Ας ξεκαθαρίσουμε στοιχειωδώς τι εννοούμε όταν μιλάμε για Στάλιν, σταλινική περίοδο , σταλινισμό, κλπ.
Σε μια εποχή βαθειάς ιδεολογικής σύγχυσης σαν τη σημερινή μπορούμε να εννοούμε δύο αντίθετα πράγματα, ανάλογα με το ταξικό στρατόπεδο στο οποίο στέκεται κανείς. Το ένα πράγμα που μπορούμε να εννοούμε είναι την άσκηση μιας σκοταδιστικής και απάνθρωπης δικτατορίας που έχει σα στόχο τη διατήρηση της απόλυτης εξουσίας ενός ανθρώπου ή μιας ομάδας που είναι δίπλα του. Αυτή είναι η αστική φιλελεύθερη αντίληψη για το Στάλιν. Το άλλο πράγμα που μπορούμε να εννοούμε είναι τη θεωρία και την πράξη μιας προλεταριακής επαναστατικής εξουσίας κοσμο-ιστορικού βάρους που μέσα στη γενική ορθότητα και στο μεγαλείο της βαλλόμενη από παντού και αντιμετωπίζοντας πρωτοφανέρωτα προβλήματα έκανε κάποια όχι ασήμαντα λάθη και στο επίπεδο της άσκησης της βίας της, λάθη που αντιστοιχούσαν στην πολυπλοκότητα της ταξικής πάλης και, κυρίως στις ασύλληπτες μεταμορφώσεις και στις προβοκάτσιες του ταξικού της εχθρού. Αυτή είναι η προλεταριακή μαρξιστική άποψη όπως την υπερασπιζόταν το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα με ηγέτη το Μάο τσε Τουνγκ ως τα 1980 οπότε καταλύθηκε η προλεταριακή εξουσία και στην Κίνα.
Το αληθινό μπέρδεμα μέσα σε αυτό το διαχωρισμό είναι ότι στο πρώτο στρατόπεδο σε ότι αφορά την αντίληψη για το Στάλιν δεν ανήκουν μόνο οι αστοί φιλελεύθεροι και οι δυτικού τύπου ιμπεριαλιστές που θεωρούν τον Στάλιν το απόλυτο τέρας, ανήκουν και ενός είδους φασίστες, βασικά οι χιτλερικού τύπου ρώσοι και κινέζοι ιμπεριαλιστές. Όμως αυτοί δεν εμφανίζονται σαν εχθροί του τέρατος αλλά σαν φίλοι του. Δηλαδή τον εξυμνούν ακριβώς για τα κυρίως κατασκευασμένα αρνητικά στοιχεία που μισούν σε αυτόν οι φιλελεύθεροι αστοί.
Μάλιστα στην πραγματικότητα τον Στάλιν- τέρας δεν τον κατασκεύασαν κυρίως οι δυτικοί ιμπεριαλιστές, που άλλωστε συνεργάστηκαν αποφασιστικά μαζί του στον β΄ παγκόσμιο αντιφασιστικό πόλεμο και γενικά τον εκτίμησαν σαν ηγέτη, αλλά τον κατασκεύασε πρώτη με ένα καλά οργανωμένο όργιο συκοφαντιών μια νέου τύπου αστική τάξη. Αυτή δουλεύοντας μέσα στο κομμουνιστικό κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης και κραδαίνοντας την προλεταριακή ρομφαία πέτυχε να πάρει την πολιτική εξουσία στην ΕΣΣΔ, να τη μετατρέψει σε μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη και τελικά να κατασκευάσει, υφαρπάζοντας τον κύριο όγκο της διπλωματικής και στρατιωτικής ισχύος αυτής της υπερδύναμης, ένα συμπυκνωμένο υβρίδιο τσαρισμού και χιτλερισμού, το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό.
Αυτή λοιπόν η νέου τύπου αστική τάξη, κυρίως μεγαλορώσικη σοβινιστική στην προέλευσή της, με πρώτους επικεφαλής της τους Χρουστσόφ και Σουσλόφ, για να πάρει την εξουσία έπρεπε να τσακίσει από τα μέσα το σοβιετικό και το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα του οποίου ο Στάλιν ήταν ο αναμφισβήτητος πολιτικο-ιδεολογικός ηγέτης. Έπρεπε λοιπόν να αποκαθηλώσει εντελώς αυτόν τον ηγέτη μετατρέποντάς τον στο αντίθετό του. Έτσι, αξιοποιώντας τα λάθη του ίδιου και της εποχής του, κατασκεύασε τον γνωστό αντεστραμμένο Στάλιν που υιοθέτησε αμέσως με ενθουσιασμό και πελώρια ανακούφιση σαν την αληθινή συμπυκνωμένη εικόνα του κομμουνισμού, ο κλασσικού τύπου ιδεολογικά παρακμασμένος δυτικός αστισμός και ιμπεριαλισμός.
Αυτή η πρωτοκαθεδρία σε επίπεδο αντικομμουνισμού των ανατολικών σοσιαλιμπεριαλιστών σε σχέση με τους δυτικούς φιλελεύθερους ιμπεριαλιστές δεν είναι τυχαία, καθώς οι πρώτοι είναι οι χειρότεροι αστοί και ιμπεριαλιστές που υπήρξαν ποτέ. Γιατί όχι μόνο υφάρπαξαν ύπουλα για τον εαυτό τους την πολιτική εξουσία που το καταματωμένο σοβιετικό προλεταριάτο τους εμπιστεύτηκε αλλά στη συνέχεια υφάρπαξαν με απάτη και με βία την οικονομική εξουσία και τελικά όλο το λαϊκό και δημόσιο πλούτο της ΕΣΣΔ που οι λαοί της με τόσο σκληρή δουλειά δημιούργησαν μετατρέποντας την από μια βιομηχανικά καθυστερημένη σε μια σύγχρονη βιομηχανικά ανεπτυγμένη χώρα. Δηλαδή πραγματοποίησαν σταδιακά με τους Μπρέζνιεφ, Γκορμπατσόφ, Γέλτσιν, και Πούτιν τη μεγαλύτερη απαλλοτρίωση πλούτου στην ιστορία του ιμπεριαλισμού και βέβαια στην ανθρώπινη ιστορία. Τώρα οι ίδιοι αυτοί σαν τάξη, σύμφωνα με τη φύση τους θέλουν να απαλλοτριώσουν με δόλο και κυρίως με βία τον πλούτο που έχουν δημιουργήσει όλοι οι λαοί του πλανήτη. Μέσα στις δόλιες τακτικές τους είναι και το να πείσουν τους καταπιεσμένους λαούς που πάντα θέλουν την επανάσταση και αναπολούν τους παλιούς τους επαναστατικούς αγώνες, ότι απλά επιθυμούν να απαλλοτριώσουν τους δυτικούς αστούς και ιμπεριαλιστές και να μοιράσουν τον πλούτο τους στους ίδιους τους λαούς τους και στις χώρες που καταπιέζουν. Δηλαδή για να κάνουν το δικό τους παγκόσμιο πόλεμο και τις δικές τους φασιστικές δικτατορίες υψώνουν κιόλας από την εποχή του Μπρέζνιεφ στη θέση του Στάλιν των λαών τον δικό τους ανεστραμμένο Στάλιν, που στα μάτια των αστών είναι βέβαια ο ίδιος ακριβώς που μίσησαν από παλιά, μιας και σύμφωνα με την ταξική τους οξυδέρκεια δικτατορία της αστικής τάξης και δικτατορία του προλεταριάτου είναι στην ουσία ένα και το αυτό.
Σε γενικές γραμμές η περίοδος του ανοιχτού, του αρχικού αντισταλινιμού τέλειωσε για τους μεγαλορώσους ιμπεριαλιστές στα 1980 με την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη μετα-μαοϊκή Κίνα από τους αντίστοιχους επίσης αστούς νέου τύπου, κινέζους σοβινιστές Χαν. Γιατί από τότε δεν υπήρχε πλέον ένα μαζικό παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα που να τους απειλεί πολιτικά και ιδεολογικά όλους αυτούς από τα αριστερά, δηλαδή από την πλευρά των λαών και του μαρξισμού. Επίσης προηγούμενα κιόλας επί εποχής Μπρέζνιεφ είχε τελειώσει και η περίοδος κατά την οποία οι Ρώσοι σοσιαλιμπεραλιστές ήθελαν να καθησυχάζουν την παγκόσμια αστική τάξη ότι δεν την απειλούν καθόλου σαν κομουνιστές ώστε να μπορούν να στήνουν ανενόχλητοι παντού στον κόσμο βάσεις πολιτικής και στρατιωτικής επιρροής μέσα από την “απο-σταλινοποίηση” δηλαδή στην ουσία την απο-κομμουνιστικοποίηση και τη ρώσικη πρακτοροποίηση των κομμουνιστικών και αριστερών κομμάτων. Μπήκαμε έτσι σταδιακά από τα μέσα της εποχής Μπρέζνιεφ, με διάφορα τακτικά μπρος-πίσω βήματα, στην περίοδο κατά την οποία ο ρωσοκινέζικος ιμπεριαλιστικός άξονας πέρασε στη φάση της ανοιχτής επίθεσης ενάντια στις χώρες και τους λαούς της ευρασιατικής περιφέρειάς του με στόχο την περικύκλωση της Ευρώπης, στα δυτικά, και της Ιαπωνίας στα ανατολικά.
Περάσαμε δηλαδή από την εποχή της ανάγκης για μια συμμαχία Δύσης-Ρωσίας (και αργότερα και Κίνας) ενάντια στα κομμουνιστικά, λαϊκά και εθνοανεξαρτησιακά αντιιμπεριαλιστικά κινήματα, ανάγκη που αντιστοιχούσε στην πρώτη ανοιχτά αντισταλινική φάση του σοσιαλιμπεριαλισμού, στην εποχή της ανάγκης για μια συμμαχία του ρώσικου και αργότερα του κινέζικου σοσιαλιμπεριαλισμού με τους προλεταριακά και μαρξιστικά αποκεφαλισμένους λαούς και καταπιεσμένες χώρες για έναν πόλεμο “ιστορικής εκδίκησης” ενάντια στους δυτικούς ιμπεριαλιστές. Αυτή η δεύτερη εποχή αντιστοιχεί στη νέα “σταλινική” φάση του ρώσικου σοσιαλιμπεριλαισμού καθώς και σε μια νέα επιθετική “μαοϊκή” εποχή για τους κινέζους σοσιαλιμπεριαλιστές.
Νέου τύπου σταλινισμός, σημαίνει ότι οι ίδιοι αυτοί συκοφάντες που κατασκεύασαν το 1956 τον Στάλιν αιμοβόρο αντιλαϊκό αντιμαρξιστή τέρας, άρχισαν σταδιακά από τα 1970 να υιοθετούν το τέρας αυτό σαν προγονικό τους ηγετικό σύμβολο αποκαθιστώντας το ταυτόχρονα σαν μαρξιστή. Αλλά τι είδους μαρξιστή: Από προλετάριο διεθνιστή τον μετέτρεψαν σε μεγαλορώσο σωβινιστή και αντισημίτη, από υπερασπιστή της δικτατορίας του προλεταριάτου σε υπερασπιστή της χειρότερης κρατικοκαπιταλιστικής δικτατορίας, από υπερασπιστή της ειρήνης σε εκδικητή τιμωρό του δυτικού φιλελεύθερου καπιταλισμού, από δημιουργό των πιο πλατιών εθνοδημοκρατικών και αντιφασιστικών μετώπων, σε πραξικοπηματία εξαγωγέα επανάστασης, δηλαδή αρχικά σε Tρότσκυ, μετά σε Ζιουγκάνοφ και τελικά σε Πούτιν. Έτσι κατάφεραν και έστησαν δίπλα στο σταλινικό σφυροδρέπανο, τα εξαπτέτυρυγα της ορθοδοξίας, τους τσαρικούς θυρεούς και τη νεοναζιστική 4η Πολιτική Θεωρία του Ντούγκιν σαν τα μεγάλα σύμβολα του νέου ευρασιατικού επιθετικού μετώπου ενάντια στη σάπια Δύση. (Το αντίστοιχο κάνουν οι κινέζοι σοσιαλιμπεριαλιστές που ενώ θάψανε για τα καλά τον Μάο αντισοσιαλφασίστα της πολιτιστικής επανάστασης τον αναβιώνουν τώρα σαν έναν σοσιαλφασίστα αντινεοφιλελεύθερο εκκαθαριστή στο εσωτερικό και αντιδυτικό επεκτατιστή στο εξωτερικό) .
Το αποτέλεσμα είναι ότι οι ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές εκθέτουν για δεύτερη φορά τον μαρξισμό, την πρώτη φορά εμφανίζοντας τον μαρξιστή Στάλιν σαν τέρας και την δεύτερη φορά το τέρας αυτό σαν μαρξιστή.
Εάν με το πρώτο χτύπημα έσπειραν την πιο βαθειά αμφιβολία στους λαούς για το μαρξισμό συκοφαντώντας την παλιά του πρακτική σε μια μακρυνή για τους περισσότερους ΕΣΣΔ, τώρα με το νέο χτύπημα θέλουν να τον σκοτώσουν για πάντα δείχνοντας τη ζωντανή κτηνωδία των ψευτομαρξιστών-και σοσιαλιμπεριαλιστών παντού στον κόσμο σαν ζωντανό μαρξισμό.
Γι αυτό αν είναι σωστό να χαρακτηρίζουμε τον αντισταλινισμό της πρώτης φάσης σαν σκέτο αντικομμουνισμό, το “σταλινισμό” της δεύτερης πρέπει να το χαρακτηρίζουμε σαν “προβοκατόρικο, και γι αυτό ακραίο. αντικομμουνισμό”. Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ το κλασσικό αντισταλινικό ρεύμα μπορεί να περιέχει μέσα του και τον αντιφασισμό ενός δημοκράτη που αγνοεί εντελώς τον πραγματικό Στάλιν, το ρεύμα του προβοκατόρικου αντισταλινισμού περιέχει συνήθως το φασιστικό μίσος σε κάθε δημοκρατισμό και βέβαια πρώτα απ όλα στον αστικό.
Πρόκειται σε κεντρική, παγκόσμια κλίμακα γι αυτό που τοπικά στην Ελλάδα έγινε με το μεγαλύτερο ηγέτη του ελληνικού επαναστατικού προλεταριάτου, τον Ν. Ζαχαριάδη. Αυτόν το ψευτοΚΚΕ, που ήταν ηθικός συναυτουρχός στην δολοφονία του το 1973 από τους Σουσλόφ και Μπρέζνιεφ, επιχειρεί να τον μετατρέψει σήμερα σε έναν αντεργάτη, αντιβιομηχανιστή και ρωσόφιλο τραμπούκο. Με αυτό το στόχο το ψευτοΚΚΕ σήκωσε πολύ όψιμα τη σημαία του ΔΣΕ, που την είχε τόσο αισχρά ποδοπατήσει από στα 1960 και 1970, για να προετοιμάσει μαζί με τους ρωσόδουλους αντιδυτικούς φασίστες, ένα πραξικόπημα με λαϊκή φασάδα που θα το ονομάσει λαϊκή εξέγερση ή και επανάσταση, ενώ δεν θα είναι παρά καλυμμένη ρώσικη κατοχή. Δηλαδή από τον αντιζαχαριαδικό αντικομμουνισμό, περάσαμε στον ακόμα πιο επικίνδυνο “ζαχαριαδικό” δηλαδή προβοκατόρικο και φασιστικό αντικομμουνισμό.
Πάρθηκε από https://www.oakke.gr/antifasism/item/729
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου