ιδιότητες του ανθρώπου είναι κοινωνικά γνωρίσματα τα οποία έχουν σχηματιστεί και αναπτυχθεί κατά την κοινωνικο-ιστορική διαδικασία, με την εργασία του μέσα σε μια κοινωνική σχέση. Φυσικά, αυτές τις ιδιότητες δεν θα μπορούσαμε καν να τις αντιληφθούμε χωρίς το υψηλά αναπτυγμένο οργανικό σώμα του. Από την άποψη του υψηλά αναπτυγμένου οργανικού σώματός του, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο άνθρωπος είναι το ανώτερο προϊόν εξέλιξης και το πιο ανεπτυγμένο υλικό ον. Ωστόσο, αν ο άνθρωπος δεν είχε διαμορφώσει μια κοινωνική συλλογικότητα και δεν είχε ζήσει και εργαστεί μέσα σε κοινωνικές σχέσεις, δεν θα μπορούσε να έχει αναπτυχθεί ως ένα ανεξάρτητο, δημιουργικό και συνειδητό ον, ανεξαρτήτως του πόσο αναπτυγμένο μπορεί το οργανικό σώμα του να είναι. Χωρίς τη φυσική ζωή, ο άνθρωπος δεν μπορεί να έχει κοινωνική και πολιτική οντότητα. Ωστόσο, δεν είναι η φυσική ζωή του ανθρώπου αυτή που γεννά την κοινωνική και πολιτική του οντότητα. Αντίστοιχα, χωρίς το ανεπτυγμένο οργανικό σώμα του, η ανεξαρτησία, δημιουργικότητα και συνειδητότητά του θα ήταν αδιανόητη, όμως τα ίδια τα βιολογικά του χαρακτηριστικά δεν είναι αυτά που παράγουν τα κοινωνικά του γνωρίσματα. Τα κοινωνικά γνωρίσματα του ανθρώπου μπορούν να διαμορφωθούν και να αναπτυχθούν μόνο μέσα από τη διαδικασία εμφάνισης και ανάπτυξής του ως κοινωνικού όντος, με άλλα λόγια, μέσα από τη διαδικασία της ιστορικής ανάπτυξης της κοινωνικής του δραστηριότητας και των κοινωνικών του σχέσεων. Η ιστορία της κοινωνικής ανάπτυξης είναι η ιστορία ανάπτυξης της ανεξαρτησίας, δημιουργικότητας και συνειδητότητας του ανθρώπου. Αυτό σημαίνει ότι η ανεξαρτησία, η δημιουργία και η συνειδητότητα του ανθρώπου είναι κοινωνικά γνωρίσματα, τα οποία διαμορφώνονται και αναπτύσσονται κοινωνικά και ιστορικά. Επομένως, η φιλοσοφική θεώρηση του ανθρώπου θα πρέπει να ξεκινά από το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ον.
Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι κοινωνικοί επιστήμονές μας μιλούν για τα υλικά συστατικά και το συνδυασμό και τη δομή τους, και τα σχετίζουν με τις ουσιαστικές ιδιότητες του ανθρώπου, ισχυριζόμενοι ότι οι βιολογικοί παράγοντες συνιστούν το κύριο περιεχόμενο της φιλοσοφίας Τσιουτσέ. Ο ισχυρισμός τους είναι μια παρέκκλιση η οποία εξηγεί τη φιλοσοφία Τσιουτσέ μέσα στο πλαίσιο του Μαρξιστικού διαλεκτικού υλισμού. Αυτό είναι μόνο μια προσπάθεια να δικαιολογήσουν την εσφαλμένη εξελικτική αντίληψη, η οποία θεωρεί τις ουσιαστικές ιδιότητες του ανθρώπου ως ανάπτυξη και απόληξη βιολογικών γνωρισμάτων.
Αναφορικά με τις ουσιαστικές ιδιότητες του ανθρώπου, είναι σημαντικό να έχουμε μια ορθή κατανόηση για το κοινωνικό ον. Οι ιδρυτές του Μαρξισμού, ενώ έθεταν το ζήτημα της ουσίας του ανθρώπου στις κοινωνικές σχέσεις, χρησιμοποιούσαν την φράση “κοινωνικό ον” ως μια έννοια που σημαίνει υλικές συνθήκες και οικονομικές σχέσεις της κοινωνικής ζωής που υπάρχουν αντικειμενικά και αντανακλώνται στην κοινωνική συνείδηση. Αφού θεωρούσαν τον άνθρωπο ως ένα συστατικό των παραγωγικών δυνάμεων, ως το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων, η φράση “κοινωνικό ον” που χρησιμοποιούσαν υπονοούσε και τον άνθρωπο επίσης. Ωστόσο, δεν τη χρησιμοποιούσαν ως έναν όρο που έχει την ιδιαίτερη έννοια που ορίζει τις ουσιαστικές ιδιότητες του ανθρώπου. Συστηματοποιώντας τη φιλοσοφία Τσιουτσέ, εμείς χρησιμοποιήσαμε τον όρο “κοινωνικό ον” ως έναν όρο που έχει την ιδιαίτερη έννοια που ορίζει τις ουσιαστικές ιδιότητες του ανθρώπου.
Στη θεωρία της φιλοσοφίας Τσιουτσέ ο άνθρωπος είναι το μόνο κοινωνικό ον στον κόσμο. Κάποιοι κοινωνικοί επιστήμονες, ωστόσο, επιμένουν ακόμα ότι ο κοινωνικός πλούτος και οι κοινωνικές σχέσεις θα πρέπει επίσης να περιλαμβάνονται στον όρο “κοινωνικό ον”, συσκοτίζοντας έτσι τη διαφορά μεταξύ ανθρώπου και κοινωνικού πλούτου και κοινωνικών σχέσεων. Ο κοινωνικός πλούτος και οι κοινωνικές σχέσεις δημιουργούνται και αναπτύσσονται από τον άνθρωπο. Επομένως, δεν μπορούν να περιλαμβάνονται στην έννοια που ορίζει τις ουσιαστικές ιδιότητες του ανθρώπου. Στη Μαρξιστική φιλοσοφία, η φράση “κοινωνικό ον”, φυσικά, μπορεί να χρησιμοποιείται όπως οι ιδρυτές του Μαρξισμού εννοούσαν. Όμως, αν εμείς, όταν μιλάμε για τη φιλοσοφία Τσιουτσέ, κατανοήσουμε τον όρο “κοινωνικό ον” με τη συμβατική του έννοια, τότε θα συσκοτίσουμε την κατανόηση των ουσιστικών ιδιοτήτων του ανθρώπου. Η φιλοσοφία Τσιουτσέ είναι μια νέα φιλοσοφία, η οποία έχει το δικό της σύστημα και περιεχόμενο, επομένως, οι κατηγορίες της δεν θα πρέπει να εννοούνται με τη συμβατική ερμηνεία.
Ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους αυτοί οι κοινωνικοί επιστήμονες παρεξέκλιναν στην εξήγηση και διάδοση της φιλοσοφίας Τσιουτσέ είναι επειδή δεν έχουν μελετήσει τα φιλοσοφικά προβλήματα από την άποψη των απαιτήσεων της επαναστατικής πράξης.
Η θεωρία πρέπει να βασίζεται και να υπηρετεί την πράξη. Μια θεωρία αποσπασμένη από την πράξη δεν μπορεί ορθά να αναδείξει την αλήθεια και είναι άχρηστη. Ο μεγάλος ηγέτης Κιμ Ιλ Σουνγκ πάντοτε μελετούσε τα φιλοσοφικά προβλήματα εκκινούμενος από τις απαιτήσεις της επαναστατικής πράξης, και ανάπτυξε τη φιλοσοφία Τσιουτσέ στην προσπάθεια να δώσει επιστημονικές απαντήσεις σε φλέγοντα ιδεολογικά και θεωρητικά προβλήματα που προέκυπταν στην επαναστατική πράξη. Το κόμμα μας γενίκευσε τις πλούσιες και βαθιές εμπειρίες της επαναστατικής πράξης, συστηματοποίησε τη φιλοσοφία Τσιουτσέ με ένα συνεκτικό τρόπο και την ανέπτυξε σε βάθος.
Η επαναστατική πράξη είναι ένας αγώνας για την επίτευξη της ανεξαρτησίας για τις λαϊκές μάζες, και είναι οι μάζες που διεξάγουν αυτό τον αγώνα. Επομένως, είναι σημαντικό στη μελέτη της φιλοσοφίας να αντανακλώνται σωστά τα αιτήματα και οι φιλοδοξίες των λαϊκών μαζών, να αναπτύσσουμε τη θεωρία γενικεύοντας τις εμπειρίες αγώνα τους και να την κάνουμε τη θεωρία των ίδιων των λαϊκών μαζών. Στην εκμεταλλευτική κοινωνία, η αντιδραστική άρχουσα τάξη χρησιμοποιεί τη φιλοσοφία για να υπερασπίζεται και να κάνει να φαίνεται ορθολογικό το αντιδραστικό καθεστώς της, με το να προσπαθεί να την κάνει μονοπώλιο των φιλόσοφων εκείνων που δρουν ως εκπρόσωποι των συμφερόντων τους. Θεωρούν τις λαϊκές μάζες αμόρφωτους ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με τη φιλοσοφία. Έχοντας την άποψη και την αντίληψη ότι οι λαϊκές μάζες είναι οι κύριοι των πάντων και σοφότατοι άνθρωποι, το Κόμμα μας έχει εκπονήσει τη φιλοσοφία Τσιουτσέ, αντανακλώντας τα αιτήματα και τις φιλοδοξίες τους και, γενικεύοντας τις εμπειρίες αγώνα τους, την ανάπτυξε περαιτέρω σε βάθος και την έκανε όπλο στην πάλη τους. Αυτός είναι ο λόγος που η φιλοσοφία Τσιουτσέ είναι μια απόλυτη αλήθεια που ανταποκρίνεται στην επιθυμία και φιλοδοξία των ανθρώπων για ανεξαρτησία και μια λαϊκή φιλοσοφία την οποία οι μάζες εύκολα κατανοούν και τη θεωρούν ως όπλο τους για την πάλη. Ωστόσο, μερικοί από τους κοινωνικούς επιστήμονές μας μιλούν για τα ζητήματα τα οποια έχουν λίγη πρακτική σημασία αναφορικά με το φώτισμα του δρόμου για τον καθορισμό από τις λαϊκές μάζες της μοίρας τους. Εμείς μελετούμε τη φιλοσοφία ουσιαστικά με σκοπό να αποσαφηνίσουμε τις αρχές και τη μεθοδολογία με τις οποίες θα αναπτύξουμε την κοινωνία και θα καθορίσουμε τη μοίρα των λαϊκών μαζών. Η ανάπτυξη της κοινωνίας καθοδηγείται από την πολιτική και δεν είναι παρά η φιλοσοφία Τσιουτσέ αυτή που διατυπώνει τις βασικές αρχές της πολιτικής που οδηγεί την κοινωνική ανάπτυξη στον πιο εύκολο δρόμο. Από αυτή την άποψη, η φιλοσοφία Τσιουτσέ μπορεί να χαρακτηριστεί πολιτική φιλοσοφία.
Μερικοί κοινωνικοί επιστήμονες ισχυρίζονται ότι ερμηνεύουν τη φιλοσοφία Τσιουτσέ ως μια φιλοσοφία που έχει αναπτύξει το διαλεκτικό υλισμό του Μαρξισμού προκειμένου να παρουσιάσουν την ιδέα Τσιουτσέ με τρόπο τέτοιο ώστε να ταιριάζει με τα χαρακτηριστικά του κόσμου στο εξωτερικό. Πρέπει να κατανοούμε ξεκάθαρα τη φιλοσοφία Τσιουτσέ ως μια νέα επαναστατική φιλοσοφία, όχι ως μια απλή ανάπτυξη της προηγούμενης φιλοσοφίας. Είναι λάθος να εξηγούμε τη φιλοσοφία Τσιουτσέ εντός του πλαισίου της προηγούμενης φιλοσοφίας, με τον ισχυρισμό ότι αυτή παρουσιάζεται με τρόπο ώστε να ταιριάζει με τα χαρακτηριστικά του κόσμου στο εξωτερικό, ή να διαδίδουμε τη φιλοσοφία Τσιουτσέ με ιδέες οι οποίες δεν συμφωνούν με τη θεμελιώδη αρχή της φιλοσοφίας Τσιουτσέ. Επιπροσθέτως, γιατί θα πρέπει να μιλάμε για ζητήματα που δεν έχουν πολιτική σημασία και σχεδόν καμία θεωρητική και πρακτική σημασία, να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στις απαιτήσεις της πραγματικότητας στη διεθνή αρένα, όταν διεθνώς έχουμε πολλά θεωρητικά και πρακτικά ζητήματα τα οποία επιτακτικά χρειάζονται σωστές απαντήσεις στη βάση των αρχών της φιλοσοφίας Τσιουτσέ; Παρουσιάζοντας την ιδέα Τσιουτσέ στον έξω κόσμο, πρέπει να εξηγούμε σωστά σε σχέση με τα τρέχοντα προβλήματα ότι η φιλοσοφία Τσιουτσέ είναι μια εντελώς πρωτότυπη φιλοσοφία και μια νέα επαναστατική φιλοσοφία. Πρέπει να ξεφορτωθούμε μια τέτοια παρέκκλιση όχι μόνο στη διάδοσή της στο εξωτερικό, αλλά επίσης και στην έρευνα, τη μελέτη και την εκπαίδευση στη φιλοσοφία Τσιουτσέ. Η φιλοσοφία Τσιουτσέ είναι μια επαναστατική φιλοσοφία και πολιτική φιλοσοφία του κόμματός μας η οποία φωτίζει τη φιλοσοφική βάση της ιδέας Τσιουτσέ και τις θεμελιώδεις αρχές της επανάστασης. Το πώς προσεγγίζουμε τη φιλοσοφία Τσιουτσέ σχεδόν δεν αφορά φιλοσοφικές θεωρίες, αλλά σχετίζεται με την αντίληψη και τη στάση έναντι της ιδεολογίας του Κόμματος. Πρέπει να αποδεχτούμε την ιδεολογία του κόμματος ως την απόλυτη αλήθεια, να την υπερασπίσουμε αποφασιστικά και να τη διατηρήσουμε με επαναστατική πεποίθηση, και επομένως, να κατανοήσουμε, να ερμηνεύσουμε, και να διαδώσουμε τη φιλοσοφία Τσιουτσέ σωστά. Πρέπει να νιώθουμε πολλή περηφάνεια και εμπιστοσύνη για το ότι έχουμε μια τέτοια μεγάλη πολιτική φιλοσοφία όπως τη φιλοσοφία Τσιουτσέ, να κατανοούμε βαθιά τις αρχές της και να τις εφαρμόζουμε πλήρως στις πρακτικές δραστηριότητες της επανάστασης και της οικοδόμησης. Πρέπει να αναλύουμε και να κρίνουμε όλα τα κοινωνικά φαινόμενα βαθιά, στη βάση των αρχών της φιλοσοφίας Τσιουτσέ, και δυναμικά να επιταχύνουμε την επανάσταση και την οικοδόμηση με το να συσπειρώσουμε τις λαϊκές μάζες γερά γύρω από το Κόμμα και να τελειοποιήσουμε το ρόλο της κινητήριας δύναμης όπως η φιλοσοφία Τσιουτσέ απαιτεί.
Οι επιστήμονες μας και ο λαός πρέπει να μελετούν και να ακολουθούν τη φιλοσοφία Τσιουτσέ, όμως πρέπει επίσης να γνωρίζουμε τις φιλοσοφικές ιδέες του Μαρξισμού-Λενινισμού. Οι κοινωνικοί επιστήμονες, ειδικότερα, πρέπει να είναι καλά εξοικειωμένοι με την προηγούμενη φιλοσοφία. Μελετώντας την προηγούμενη φιλοσοφία, είναι σημαντικό να διακρίνουμε τους περιορισμούς και τα ανώριμα στοιχεία της, μαζί με τις προοδευτικές και θετικές πτυχές της. Μόνο όταν γνωρίζουμε σωστά όχι μόνο τα ιστορικά επιτεύγματά της αλλά και τους περιορισμούς της περιόδου και την ιδεολογικο-θεωρητική της ανωριμότητα, μπορούμε να αποτρέψουμε παρεκκλίσεις δογματικής στάσης έναντι των προγενέστερων θεωριών, και να αποκτήσουμε μια βαθιά κατανόηση της πρωτοτυπίας και της ανωτερότητας της φιλοσοφίας Τσιουτσέ. Οι κοινωνικοί επιστήμονες πρέπει να μελετούν και να κατέχουν τη φιλοσοφία Τσιουτσέ και, στη βάση και υπό το φως των αρχών της, να δίνουν πολύ προσοχή στο να βλέπουν ξεκάθαρα τους περιορισμούς και την ανωριμότητα της προηγούμενης φιλοσοφίας, μαζί με τα θετικά της.
Επιπρόσθετως, θα πρέπει αυστηρά να φυλασσόμαστε έναντι όλων των ετερογενών τάσεων φιλοσοφίας που είναι αντίθετες στη φιλοσοφία Τσιουτσέ και να διασφαλίσουμε την καθαρότητα της φιλοσοφίας Τσιουτσέ. Η φιλοσοφία Τσιουτσέ είναι η πιο επωφελής και βιώσιμη φιλοσοφία, η οποία αντανακλά τις απαιτήσεις της επαναστατικής πράξης, και της οποίας η αλήθεια και η εγκυρότητα αποδεικνύεται από την επαναστατική πράξη. Το γεγονός ότι η φιλοσοφία Τσιουτσέ συγκεντρώνει όλο και πιο πολύ προσοχή στη διεθνή αρένα και οι οπαδοί της ιδέας Τσιουτσέ αυξάνονται αριθμητικά, ξεκάθαρα αποδεικνύει ότι η φιλοσοφία Τσιουτσέ δίνει απολύτως σωστές απαντήσεις στα ζητήματα της επαναστατικής πράξης. Οι κοινωνικοί επιστήμονές μας πρέπει να είναι ακλόνητα πεπεισμένοι για την επιστημονική ακρίβεια, αλήθεια, πρωτοτυπία και ανωτερότητα της φιλοσοφίας Τσιουτσέ και να αναλύουν και να κρίνουν όλες τις φιλοσοφικές θεωρίες με τη φιλοσοφία Τσιουτσέ ως οδηγό, εμποδίζοντας έτσι την παρείσφρυση οποιασδήποτε ετερογενούς φιλοσοφικής τάσης στη φιλοσοφία Τσιουτσέ. Όλοι οι κοινωνικοί επιστήμονες πρέπει να μελετούν τη φιλοσοφία Τσιουτσέ σε βάθος και να την ευρύνουν και να τη διαδίδουν, όπως θέλει και το κόμμα, και, πράττοντας έτσι, να αναδεικνύυουν το μεγαλείο της και να την καθιστούν περαιτέρω ελκυστική.
Γέλασε πάλι η υφήλιος με την είδηση από τα αστικά ΜΜΕ ότι η Β. Κορέα θα αποκτήσει “δική της» ώρα. Η αλήθεια είναι ότι στα πλαίσια του εορτασμού των 70 ετών από την απελευθέρωση της χώρας από τον ιαπωνικό ζυγό, η χώρα θα απαλλαγεί συμβολικά και από την “ιαπωνική” ώρα, και θα επιστρέψει στην ώρα που είχε πριν κατακτηθεί.
Περιορίζοντας-γελοιοποιώντας την είδηση, τα κυρίαρχα ΜΜΕ δεν δείχνουν τη γενικότερη εικόνα: ότι πρόκειται για διπλωματική-συμβολική κίνηση στα πλαίσια της αυξανόμενης- και μάλιστα “θερμής”- έντασης στη ΝΑ Ασία: Η Ιαπωνία διεκδικεί περιφερειακή αναβάθμιση, στρατιωτικοποίηση, θάλασσες και ξαναγράψιμο της ιστορίας (π.χ. να ξεχάσουμε ότι άπειρες γυναίκες έγιναν «δημοσίας χρήσης» για τα ιαπωνικά στρατά). Η ευθύνη, επομένως, είναι της Ιαπωνίας, και της κατοχικής δύναμης που τη διαδέχτηκε στο νότο της χερσονήσου: των ΗΠΑ (γιατί, ας μην ξεχνάμε, η ΕΣΣΔ έφυγε από εκεί εντός τριών ετών, το 1948).
Από κει και πέρα, όμως,ξανατίθεται το ζήτημα για το πώς “την πατάνε” οι προοδευτικοί άνθρωποι στον κόσμο, αφού, με ένα σμπάρο, οι καπιταλιστές-ιμπεριαλιστές: α) δικαιολογούν ή κρύβουν την επεμβατικότητά τους, ξαναγράφοντας, συν τοις άλλοις, την ιστορία, β) ταυτίζουν την άσχημη εικόνα – που τα ίδια παρουσιάζουν – για τη χώρα αυτή με το σοσιαλισμό και το όραμα εκατομμυρίων ανθρώπων στον κόσμο. Φυσικά, οι προοδευτικοί άνθρωποι έχουν δύο ξεχωριστά καθήκοντα: αφ’ ενός, να αναδεικνύουν το βασικό υπεύθυνο και να καταδικάζουν την ιμπεριαλιστική επεμβατικότητα (άρα, στο θέμα αυτό, πρέπει να υποστηρίζεται η Β. Κορέα) και, αφ’ετέρου, να μελετάται το εσωτερικό της καθεστώς και να αναδεικνύεται η σχέση ή μη της κυρίαρχης ιδεολογίας και φιλοσοφίας του με το μαρξισμό-λενινισμό και το διαλεκτικό υλισμό. Στο βαθμό δε που δεν υπάρχει σχέση, δεν έχει νόημα για τους προοδευτικούς ανθρώπους να υποστηρίζουν και το εσωτερικό καθεστώς της χώρας αυτής.
Το παρακάτω κείμενο αποτελεί συνέχεια της μελέτης του εσωτερικού καθεστώτος της χώρας που το parapoda έχει εγκαινιάσει. Πρόκειται για κείμενο που έχει γράψει -με απλό τρόπο, είναι η αλήθεια- ο Κιμ Γιονγκ Ιλ, ο προκάτοχος (και πατέρας) του σημερινού ηγέτη της Β. Κορέας Κιμ Γιονγκ Ιλ το 1996. Στο κείμενο αυτό, ο Κιμ Γιονγκ Ιλ αποκηρύσσει τη “συνέχεια” που οι περισσότεροι νομίζουμε ότι διέπει, σε φιλοσοφικό επίπεδο, τον κομμουνισμό με το καθεστώς εκεί. Μελετά συγκεκριμένα τη (μη) σχέση της κυρίαρχης στη Β. Κορέα φιλοσοφίας Τσιουτσέ με τον διαλεκτικό υλισμό. Παρότι αναγνωρίζει δύο κοινά θεμέλια (ότι ο κόσμος αλλάζει και ότι ο κόσμος αποτελείται από την ύλη), αποδεικνύει τη διαφορετικότητα των δύο φιλοσοφιών αυτών. “Θεμελιωδώς διαφορετική” από το μαρξισμό-λενινισμό χαρακτηρίζει τη φιλοσοφία Τσιουτσέ ο Κιμ Ιλ Σουνγκ.
Μπορεί, επίσης, κανείς να δει και άλλο κείμενο του Κιμ Γιονγκ Ιλ σχετικά με την ελάχιστη σχέση της Ιδέας Τσιουτσέ (άλλη από τη Φιλοσοφία Τσιουτσέ) με το μαρξισμό-λενινισμό, δηλ. σε πολιτικό επίπεδο. Εδώ, ακόμα, μπορεί να δει το ιστορικό της πορείας του κορεατικού, αλλά και της απομάκρυνσης του καθεστώτος από το μαρξισμό-λενινισμό, τον οποίο και απάλειψε ως έννοια από το Σύνταγμά του ήδη από το 1992.Τέλος, εδώ και εδώ, μπορεί κανείς να διαβάσει δύο άρθρα για τις πρόσφατες εξελίξεις στη χώρα.
Φυσικά, τίθεται το ζήτημα-καλοπροαίρετα ή όχι- του ότι, από τη στιγμή που το καθεστώς ξεκίνησε έχοντας κυρίαρχη ιδεολογία το μαρξισμό-λενινισμό, έγινε δυνατό να ξεφύγει, άρα, τίθεται το ζήτημα αν για την σημερινή κατάσταση της ΛΔ Κορέας αντικειμενικά ευθύνεται η αρχική κυρίαρχη ιδεολογία. Όμως, ο μαρξισμός-λενινισμός αναγνωρίζει ότι ένα πράγμα είναι δυνατό να μετατραπεί στο αντίθετό του. Και βεβαίως υπάρχουν ευθύνες, όμως αυτές είναι περισσότερο ιστορικές, υποκειμενικές, και όχι φιλοσοφικές ή πολιτικές που επιβαρύνουν συνολικά το μαρξισμό-λενινισμό. Συνεπώς, δεν είναι δεδομένο ότι ο κομμουνισμός οδηγεί (νομοτελειακά) σε καταστάσεις όπως αυτή στην οποία βρίσκεται σήμερα το εσωτερικό καθεστώς της Β. Κορέας.
Κιμ Γιονγκ Ιλ: H φιλοσοφία Τσιουτσέ είναι μια πρωτότυπη επαναστατική φιλοσοφία (26/07/1996)
Πρόσφατα έγινε γνωστό ότι μερικοί κοινωνικοί μας επιστήμονες εσφαλμένα εξέφρασαν μια εκτίμηση αντίθετη με εκείνη του κόμματός μας αναφορικά με την ερμηνεία της φιλοσοφίας Τσιουτσέ, και ότι αυτή η άποψη έχει διαδοθεί και στο εξωτερικό.
Αυτοί οι κοινωνικοί επιστήμονες εξακολουθούν να προσπαθούν να εξηγούν τις βασικές αρχές της φιλοσοφίας Τσιουτσέ με βάση το γενικό νόμο ανάπτυξης του υλικού κόσμου, αντί να την εξηγούν με βάση την κατεύθυνση για αποσαφήνιση του νόμου της κοινωνικής κίνησης. Οι υπερασπιστές αυτής της άποψης λένε ότι το επιχείρημά τους στοχεύει στο να αποδείξουν ότι η φιλοσοφία Τσιουτσέ είναι μια νέα ανάπτυξη του Μαρξιστικού διαλεκτικού υλισμού. Εξηγώντας και προπαγανδίζοντας τη φιλοσοφία Τσιουτσέ δεν χρειάζεται να πείθουμε τους ανθρώπους ότι η φιλοσοφία αυτή είναι μια νέα ανάπτυξη του Μαρξιστικού διαλεκτικού υλισμού. Είναι αλήθεια ότι το κόμμα μας δεν έχει μια δογματική στάση απέναντι στο Μαρξιστικό διαλεκτικό υλισμό, όμως τον αναλύει από τη σκοπιά της Τσιουτσέ και έχει δώσει νέες ερμηνείες σε πολλά προβλήματα. Ωστόσο, το βασικό περιεχόμενο της φιλοσοφίας Τσιουτσέ δεν συνιστά κάποια ανάπτυξη του υλισμού και της διαλεκτικής.
Η φιλοσοφία Τσιουτσέ είναι μια πρωτότυπη φιλοσοφία η οποία έχει αναπτυχθεί και συστηματοποιηθεί με τις δικές της αρχές. Η ιστορική συμβολή της φιλοσοφίας Τσιουτσέ στην ανάπτυξη της φιλοσοφικής σκέψης έγκειται, όχι στο προχώρημα που έκανε στο Μαρξιστικό διαλεκτικό υλισμό, αλλά στη διατύπωση νέων φιλοσοφικών αρχών που έχουν επίκεντρο τον άνθρωπο.
Η Μαρξιστική φιλοσοφία θεωρούσε το ζήτημα της σχέσης μεταξύ ύλης και συνείδησης, μεταξύ είναι και σκέψης, ως το θεμελιώδες ζήτημα φιλοσοφίας, και απέδειξε την προτεραιότητα της ύλης, του είναι, και στη βάση αυτή, φώτισε το γεγονός ότι ο κόσμος αποτελείται από την ύλη και αλλάζει και αναπτύσσεται από την κίνηση της ύλης. Η φιλοσοφία Τσιουτσέ θεωρεί τη σχέση μεταξύ κόσμου και ανθρώπου, και τη θέση και το ρόλο του ανθρώπου στον κόσμο, ως το θεμελιώδες ζήτημα φιλοσοφίας, διατύπωσε τη φιλοσοφική αρχή ότι ο άνθρωπος είναι ο κύριος των πάντων και ότι αποφασίζει για τα πάντα και, στη βάση αυτή, φώτισε τον απολύτως ορθό δρόμο για τη διαμόρφωση της μοίρας του ανθρώπου. Η Μαρξιστική φιλοσοφία έθεσε ως βασικό καθήκον την αποσαφήνιση της ουσίας του υλικού κόσμου και του γενικού νόμου της κίνησής του, ενώ η φιλοσοφία Τσιουτσέ έθεσε ως το σημαντικό της καθήκον την αποσαφήνιση των ουσιωδών χαρακτηριστικών του ανθρώπου και του νόμου κοινωνικής κίνησης, της κίνησης του ανθρώπου. Επομένως, η φιλοσοφία Τσιουτσέ είναι μια πρωτότυπη θεωρία η οποία είναι θεμελιωδώς διαφορετική από την προηγούμενη φιλοσοφία, αναφορικά τόσο με τους στόχους όσο και τις αρχές της. Να γιατί δεν θα πρέπει να καταλαβαίνουμε τη φιλοσοφία Τσιουτσέ ως μια φιλοσοφία που έχει αναπτύξει το διαλεκτικό υλισμό, ούτε θα πρέπει να προσπαθούμε να αποδείξουμε την πρωτοτυπία και τα πλεονεκτήματα της φιλοσοφίας Τσιουτσέ συζητώντας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για την ουσία του υλικού κόσμου και το γενικό νόμο κίνησής του που έχουν αποσαφηνιστεί από τη Μαρξιστική φιλοσοφία. Δεν μπορεί κανείς να εξηγήσει τη φιλοσοφία Τσιουτσέ στο πλαίσιο της προηγούμενης φιλοσοφίας γιατί είναι μια φιλοσοφία που έχει διατυπώσει νέες φιλοσοφικές αρχές. Αν προσπαθήσει κανείς κάτι τέτοιο, όχι μόνο θα αποτύχει να αποδείξει την πρωτοτυπία της φιλοσοφίας Τσιουτσέ, αλλά θα τη συσκοτίσει και δεν θα μπορεί να κατανοήσει την ουσία της σωστά.
Έχοντας ορίσει τις ουσιαστικές ιδιότητες του ανθρώπου για πρώτη φορά στην ιστορία, η φιλοσοφία Τσιουτσέ έχει εξυψώσει τον άνθρωπο ως το ισχυρότερο και με τις καλύτερες ιδιότητες ον στον κόσμο και προώθησε μια νέα ιδέα για τον κόσμο: συγκεκριμένα, ότι ο κόσμος κυριαρχείται και μεταμορφώνεται από τον άνθρωπο.
Η νέα αντίληψη για τον κόσμο που διατύπωσε η φιλοσοφία Τσιουτσέ δεν αρνείται την αντίληψη του διαλεκτικού υλισμού για τον κόσμο. Η φιλοσοφία Τσιουτσέ θεωρεί την αντίληψη του διαλεκτικού υλισμού για τον κόσμο ως μια προϋπόθεση. Η αντίληψη της Τσιουτσέ για τον κόσμο, ότι αυτός κυριαρχείται και μεταμορφώνεται από τον άνθρωπο, δεν μπορεί να κατανοηθεί ξεχωριστά από την υλιστική διαλεκτική αντίληψη για την ουσία του αντικειμενικού υλικού κόσμου και για το γενικό νόμο της κίνησής του. Από την ιδεαλιστική άποψη ότι ο κόσμος είναι κάτι μυστήριο, δεν μπορείς να συνάγεις ότι ο άνθρωπος κυριαρχεί στον κόσμο, και από τη μεταφυσική άποψη ότι ο κόσμος είναι απαράλλαχτος, δεν μπορείς να συνάγεις ότι ο άνθρωπος μπορεί να μετασχηματίζει τον κόσμο. Η αντίληψη της Τσιουτσέ για τον κόσμο, ότι αυτός κυριαρχείται και μετασχηματίζεται από τον άνθρωπο, μπορεί να θεμελιωθεί μόνο όταν αναγνωριστεί η υλιστική διαλεκτική αντίληψη για τον κόσμο, ότι ο κόσμος αποτελείται από την ύλη και ασταμάτητα αλλάζει και αναπτύσσεται. Παρ’ ότι έχει ένα πλήθος από περιορισμούς και ανωριμότητες ο Μαρξιστικός διαλεκτικός υλισμός, οι βασικές αρχές του είναι επιστημονικές και έγκυρες. Να γιατί λέμε ότι η φιλοσοφία Τσιουτσέ θεωρεί την υλιστική διαλεκτική ως προϋπόθεσή της.
Το ότι η αντίληψη της υλιστικής διαλεκτικής για τον κόσμο είναι προϋπόθεση για τη φιλοσοφία Τσιουτσέ, δεν σημαίνει ότι φιλοσοφία Τσιουτσέ έχει απλώς κληρονομήσει και αναπτύξει τη φιλοσοφία Τσιουτσέ. Παρότι θα ήταν ανέφικτο να επιτευχθεί επιστημονική κατανόηση και μετασχηματισμός του κόσμου χωρίς τον τρόπο που κατανοεί ο διαλεκτικός υλισμός τον αντικειμενικό υλικό κόσμο, δεν μπορεί κανείς να συνάγει το συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος είναι ο κύριος του κόσμου και παίζει έναν αποφασιστικό ρόλο στο μετασχηματισμό του κόσμου απλώς λόγω της πρότασης του υλισμού ότι ο κόσμος αποτελείται από ύλη και από τη διαλεκτική αρχή ότι ο κόσμος ασταμάτητα αλλάζει και αναπτύσσεται. Μόνο στη βάση της αποσαφήνισης των ουσιωδών ιδιοτήτων του ανθρώπου οι οποίες διακρίνουν τον άνθρωπο ριζικά από όλα τα άλλα υλικά όντα, είναι δυνατό να αποσαφηνιστεί η ξεχωριστή θέση του ανθρώπου και ο ρόλος του ως κύριου του κόσμου που είναι ικανός να μετασχηματίζει τον κόσμο. Μόνο στη βάση των ουσιωδών ιδιοτήτων του ανθρώπου ως κοινωνικού όντος με ανεξαρτησία, δημιουργικότητα και συνείδηση, όπως επιστημονικά έχει αποσαφηνίσει η φιλοσοφία Τσιουτσέ, διατυπώθηκε η βασική αρχή ότι ο άνθρωπος είναι ο κύριος του κόσμου και παίζει τον αποφασιστικό ρόλο στο μετασχηματισμό του κόσμου. Διατυπώνοντας την αντίληψή της για την κοινωνική ιστορία, την οπτική της για την ιστορία στη βάση της φιλοσοφικής αρχής που έχει κέντρο τον άνθρωπο, η φιλοσοφία Τσιουτσέ έχει ξεπεράσει τους περιορισμούς της προηγούμενης κοινωνικοϊστορικής αντίληψης και πραγματοπίοησε μια ριζική αλλαγή στην κοινωνικοϊστορική αντίληψη και οπτική.
Η μαρξιστική φιλοσοφία διατύπωσε την κοινωνικοϊστορική άποψη του διαλεκτικού υλισμού, τον ιστορικό υλισμό, μέσω της εφαρμογής του γενικού νόμου της ανάπτυξης του υλικού κόσμου στην κοινωνική ιστορία. Φυσικά, δεν αρνούμαστε την ιστορική αξία του ιστορικού υλισμού. Ο ιστορικός υλισμός συνέβαλε σημαντικά στην ήττα της αντιδραστικής και αντεπιστημονικής κοινωνικοϊστορικής αντίληψης η οποία βασιζόταν στον ιδεαλισμό και τη μεταφυσική. Επιπροσθέτως, αφού ο άνθρωπος ζει στον αντικειμενικό υλικό κόσμο και η κοινωνία είναι αξεχώριστα συνδεδεμένη με τη φύση, ο γενικός νόμος της ανάπτυξης του υλικού κόσμου δρα στα κοινωνικά φαινόμενα. Ωστόσο, αν κανείς παραβλέψει ότι η κοινωνική κίνηση διέπεται από το δικό της νόμο, και μηχανιστικά εφαρμόσει το γενικό νόμο ανάπτυξης του υλικού κόσμου στα κοινωνικά φαινόμενα, τότε δεν μπορεί να αποφύγει να έχει μια μονόπλευρη κατανόηση της κοινωνικής ιστορίας.
Η κοινωνική κίνηση αλλάζει και αναπτύσσεται σύμφωνα με το δικό της νόμο. Η κοινωνική κίνηση είναι η κίνηση του ανθρώπου που κυριαρχεί και μετασχηματίζει τον κόσμο. Ο άνθρωπος μετασχηματίζει τη φύση για να κατακτήσει και να μετασχηματίσει τον αντικειμενικό υλικό κόσμο. Με το να μετασχηματίζει τη φύση, ο άνθρωπος δημιουργεί υλικό πλούτο και υλικές προϋποθέσεις για τη ζωή του. Ο μετασχηματισμός της φύσης και η δημιουργία υλικού πλούτου είναι η προσπάθεια για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών του ανθρώπου και αυτό το έργο μπορεί να γίνει μόνο με την κοινωνική συνεργασία των ανθρώπων. Οι άνθρωποι μετασχηματίζουν την κοινωνία για να βελτιώσουν και να τελειοποιήσουν τις σχέσεις κοινωνικής συνεργασίας. Είναι ο άνθρωπος που μετασχηματίζει τόσο τη φύση όσο και την κοινωνία. Ενώ μετασχηματίζει τη φύση και την κοινωνία, ο άνθρωπος μετασχηματίζεται και αναπτύσσεται ο ίδιος συνεχώς. Η κυριαρχία και ο μετασχηματισμός του κόσμου από τον άνθρωπο πραγματοποιούνται, στην τελική, μέσω του μετασχηματισμού της κοινωνίας και του ίδιου, και οι λαϊκές μάζες είναι η κινητήρια δύναμη αυτού του έργου. Οι λαϊκές μάζες δημιουργούν όλο τον υλικό και πολιτιστικό πλούτο της κοινωνίας και αναπτύσσουν κοινωνικές σχέσεις. Η κοινωνική κίνηση, η κινητήρια δύναμη της οποίας είναι οι λαϊκές μάζες, έχει χαρακτηριστικά τα οποία είναι διαφορετικά από εκείνα της κίνησης της φύσης. Στη φύση, η κίνηση πραγματοποιείται αυθόρμητα, μέσω της αλληλεπίδρασης των υλικών στοιχείων που υπάρχουν αντικειμενικά, ενώ η κοινωνική κίνηση προκαλείται και αναπτύσσεται από τη συνειδητή δράση και ρόλο της κινητήριας δύναμης. Επομένως, αν κανείς μηχανιστικά εφαρμόσει τους νόμους του διαλεκτικού υλισμού που εξηγούν το γενικό νόμο ανάπτυξης του υλικού κόσμου στην κοινωνική ιστορία, τότε δεν μπορεί να αποσαφηνίσει σωστά την ουσία της κοινωνίας και το νόμο της κοινωνικής κίνησης. Ο κύριος περιορισμός της υλιστικής αντίληψης της ιστορίας είναι ότι απέτυχε να διατυπώσει σωστά τον ιδιαίτερο νόμο της κοινωνικής κίνησης, και εξήγησε τις αρχές της κοινωνικής κίνησης κύρια στη βάση του κοινού χαρακτηριστικού της κίνησης της φύσης και της κοινωνικής κίνησης, το οποίο έγκειται στο ότι και οι δύο είναι κινήσεις ύλης. Η μαρξιστική υλιστική αντίληψη της ιστορίας χώριζε την κοινωνία σε κοινωνικά όντα και κοινωνική συνείδηση, και απέδιδε αποφασιστική σημασία στο κοινωνικό ον: επίσης, χώριζε την κοινωνική δομή σε παραγωγικές δυνάμεις και παραγωγικές σχέσεις, βάση και εποικοδόμημα, και απέδιδε την αποφασιστική σημασία στην υλική παραγωγή και τις οικονομικές σχέσεις. Αυτό σημαίνει μια απαράλλαχτη εφαρμογή της αρχής του διαλεκτικού υλισμού στην κοινωνία, την αρχή του ότι ο κόσμος αποτελείται από ύλη και αλλάζει και αναπτύσσεται σύμφωνα με το γενικό νόμο κίνησης της ύλης. Ο κόσμος, όπως τον έβλεπαν οι ιδρυτές του Μαρξισμού όταν εφάρμοζαν στην κοινωνική ιστορία το γενικό νόμο που διέπει τον υλικό κόσμο, είναι μια οντότητα, όχι μόνο αποτελούμενη από τη φύση, αλλά επίσης και από τον άνθρωπο και από την κοινωνία, που είναι υλικά όντα. Αν κανείς δει τον άνθρωπο ως τμήμα του κόσμου, ως υλική οντότητα, και όχι ως κοινωνικό ον με ανεξαρτησία, δημιουργικότητα και συνείδηση, και εφαρμόσει στην κοινωνική ιστορία το γενικό νόμο της κίνησης του υλικού κόσμου, τότε δεν θα μπορεί να αποφύγει το να βλέπει την κοινωνικο-ιστορική κίνηση ως μια διαδικασία της ιστορίας της φύσης.
Φυσικά, η κοινωνία επίσης αλλάζει και αναπτύσσεται σύμφωνα με καποιο νόμο, όχι από την ίδια τη θέληση του ανθρώπου. Όμως, η δράση του νόμου αυτού στην κοινωνία είναι θεμελιωδώς διαφορετική από αυτή του νόμου της φύσης. Στη φύση, ο νόμος δρα αυθόρμητα, ανεξαρτήτως της δραστηριότητας του ανθρώπου. Όμως, στην κοινωνία, ο νόμος αυτός δρα μέσω των ανεξάρτητων, δημιουργικών και συνειδητών δραστηριοτήτων του ανθρώπου. Μερικοί από τους νόμους της κοινωνίας διέπουν κάθε κοινωνία γενικά, ανεξαρτήτως κοινωνικού συστήματος, και κάποιοι από αυτούς τους νόμους διέπουν μια συγκεκριμένη κοινωνία. Επειδή όλοι οι κοινωνικοί νόμοι δρουν μέσω της ανθρώπινης δραστηριότητας, μπορεί να δράσουν ήπια ή οι δράσεις τους μπορεί να περιοριστούν ή να συγκρατηθούν, ανάλογα με τη δράση του ανθρώπου. Όταν λέω ότι οι κοινωνικοί νόμοι λειτουργούν μέσω της ανθρώπινης δραστηριότητας, δεν αρνούμαι τον αντικειμενικό χαρακτήρα των κοινωνικών νόμων και το πιθανό αυθόρμητο στην κοινωνική κίνηση. Αν συγκεκριμένες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες δημιουργηθούν, ένας κοινωνικός νόμος που ανταποκρίνεται σε αυτές, αναπόφευκτα λειτουργεί και, επομένως, λαμβάνει έναν αντικειμενικό χαρακτήρα, όπως ένας φυσικός νόμος. Το αυθόρμητο στην κοινωνική κίινηση οφείλεται σε ένα σχετικά χαμηλό επίπεδο της ανθρώπινης ανεξαρτησίας, δημιουργίας και συνειδητότητας και στην απουσία του κοινωνικού συστήματος εκείνου στο οποίο οι άνθρωποι μπορεί να τα αναπτύσσουν αυτά πλήρως. Με την ανάπτυξη της ανθρώπινης ανεξαρτησίας, δημιουργίας και συνειδητότητας και με την εγκαθίδρυση του κοινωνικού εκείνου συστήματος το οποιο διασφαλίζει μια πλήρη ανάπτυξη αυτών των ιδιοτήτων, ο άνθρωπος θα δρα καλύτερα με την εφαρμογή αυτών των αντικειμενικών νόμων και ο βαθμός αυθορμητότητας θα μειωθεί. Η κοινωνική ανάπτυξη είναι η διαδικασία της ανάπτυξης της ανεξαρτησίας, δημιουργικότητας και συνειδητότητας των μαζών. Με την ανάπτυξη αυτών των ιδιοτήτων και με την εμφάνιση εκείνου του κοινωνικού συστήματος το οποιο είναι ικανό να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις τους, η κοινωνία θα αναπτύσσεται όλο και πιο πολύ μέσω των ηθελημένων και συνειδητών δραστηριοτήτων των λαϊκών μαζών. Αυτό σημαίνει ότι θα λειτουργεί πλήρως ο ιδιαίτερος νόμος της κοινωνικής κίνησης, που αλλάζει και αναπτύσσει, χάρη στη συνειδητή δράση και το ρόλο της κινητήριας δύναμης.
Παρότι οι ιδρυτές του Μαρξισμού θεμελίωσαν την υλιστική διαλεκτική αντίληψη της κοινωνικής ιστορίας με το να εφαρμόσουν το γενικό νόμο της ανάπτυξης του υλικού κόσμου στην κοινωνική ιστορία, οι ίδιοι συνάντησαν πολλά προβλήματα στην πρακτική κοινωνική κίνηση, προβλήματα τα οποία δεν θα μπορούσαν να επιλυθούν μόνο από το γενικό νόμο της ανάπτυξης του υλικού κόσμου. Επομένως, προσπάθησαν να ξεπεράσουν το μονόπλευρο χαρακτήρα της υλιστικής διαλεκτικής αντίληψης της κοινωνικής ιστορίας προωθώντας κάποιες θεωρίες όπως, για παράδειγμα, ότι παρότι η κοινωνική συνείδηση προκύπτει ως αντανάκλαση των υλικών και οικονομικών συνθηκών, επιδρά σε αυτές τις συνθήκες, και ότι παρότι η πολιτική καθορίζεται από την οικονομία, επιδρά στην οικονομία. Ωστόσο, η Μαρξιστική υλιστική αντίληψη της ιστορίας είναι, στην ουσία, μια αντίληψη για την κοινωνική ιστορία που θεωρεί ως κύριο παράγοντα το κοινό χαρακτηριστικό της κίνησης της φύσης και της κίνησης της κοινωνίας. Αυτή η θεωρία δεν ήταν σε θέση να αποφύγει τον περιορισμό του να ταυτίζει τη διαδικασία της κοινωνικής ανάπτυξης με εκείνη της φυσικής ιστορίας.
Η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ της φιλοσοφίας Τσιουτσέ και της προηγούμενης φιλοσοφίας προκύπτει, σε τελική ανάλυση, από τη διαφορετική αντίληψη για τον άνθρωπο.
Η μαρξιστική φιλοσοφία όρισε την ουσία του ανθρώπου ως το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων, όμως απέτυχε ορθά να εντοπίσει τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου ως κοινωνικού όντος. Η προηγούμενη θεωρία εξηγούσε την αρχή της κοινωνικής κίνησης κυρίως στη βάση του γενικού νόμου της ανάπτυξης του υλικού κόσμου, επειδή αποτύγχανε να διατυπώσει τις ουσιαστικές ιδιότητες του κοινωνικού ανθρώπου. Για πρώτη φορά, η φιλοσοφία Τσιουτσέ αποσαφήνισε τέλεια τις ιδιαίτερες ιδιότητες του ανθρώπου ως κοινωνικού όντος.
Όπως διατυπώνεται στα κείμενα του κόμματός μας, ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ον με ανεξαρτησία, δημιουργικότητα και συνειδητότητα και κανένας δεν μπορεί να αμφιβάλλει επ’ αυτού. Ωστόσο, μερικοί κοινωνικοί επιστήμονες διατηρούν μια εσφαλμένη κατανόηση του πώς ο άνθρωπος έγινε κοινωνικό ον με αυτές τις ιδιότητες. Αναφορικά με το ζήτημα των ουσιαστικών χαρακτηριστικών του ανθρώπου, ως ζήτημα που έχει να κάνει με το επίπεδο της ανάπτυξής του ως κοινωνικού όντος, ισχυρίζονται ακόμα ότι η πηγή της ανθρώπινης ανεξαρτησίας, δημιουργικότητας και συνειδητότητας πρέπει να βρεθεί στην ποικιλία των υλικών συστατικών και τη συνθετότητα του συνδυασμού τους και της δομής τους. Αυτή είναι, στην πραγματικότητα, μια αντίληψη που βλέπει τις ουσιαστικές ιδιότητες του ανθρώπου ως μια επέκταση των φυσικών και βιολογικών ιδιοτήτων του, ως ανάπτυξη και απόληξή τους. Όταν μιλάμε για τον άνθρωπο ως οργανισμό, κάποιος θα μπορούσε να τον σκεφτεί συγκρίνοντάς τον με άλλους οργανισμούς, ή να συζητά τα χαρακτηριστικά των βιολογικών του συστατικών και το συνδυασμό και τη δομή τους. Ωστόσο, ο άνθρωπος που μελετάται από τη φιλοσοφία Τσιουτσέ είναι όχι μόνο ένας υψηλά αναπτυγμένος οργανισμός, αλλά ζει και εργάζεται επίσης με ανεξαρτησία, δημιουργικότητα και συνειδητότητα που άλλα πλάσματα δεν έχουν αποκτήσει. Η πηγή των ουσιαστικών ιδιοτήτων του ανθρώπου πρέπει να αναζητηθεί όχι στην ανάπτυξη αυτών των πτυχών του που είναι ίδιες με αυτές άλλων υλικών όντων, αλλά στα χαρακτηριστικά που υπάρχουν μόνο σε αυτόν. Ο άνθρωπος έχει αποκτήσει ανεξαρτησία, δημιουργικότητα και συνειδητότητα, γιατί είναι ένα κοινωνικό ον που σχηματίζει την κοινωνική συλλογικότητα και ζει και εργάζεται σε μια συνεργατική σχέση. Αυτές οι ιδιότητες του ανθρώπου είναι κοινωνικά γνωρίσματα τα οποία έχουν σχηματιστεί και αναπτυχθεί κατά την κοινωνικο-ιστορική διαδικασία, με την εργασία του μέσα σε μια κοινωνική σχέση. Φυσικά, αυτές τις ιδιότητες δεν θα μπορούσαμε καν να τις αντιληφθούμε χωρίς το υψηλά αναπτυγμένο οργανικό σώμα του. Από την άποψη του υψηλά αναπτυγμένου οργανικού σώματός του, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο άνθρωπος είναι το ανώτερο προϊόν εξέλιξης και το πιο ανεπτυγμένο υλικό ον. Ωστόσο, αν ο άνθρωπος δεν είχε διαμορφώσει μια κοινωνική συλλογικότητα και δεν είχε ζήσει και εργαστεί μέσα σε κοινωνικές σχέσεις, δεν θα μπορούσε να έχει αναπτυχθεί ως ένα ανεξάρτητο, δημιουργικό και συνειδητό ον, ανεξαρτήτως του πόσο αναπτυγμένο μπορεί το οργανικό σώμα του να είναι. Χωρίς τη φυσική ζωή, ο άνθρωπος δεν μπορεί να έχει κοινωνική και πολιτική οντότητα. Ωστόσο, δεν είναι η φυσική ζωή του ανθρώπου αυτή που γεννά την κοινωνική και πολιτική του οντότητα. Αντίστοιχα, χωρίς το ανεπτυγμένο οργανικό σώμα του, η ανεξαρτησία, δημιουργικότητα και συνειδητότητά του θα ήταν αδιανόητη, όμως τα ίδια τα βιολογικά του χαρακτηριστικά δεν είναι αυτά που παράγουν τα κοινωνικά του γνωρίσματα. Τα κοινωνικά γνωρίσματα του ανθρώπου μπορούν να διαμορφωθούν και να αναπτυχθούν μόνο μέσα από τη διαδικασία εμφάνισης και ανάπτυξής του ως κοινωνικού όντος, με άλλα λόγια, μέσα από τη διαδικασία της ιστορικής ανάπτυξης της κοινωνικής του δραστηριότητας και των κοινωνικών του σχέσεων. Η ιστορία της κοινωνικής ανάπτυξης είναι η ιστορία ανάπτυξης της ανεξαρτησίας, δημιουργικότητας και συνειδητότητας του ανθρώπου. Αυτό σημαίνει ότι η ανεξαρτησία, η δημιουργία και η συνειδητότητα του ανθρώπου είναι κοινωνικά γνωρίσματα, τα οποία διαμορφώνονται και αναπτύσσονται κοινωνικά και ιστορικά. Επομένως, η φιλοσοφική θεώρηση του ανθρώπου θα πρέπει να ξεκινά από το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι ένα κοινωνικό ον.
Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι κοινωνικοί επιστήμονές μας μιλούν για τα υλικά συστατικά και το συνδυασμό και τη δομή τους, και τα σχετίζουν με τις ουσιαστικές ιδιότητες του ανθρώπου, ισχυριζόμενοι ότι οι βιολογικοί παράγοντες συνιστούν το κύριο περιεχόμενο της φιλοσοφίας Τσιουτσέ. Ο ισχυρισμός τους είναι μια παρέκκλιση η οποία εξηγεί τη φιλοσοφία Τσιουτσέ μέσα στο πλαίσιο του Μαρξιστικού διαλεκτικού υλισμού. Αυτό είναι μόνο μια προσπάθεια να δικαιολογήσουν την εσφαλμένη εξελικτική αντίληψη, η οποία θεωρεί τις ουσιαστικές ιδιότητες του ανθρώπου ως ανάπτυξη και απόληξη βιολογικών γνωρισμάτων.
Αναφορικά με τις ουσιαστικές ιδιότητες του ανθρώπου, είναι σημαντικό να έχουμε μια ορθή κατανόηση για το κοινωνικό ον. Οι ιδρυτές του Μαρξισμού, ενώ έθεταν το ζήτημα της ουσίας του ανθρώπου στις κοινωνικές σχέσεις, χρησιμοποιούσαν την φράση “κοινωνικό ον” ως μια έννοια που σημαίνει υλικές συνθήκες και οικονομικές σχέσεις της κοινωνικής ζωής που υπάρχουν αντικειμενικά και αντανακλώνται στην κοινωνική συνείδηση. Αφού θεωρούσαν τον άνθρωπο ως ένα συστατικό των παραγωγικών δυνάμεων, ως το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων, η φράση “κοινωνικό ον” που χρησιμοποιούσαν υπονοούσε και τον άνθρωπο επίσης. Ωστόσο, δεν τη χρησιμοποιούσαν ως έναν όρο που έχει την ιδιαίτερη έννοια που ορίζει τις ουσιαστικές ιδιότητες του ανθρώπου. Συστηματοποιώντας τη φιλοσοφία Τσιουτσέ, εμείς χρησιμοποιήσαμε τον όρο “κοινωνικό ον” ως έναν όρο που έχει την ιδιαίτερη έννοια που ορίζει τις ουσιαστικές ιδιότητες του ανθρώπου.
Στη θεωρία της φιλοσοφίας Τσιουτσέ ο άνθρωπος είναι το μόνο κοινωνικό ον στον κόσμο. Κάποιοι κοινωνικοί επιστήμονες, ωστόσο, επιμένουν ακόμα ότι ο κοινωνικός πλούτος και οι κοινωνικές σχέσεις θα πρέπει επίσης να περιλαμβάνονται στον όρο “κοινωνικό ον”, συσκοτίζοντας έτσι τη διαφορά μεταξύ ανθρώπου και κοινωνικού πλούτου και κοινωνικών σχέσεων. Ο κοινωνικός πλούτος και οι κοινωνικές σχέσεις δημιουργούνται και αναπτύσσονται από τον άνθρωπο. Επομένως, δεν μπορούν να περιλαμβάνονται στην έννοια που ορίζει τις ουσιαστικές ιδιότητες του ανθρώπου. Στη Μαρξιστική φιλοσοφία, η φράση “κοινωνικό ον”, φυσικά, μπορεί να χρησιμοποιείται όπως οι ιδρυτές του Μαρξισμού εννοούσαν. Όμως, αν εμείς, όταν μιλάμε για τη φιλοσοφία Τσιουτσέ, κατανοήσουμε τον όρο “κοινωνικό ον” με τη συμβατική του έννοια, τότε θα συσκοτίσουμε την κατανόηση των ουσιστικών ιδιοτήτων του ανθρώπου. Η φιλοσοφία Τσιουτσέ είναι μια νέα φιλοσοφία, η οποία έχει το δικό της σύστημα και περιεχόμενο, επομένως, οι κατηγορίες της δεν θα πρέπει να εννοούνται με τη συμβατική ερμηνεία.
Ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους αυτοί οι κοινωνικοί επιστήμονες παρεξέκλιναν στην εξήγηση και διάδοση της φιλοσοφίας Τσιουτσέ είναι επειδή δεν έχουν μελετήσει τα φιλοσοφικά προβλήματα από την άποψη των απαιτήσεων της επαναστατικής πράξης.
Η θεωρία πρέπει να βασίζεται και να υπηρετεί την πράξη. Μια θεωρία αποσπασμένη από την πράξη δεν μπορεί ορθά να αναδείξει την αλήθεια και είναι άχρηστη. Ο μεγάλος ηγέτης Κιμ Ιλ Σουνγκ πάντοτε μελετούσε τα φιλοσοφικά προβλήματα εκκινούμενος από τις απαιτήσεις της επαναστατικής πράξης, και ανάπτυξε τη φιλοσοφία Τσιουτσέ στην προσπάθεια να δώσει επιστημονικές απαντήσεις σε φλέγοντα ιδεολογικά και θεωρητικά προβλήματα που προέκυπταν στην επαναστατική πράξη. Το κόμμα μας γενίκευσε τις πλούσιες και βαθιές εμπειρίες της επαναστατικής πράξης, συστηματοποίησε τη φιλοσοφία Τσιουτσέ με ένα συνεκτικό τρόπο και την ανέπτυξε σε βάθος.
Η επαναστατική πράξη είναι ένας αγώνας για την επίτευξη της ανεξαρτησίας για τις λαϊκές μάζες, και είναι οι μάζες που διεξάγουν αυτό τον αγώνα. Επομένως, είναι σημαντικό στη μελέτη της φιλοσοφίας να αντανακλώνται σωστά τα αιτήματα και οι φιλοδοξίες των λαϊκών μαζών, να αναπτύσσουμε τη θεωρία γενικεύοντας τις εμπειρίες αγώνα τους και να την κάνουμε τη θεωρία των ίδιων των λαϊκών μαζών. Στην εκμεταλλευτική κοινωνία, η αντιδραστική άρχουσα τάξη χρησιμοποιεί τη φιλοσοφία για να υπερασπίζεται και να κάνει να φαίνεται ορθολογικό το αντιδραστικό καθεστώς της, με το να προσπαθεί να την κάνει μονοπώλιο των φιλόσοφων εκείνων που δρουν ως εκπρόσωποι των συμφερόντων τους. Θεωρούν τις λαϊκές μάζες αμόρφωτους ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με τη φιλοσοφία. Έχοντας την άποψη και την αντίληψη ότι οι λαϊκές μάζες είναι οι κύριοι των πάντων και σοφότατοι άνθρωποι, το Κόμμα μας έχει εκπονήσει τη φιλοσοφία Τσιουτσέ, αντανακλώντας τα αιτήματα και τις φιλοδοξίες τους και, γενικεύοντας τις εμπειρίες αγώνα τους, την ανάπτυξε περαιτέρω σε βάθος και την έκανε όπλο στην πάλη τους. Αυτός είναι ο λόγος που η φιλοσοφία Τσιουτσέ είναι μια απόλυτη αλήθεια που ανταποκρίνεται στην επιθυμία και φιλοδοξία των ανθρώπων για ανεξαρτησία και μια λαϊκή φιλοσοφία την οποία οι μάζες εύκολα κατανοούν και τη θεωρούν ως όπλο τους για την πάλη. Ωστόσο, μερικοί από τους κοινωνικούς επιστήμονές μας μιλούν για τα ζητήματα τα οποια έχουν λίγη πρακτική σημασία αναφορικά με το φώτισμα του δρόμου για τον καθορισμό από τις λαϊκές μάζες της μοίρας τους. Εμείς μελετούμε τη φιλοσοφία ουσιαστικά με σκοπό να αποσαφηνίσουμε τις αρχές και τη μεθοδολογία με τις οποίες θα αναπτύξουμε την κοινωνία και θα καθορίσουμε τη μοίρα των λαϊκών μαζών. Η ανάπτυξη της κοινωνίας καθοδηγείται από την πολιτική και δεν είναι παρά η φιλοσοφία Τσιουτσέ αυτή που διατυπώνει τις βασικές αρχές της πολιτικής που οδηγεί την κοινωνική ανάπτυξη στον πιο εύκολο δρόμο. Από αυτή την άποψη, η φιλοσοφία Τσιουτσέ μπορεί να χαρακτηριστεί πολιτική φιλοσοφία.
Μερικοί κοινωνικοί επιστήμονες ισχυρίζονται ότι ερμηνεύουν τη φιλοσοφία Τσιουτσέ ως μια φιλοσοφία που έχει αναπτύξει το διαλεκτικό υλισμό του Μαρξισμού προκειμένου να παρουσιάσουν την ιδέα Τσιουτσέ με τρόπο τέτοιο ώστε να ταιριάζει με τα χαρακτηριστικά του κόσμου στο εξωτερικό. Πρέπει να κατανοούμε ξεκάθαρα τη φιλοσοφία Τσιουτσέ ως μια νέα επαναστατική φιλοσοφία, όχι ως μια απλή ανάπτυξη της προηγούμενης φιλοσοφίας. Είναι λάθος να εξηγούμε τη φιλοσοφία Τσιουτσέ εντός του πλαισίου της προηγούμενης φιλοσοφίας, με τον ισχυρισμό ότι αυτή παρουσιάζεται με τρόπο ώστε να ταιριάζει με τα χαρακτηριστικά του κόσμου στο εξωτερικό, ή να διαδίδουμε τη φιλοσοφία Τσιουτσέ με ιδέες οι οποίες δεν συμφωνούν με τη θεμελιώδη αρχή της φιλοσοφίας Τσιουτσέ. Επιπροσθέτως, γιατί θα πρέπει να μιλάμε για ζητήματα που δεν έχουν πολιτική σημασία και σχεδόν καμία θεωρητική και πρακτική σημασία, να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στις απαιτήσεις της πραγματικότητας στη διεθνή αρένα, όταν διεθνώς έχουμε πολλά θεωρητικά και πρακτικά ζητήματα τα οποία επιτακτικά χρειάζονται σωστές απαντήσεις στη βάση των αρχών της φιλοσοφίας Τσιουτσέ; Παρουσιάζοντας την ιδέα Τσιουτσέ στον έξω κόσμο, πρέπει να εξηγούμε σωστά σε σχέση με τα τρέχοντα προβλήματα ότι η φιλοσοφία Τσιουτσέ είναι μια εντελώς πρωτότυπη φιλοσοφία και μια νέα επαναστατική φιλοσοφία. Πρέπει να ξεφορτωθούμε μια τέτοια παρέκκλιση όχι μόνο στη διάδοσή της στο εξωτερικό, αλλά επίσης και στην έρευνα, τη μελέτη και την εκπαίδευση στη φιλοσοφία Τσιουτσέ. Η φιλοσοφία Τσιουτσέ είναι μια επαναστατική φιλοσοφία και πολιτική φιλοσοφία του κόμματός μας η οποία φωτίζει τη φιλοσοφική βάση της ιδέας Τσιουτσέ και τις θεμελιώδεις αρχές της επανάστασης. Το πώς προσεγγίζουμε τη φιλοσοφία Τσιουτσέ σχεδόν δεν αφορά φιλοσοφικές θεωρίες, αλλά σχετίζεται με την αντίληψη και τη στάση έναντι της ιδεολογίας του Κόμματος. Πρέπει να αποδεχτούμε την ιδεολογία του κόμματος ως την απόλυτη αλήθεια, να την υπερασπίσουμε αποφασιστικά και να τη διατηρήσουμε με επαναστατική πεποίθηση, και επομένως, να κατανοήσουμε, να ερμηνεύσουμε, και να διαδώσουμε τη φιλοσοφία Τσιουτσέ σωστά. Πρέπει να νιώθουμε πολλή περηφάνεια και εμπιστοσύνη για το ότι έχουμε μια τέτοια μεγάλη πολιτική φιλοσοφία όπως τη φιλοσοφία Τσιουτσέ, να κατανοούμε βαθιά τις αρχές της και να τις εφαρμόζουμε πλήρως στις πρακτικές δραστηριότητες της επανάστασης και της οικοδόμησης. Πρέπει να αναλύουμε και να κρίνουμε όλα τα κοινωνικά φαινόμενα βαθιά, στη βάση των αρχών της φιλοσοφίας Τσιουτσέ, και δυναμικά να επιταχύνουμε την επανάσταση και την οικοδόμηση με το να συσπειρώσουμε τις λαϊκές μάζες γερά γύρω από το Κόμμα και να τελειοποιήσουμε το ρόλο της κινητήριας δύναμης όπως η φιλοσοφία Τσιουτσέ απαιτεί.
Οι επιστήμονες μας και ο λαός πρέπει να μελετούν και να ακολουθούν τη φιλοσοφία Τσιουτσέ, όμως πρέπει επίσης να γνωρίζουμε τις φιλοσοφικές ιδέες του Μαρξισμού-Λενινισμού. Οι κοινωνικοί επιστήμονες, ειδικότερα, πρέπει να είναι καλά εξοικειωμένοι με την προηγούμενη φιλοσοφία. Μελετώντας την προηγούμενη φιλοσοφία, είναι σημαντικό να διακρίνουμε τους περιορισμούς και τα ανώριμα στοιχεία της, μαζί με τις προοδευτικές και θετικές πτυχές της. Μόνο όταν γνωρίζουμε σωστά όχι μόνο τα ιστορικά επιτεύγματά της αλλά και τους περιορισμούς της περιόδου και την ιδεολογικο-θεωρητική της ανωριμότητα, μπορούμε να αποτρέψουμε παρεκκλίσεις δογματικής στάσης έναντι των προγενέστερων θεωριών, και να αποκτήσουμε μια βαθιά κατανόηση της πρωτοτυπίας και της ανωτερότητας της φιλοσοφίας Τσιουτσέ. Οι κοινωνικοί επιστήμονες πρέπει να μελετούν και να κατέχουν τη φιλοσοφία Τσιουτσέ και, στη βάση και υπό το φως των αρχών της, να δίνουν πολύ προσοχή στο να βλέπουν ξεκάθαρα τους περιορισμούς και την ανωριμότητα της προηγούμενης φιλοσοφίας, μαζί με τα θετικά της.
Επιπρόσθετως, θα πρέπει αυστηρά να φυλασσόμαστε έναντι όλων των ετερογενών τάσεων φιλοσοφίας που είναι αντίθετες στη φιλοσοφία Τσιουτσέ και να διασφαλίσουμε την καθαρότητα της φιλοσοφίας Τσιουτσέ. Η φιλοσοφία Τσιουτσέ είναι η πιο επωφελής και βιώσιμη φιλοσοφία, η οποία αντανακλά τις απαιτήσεις της επαναστατικής πράξης, και της οποίας η αλήθεια και η εγκυρότητα αποδεικνύεται από την επαναστατική πράξη. Το γεγονός ότι η φιλοσοφία Τσιουτσέ συγκεντρώνει όλο και πιο πολύ προσοχή στη διεθνή αρένα και οι οπαδοί της ιδέας Τσιουτσέ αυξάνονται αριθμητικά, ξεκάθαρα αποδεικνύει ότι η φιλοσοφία Τσιουτσέ δίνει απολύτως σωστές απαντήσεις στα ζητήματα της επαναστατικής πράξης. Οι κοινωνικοί επιστήμονές μας πρέπει να είναι ακλόνητα πεπεισμένοι για την επιστημονική ακρίβεια, αλήθεια, πρωτοτυπία και ανωτερότητα της φιλοσοφίας Τσιουτσέ και να αναλύουν και να κρίνουν όλες τις φιλοσοφικές θεωρίες με τη φιλοσοφία Τσιουτσέ ως οδηγό, εμποδίζοντας έτσι την παρείσφρυση οποιασδήποτε ετερογενούς φιλοσοφικής τάσης στη φιλοσοφία Τσιουτσέ. Όλοι οι κοινωνικοί επιστήμονες πρέπει να μελετούν τη φιλοσοφία Τσιουτσέ σε βάθος και να την ευρύνουν και να τη διαδίδουν, όπως θέλει και το κόμμα, και, πράττοντας έτσι, να αναδεικνύυουν το μεγαλείο της και να την καθιστούν περαιτέρω ελκυστική.
