Για τους “περιεκτικούς δημοκράτες” και όλους τελικά τους ψευτοαριστερούς μικροαστούς ή και πράκτορες του σοσιαλ-ιμπεριαλισμού , ο κύριος εχθρός, ο πυρήνας της παγκόσμιας αντίδρασης δεν είναι ο φασισμός ή αλλιώς ο φασιστικού τύπου ιμπεριαλισμός, όπως ήταν πάντα για την πραγματική αριστερά μετά την εμφάνιση του χιτλερικού φαινόμενου, αλλά ο δυτικού τύπου, δημοκρατικός στη μορφή του καπιταλισμός, η αλλιώς η (με κεφαλαία) Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση. Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση γενικά, δηλαδή αντικειμενικά-ιστορικά, αποτελεί μια προοδευτική διαδικασία που οδηγεί στην όλο και στενότερη αλληλοσύνδεση κρατών, εθνών και λαών, την οποία το κεφάλαιο πραγματοποιεί αντικειμενικά, ξέχωρα από τη θέλησή του, σπάζοντας μέσα από την παραγωγική διεθνοποίηση τα εθνικά σύνορα, διαδικασία που αποτελεί, επίσης αντικειμενικά, μέσο προσέγγισης στο σοσιαλιστική επανάσταση και στο αταξικό μέλλον, όπως τόνιζε πάντα ο Λένιν, αλλά και οι Μαρξ - Ένγκελς. Από γενική ιδεολογική άποψη οι αντι-παγκοσμιοποιητές τοποθετούνται στην ίδια πλευρά του ιστορικού οδοφράγματος με τους ανατολικούς ρωσοκινέζους μονοπωλιστές και βέβαια με τους ανά τον κόσμο νεοναζιστές και εδώ με τους χρυσαυγίτες, που είναι οι πρώτοι και βαθύτεροι πολέμιοι της “εθνοκτόνου παγκοσμιοποιήσεως” των “εβραιοφιλελεύθερων”.
Σε ό,τι αφορά ειδικότερα τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, όπως αποκαλούν την παγκοσμιοποίηση που πραγματοποιεί το δυτικό ιμπεριαλιστικό μονοπωλιακό κεφάλαιο ασκώντας πολιτική, οικονομική ακόμα και στρατιωτική επέμβαση στις μη ανεπτυγμένες ή αδύναμες χώρες, αυτή μπορεί να είναι ο πιο μεγάλος εχθρός των λαών μόνο όταν και μόνο στο βαθμό που αυτή έχει απέναντί της κυρίως την προλεταριακή παγκοσμιοποίηση που είναι η επαναστατική αντικαπιταλιστική ενότητα των λαϊκών οικονομιών ή στο βαθμό που έχει απέναντί της γενικότερα την αντιιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση, δηλαδή την σχετική ενοποίηση των οικονομιών των λιγότερο καπιταλιστικά ανεπτυγμένων κρατών στη βάση των αρχών του αμοιβαίου οφέλους και της μη ανάμειξης των ισχυρών και ανεπτυγμένων χωρών στις εσωτερικές υποθέσεις τους. Μια τέτοια περίοδος φιλελεύθερης ιμπεριαλιστικής αντίδρασης ήταν αυτή μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο όπου οι ΗΠΑ, με νικημένο το ναζισμό, ηγήθηκαν της πάλης ενάντια στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο και στους εθνο-ανεξαρτησιακούς και αντιαποικιακούς αγώνες του Τρίτου Κόσμου.
Αυτή η προοδευτικού τύπου παγκοσμιοποίηση είναι αντίθετη στην παγκοσμιοποίηση των φιλελεύθερων ιμπεριαλιστών που με την μονοπωλιακή τους συγκέντρωση, την τεχνολογική και χρηματιστική τους ισχύ αλλά και με την πολιτική, ακόμα και τη στρατιωτική τους επέμβαση, επιχειρούν να κυριαρχήσουν στις εσωτερικές αγορές των κρατών που οι οικονομίες τους βρίσκονται σε προμονοπωλιακό στάδιο, οπότε τις εμποδίζουν αντικειμενικά να συγκεντρώνουν τις υλικοτεχνικές τους δυνάμεις και το ζωντανό παραγωγικό τους δυναμικό τους μέσα από την προστασία -για ένα μεγάλο διάστημα- της συσσώρευσης και του εκσυγχρονισμού του ντόπιου παραγωγικού τους κεφάλαιου. Μόνο έτσι αυτές θα μπορούσαν να σταθούν με ίσους όρους στον οικονομικό ανταγωνισμό του δυτικού μονοπώλιου.
Όμως ακόμα και η φιλελεύθερη ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση μπορεί να είναι προοδευτική σε όσο βαθμό αντιπαρατίθεται στην παγκοσμιοποίηση που επιχειρούν να πραγματοποιήσουν με την ωμή εξωοικονομική βία οι μονοπωλιστές ανατολικού φασιστικού τύπου, δηλαδή οι ιμπεριαλιστές ρώσικου και κινέζικου τύπου. Αυτοί συσσωρεύουν πολιτικο-διπλωματική, στρατιωτική και οικονομική ισχύ ασκώντας ωμή βία στους λαούς τους και εξωτερική βία σε άλλους υποτελείς τους λαούς και χώρες, επιδιώκοντας τελικά μια βίαιη αναδιανομή του παγκόσμιου πλούτου εξαπολύοντας πόλεμο ληστρικού, αποικιοκρατικού ακόμα και δουλοκτητικού χιτλερικού τύπου ενάντια και σε τριτοκοσμικές, αλλά και σε άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες.
Για να υπονομεύσουν την πολιτική και οικονομική ισχύ των αντιπάλων τους φιλελεύθερων ιμπεριαλιστών και για να κερδίσουν στρατηγικές θέσεις παντού στον κόσμο στα πλαίσια της προετοιμασίας του μεγάλου πολέμου τους, οι φασιστικοί κρατικομονοπωλιακοί καπιταλισμοί συμμαχούν με τις πιο επιθετικές, τις πιο σοβινιστικές μερίδες των αρχουσών τάξεων όλων των χωρών και υποθάλπουν τα πιο αντιδραστικά “αντικαπιταλιστικά” κινήματα των μη κυρίαρχων τάξεων, κινήματα που θέλουν να γυρίσουν πίσω τον τροχό της ιστορίας, όπως είναι αυτά των πιο παραγωγικά καθυστερημένων τμημάτων της μικροαστικής τάξης ή της πιο παρασιτικής κρατικής γραφειοκρατίας ή επίσης αυτά των οπαδών της φυσικής οικονομίας και της πατριαρχίας.
Τέτοια είναι η συμμαχία των ρώσων κρατικοολιγαρχών με τις καθυστερημένες μικροαστικές μάζες στις οποίες δουλεύουν την ουτοπία ότι μπορούν να καταστρέψουν τις σύγχρονες παραγωγικές δυνάμεις. Στην πράξη, βέβαια, καταστρέφουν μόνο εκείνες, τις πιο σύγχρονες, των ανταγωνιστών τους και αυτές μόνο εν μέρει. Αυτά τα κινήματα οι ανατολικοί κρατικοφασίστες τα σέρνουν πίσω από τον δικό τους φασιστικό καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό που, εκτός από πιο καταπιεστικός, είναι πολύ πιο καθυστερημένος παραγωγικά και γι’ αυτό κάνει πιο επισφαλή μια σοσιαλιστική οικοδόμηση μετά από την επανάσταση που θα τον ανατρέψει. Από την άλλη όμως, εξαιτίας της ωμής βίας που ασκεί στους λαούς πάνω στους οποίους κυριαρχεί, ο φασιστικός καπιταλισμός επιταχύνει το ξέσπασμα μιας επανάστασης. Η αντίφαση δηλαδή είναι ότι μια τέτοια επανάσταση όσο πιο εύκολα ξεσπάει τόσο πιο δύσκολα μπορεί να σταθεροποιηθεί λόγω σχετικής καθυστέρησης των παραγωγικών δυνάμεων, όπως θα μπορούσε σε μια καπιταλιστικά πιο ανεπτυγμένη και πιο δημοκρατική χώρα.
Ο Λένιν σε ένα περίφημο γράμμα του στον Γκόρκυ στις 3 του Γενάρη του 1911 ήδη ξεκαθάριζε αυτά τα ζητήματα διακρίνοντας ανάμεσα σε δύο είδη καπιταλισμών, τον μαυρο-εκατονταρχίτικο και οκτωβρίστικο καπιταλισμό, τον καπιταλισμό δηλαδή των μοναρχικών και των γαιοκτημόνων μεγάλων βιομηχάνων, που ήταν από μια άποψη το ιστορικό πρόδρομο και ανάλογο του φασιστικού καπιταλισμού, και τον ναρόντνικο καπιταλισμό, που είναι το ιστορικό πρόδρομο και ανάλογο του φιλελεύθερου καπιταλισμού, που ο Λένιν τον χαρακτηρίζει “δημοκρατικό”.
“Θα ήταν δονκιχωτισμός και κλαψούρισμα”, έγραφε ο Λένιν, “αν οι σοσιαλδημοκράτες έλεγαν στους εργάτες ότι θα μπορούσε να υπάρχει σωτηρία κάπου ξέχωρα από την ανάπτυξη του καπιταλισμού, και όχι μέσω της ανάπτυξης του καπιταλισμού. Αλλά δεν λέμε αυτό. Λέμε το κεφάλαιο θα σας καταπιεί, θα καταπιεί τους Πέρσες, θα καταπιεί τους πάντες, και θα συνεχίσει να καταπίνει ωσότου το ανατρέψετε. Αυτή είναι η αλήθεια. Και μην ξεχάσετε να προσθέσετε: Χωρίς την ανάπτυξη του καπιταλισμού δεν υπάρχει εγγύηση για νίκη πάνω του.
Οι μαρξιστές δεν υποστηρίζουν ούτε ένα αντιδραστικό μέτρο, όπως είναι η απαγόρευση των τράστ, ο περιορισμός του εμπορίου κλπ. Στον καθένα τα δικά του. Ας αφήσουμε τους Κομιακόφ και Σια να χτίζουν σιδηροδρόμους διαμέσου της Περσίας, ας τους στέλνουμε τους Λιακόβ, όμως η δουλειά των μαρξιστών είναι να τους εκθέτουν στους εργάτες. Αν αυτό τρώει τους εργάτες λένε οι μαρξιστές, εάν τους στραγγαλίζει, ανταποδώστε.
Η αντίσταση στην αποικιακή πολιτική και στη διεθνή λεηλασία μέσω της οργάνωσης του προλεταριάτου, μέσω της υπεράσπισης της ελευθερίας του προλεταριακού αγώνα δεν καθυστερεί την ανάπτυξη του καπιταλισμού, αλλά την επιταχύνει, αναγκάζοντάς τον να καταφύγει σε πιο πολιτισμένες, τεχνικά ψηλότερες καπιταλιστικές μεθόδους. Υπάρχει καπιταλισμός και καπιταλισμός. Υπάρχει ο μαυρο-εκατονταρχίτικος οκτωβρίστικος καπιταλισμός και ο ναρόντνικος (“ρεαλιστικός, δημοκρατικός”, σφύζων από “δραστηριότητα”) καπιταλισμός. Όσο περισσότερο εκθέτουμε τον καπιταλισμό μπροστά στους εργάτες για την “απληστία και την ωμότητα του” τόσο πιο δύσκολο είναι για τον καπιταλισμό του πρώτου είδους να συνεχίζεται, τόσο πιο σίγουρα υποχρεώνεται να περνάει στον καπιταλισμό δεύτερου είδους. Και αυτό ακριβώς μας βολεύει, αυτό ακριβώς βολεύει το προλεταριάτο.
Το διεθνές προλεταριάτο πιέζει τον καπιταλισμό με δυο τρόπους: από τη μια μετατρέπει τον οκτωβρίστικο καπιταλισμό σε δημοκρατικό καπιταλισμό και από την άλλη επειδή διώχνει τον οκτωβρίστικο καπιταλισμό μακρυά από τον εαυτό του, μεταφέρει αυτόν τον καπιταλισμό στους άγριους. Όμως αυτό διευρύνει την βάση του καπιταλισμού και φέρνει κοντύτερα τον θάνατό του. Πρακτικά δεν υπάρχει οκτωβρίστικος καπιταλισμός που να έχει μείνει στην Δυτική Ευρώπη, πρακτικά όλος ο καπιταλισμός είναι δημοκρατικός. Ο οκτωβρίστικος καπιταλισμός έχει φύγει από την Βρετανία και την Γαλλία και έχει πάει στη Ρωσία και στην Ασία. Η ρώσικη επανάσταση και οι επαναστάσεις στην Ασία είναι οι αγώνες να διωχτεί ο οκτωβρίστικος καπιταλισμός και να αντικατασταθεί από τον δημοκρατικό καπιταλισμό. Και ο δημοκρατικός καπιταλισμός είναι ο τελευταίος του είδους του. Δεν έχει άλλο στάδιο να πάει. Το επόμενο στάδιο είναι ο θάνατός του”.
Αυτό που κάνουν σήμερα οι σοσιαλφασίστες στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, είτε είναι πράκτορες των νέων τσάρων, είτε αδιόρθωτοι μικροαστοί - αντιδραστικοί, δεν είναι να παλεύουν για να ανατρέψουν με επανάσταση τον δημοκρατικό καπιταλισμό, που είναι πια παραγωγικά υπερώριμος, για να φέρουν το σοσιαλισμό, αλλά παλεύουν για να αντικαταστήσουν τον “δημοκρατικό” καπιταλισμό με τον φασιστικό καπιταλισμό ή πιο συγκεκριμένα παλεύουν να αντικαταστήσουν την φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση με την φασιστική παγκοσμιοποίηση. Θέλουν δηλαδή να καταστρέψουν τις ανώτερες παραγωγικές καπιταλιστικές σχέσεις, τις σχετικά πιο δημοκρατικές κάτω από τις οποίες αναπτύσσονται παραπέρα και πιο εύκολα οι παραγωγικές δυνάμεις, καθώς και το βιοτικό επίπεδο και η πολιτικοσυνδικαλιστική οργάνωση των προλετάριων.
Με λίγα λόγια θέλουν να γυρίσουν πίσω τον τροχό της ιστορίας. Και βέβαια σε αυτό δεν είναι μόνοι. Δεν υπάρχουν και δεν υπήρξαν ποτέ σινικά τείχη ανάμεσα στις δυο μορφές του ιμπεριαλισμού, ιδιαίτερα όσο αυτός όντας στην παρακμή περνάει στην σήψη και στη βαρβαρότητα. Όταν οι δυτικοί φιλελεύθεροι μονοπωλιστές μεταφέρουν το παραγωγικό τους κεφάλαιο στην Κίνα ή αφήνουν τους κινέζους μονοπωλιστές να αγοράσουν επιχειρήσεις στη Δύση δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να ενισχύουν του κινέζους κρατικοφασίστες μονοπωλιστές για να αναπτύξουν τον δικό τους καπιταλισμό της ωμής αρπαγής και βίας, μετατρέποντας όχι μόνο το ως χθες σοσιαλιστικό κινέζικο προλεταριάτο σε δουλοπάροικους, αλλά και τους δυτικούς προλετάριους του δημοκρατικού καπιταλισμού σε υποχείρια του φασιστικού καπιταλισμού και θύματα ενός νέου παγκόσμιου πολέμου.
Στο ίδιο υπεραντιδραστικό πλαίσιο και μάλιστα στην άκρη του, κινούνται και οι αναφορές των σοσιαλφασιστών για “φασισμό της ΕΕ/ΟΝΕ”, δηλαδή της πλέον προοδευτικής στην ιστορία του αστισμού προσπάθειας εθελοντικής, δηλαδή δημοκρατικής οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης αστικών κρατών, την οποία οι προβοκάτορες ηγέτες της Ελλάδας υπονόμευσαν στρατηγικά με την ρωσόδουλη πολιτική 30 ετών και τελικά την έριξαν στην άβυσσο με το “εθνικό κανόνι” μιας ελληνικής χρεοκοπίας κατ’ εντολή της Μόσχας.
Πάρθηκε από http://oakke.gr/antifasism/2013-02-16-20-19-25/item/119-%CE%BF-%CF%83%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CF%83%CF%85%CF%87%CE%B5%CE%AF-%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%86%CF%89%CF%82-%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CF%81%CF%8E%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CE%B1%CE%BA%CE%BA%CE%B5
Σε ό,τι αφορά ειδικότερα τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, όπως αποκαλούν την παγκοσμιοποίηση που πραγματοποιεί το δυτικό ιμπεριαλιστικό μονοπωλιακό κεφάλαιο ασκώντας πολιτική, οικονομική ακόμα και στρατιωτική επέμβαση στις μη ανεπτυγμένες ή αδύναμες χώρες, αυτή μπορεί να είναι ο πιο μεγάλος εχθρός των λαών μόνο όταν και μόνο στο βαθμό που αυτή έχει απέναντί της κυρίως την προλεταριακή παγκοσμιοποίηση που είναι η επαναστατική αντικαπιταλιστική ενότητα των λαϊκών οικονομιών ή στο βαθμό που έχει απέναντί της γενικότερα την αντιιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση, δηλαδή την σχετική ενοποίηση των οικονομιών των λιγότερο καπιταλιστικά ανεπτυγμένων κρατών στη βάση των αρχών του αμοιβαίου οφέλους και της μη ανάμειξης των ισχυρών και ανεπτυγμένων χωρών στις εσωτερικές υποθέσεις τους. Μια τέτοια περίοδος φιλελεύθερης ιμπεριαλιστικής αντίδρασης ήταν αυτή μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο όπου οι ΗΠΑ, με νικημένο το ναζισμό, ηγήθηκαν της πάλης ενάντια στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο και στους εθνο-ανεξαρτησιακούς και αντιαποικιακούς αγώνες του Τρίτου Κόσμου.
Αυτή η προοδευτικού τύπου παγκοσμιοποίηση είναι αντίθετη στην παγκοσμιοποίηση των φιλελεύθερων ιμπεριαλιστών που με την μονοπωλιακή τους συγκέντρωση, την τεχνολογική και χρηματιστική τους ισχύ αλλά και με την πολιτική, ακόμα και τη στρατιωτική τους επέμβαση, επιχειρούν να κυριαρχήσουν στις εσωτερικές αγορές των κρατών που οι οικονομίες τους βρίσκονται σε προμονοπωλιακό στάδιο, οπότε τις εμποδίζουν αντικειμενικά να συγκεντρώνουν τις υλικοτεχνικές τους δυνάμεις και το ζωντανό παραγωγικό τους δυναμικό τους μέσα από την προστασία -για ένα μεγάλο διάστημα- της συσσώρευσης και του εκσυγχρονισμού του ντόπιου παραγωγικού τους κεφάλαιου. Μόνο έτσι αυτές θα μπορούσαν να σταθούν με ίσους όρους στον οικονομικό ανταγωνισμό του δυτικού μονοπώλιου.
Όμως ακόμα και η φιλελεύθερη ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση μπορεί να είναι προοδευτική σε όσο βαθμό αντιπαρατίθεται στην παγκοσμιοποίηση που επιχειρούν να πραγματοποιήσουν με την ωμή εξωοικονομική βία οι μονοπωλιστές ανατολικού φασιστικού τύπου, δηλαδή οι ιμπεριαλιστές ρώσικου και κινέζικου τύπου. Αυτοί συσσωρεύουν πολιτικο-διπλωματική, στρατιωτική και οικονομική ισχύ ασκώντας ωμή βία στους λαούς τους και εξωτερική βία σε άλλους υποτελείς τους λαούς και χώρες, επιδιώκοντας τελικά μια βίαιη αναδιανομή του παγκόσμιου πλούτου εξαπολύοντας πόλεμο ληστρικού, αποικιοκρατικού ακόμα και δουλοκτητικού χιτλερικού τύπου ενάντια και σε τριτοκοσμικές, αλλά και σε άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες.
Για να υπονομεύσουν την πολιτική και οικονομική ισχύ των αντιπάλων τους φιλελεύθερων ιμπεριαλιστών και για να κερδίσουν στρατηγικές θέσεις παντού στον κόσμο στα πλαίσια της προετοιμασίας του μεγάλου πολέμου τους, οι φασιστικοί κρατικομονοπωλιακοί καπιταλισμοί συμμαχούν με τις πιο επιθετικές, τις πιο σοβινιστικές μερίδες των αρχουσών τάξεων όλων των χωρών και υποθάλπουν τα πιο αντιδραστικά “αντικαπιταλιστικά” κινήματα των μη κυρίαρχων τάξεων, κινήματα που θέλουν να γυρίσουν πίσω τον τροχό της ιστορίας, όπως είναι αυτά των πιο παραγωγικά καθυστερημένων τμημάτων της μικροαστικής τάξης ή της πιο παρασιτικής κρατικής γραφειοκρατίας ή επίσης αυτά των οπαδών της φυσικής οικονομίας και της πατριαρχίας.
Τέτοια είναι η συμμαχία των ρώσων κρατικοολιγαρχών με τις καθυστερημένες μικροαστικές μάζες στις οποίες δουλεύουν την ουτοπία ότι μπορούν να καταστρέψουν τις σύγχρονες παραγωγικές δυνάμεις. Στην πράξη, βέβαια, καταστρέφουν μόνο εκείνες, τις πιο σύγχρονες, των ανταγωνιστών τους και αυτές μόνο εν μέρει. Αυτά τα κινήματα οι ανατολικοί κρατικοφασίστες τα σέρνουν πίσω από τον δικό τους φασιστικό καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό που, εκτός από πιο καταπιεστικός, είναι πολύ πιο καθυστερημένος παραγωγικά και γι’ αυτό κάνει πιο επισφαλή μια σοσιαλιστική οικοδόμηση μετά από την επανάσταση που θα τον ανατρέψει. Από την άλλη όμως, εξαιτίας της ωμής βίας που ασκεί στους λαούς πάνω στους οποίους κυριαρχεί, ο φασιστικός καπιταλισμός επιταχύνει το ξέσπασμα μιας επανάστασης. Η αντίφαση δηλαδή είναι ότι μια τέτοια επανάσταση όσο πιο εύκολα ξεσπάει τόσο πιο δύσκολα μπορεί να σταθεροποιηθεί λόγω σχετικής καθυστέρησης των παραγωγικών δυνάμεων, όπως θα μπορούσε σε μια καπιταλιστικά πιο ανεπτυγμένη και πιο δημοκρατική χώρα.
Ο Λένιν σε ένα περίφημο γράμμα του στον Γκόρκυ στις 3 του Γενάρη του 1911 ήδη ξεκαθάριζε αυτά τα ζητήματα διακρίνοντας ανάμεσα σε δύο είδη καπιταλισμών, τον μαυρο-εκατονταρχίτικο και οκτωβρίστικο καπιταλισμό, τον καπιταλισμό δηλαδή των μοναρχικών και των γαιοκτημόνων μεγάλων βιομηχάνων, που ήταν από μια άποψη το ιστορικό πρόδρομο και ανάλογο του φασιστικού καπιταλισμού, και τον ναρόντνικο καπιταλισμό, που είναι το ιστορικό πρόδρομο και ανάλογο του φιλελεύθερου καπιταλισμού, που ο Λένιν τον χαρακτηρίζει “δημοκρατικό”.
“Θα ήταν δονκιχωτισμός και κλαψούρισμα”, έγραφε ο Λένιν, “αν οι σοσιαλδημοκράτες έλεγαν στους εργάτες ότι θα μπορούσε να υπάρχει σωτηρία κάπου ξέχωρα από την ανάπτυξη του καπιταλισμού, και όχι μέσω της ανάπτυξης του καπιταλισμού. Αλλά δεν λέμε αυτό. Λέμε το κεφάλαιο θα σας καταπιεί, θα καταπιεί τους Πέρσες, θα καταπιεί τους πάντες, και θα συνεχίσει να καταπίνει ωσότου το ανατρέψετε. Αυτή είναι η αλήθεια. Και μην ξεχάσετε να προσθέσετε: Χωρίς την ανάπτυξη του καπιταλισμού δεν υπάρχει εγγύηση για νίκη πάνω του.
Οι μαρξιστές δεν υποστηρίζουν ούτε ένα αντιδραστικό μέτρο, όπως είναι η απαγόρευση των τράστ, ο περιορισμός του εμπορίου κλπ. Στον καθένα τα δικά του. Ας αφήσουμε τους Κομιακόφ και Σια να χτίζουν σιδηροδρόμους διαμέσου της Περσίας, ας τους στέλνουμε τους Λιακόβ, όμως η δουλειά των μαρξιστών είναι να τους εκθέτουν στους εργάτες. Αν αυτό τρώει τους εργάτες λένε οι μαρξιστές, εάν τους στραγγαλίζει, ανταποδώστε.
Η αντίσταση στην αποικιακή πολιτική και στη διεθνή λεηλασία μέσω της οργάνωσης του προλεταριάτου, μέσω της υπεράσπισης της ελευθερίας του προλεταριακού αγώνα δεν καθυστερεί την ανάπτυξη του καπιταλισμού, αλλά την επιταχύνει, αναγκάζοντάς τον να καταφύγει σε πιο πολιτισμένες, τεχνικά ψηλότερες καπιταλιστικές μεθόδους. Υπάρχει καπιταλισμός και καπιταλισμός. Υπάρχει ο μαυρο-εκατονταρχίτικος οκτωβρίστικος καπιταλισμός και ο ναρόντνικος (“ρεαλιστικός, δημοκρατικός”, σφύζων από “δραστηριότητα”) καπιταλισμός. Όσο περισσότερο εκθέτουμε τον καπιταλισμό μπροστά στους εργάτες για την “απληστία και την ωμότητα του” τόσο πιο δύσκολο είναι για τον καπιταλισμό του πρώτου είδους να συνεχίζεται, τόσο πιο σίγουρα υποχρεώνεται να περνάει στον καπιταλισμό δεύτερου είδους. Και αυτό ακριβώς μας βολεύει, αυτό ακριβώς βολεύει το προλεταριάτο.
Το διεθνές προλεταριάτο πιέζει τον καπιταλισμό με δυο τρόπους: από τη μια μετατρέπει τον οκτωβρίστικο καπιταλισμό σε δημοκρατικό καπιταλισμό και από την άλλη επειδή διώχνει τον οκτωβρίστικο καπιταλισμό μακρυά από τον εαυτό του, μεταφέρει αυτόν τον καπιταλισμό στους άγριους. Όμως αυτό διευρύνει την βάση του καπιταλισμού και φέρνει κοντύτερα τον θάνατό του. Πρακτικά δεν υπάρχει οκτωβρίστικος καπιταλισμός που να έχει μείνει στην Δυτική Ευρώπη, πρακτικά όλος ο καπιταλισμός είναι δημοκρατικός. Ο οκτωβρίστικος καπιταλισμός έχει φύγει από την Βρετανία και την Γαλλία και έχει πάει στη Ρωσία και στην Ασία. Η ρώσικη επανάσταση και οι επαναστάσεις στην Ασία είναι οι αγώνες να διωχτεί ο οκτωβρίστικος καπιταλισμός και να αντικατασταθεί από τον δημοκρατικό καπιταλισμό. Και ο δημοκρατικός καπιταλισμός είναι ο τελευταίος του είδους του. Δεν έχει άλλο στάδιο να πάει. Το επόμενο στάδιο είναι ο θάνατός του”.
Αυτό που κάνουν σήμερα οι σοσιαλφασίστες στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, είτε είναι πράκτορες των νέων τσάρων, είτε αδιόρθωτοι μικροαστοί - αντιδραστικοί, δεν είναι να παλεύουν για να ανατρέψουν με επανάσταση τον δημοκρατικό καπιταλισμό, που είναι πια παραγωγικά υπερώριμος, για να φέρουν το σοσιαλισμό, αλλά παλεύουν για να αντικαταστήσουν τον “δημοκρατικό” καπιταλισμό με τον φασιστικό καπιταλισμό ή πιο συγκεκριμένα παλεύουν να αντικαταστήσουν την φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση με την φασιστική παγκοσμιοποίηση. Θέλουν δηλαδή να καταστρέψουν τις ανώτερες παραγωγικές καπιταλιστικές σχέσεις, τις σχετικά πιο δημοκρατικές κάτω από τις οποίες αναπτύσσονται παραπέρα και πιο εύκολα οι παραγωγικές δυνάμεις, καθώς και το βιοτικό επίπεδο και η πολιτικοσυνδικαλιστική οργάνωση των προλετάριων.
Με λίγα λόγια θέλουν να γυρίσουν πίσω τον τροχό της ιστορίας. Και βέβαια σε αυτό δεν είναι μόνοι. Δεν υπάρχουν και δεν υπήρξαν ποτέ σινικά τείχη ανάμεσα στις δυο μορφές του ιμπεριαλισμού, ιδιαίτερα όσο αυτός όντας στην παρακμή περνάει στην σήψη και στη βαρβαρότητα. Όταν οι δυτικοί φιλελεύθεροι μονοπωλιστές μεταφέρουν το παραγωγικό τους κεφάλαιο στην Κίνα ή αφήνουν τους κινέζους μονοπωλιστές να αγοράσουν επιχειρήσεις στη Δύση δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να ενισχύουν του κινέζους κρατικοφασίστες μονοπωλιστές για να αναπτύξουν τον δικό τους καπιταλισμό της ωμής αρπαγής και βίας, μετατρέποντας όχι μόνο το ως χθες σοσιαλιστικό κινέζικο προλεταριάτο σε δουλοπάροικους, αλλά και τους δυτικούς προλετάριους του δημοκρατικού καπιταλισμού σε υποχείρια του φασιστικού καπιταλισμού και θύματα ενός νέου παγκόσμιου πολέμου.
Στο ίδιο υπεραντιδραστικό πλαίσιο και μάλιστα στην άκρη του, κινούνται και οι αναφορές των σοσιαλφασιστών για “φασισμό της ΕΕ/ΟΝΕ”, δηλαδή της πλέον προοδευτικής στην ιστορία του αστισμού προσπάθειας εθελοντικής, δηλαδή δημοκρατικής οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης αστικών κρατών, την οποία οι προβοκάτορες ηγέτες της Ελλάδας υπονόμευσαν στρατηγικά με την ρωσόδουλη πολιτική 30 ετών και τελικά την έριξαν στην άβυσσο με το “εθνικό κανόνι” μιας ελληνικής χρεοκοπίας κατ’ εντολή της Μόσχας.
Πάρθηκε από http://oakke.gr/antifasism/2013-02-16-20-19-25/item/119-%CE%BF-%CF%83%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CF%83%CF%85%CF%87%CE%B5%CE%AF-%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%86%CF%89%CF%82-%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CF%81%CF%8E%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CE%B1%CE%BA%CE%BA%CE%B5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου