«ευρυσκόμεθα σε φιλικότατες σχέσεις με το Γερμανικό ναζιστικό καθεστώς … Πλην δε δυνάμεθα να παραβλέψωμεν την μεσογειακήν μας θέση και την ζωτικήν ανάγκην να μην ευρεθώμεν ποτέ αντιμέτωποι των Άγγλων» Ιωάννης Μεταξάς
Φτάσαμε σε μια ακόμα επέτειο για την 28η Οκτωβρίου. Σε ολόκληρη την ελλαδική περιφέρεια παρελάσεις και εκδηλώσεις μνήμης θα θυμίσουν για ακόμα μια φορά άλλες εποχές. Οι παρελάσεις, κατάλοιπα μιας μιλιταριστικής φασιστικής κουλτούρας που συνδέθηκαν με δικτατορίες και σκληρά χρόνια διώξεων, εξορίας και καταστολής για το κομμουνιστικό και επαναστατικό κίνημα συνεχίζουν να πραγματοποιούνται σε ολόκληρη τη χώρα. Καθήκον μας είναι να τις σαμποτάρουμε με όποιο τρόπο μπορούμε.
Οι παρελάσεις και οι εκδηλώσεις των μαθητών και των φαντάρων στις δύο επετείους δεν είναι παρά κομμάτι ενός συνεπούς εθνικού ψέματος. Της ιδέας ενός ενιαίου εθνικού υποκειμένου, με ενιαία ταξικά συμφέροντα, κοινή καταγωγή, μοίρα, ιστορία και εξέλιξη. Κάθε χρόνο, αυτές τις μέρες εξελίσσεται μια από τις μεγαλύτερες απόπειρες ιστορικού ρεβιζιονισμού πάντα με στόχο την κατασκευή και ηρωοποίηση του ελληνικού λαού, ως ένα ενιαίο υποκείμενο. Αυτός ο ιστορικός ρεβιζιονισμός είναι κοινός για το σύνολο των πολιτικών τάσεων σε αυτή τη χώρα, είτε αυτές αντιλαμβάνονται την υπόσταση τους μέσα στην αριστερά, είτε μέσα στη δεξιά της πολιτικής σκηνής του ελληνικού αστικού κράτους. Το ψέμα του ΟΧΙ του μεταξά, ενός φασίστα δικτάτορα ή ότι όλοι αντιστάθηκαν στο ναζισμό συνεχίζει σήμερα ακάθεκτο παρά την αύξηση της βιβλιογραφίας και του ενδιαφέροντος για την τραγική δεκαετία της κατοχής και του εμφυλίου (40 – 50).
Μια τέτοια αφήγηση παραλείπει το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας τότε όχι μόνο συνεργάστηκε με τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής αλλά και επωφελήθηκε μέγιστα από την συνεργασία του αυτή. Ο σκοτεινός κόσμος των ταγμάτων ασφαλείας και των Ελλήνων φασιστών κατά την διάρκεια του πολέμου, τα φρικιαστικά εγκλήματα σε βάρος του κομμουνιστικού και επαναστατικού κινήματος είναι αρκετά μεγάλα ώστε η μνήμη να είναι ακόμα νωπή, 77 χρόνια αργότερα. Ελληνικές εθνικοσοσιαλιστικές οργανώσεις και κόμματα, παρέα με τους ναζί και την κυβέρνηση της κατοχής πραγματοποίησαν εγκλήματα, που σε πολλές περιπτώσεις έμειναν ατιμώρητα, με τα θύματα να αναζητούν ακόμα την ιστορική δικαίωση.
Μια τέτοια δικαίωση αναζητούν για παράδειγμα οι εβραϊκές κοινότητες της Ελλάδας που είδαν τα υπάρχοντα τους να χάνονται στο Ολοκαύτωμα με κορυφαίο και πιο τραγικό το παράδειγμα της Θεσσαλονίκης, όπου μεγάλο κομμάτι των συμπολιτών τους με χριστιανικό θρήσκευμα, με την αμέριστη βοήθεια των ελληνικών ναζιστικών οργανώσεων και της γερμανικής ναζιστικής διοίκησης λεηλάτησαν τις περιουσίες τους κατά τη διάρκεια της μετάβασης των Θεσσαλονικέων Εβραίων προς τον χαμό τους. Οι Έλληνες Εβραίοι που χάθηκαν στο Ολοκαύτωμα δεν συμπεριλαμβάνονται στην ιστορική ιδεολογική αφήγηση των εκδηλώσεων για την 28η Οκτωβρίου παρά την πρόσφατη, υποκριτική ευαισθησία του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους. Οι Έλληνες Εβραίοι στην συνείδηση ενός ευρύτερου στρώματος της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι καν κομμάτι αυτής της εθνικής λαϊκής κοινότητας παρόλο που διατηρούσαν την ιδιότητα του πολίτη και υπηκόου του ελληνικού αστικού κράτους. Το γεγονός αυτό βέβαια δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά τον κανόνα μέσα στα Ευρωπαϊκά εθνικά κράτη κατά την ανάδυση της νεωτερικότητας.
Η επίσημη εθνική μυθολογία και ο ιστορικός ρεβιζιονισμός επιχειρεί και κάτι άλλο που θα ασχοληθούμε στην συνέχεια: Επιχειρεί να εξισώσει τους εκατοντάδες χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες που έδωσαν την μάχη ενάντια στον ναζισμό και τον ελληνικό φασισμό, με τους ταγματασφαλίτες, του υποστηρικτές της μεταξικής δικτατορίας και τους Έλληνες θαυμαστές του Χίτλερ. Το έπος του 40 δεν είναι παρά μια σούπα, ξέπλυμα του ελληνικού φασισμού που δυστυχώς βρίσκει έδαφος και μέσα στην αριστερά. Το ΕΑΜ, ΕΛΑΣ και αργότερα ο ΔΣΕ παρά τις εθνικοπατριωτικές τους αφηγήσεις ήταν ένα γνήσιο επαναστατικό κίνημα που οργάνωσαν παρά τις μεγάλες, τραγικές αντιφάσεις κομμουνιστές και κομμουνίστριες στον ελλαδικό χώρο που συμπεριλάμβανε αρκετούς αγωνιστές και από τις μειονότητες όπως οι Έλληνες Εβραίοι, η Μακεδονική μειονότητα, Ιταλούς και Γερμανούς κομμουνιστές, όπως έχουμε γράψει και σε προηγούμενα κείμενα. Παρά τις αντιφάσεις του, το κίνημα της εποχής, βρήκε τον δρόμο του σε πιο διεθνιστικές διεξόδους και μάλιστα αρκετές φορές κόντρα και στην επίσημη ηγεσία του ΚΚΕ. Η εθνική αφήγηση κάνει ότι μπορεί να αποκρύψει αυτό το γεγονός. Όπως προσπαθεί να αποκρύψει ότι στα χωριά και τα βουνά της ελλαδικής περιφέρειας ένα άλλο σύστημα, σοσιαλιστικό βρέθηκε στα σπάργανα. Μορφές αυτοοργάνωσης, ψήφος για πρώτη φορά των γυναικών και άλλα αντιπαραδείγματα βρέθηκαν στον αντίποδα της Ελλάδας των ταγμάτων ασφαλείας και του ελληνικού φασισμού. Ήταν η πρώτη φορά που οι εργατικές μάζες στην Ελλάδα αμφισβήτησαν έμπρακτα την καπιταλιστική εξουσία. Ε λοιπόν δεν θα χαρίσουμε αυτούς τους αγωνιστές, δεν θα τους αφήσουμε να συμπεριληφθούν στην σούπα του ελληνικού λαού.
Η στάση της ελληνικής κοινωνίας κατά την περίοδο της ναζιστικής κατοχής σε πολύ μεγάλο βαθμό επιλέχθηκε με βάση τις υλικές αναγκαιότητες και τα ταξικά συμφέροντα και όχι με βάση την “κοινή καταγωγή και αίμα” που μας βομβαρδίζει η ελληνική ιδεολογία.
Στις μέρες μας, την εποχή της κρίσης του πολιτισμού του Κεφαλαίου, η 28η Οκτωβρίου παίρνει μια σειρά νέες ερμηνείες. Εθνοπατριωτικές αντι-ιμπεριαλιστικές πολιτικές προερχόμενες κυρίως από “αριστερούς εθνικιστές” τύπου ΛΑ.Ε, ΕΠΑΜ κοκ, προσπαθούν να την συνδέσουν την 28η Οκτωβρίου με μια νέα “Γερμανική κατοχή”. Τα αντι-μνημόνια και η λεγόμενη εξάρτηση της χώρα από τους δανειστές βρίσκεται στο επίκεντρο μιας νέα εθνικής ιδεολογίας του Ελληνικού Κεφαλαίου με στόχο τον αποπροσανατολισμό και την εξιλέωση του εχθρού που βρίσκεται μέσα στη χώρα. Ο φετιχιστικός αντικαπιταλισμός της αριστεράς αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι μια συνολική κριτική του Ελληνικού Κεφαλαίου και με πρόσχημα ακόμα μια φορά τα “ενιαία συμφέροντα” της ελληνικής εθνικής λαϊκής κοινότητας συναντιέται με τον ελληνικό φασισμό στις διάφορες αποχρώσεις του σημερινού φαιοκόκκινου μετώπου.
Για ακόμα μια φορά αποκρύπτεται η ταξική σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας (με την βούλα και της αριστεράς) και αυτός που θα την πληρώσει για ακόμα μια φορά, δεν είναι άλλος από την εργατική τάξη και γενικότερα τους υποτελείς του ελληνικού εθνικού καπιταλιστικού σχηματισμού, εν απουσία μιας πραγματικής αντιπολίτευσης που θα έχει ως στόχο την ανάδυση μια σύγχρονης κομμουνιστικής πολιτικής. Στις μέρες της πλήρους αναδιαπραγμάτευσης του κόστους της εργατικής δύναμης προς όφελος του Ελληνικού Κεφαλαίου (στην ελλαδική περιφέρεια), μια κατάσταση που φέρνει το μεγαλύτερο κομμάτι της εργατικής τάξης στα όρια της απόγνωσης χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ μια τέτοια πολιτική που θα έχει ως στόχο την συντριβή του ελληνικού καπιταλιστικού σχηματισμού. Μια τέτοια πολιτική θα πρέπει να περάσεις ως οδοστρωτήρας και πάνω από την ελληνική ιδεολογία και το ψεύδος της ενότητας του ελληνικού λαϊκού υποκειμένου.
Τελειώνοντας πάμε πίσω ξανά στο θέμα των παρελάσεων. Οι παρελάσεις, όπως γράψαμε πιο πάνω, είναι κατάλοιπο μιας εποχής που η ελληνική αστική τάξη αποφάσισε να δώσει την λύση στο πρόβλημα της ανόδου του προλεταριακού ανταγωνισμού και του κομμουνιστικού κινήματος με την αυταρχικοποίηση του κράτους, δηλαδή την συνέχεια της πολιτικής της με πιο αυταρχικά και κατασταλτικά μέσα. Αυτές οι δύο περίοδοι, είτε μιλάμε για την δικτατορία του Μεταξά, είτε της χούντας 67 -74 ήταν και αυτές που έκαναν θεσμό τις παρελάσεις ως ένα θέαμα όπως το βιώνουμε και σήμερα.
Ότι σήμερα το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος διοργανώνει ακόμα παρελάσεις δεν είναι μόνο αποτέλεσμα όσων προσπαθήσαμε να περιγράψουμε συνοπτικά παραπάνω, αλλά και ενός ακόμα δευτερεύουσας σημασίας γεγονότος, ότι δηλαδή το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος στην πραγματικότητα ποτέ δεν βίωσε ολοκληρωμένα τον αστικό διαφωτισμό. Όπως και με το ζήτημα του διαχωρισμού εκκλησίας και κράτους έτσι και με τις εθνικές φιέστες ο ελληνικός καπιταλιστικός σχηματισμός δείχνει ξεκάθαρα τον βαθιά αντιδραστικό του χαρακτήρα ακόμα και σε επίπεδο αστικών δικαιωμάτων.
Καλούμε τους μαθητές και τις μαθήτριες έστω και λίγο καθυστερημένα να μην κάνουν την χάρη στον ελληνικό εθνικισμό. Να γυρίσουν την πλάτη τους, με μαζική απειθαρχία στα εθνικά σύμβολα και τις φιέστες του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους.
Οι σημερινές και αυριανές παρελάσεις είναι το κερασάκι στη τούρτα του ελληνικού εθνικού κορμού και της ιδεολογίας του. Κομμάτι της μυθολογίας του ελληνικού καπιταλιστικού σχηματισμού και της εθνικής λαϊκής κοινότητας. Καμία συμμετοχής στις παρελάσεις, ανοιχτό σαμποτάζ και συνειδητή αποχή από τις φιέστες του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους.
Από https://theshadesmag.wordpress.com/2017/10/28/gia-tis-parelaseis/?fbclid=IwAR34YigzbZz4C_MfWn964gCukCc48-5AOlPdyilFlmr3P592SsgBSEc9gHw
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου