Από κείμενο της ΟΑΚΚΕ [ολόκληρο εδώ http://oakke.gr/books/falmer_1/falmer_1_publisher.htm ]
[...] Οι ομοιότητες είναι καταπληκτικές, και η πιο καταπληκτική απ’ όλες είναι η πανεθνική και παλλαϊκή στράτευση στο πλευρό κάθε “ορθόδοξου τόξου” και κάθε μαχητικού αντιδυτικισμού, ακόμα και του πιο αντιδραστικού και του πιο γενοκτονικού παντού στον κόσμο. Περιφρονώντας βαθύτατα ο ένας τον άλλο βαδίζουν ενωμένοι στο κοινό “πεπρωμένο της φυλής” ο θρησκόληπτος, ο εθνικιστής, ο κνίτης, και ο αναρχικός. Ο καθένας μισεί τη Δύση και το σύγχρονο τεχνικό πολιτισμό για τους δικούς του λόγους, μα όλοι τους, είτε το ξέρουν είτε όχι, είναι παιδιά του Βυζάντιου, της “Φιλικής” και του τσάρου, και είτε το νιώθουν είτε όχι το πνεύμα και η καρδιά τους χτυπάει σύμφωνα με το σκληρό νόμο, τη φύση του οποίου με ιδιοφυΐα και τόλμη ανακάλυψε και διατύπωσε ο Φαλμεράιερ στην Εισαγωγή του στο 2ο τόμο αυτού του βιβλίου: “Αυτή όμως η εστία ζωής του ελληνικού λαού αισθητοποιήθηκε στις πόλεις Ισταμπούλ και ΜόσχαΧ εκεί αναπνέει και σκέφτεται ο Έλληνας, εκεί είναι το θυσιαστήριο και το πραιτώριό του, εκεί στρέφονται τα βλέμματα όλων των πιστών της ανατολικής εκκλησίας από το Μοριά, τον ποταμό Νείλο, την Ιορδανία, τον Ορόντη, την έρημο της Παλμύρας, την Κύπρο και την ΚαραμανίαΧ εκεί συναθροίζονται οι σφυγμοί όλων των Ρωμιών και από κει εκπορεύονται”.
Μήπως αυτή είναι μια κατάρα που θα βαραίνει αιώνια αυτό το λαό; Όχι. Έτσι αντιλαμβάνονται το διαλεχτικό πνεύμα του Φ. οι μεταφυσικοί ψευτοπροοδευτικοί, που γι’ αυτό τον κατηγορούν για ρατσιστή. Ο νόμος αυτός, όπως και κάθε άλλος κοινωνικός νόμος, είναι ιστορικά καθορισμένος και αποτελεί μόνο μια τάση. Η Ελλάδα του βυζαντινού Μεσαίωνα, που συνεχίστηκε με την οθωμανική φεουδαρχία και είχε την ατυχία να μπει στη σύγχρονη παγκόσμια Ιστορία από την πύλη του Κρεμλίνου, αντιπαλεύει ασταμάτητα τούτη τη βαριά, ακόμα κυρίαρχη, ανατολική της κληρονομιά. Η Ελλάδα του εμπορίου και της βιομηχανίας, γενικά η Ελλάδα της θάλασσας, η αστική Ελλάδα και αργότερα η προλεταριακή, η Ελλάδα του δυτικού αστικού και μαρξιστικού Διαφωτισμού, κοντολογίς η Δημοκρατική Ελλάδα πάντα πολέμησε και πολεμάει την ανατολική Ελλάδα της διεφθαρμένης κρατικοκομματικής γραφειοκρατίας, της βαλκανικής καθυστέρησης και στενότητας, την Ελλάδα υπηρέτρια του κάθε φορά κέντρου της παγκόσμιας αντίδρασης, κοντολογίς την επεκτατική, μιλιταριστική και φασιστική Ελλάδα. Και την πολεμάει αρχίζοντας από τον εμφύλιο του ‘21, και βαθμιαία και με άλματα, και ειρηνικά και με το αίμα των καλύτερων παιδιών της.
Και σ’ αυτόν τον πόλεμο η υλική ζωή του λαού και όλη η υλική κίνηση του σύγχρονου κόσμου δυναμώνουν σε βάθος χρόνου και ανελέητα την προοδευτική Ελλάδα. Η τερατωδία της εποχής που ζούμε έγκειται απλά στο ότι η αντιδραστική Ελλάδα επιστρατεύει σήμερα όλο της το παρελθόν, όλα τα καταχωνιασμένα ανατολίτικα ένστιχτά της, εκθειάζει όλα της τα εγκλήματα και τις προκαταλήψεις, ξύνει όλες τις πληγές του λαού και επιχειρεί μια ιστορική και παντοτινή επιστροφή στο άρμα του πιο κτηνώδικου ιμπεριαλισμού που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Από τη μια αυτό είναι πολύ σκληρό και θα προκαλέσει πόνο, από την άλλη όμως είναι η στιγμή, η πρώτη στιγμή από τη γέννησή της που η νέα, η προοδευτική Ελλάδα, ακριβώς επειδή τώρα είναι πιο ανεπτυγμένη από ποτέ και επειδή ταυτόχρονα βρίσκεται απέναντι σε έναν τόσο αποκρουστικό, τόσο οπισθοδρομικό και εφ’ όλης της ύλης αντίπαλο, θα υποχρεωθεί και θα μπορέσει να ξεκαθαρίσει μαζί του βαθιά, αποφασιστικά και εφ’ όλης της ύλης. Σε μια πρώτη φάση αυτό το ξεκαθάρισμα θα είναι αναγκαστικά θεωρητικό. [...]
[...] Οι ομοιότητες είναι καταπληκτικές, και η πιο καταπληκτική απ’ όλες είναι η πανεθνική και παλλαϊκή στράτευση στο πλευρό κάθε “ορθόδοξου τόξου” και κάθε μαχητικού αντιδυτικισμού, ακόμα και του πιο αντιδραστικού και του πιο γενοκτονικού παντού στον κόσμο. Περιφρονώντας βαθύτατα ο ένας τον άλλο βαδίζουν ενωμένοι στο κοινό “πεπρωμένο της φυλής” ο θρησκόληπτος, ο εθνικιστής, ο κνίτης, και ο αναρχικός. Ο καθένας μισεί τη Δύση και το σύγχρονο τεχνικό πολιτισμό για τους δικούς του λόγους, μα όλοι τους, είτε το ξέρουν είτε όχι, είναι παιδιά του Βυζάντιου, της “Φιλικής” και του τσάρου, και είτε το νιώθουν είτε όχι το πνεύμα και η καρδιά τους χτυπάει σύμφωνα με το σκληρό νόμο, τη φύση του οποίου με ιδιοφυΐα και τόλμη ανακάλυψε και διατύπωσε ο Φαλμεράιερ στην Εισαγωγή του στο 2ο τόμο αυτού του βιβλίου: “Αυτή όμως η εστία ζωής του ελληνικού λαού αισθητοποιήθηκε στις πόλεις Ισταμπούλ και ΜόσχαΧ εκεί αναπνέει και σκέφτεται ο Έλληνας, εκεί είναι το θυσιαστήριο και το πραιτώριό του, εκεί στρέφονται τα βλέμματα όλων των πιστών της ανατολικής εκκλησίας από το Μοριά, τον ποταμό Νείλο, την Ιορδανία, τον Ορόντη, την έρημο της Παλμύρας, την Κύπρο και την ΚαραμανίαΧ εκεί συναθροίζονται οι σφυγμοί όλων των Ρωμιών και από κει εκπορεύονται”.
Μήπως αυτή είναι μια κατάρα που θα βαραίνει αιώνια αυτό το λαό; Όχι. Έτσι αντιλαμβάνονται το διαλεχτικό πνεύμα του Φ. οι μεταφυσικοί ψευτοπροοδευτικοί, που γι’ αυτό τον κατηγορούν για ρατσιστή. Ο νόμος αυτός, όπως και κάθε άλλος κοινωνικός νόμος, είναι ιστορικά καθορισμένος και αποτελεί μόνο μια τάση. Η Ελλάδα του βυζαντινού Μεσαίωνα, που συνεχίστηκε με την οθωμανική φεουδαρχία και είχε την ατυχία να μπει στη σύγχρονη παγκόσμια Ιστορία από την πύλη του Κρεμλίνου, αντιπαλεύει ασταμάτητα τούτη τη βαριά, ακόμα κυρίαρχη, ανατολική της κληρονομιά. Η Ελλάδα του εμπορίου και της βιομηχανίας, γενικά η Ελλάδα της θάλασσας, η αστική Ελλάδα και αργότερα η προλεταριακή, η Ελλάδα του δυτικού αστικού και μαρξιστικού Διαφωτισμού, κοντολογίς η Δημοκρατική Ελλάδα πάντα πολέμησε και πολεμάει την ανατολική Ελλάδα της διεφθαρμένης κρατικοκομματικής γραφειοκρατίας, της βαλκανικής καθυστέρησης και στενότητας, την Ελλάδα υπηρέτρια του κάθε φορά κέντρου της παγκόσμιας αντίδρασης, κοντολογίς την επεκτατική, μιλιταριστική και φασιστική Ελλάδα. Και την πολεμάει αρχίζοντας από τον εμφύλιο του ‘21, και βαθμιαία και με άλματα, και ειρηνικά και με το αίμα των καλύτερων παιδιών της.
Και σ’ αυτόν τον πόλεμο η υλική ζωή του λαού και όλη η υλική κίνηση του σύγχρονου κόσμου δυναμώνουν σε βάθος χρόνου και ανελέητα την προοδευτική Ελλάδα. Η τερατωδία της εποχής που ζούμε έγκειται απλά στο ότι η αντιδραστική Ελλάδα επιστρατεύει σήμερα όλο της το παρελθόν, όλα τα καταχωνιασμένα ανατολίτικα ένστιχτά της, εκθειάζει όλα της τα εγκλήματα και τις προκαταλήψεις, ξύνει όλες τις πληγές του λαού και επιχειρεί μια ιστορική και παντοτινή επιστροφή στο άρμα του πιο κτηνώδικου ιμπεριαλισμού που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Από τη μια αυτό είναι πολύ σκληρό και θα προκαλέσει πόνο, από την άλλη όμως είναι η στιγμή, η πρώτη στιγμή από τη γέννησή της που η νέα, η προοδευτική Ελλάδα, ακριβώς επειδή τώρα είναι πιο ανεπτυγμένη από ποτέ και επειδή ταυτόχρονα βρίσκεται απέναντι σε έναν τόσο αποκρουστικό, τόσο οπισθοδρομικό και εφ’ όλης της ύλης αντίπαλο, θα υποχρεωθεί και θα μπορέσει να ξεκαθαρίσει μαζί του βαθιά, αποφασιστικά και εφ’ όλης της ύλης. Σε μια πρώτη φάση αυτό το ξεκαθάρισμα θα είναι αναγκαστικά θεωρητικό. [...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου