Για το ισραηλινοπαλαιστινιακό ζήτημα

Σύμ­φω­να με τους νε­ο­χι­τλε­ρι­κούς οι δυτι­κές ι­μπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις κα­θο­δη­γού­νται α­πό τους Ε­βραί­ους και το Ισρα­ήλ οι ο­ποί­οι μέ­σω αυ­τών των ι­μπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων ε­πι­χει­ρούν τά­χα να πε­τύ­χουν την α­πό­λυ­τη δι­κιά τους πα­γκό­σμια δι­κτα­το­ρί­α. Πί­σω α­πό αυ­τή τη νέ­ο-α­ντι­ση­μι­τι­κή προ­πα­γάν­δα βρί­σκε­ται ο νε­ο­να­ζι­στι­κός ι­μπε­ριαλι­στι­κός ά­ξο­νας Ρω­σί­ας-Κί­νας-Ι­ράν που α­ντί για τον πα­λιό α­ντι­ση­μι­τι­σμό του Χί­τλερ χρη­σι­μο­ποιεί το νέ­ο α­ντι­ση­μι­τι­σμό που εμ­φα­νί­ζε­ται σαν α­ντι­σιω­νι­σμός. Ο χι­τλε­ρι­κός α­ντι­ση­μι­τι­σμός ή­θε­λε την ε­ξα­φά­νι­ση των δια­σκορ­πισμέ­νων σε κά­θε χώ­ρα Ε­βραί­ων ε­πει­δή τά­χα συ­νω­μο­τού­σαν για την πα­γκό­σμια κυ­ριαρ­χί­α. Ο νε­ο­χι­τλε­ρι­κός α­ντι­ση­μι­τι­σμός, που βα­σι­κά τον προ­ω­θεί η ψευ­τοα­ρι­στε­ρά θέ­λει την ε­ξα­φά­νι­ση του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ, ε­πει­δή τά­χα αυ­τό διοι­κεί και κα­τα­πιέ­ζει τον κό­σμο μέ­σω του ε­βρα­ϊ­κού λό­μπυ στις Η­ΠΑ και σε κά­θε άλ­λη ι­μπε­ρια­λι­στι­κή χώ­ρα. Η κα­τα­στρο­φή του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ δεν εί­ναι στό­χος με­ρι­κών φα­σι­στι­κών κρα­τών της Μέ­σης Α­να­το­λής αλ­λά μια παγκό­σμια πο­λι­τι­κή πλατ­φόρ­μα του νέ­ου χι­τλε­ρι­σμού ο ο­ποί­ος λέ­ει α­νοι­χτά ή ψι­θυ­ρί­ζει ό­τι δεν εί­χαν κα­μιά δου­λειά οι ε­βραί­οι να πά­νε να ε­γκα­τα­στα­θούν και να κά­νουν κρά­τος πά­νω στο έ­δα­φος ε­νός άλ­λου έ­θνους ό­πως εί­ναι το πα­λαι­στι­νια­κό, και ό­τι το κράτος τους το δη­μιούρ­γη­σε ο δυ­τι­κός ι­μπε­ρια­λισμός.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ το δη­μιούρ­γη­σε ο ευ­ρωπαϊ­κός ι­μπε­ρια­λι­στι­κός α­ντι­ση­μι­τι­σμός. Το πρώ­το σύγ­χρο­νο κύ­μα ε­γκα­τάστα­σης των ε­βραί­ων ξε­κί­νη­σε α­πό τους σε βά­ρος τους διωγ­μούς του με­γα­λο­ρώσι­κου τσα­ρι­κού ι­μπε­ρια­λι­σμού και μα­ζι­κο­ποι­ή­θη­κε α­πό τη με­θο­δι­κό­τε­ρη γενο­κτο­νί­α ό­λων των ε­πο­χών, τη χι­τλε­ρι­κή. Ό­χι μόνο δεν ι­σχύ­ει το ό­τι ί­δρυσε το Ισ­ρα­ήλ ο δυ­τι­κός ι­μπε­ρια­λι­σμός, ό­πως λέ­νε οι α­ντι­ση­μί­τες, αλ­λά ή­ταν η σο­σια­λι­στι­κή ΕΣ­ΣΔ του Στά­λιν που έ­δω­σε την καί­ρια στρα­τιω­τι­κή αλ­λά και δι­πλω­μα­τι­κή στή­ρι­ξη για την ί­δρυ­σή του το 1948 α­κρι­βώς ε­πει­δή αυ­τή η ΕΣ­ΣΔ ή­ταν ο η­γέτης και πρω­τα­θλη­τής του πα­γκό­σμιου α­ντι­χι­τλε­ρι­κού α­γώ­να. Α­ντίθε­τα η Αγ­γλί­α, που αρ­χι­κά ε­νί­σχυ­σε την ε­γκα­τά­στα­ση των διω­κό­με­νων ε­βραί­ων στην Πα­λαι­στί­νη πράγ­μα­τι για τους δι­κούς της α­ποι­κιο­κρα­τι­κούς λό­γους, έ­γι­νε με­τά τον β΄ πα­γκό­σμιο πό­λε­μο ο πιο ορ­κι­σμέ­νος ε­χθρός της δη­μιουργί­ας αυ­τού του κρά­τους, ε­νώ οι Η­ΠΑ σύρ­θη­καν α­πό την ΕΣ­ΣΔ στην α­να­γνώ­ρι­ση του νέ­ου κρά­τους για να μην α­φή­σουν τον ε­πα­να­στα­τι­κό κομ­μου­νι­σμό να ε­πι­δρά ι­δε­ο­λο­γι­κά στο Ισ­ρα­ήλ που τό­τε α­πο­τε­λού­σε το πιο προ­ο­δευ­τι­κό κομ­μά­τι του με­σα­να­το­λι­κού χώρου.

Α­ντί­θε­τα α­πό ό­σα ι­σχυ­ρί­ζο­νται οι νε­ο­να­ζί και οι ψευ­το­α­ρι­στε­ροί α­ντι­ση­μί­τες οι ε­βραί­οι ά­ποι­κοι δεν ήρ­θαν να ε­γκα­τα­στα­θούν πά­νω σε έ­να υπαρ­κτό κρά­τος ή καν σε έ­να σχη­μα­τι­σμέ­νο πα­λαι­στι­νια­κό έ­θνος και να το υ­ποδου­λώ­σουν ή να το ε­ξο­ντώ­σουν για­τί στα 1900 δεν εί­χε α­κό­μα δη­μιουρ­γη­θεί ούτε πα­λαι­στι­νια­κή ε­θνι­κή ζω­ή, ού­τε πα­λαι­στι­νια­κή α­στι­κή τά­ξη, ού­τε συ­νειδη­τό πα­λαι­στι­νια­κό έ­θνος. Α­ντί­θε­τα οι ά­ποι­κοι δη­μιούρ­γη­σαν νέ­ες προ­ηγ­μένες συν­θή­κες υ­λι­κής πα­ρα­γω­γής στον πα­λαι­στι­νια­κό χώ­ρο που προ­σέλ­κυ­σαν νέ­ους α­ρα­βι­κούς πλη­θυ­σμούς σε αυ­τόν. Κά­τω α­πό άλ­λες πε­ρι­στά­σεις οι δύ­ο πλη­θυ­σμοί θα μπο­ρού­σαν να ζή­σουν μα­ζί σε έ­να ε­νιαί­ο κρά­τος σαν έ­να ε­βρα­ϊκό ισ­ρα­η­λι­νό και έ­να α­ρα­βι­κό πα­λαι­στι­νια­κό έ­θνος. Ό­μως αυ­τό δεν το ή­θε­λαν ού­τε οι ε­πι­κε­φα­λής των α­ποί­κων σιω­νι­στές της πιο δεξιάς τά­σης, ού­τε, ακό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο, δεν το ή­θε­λαν οι πιο α­ντι­δρα­στι­κοί ά­ρα­βες φε­ου­δάρ­χες που έ­στρε­ψαν α­πό την αρ­χή την πα­λαι­στι­νια­κή α­γρο­τιά ε­να­ντί­ον των ε­βραί­ων ε­ποί­κων ε­μπο­δί­ζο­ντας ο­ποια­δή­πο­τε ε­νό­τη­τα των δύ­ο λα­ών. Στη συ­νέ­χεια μάλι­στα οι πα­λαι­στί­νιοι φε­ου­δάρ­χες συ­νερ­γά­στη­καν στε­νά με τον Χί­τλερ στον πα­γκό­σμιο πό­λε­μο- ο αρ­χη­γός τους Χα­τζ Αλ Χου­σε­ϊ­νί ή­ταν στο Βε­ρο­λί­νο σε ό­λη τη διάρ­κεια του πο­λέ­μου φι­λο­ξε­νού­με­νος του Γ΄ Ρά­ιχ και προ­σέ­φε­ρε με­ραρ­χί­ες ι­σλα­μι­στών α­ντι­ση­μι­τών στις μο­νά­δες της Βέρ­μα­χτ - ε­νώ α­μέσως με­τά α­πό τον πό­λε­μο συμ­μά­χη­σαν με την αγ­γλι­κή α­ποι­κιο­κρα­τί­α. Έ­τσι βρέ­θηκαν σε σύ­γκρου­ση με ό­λη την προ­ο­δευ­τι­κή αν­θρω­πό­τη­τα. Αυ­τή βρή­κε α­ντί­θε­τα στους ε­βραί­ους του Ισ­ρα­ήλ τον πιο συ­νε­πή πα­ρά­γο­ντα του α­ντι­χι­τλε­ρι­κού πο­λέ­μου σε αυ­τήν την πε­ριο­χή. Έ­τσι τελικά ό­λες οι α­ντι­φα­σι­στι­κές χώ­ρες με ε­πι­κε­φα­λής την ΕΣ­ΣΔ α­να­γνώ­ρι­σαν στον Ο­Η­Ε το ισ­ρα­η­λι­νό κρά­τος κα­θώς και το δι­καί­ω­μα για έ­να πα­λαι­στι­νια­κό κρά­τος δί­πλα στο ισ­ρα­η­λι­νό.

Ό­μως οι Πα­λαι­στί­νιοι κά­τω α­πό την πί­ε­ση της α­ρα­βι­κής α­ντί­δρα­σης και της αγ­γλι­κής α­ποι­κιο­κρα­τί­ας συ­νέ­χι­σαν να αρ­νού­νται τα δύ­ο κρά­τη και ε­πέ­μει­ναν στην κα­τα­στρο­φή του Ισ­ρα­ήλ. Α­ντί­στοι­χα οι πιο δε­ξιοί σιω­νι­στές, οι λε­γό­με­νοι α­να­θε­ω­ρη­τές της τά­σης Ζα­μπο­τίν­σκυ (Ιρ­γκούν, ο­μά­δα Στερν) αρ­νού­νταν τό­τε και οι διά­δο­χοί τους αρ­νού­νται ως τα σή­με­ρα να α­να­γνωρί­σουν το πα­λαι­στι­νια­κό κρά­τος.

Η α­τυ­χί­α και για το Ισ­ρα­ήλ και για το πα­λαι­στι­νια­κό έ­θνος ή­ταν ότι λί­γο με­τά την ί­δρυ­ση του πρώ­του ήρ­θαν στην ε­ξου­σί­α της ΕΣ­ΣΔ οι α­ντι­ση­μίτες με­γα­λο­ρώ­σοι ι­μπε­ρια­λι­στές Σου­σλόφ, Χρου­στσόφ και Μπρέζ­νιεφ. Αυ­τοί, ήδη ε­πί Στά­λιν ε­πι­τέ­θη­καν στους ε­βραί­ους της ΕΣΣΔ αλ­λά και στο Ισ­ρα­ήλ στο ό­νο­μα του α­ντι­σιω­νι­σμού, ε­νώ με­τά το θά­να­τό του Στά­λιν α­ντέ­στρε­ψαν καθα­ρά τη σο­βιε­τι­κή γραμ­μή στο πα­λαι­στι­νια­κό προ­ω­θώ­ντας μια πα­να­ρα­βι­κή συ­σπεί­ρω­ση ε­νά­ντια στο κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ που την πρό­βα­λαν και την προ­βά­λουν α­κό­μα σαν τά­χα α­ντι-ι­μπε­ρια­λι­στι­κή. Έ­τσι κα­τά­φε­ραν να διεισ­δύ­σουν σε ό­λα τα ε­θνι­κά κι­νή­μα­τα των α­ρα­βι­κών χω­ρών, να δυ­να­μώ­σουν ε­κεί τον α­ντι­σημι­τι­σμό με α­ντι­σιω­νι­στι­κό μαν­δύ­α (για­τί ο σκέ­τος α­ντι­ση­μι­τι­σμός εί­χε χρε­ο­κο­πή­σει λό­γω Χί­τλερ) και το φα­σι­σμό. Α­πό την άλ­λη με αυ­τή την κί­νη­ση έρι­ξαν το ως τό­τε ου­δέ­τε­ρο Ισ­ρα­ήλ στο πλευ­ρό των δυ­τι­κών α­ποι­κιο­κρα­τών και των Η­ΠΑ οι ο­ποί­ες πο­λε­μού­σαν τα α­ρα­βι­κά ε­θνι­κά κι­νή­μα­τα α­πό την ιμπερια­λι­στι­κή πλευ­ρά. Έ­τσι το Ισ­ρα­ήλ έ­παι­ξε α­ντι­δρα­στι­κό ρό­λο στα χρό­νια τις α­με­ρι­κά­νι­κης η­γε­μο­νί­ας πα­ρό­λο που α­πό μια ά­πο­ψη υ­πε­ρά­σπι­ζε την ύ­παρ­ξή του α­πό τις ε­πι­θέ­σεις των α­ρά­βων σο­βι­νι­στών με ε­πι­κε­φα­λής τη ρω­σό­φι­λη Συρί­α που α­πό τό­τε ή­θε­λε την Πα­λαι­στίνη, ό­πως και το Λί­βα­νο, για τον ε­αυ­τό της.

Με­τά τη νί­κη του στον πό­λε­μο με τους ά­ρα­βες το 1967, πό­λε­μο που διευκό­λυ­νε με δι­πλω­μα­τι­κές προ­βο­κά­τσιες η Ρω­σί­α (σαν ΕΣ­ΣΔ), το Ισ­ρα­ήλ κα­τέ­λα­βε τα ε­δά­φη που ο Ο­Η­Ε α­να­γνώ­ρι­ζε α­πό το 1948 στους Πα­λαι­στί­νιους κα­θώς και άλ­λα α­ρα­βι­κά ε­δά­φη. Έ­τσι γι­γα­ντώ­θη­κε μέσα στην ισ­ρα­η­λι­νή α­στι­κή τά­ξη η σο­βινο­φα­σι­στι­κή γραμ­μή του Με­γά­λου Ισ­ρα­ήλ των α­να­θε­ω­ρη­τών σιω­νι­στών του Ιργκούν (με κα­το­πι­νούς εκ­πρό­σω­πους τους Μπε­γκίν, Σαρόν και Νε­τα­νιά­χου του Λι­κού­ντ) οι ο­ποί­οι ε­πι­διώ­κουν στρα­τη­γι­κά την κα­τάρ­γη­ση κά­θε πα­λαι­στινια­κού κρά­τους. Η γραμ­μή του Με­γά­λου Ισ­ρα­ήλ α­πο­μό­νω­σε πα­ρα­πέ­ρα το Ισ­ρα­ήλ α­πό τον α­ρα­βι­κό κό­σμο. Ό­μως με­τά τον α­ρα­βο-ισ­ρα­η­λι­νό πό­λε­μο του 1973 και με­τά τα μα­ζι­κά α­ντι­κα­το­χι­κά πο­λι­τι­κά κι­νή­μα­τα των Πα­λαι­στι­νί­ων, που α­πέ­δειξαν την α­δυ­να­μί­α του ισ­ρα­η­λι­νού ε­πε­κτα­τι­σμού να πε­τύ­χει τους στό­χους του, άρ­χι­σε μια α­ντί­στρο­φη κί­νη­ση προ­σέγ­γι­σης με το Ισ­ρα­ήλ της ε­θνι­κής α­στι­κής τά­ξης των πα­λαι­στί­νιων, αλ­λά και των α­στι­κών τά­ξε­ων πολ­λών α­ρα­βικών χω­ρών με την ε­ξαί­ρε­ση πά­ντα της ρω­σό­φι­λης Συ­ρί­ας και αρ­γό­τε­ρα του Ιράν.

Αυ­τή η προ­σέγ­γι­ση διευ­κο­λύν­θη­κε πρώ­τον α­πό το ό­τι ο α­με­ρι­κά­νι­κος ι­μπε­ρια­λι­σμός άρ­χι­σε να κλο­νί­ζε­ται πα­γκό­σμια με­τά την ήτ­τα του στο Βιετνάμ και δεύ­τε­ρον α­πό το ό­τι η πο­λι­τι­κή διείσ­δυ­σης της ΕΣ­ΣΔ στον α­ρα­βι­κό κό­σμο άρ­χι­σε να α­πο­κα­λύ­πτε­ται ε­πί­σης σαν ι­μπε­ρια­λι­στι­κή και να συ­να­ντά­ει τε­ρά­στιες α­ντι­θέ­σεις. Έ­τσι ήρ­θε στα τέ­λη της δε­κα­ε­τί­ας του 1980 αρ­χι­κά η συμ­φι­λί­ω­ση του η­γέ­τη του α­ρα­βι­κού κό­σμου, της Αι­γύ­πτου, με το Ισ­ρα­ήλ και με­τά το 1990 ε­κεί­νη της η­γε­τι­κής ε­θνι­κής α­στι­κής δύ­να­μης των Πα­λαι­στι­νί­ων, της Φα­τάχ (Για­σέρ Α­ρα­φάτ) με τις πιο ει­ρη­νό­φι­λες και λι­γό­τε­ρο ε­πε­κτα­τι­κές τά­σεις της ισ­ρα­η­λι­νής α­στι­κής τά­ξης (Ερ­γα­τι­κό Κόμ­μα, Γι­τζάκ Ρα­μπίν). Η ιστο­ρι­κή αυ­τή προ­σέγ­γι­ση σα­μποτα­ρί­στη­κε α­πό τους α­ντι­δρα­στι­κούς και των δύ­ο ε­θνών: Α­πό τη μί­α οι ε­βραί­οι ε­πε­κτα­τι­στές συ­νέ­χι­σαν δρα­στή­ρια να χτί­ζουν νέ­ους οι­κι­σμούς στην πα­λαι­στι­νια­κή Δυ­τι­κή ό­χθη και τη Γά­ζα. Α­πό την άλ­λη οι φί­λοι ή και οι πρά­κτο­ρες της Ρω­σί­ας μέ­σα στο πα­λαι­στι­νια­κό κίνημα, το PFLP (Λα­ϊ­κό μέ­τω­πο για την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση της Πα­λαι­στί­νης) και το PDFLP (Λαϊ­κό Δη­μο­κρα­τι­κό μέ­τω­πο για την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση της Πα­λαι­στί­νης) έ­κα­ναν ε­πί χρό­νια κά­θε λο­γής δο­λο­φο­νι­κή προ­βο­κά­τσια σε βά­ρος ά­μα­χων ε­βραί­ων για να ε­μπο­δί­σουν την προ­σέγ­γι­ση της Φα­τάχ και της Ο­ΑΠ με το Ισ­ρα­ήλ. Αυ­τήν την πο­λι­τι­κή της προ­βο­κά­τσιας και της άρ­νη­σης της α­να­γνώ­ρι­σης του Ισ­ρα­ήλ τη στή­ρι­ζαν δι­πλω­μα­τι­κά πο­λι­τι­κά και υ­λι­κά τα ρω­σό­φι­λα κρά­τη της Μέ­σης Α­νατο­λής (αρ­χι­κά η Συ­ρί­α και πο­λύ αρ­γό­τε­ρα το νε­ο­να­ζι­στι­κό Ι­ράν των μου­λάδων) και πιο κα­λυ­μέ­να η ί­δια η Ρω­σί­α. Αυ­τές οι ε­πι­θέ­σεις κα­τά των ε­βραί­ων αμά­χων δυ­νά­μω­ναν ταυ­τό­χρο­να και τους σο­βι­νο­φα­σί­στες μέ­σα στο Ισ­ρα­ήλ που συ­μπε­ρι­φέ­ρο­νταν με ο­λο­έ­να και με­γα­λύ­τε­ρη σκλη­ρό­τη­τα ό­χι μό­νο στην ί­δια τη Φα­τάχ αλ­λά και στους πα­λαι­στί­νιους ά­μαχους. Ό­μως η προ­σέγ­γι­ση συ­νεχι­ζό­ταν πα­ρά τις αλ­λε­πάλ­λη­λες προ­βο­κά­τσιες των α­ντι­δρα­στι­κών των δύ­ο στρα­το­πέ­δων και στα 1993 ο­δή­γη­σε στην ι­στο­ρι­κή συμ­φω­νί­α του Ό­σλο σε μια στιγ­μή στην ο­ποί­α ου­σια­στι­κά και οι δύ­ο υ­περ­δυ­νά­μεις βρέ­θη­καν να μην παί­ζουν η­γε­μο­νι­κό ρό­λο στα α­ρα­βο-ισ­ρα­η­λι­νά πράγ­μα­τα. Η μεν ρώ­σι­κη δι­πλω­μα­τί­α για­τί α­κό­μα δια­χει­ρι­ζό­ταν τη με­τα­βα­τι­κή φά­ση της διά­λυ­σης της ΕΣ­ΣΔ για την α­νά­δυ­ση μιας α­κό­μα πιο ε­πι­θε­τι­κής και χι­τλε­ρι­κής Ρω­σί­ας, οι δε Η­ΠΑ γιατί η προ­ε­δρί­α Κλί­ντον σα­μπό­τα­ρε την προ­σέγ­γι­ση υ­πε­ρασπί­ζο­ντας τους ισρα­η­λι­νούς ε­πε­κτα­τι­στές πράγ­μα ό­μως που ο­δή­γη­σε την ει­ρη­νό­φι­λη κυ­βέρ­νηση Ρα­μπίν να την πα­ρα­κάμ­ψει σαν με­σο­λα­βή­τρια. Στο Ό­σλο συμ­φω­νή­θη­κε η καταρ­χήν α­να­γνώ­ρι­ση του ισ­ρα­η­λι­νού κρά­τους α­πό τους πα­λαι­στί­νιους της Φατάχ και της Ο­ΑΠ και μια έμ­μεση α­να­γνώ­ρι­ση του πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους από το Ισ­ρα­ήλ.

Η α­πά­ντη­ση στο Ό­σλο ή­ταν μέ­σα α­πό το Ισ­ρα­ήλ η δο­λο­φο­νί­α του Ρα­μπίν που έ­γι­νε στο κλί­μα της α­πορ­ρι­πτι­κής α­ντι­πα­λαι­στι­νια­κής εκ­στρα­τεί­ας του Νε­τα­νιά­χου και μέ­σα α­πό τους πα­λαι­στί­νιους με αλ­λε­πάλ­λη­λες προ­βο­κάτσιες ό­χι πια των ό­λων κι πιο α­δύ­να­μων και ψευ­τομαρ­ξι­ζό­ντων PFLP και DPFLP (που δεν μι­λού­σαν πο­τέ ω­μά για τον ε­κτο­πι­σμό ή την ε­ξό­ντω­ση των ε­βραί­ων α­μά­χων), αλ­λά με τις σφα­γές των ισ­ρα­η­λι­νών α­μά­χων α­πό τους αυ­τό­χει­ρες της Χα­μάς, τους πραγ­μα­τι­κούς α­πο­γό­νους των χι­τλε­ρι­κών ι­σλα­μι­κών ταγ­μά­των του Χίτλερ.

Ή­ταν η Ρω­σί­α, ο η­γε­μό­νας της συ­ρια­κής πο­λι­τι­κής, που σε συ­νερ­γα­σία με το συ­ρια­κό κρά­τος έ­φτια­ξε την ι­σλα­μο­να­ζι­στι­κή Χα­μάς η ο­ποί­α ε­ξα­γό­ρασε εύ­κο­λα με ά­φθο­νο “φι­λαν­θρω­πι­κό” χρή­μα έ­να μέ­ρος α­πό την πε­ρι­θω­ριο­ποι­ημέ­νη πα­λαι­στι­νια­κή φτω­χο­λο­γιά και την έ­στρε­ψε στη γραμ­μή της ό­χι πια της μη α­να­γνώ­ρι­σης του κρά­τους του Ισ­ρα­ήλ (ό­πως έ­κα­ναν αρ­χι­κά η Φα­τάχ και η Ο­ΑΠ και ως το τέ­λος τα “μαρ­ξί­ζο­ντα” PFLP και DPFLP) αλ­λά στη χι­τλε­ρι­κού α­ντι­ση­μι­τικού τύ­που ε­ξό­ντω­ση των ε­βραί­ων κα­τοί­κων του Ισ­ρα­ήλ. Αρ­χι­κά οι ισ­ρα­η­λι­νοί σο­βι­νο­φα­σί­στες ε­πε­κτα­τι­στές εί­δαν στην δη­μιουρ­γί­α της Χα­μάς έ­ναν παρά­γο­ντα που θα ε­ξου­δε­τέ­ρω­νε τους λο­γι­κούς ε­θνι­κι­στές της Φα­τάχ. Οι ρω­σό­φιλοι ψευ­το­α­ρι­στε­ροί που πα­ρι­στά­νουν τους φα­να­τι­κούς φί­λους των Πα­λαι­στί­νιων κρύ­βουν ό­τι νε­ο­να­ζι­στι­κή Χα­μάς αρ­νεί­ται μαζί με την ύ­παρ­ξη του Ισ­ρα­ήλ και την ύ­παρ­ξη ε­νός πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους δί­πλα στο Ισ­ρα­ήλ. Για αυ­τό λί­γοι ξέ­ρουν ό­τι η Χα­μάς εί­ναι στην ου­σί­α της μια α­ντε­θνι­κή παλαι­στι­νια­κή δύ­να­μη για­τί στη βά­ση της ι­δε­ο­λο­γί­ας της βρί­σκε­ται το ι­σλα­μικό “υ­πε­ρε­θνι­κό” χα­λι­φά­το δη­λα­δή η κα­τάρ­γη­ση των ε­θνι­κών κρα­τών ό­πως το θέλει και ο νε­ο­να­ζι­στι­κός ά­ξο­νας με η­γεμό­να την αυ­το­κρα­το­ρι­κή Ρω­σί­α και το υ­πο-ι­μπε­ρια­λι­στι­κό Ι­ράν των μου­λά­δων.....Η Χα­μάς έ­δει­ξε την πραγ­μα­τι­κή φύ­ση της α­να­γνω­ρί­ζο­ντας πρώ­τη αυ­τή στον κό­σμο και μό­νη μα­ζί με τη Νι­κα­ρά­γουα τα ρώ­σι­κα προ­τε­κτο­ρά­τα της Οσ­σε­τί­ας και της Α­μπχα­ζί­ας, δη­λα­δή το δια­με­λι­σμό της Γε­ωρ­γί­ας α­πό τη Ρω­σί­α. Η Ρω­σί­α θέ­λει να συ­ντρί­ψει τις α­ρα­βι­κές χώ­ρες και τα ε­θνι­κά κι­νή­μα­τα που α­ντι­στέ­κο­νται στην ε­πι­θε­τι­κή ε­πεμ­βα­τι­κή πο­λι­τική των ι­σλα­μο­φα­σι­στών, ό­πως αυ­τή ε­φαρ­μό­ζε­ται το­πι­κά μέ­σω Ι­ράν-Συ­ρί­ας-Κα­τάρ. Η α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα της ρώ­σι­κης δι­πλω­μα­τί­ας εί­ναι τε­ρά­στια σε σχέ­ση με ε­κεί­νη των Η­ΠΑ για­τί αυ­τές ε­πεμ­βαί­νουν πα­ντού α­προ­κά­λυ­πτα ε­νώ ε­κεί­νη ε­πεμ­βαί­νει “δια­κρι­τι­κά” μέ­σω πρα­κτό­ρων και μέ­σω φι­λι­κών ε­σω­τε­ρι­κών πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων σε κά­θε χώ­ρα και σε κά­θε περιο­χή του κό­σμου. Το με­γά­λο ό­πλο της ρώ­σι­κης δι­πλω­μα­τί­ας στη Μέ­ση Α­να­το­λή και πα­ντού εί­ναι ό­τι το­ποθε­τεί πρά­κτο­ρες και μέ­σα σε ε­χθρι­κές της δυ­νά­μεις δη­λα­δή και μέ­σα στη Φατάχ και μέ­σα στους σου­νί­τες του Λι­βά­νου δη­λα­δή και στις δυ­νά­μεις που α­ντι­στέ­κο­νται στη Χα­μάς και στη Χεζ­μπο­λάχ....

Ο λό­γος για τον ο­ποί­ο η Χεζ­μπο­λάχ και η Χα­μάς ρί­χνουν κά­θε τό­σο πυραύ­λους στο Ισ­ρα­ήλ εί­ναι ο ε­ξής: Θέ­λουν να προ­κα­λέ­σουν στρα­τιω­τι­κές ε­πιθέ­σεις του Ισ­ρα­ήλ που ό­πως κά­θε άλ­λη κυ­ρίαρ­χη χώ­ρα μοι­ραί­α θα ε­πι­χει­ρούσε να ε­ξου­δε­τε­ρώ­σει την πη­γή των πυ­ραύ­λων που ε­ξα­πο­λύ­ο­νται ε­να­ντί­ον της α­ναί­τια α­πό μια άλ­λη χώ­ρα. Αλ­λά οι προ­βο­κά­το­ρες της Χεζ­μπο­λάχ και της Χαμάς ε­ξα­πο­λύ­ουν τους πυ­ραύ­λους τους και γε­νι­κό­τε­ρα τα βα­ριά τους πυ­ρά μέ­σα α­πό πυκνο­κα­τοι­κη­μέ­νες πε­ριο­χές α­μά­χων. Αυ­τή εί­ναι η τα­κτι­κή “των αν­θρώπι­νων α­σπί­δων” που δεν έ­χει πο­τέ χρη­σι­μο­ποι­η­θεί α­πό ε­θνι­κό α­πε­λευ­θε­ρω­τικό κί­νη­μα αλ­λά μό­νο α­πό φα­σί­στες ει­σβο­λείς. Πο­τέ έ­να ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τικό κί­νη­μα δεν θα έ­ρι­χνε πυ­ρά σε τα­κτι­κό στρα­τό εισβολής, και μά­λι­στα πυ­ρά όλ­μων, μέ­σα ή δί­πλα α­πό κα­τοι­κού­με­να σπί­τια και σε α­στι­κές πε­ριο­χές με τον κίν­δυ­νο να α­ντι­με­τω­πί­σει α­πά­ντη­ση με α­κό­μα πιο βα­ριά πυ­ρά. Γι αυ­τό οι α­ντάρ­τι­κοι και οι τα­κτι­κοί α­μυ­ντι­κοί στρα­τοί πο­λε­μά­νε στο ύ­παι­θρο ή όταν χρεια­στεί α­δειάζουν τα χώ­ρια, α­κό­μα και τις πό­λεις, ό­ταν χρειά­ζε­ται να πο­λε­μή­σουν ε­χθρι­κούς στρα­τούς....

Πάρθηκε από https://www.oakke.gr/component/k2/item/397